یادی از موتور چهار سیلندر میتسوبیشی لنسر که هشت سیلندرها را به‌زانو درآورد

سیلندر بیشتر یعنی قدرت بیشتر، درست است؟ خب، نه همیشه. گاهی مهندسی هوشمندانه می‌تواند تمام معادلات را بر هم بزند. شاید هیچ مثالی بهتر از میتسوبیشی لنسر FQ-440 MR نتواند این حقیقت را ثابت کند؛ سدان کامپکت و تولید محدودی که با یک موتور ۲ لیتری ۴ سیلندر توربوشارژ، قدرت خیره‌کنندهٔ ۴۴۰ اسب بخار تولید می‌کرد و شتاب صفر تا صد کیلومتر را در کمتر از ۴ ثانیه ثبت می‌کرد. این خودرو، محصول یک همکاری شگفت‌انگیز میان میتسوبیشی، کرایسلر و هیوندای بود و به‌راحتی برخی از بهترین خودروهای V8 زمان خود را پشت سر می‌گذاشت.

برای درک بهتر عملکرد این هیولای ژاپنی، کافی است آن را با ماسل‌کارهای آمریکایی هم‌عصرش مقایسه کنیم. لنسر FQ-440 در دنیای واقعی می‌توانست خودروهایی مثل دوج چلنجر و فورد موستانگ را به چالش بکشد. این سدان ژاپنی حتی امروز هم از بسیاری از خودروهای V8 مدرن مثل فورد موستانگ GT با موتور ۵ لیتری ۴۸۰ اسب بخاری سریع‌تر است.

راز این قدرت شگفت‌انگیز در یک همکاری بین‌المللی به نام GEMA (مخفف اتحاد جهانی تولید پیشرانه) نهفته بود. در این پروژه، میتسوبیشی، کرایسلر و هیوندای دانش مهندسی خود را برای توسعه یک پلتفرم موتور مشترک به اشتراک گذاشتند. حاصل این همکاری پیشرانه‌های مختلفی را برای هر شرکت به ارمغان آورد که شامل خانواده موتورهای 4B1 برای میتسوبیشی، موتور World برای کرایسلر (که در خودروهایی مثل جیپ پاتریوت استفاده شد) و موتورهای تتا برای هیوندای می‌شد که زیر کاپوت مدل‌هایی چون سوناتا و سانتافه قرار گرفت.

در میان تمام موتورهای تولید شده در این اتحاد، این پیشرانه میتسوبیشی بود که به اوج رسید. برای مقایسه، قوی‌ترین نسخهٔ این موتور در محصولات هیوندای، در النترا N امروزی با قدرت ۲۷۶ اسب بخار یافت می‌شود. قدرتمندترین نسخهٔ کرایسلر نیز در دوج کالیبر SRT-4 مدل ۲۰۰۹ با قدرت ۲۸۵ اسب بخار دیده شد، اما میتسوبیشی با موتور 4B11T در لنسر FQ-440 با ۴۴۰ اسب بخار نشان داد که تا چه حد توانسته‌اند پتانسیل این پلتفرم مشترک را شکوفا کنند.

برای رسیدن به این قدرت خیره‌کننده، میتسوبیشی تغییرات گسترده‌ای روی موتور استاندارد لنسر اوولوشن X اعمال کرد. این تغییرات شامل برنامه‌ریزی مجدد ECU، استفاده از یک توربوشارژر HKS و نصب سیستم اگزوز و اینترکولر اسپرت از برند Janspeed بود. برای مدیریت این نیروی عظیم، یک گیربکس شش سرعته دوکلاچه اتوماتیک و ترمزهای قدرتمند آلکون با کالیپرهای شش پیستونه در جلو در نظر گرفته شده بود.

جالب‌ترین نکته درباره این موتور، چگالی قدرت آن است که ۲۲۰ اسب بخار به ازای هر لیتر حجم بود. برای اینکه عظمت این دستاورد را درک کنید، باید بدانید موتور ۳ لیتری V6 فراری 296 امروزی که یکی از بالاترین چگالی‌های قدرت را دارد، در هر لیتر ۲۲۱ اسب بخار قدرت تولید می‌کند. با این حساب، می‌توان گفت لنسر FQ-440 یک نیمچه سوپراسپرت بود که در لباس یک سدان خانوادگی پنهان شده بود.

متأسفانه این خودروی خاص هرگز رنگ بازارهای جهانی را به خود ندید. تنها ۴۰ دستگاه از FQ-440 ساخته شد و همگی صرفاً در بریتانیا به فروش رسیدند. این مدل، درواقع یک نسخه خداحافظی ویژه برای نسل دهم لنسر اوولوشن بود که تولید آن تا سال ۲۰۱۶ ادامه یافت. البته نسخه‌های استاندارد لنسر اوولوشن X با قدرت ۲۹۵ اسب بخار و نسخه فاینال ادیشن با قدرت ۳۰۷ اسب بخار به بازارهای جهانی راه یافتند، اما هیچ‌کدام جذابیت مدل FQ-440 را نداشتند.

منبع: CarBuzz