یادی از اولین نسل میتسوبیشی لنسر اوو، سدان اسپرت و جذابی که فراموش شد

عاشقان خودرو در سراسر جهان در سال ۲۰۱۴، وقتی میتسوبیشی اعلام کرد که لنسر اوولوشن X آخرین فصل از داستان بیش از یک دهه این نام افسانه‌ای خواهد بود، یکی از تلخ‌ترین خبرهای عمر خود را شنیدند. این مدل با موتور کوچک اما قدرتمند چهار سیلندر و الکترونیک پیشرفته که باعث می‌شد در پیچ‌ها فوق‌العاده عمل کند، قلب طرفداران خودروهای ژاپنی و علاقه‌مندان به پرفورمنس را به تسخیر خود درآورد. البته هرچند بیشتر توجهات به مدل‌های جدیدتر اوو معطوف است که قدرت‌های بالایی دارند و پرفورمنس بسیار بهتری ارائه می‌کنند اما اولین نسل این سدان افسانه‌ای هم خودرویی شایان توجه است.

میتسوبیشی که می‌خواست به جهان نشان دهد در تولید خودروهای پرفورمنس تبحر دارد، در اواخر دهه ۶۰ تصمیم گرفت در رالی به برتری برسد. این برند ژاپنی یکی از خودروسازانی بود که در افتتاحیه قهرمانی جهانی رالی یا WRC در سال ۱۹۷۳ حضور داشت و در دهه‌های بعد نیز به‌طور منظم در این رقابت‌ها شرکت کرد. تا اواخر دهه ۸۰، این شرکت از سدان گالانت VR-4 در این مسابقات استفاده می‌کرد. با وجود کسب شش پیروزی در WRC طی چهار فصل، میتسوبیشی متوجه شد که گالانت برای رقابت با رقبای کوچک‌تر و چابک‌تر مانند فورد اسکورت کاسورث و لانچیا دلتا اینتگراله کمی بیش‌ازحد بزرگ است. درنتیجه، برای فصل ۱۹۹۳ این خودروساز تصمیم گرفت نسخه رالی سدان لنسر خود را توسعه دهد که به‌طور قابل‌توجهی کوچک‌تر از گالانت بود. برای اینکه این خودرو بتواند برای WRC تأیید شود، میتسوبیشی باید ۵۰۰۰ نمونه خیابانی تولید می‌کرد و تولید از سال ۱۹۹۲ آغاز شد.

این خودروی جدید در اولین حضورش در مسابقهٔ موناکو ۱۹۹۳ با کسب مقام‌های چهارم و ششم، عملکردی چشمگیر نشان داد و در سومین مسابقه خود به اولین سکو رسید. بهترین نتیجه فصل، نایب‌قهرمانی در مسابقهٔ پایانی در بریتانیا بود که نشان داد میتسوبیشی با این رقیب جدید به هدف خود رسیده است. بااین‌حال، برای حفظ توان رقابت در برابر رقبای در حال بهبود، لنسر نیاز به توسعه داشت و این برند پس از تنها یک دور از فصل ۱۹۹۴، اوو II را معرفی کرد. درنتیجه، نسخه خیابانی اوو I در سال ۱۹۹۴ کنار رفت و جای خود را به لنسر اوو II داد.

با توجه به اینکه لنسر اوو I برای تسخیر سخت‌ترین جاده‌های جهان با سرعت بالا طراحی شده بود، جای تعجب نیست که پشت فرمان بسیار توانمند است. پیشرانه ۲ لیتری توربوشارژ چهار سیلندر آن ۲۵۰ اسب بخار تولید می‌کند که با وزن نسبتاً سبک ۱۲۲۵ کیلوگرمی ترکیب شده و این خودرو را در ۵ ثانیه به سرعت ۱۰۰ کیلومتر بر ساعت می‌رساند. میتسوبیشی با انتقال دانش خود از گالانت به لنسر، آن را به سیستم چهارچرخ محرک پیشرفته و دیفرانسیل مرکزی ویسکوز مجهز کرد. این دو عنصر باعث شدند لنسر اوو I چسبندگی فوق‌العاده‌ای از هر چهارچرخ خود ارائه دهد که نه‌تنها عملکرد را در جاده‌های خشک بهبود می‌داد بلکه در شرایط لغزنده یا ناهموار هم تأثیرگذار بود. این خودرو همچنین به گیربکس ضریب کوتاه برای بهبود شتاب و چابکی و سیستم ترمز برمبو مجهز بود.

لنسر اوو I علاوه بر اینکه پرفورمنس چشمگیری داشت، در ظاهر نیز با کیت بدنه تهاجمی که شامل سپر جلوی جدید، کاپوت با دریچه هوا و اسپویلر عقب به همراه رینگ‌های آلیاژی اسپرت‌تر می‌شد، نشان می‌داد که یک لنسر معمولی نیست. کابین نیز با قطعات مسابقه‌ای مانند فرمان مومو و صندلی‌های ریکارو، همین‌طور بود.

با افزایش سطح فناوری در خودروهای WRC در دهه‌های ۱۹۹۰ و ۲۰۰۰، میتسوبیشی به توسعه نسخه‌های جدیدتر لنسر اوولوشن ادامه داد تا با زمانه پیش برود. مدل‌های جدید هر چند سال یک‌بار معرفی می‌شدند که هر یک تهاجمی‌تر و جدی‌تر از قبلی به نظر می‌رسیدند و فناوری‌های جذاب‌تر و مؤثرتری داشتند. به‌عنوان‌مثال، در سال ۱۹۹۶ با اوو IV سیستم پرخوران توئین توربو و سیستم AYC معرفی شدند که دومی اساساً به‌عنوان دیفرانسیلی عمل می‌کرد که قدرت ارسالی به محورهای جلو و عقب را تنظیم می‌کرد تا کم‌فرمانی و بیش‌فرمانی را کنترل کند. مدل‌های بعدی نیز پکیج‌های آیرودینامیکی پیچیده‌تر و پیشرانه‌ها و الکترونیک پیشرفته‌تری داشتند.

با توجه به اهمیت لنسر اوو I در تاریخ درخشان رالی میتسوبیشی، شاید فکر کنید یکی از ۵۰۰۰ نسخه خیابانی پس از گذشت بیش از سه دهه از زمان معرفی، ارزش زیادی داشته باشد اما این‌گونه نیست و طبق داده‌های Classic.com که فهرست‌های حراج در سراسر آمریکا را جمع‌آوری می‌کند، میانگین قیمت فروش یک لنسر اوو I دست‌دوم در حال حاضر تنها ۱۲۰۰۰ دلار است که برای چنین خودروی تاریخی رقمی بسیار مناسب به‌حساب می‌آید. البته نمونه‌های تمیزتر قیمت بالاتری بین ۲۵۰۰۰ تا ۳۰۰۰۰ دلار دارند.

منبع: CarBuzz