جذاب‌ترین موتورسیکلت‌هایی که به پیشرانه خودرو مجهز بودند

در طول تاریخ، بسیاری از خودروهای کوچک ارزان‌قیمت یا اسپرت‌های سبک‌وزن از پیشرانهٔ موتورسیکلت‌ها استفاده کردند که قبلاً طی مطلبی به آن‌ها پرداختیم اما عکس این کار هم انجام شده و برخی موتورسیکلت‌ها نیز به پیشرانهٔ خودرو مجهز شده‌اند. ایدهٔ استفاده از پیشرانهٔ خودرو در موتورسیکلت از دهه‌ها پیش مطرح بوده و بارها با موفقیت اجرا شده است اما نمونه‌هایی که در ادامه خواهیم دید، بهتر از همه این کار را انجام داده‌اند. البته ساخته‌های حاصل از این ایده معمولاً موتورسیکلت‌های اختصاصی تک ساخت هستند که برای جلب‌توجه ساخته شده‌اند اما در برخی موارد، موتورسیکلت‌های مجهز به پیشرانهٔ خودرو حتی به تولید هم رسیده‌اند.

همچنین بخوانید: جالب‌ترین خودروها با پیشرانه موتورسیکلت

داستان این موتورسیکلت در سال 1974 آغاز شد یعنی زمانی که شرکت هلندی ون وین، در نمایشگاه موتورسیکلت کلن آلمان، پروتوتایپ OCR 1000 را رونمایی کرد. این موتورسیکلت حاصل تلاش بلندپروازانهٔ ون وین برای ساخت موتورسیکلتی با پیشرانهٔ وانکل بود. شرکت هلندی برای این کار سراغ پیشرانهٔ وانکل دو روتوری 624 سی‌سی رفت که توسط همکاری مشترک سیتروئن و NSU در پروژه‌ای بنام کوموتور توسعه پیدا کرده بود. این پیشرانه با 107 اسب بخار قدرت، اندازه و شکل مناسبی برای استفاده در یک موتورسیکلت داشت. بااین‌حال، این پیشرانه به دلیل مشکلات قابلیت اطمینان، نه در خودرو و نه در موتورسیکلت موفق نبود و ون وین تنها 38 دستگاه از OCR 1000 تولید کرد.

باس هاس را شاید بتوان موفق‌ترین شرکتی دانست که توانسته موتورسیکلت‌ها را به پیشرانهٔ خودرو مجهز کند. این شرکت از سال 1990 موتورسیکلت‌هایی را با پیشرانه‌های V8 شورلت و گیربکس اتوماتیک تولید می‌کند. یکی از محبوب‌ترین محصولات این شرکت، کلاسیک کروزر نام دارد که با فاصلهٔ محوری 2,032 میلی‌متری، موتورسیکلت بسیار بزرگی است. کلاسیک کروزر با سه پیشرانهٔ V8 مختلف شورلت شامل 5.7 لیتری با 355 اسب بخار، 6.2 لیتری با 445 اسب بخار و 7.4 لیتری با 560 اسب بخار تولید می‌شود.

تام‌هاوک از گفتگویی بین دو نفر از کارکنان دوج در هنگام ناهار آغاز شد که بعداً به طرح روی کاغذ و یک کانسپت کاملاً کاربردی تبدیل شد. هرچند این یک هیولای چهارچرخ بود اما فرمان موتورسیکلتی داشت و مثل یک موتورسیکلت رفتار می‌کرد. تام‌هاوک از نیروگاه 8.3 لیتری V10 دوج وایپر استفاده می‌کرد که روی یک فریم اختصاصی عظیمی از آلومینیوم نصب شده بود. این موتورسیکلت در نمایشگاه خودروی دیترویت 2003 رونمایی شد و مردم را شگفت‌زده کرد. تام‌هاوک با 500 اسب بخار قدرت و وزن 680 کیلوگرم، به‌صورت تئوری می‌توانست به سرعت 640 کیلومتر بر ساعت برسد اما در آزمایشات واقعی نتوانست از 320 کیلومتر بر ساعت فراتر برود. از تام‌هاوک علاوه بر کانسپت نمایشی، 9 دستگاه دیگر هم ساخته شد که هرکدام 555 هزار دلار قیمت داشتند.

تام‌هاوک با جذابیت فوق‌العاده‌ای که داشت، الهام‌بخش ساخت یک موتورسیکلت چهارچرخ دیوانه‌وار دیگر با پیشرانهٔ خودرو شد. LM847 توسط یک شرکت اتاق‌سازی فرانسوی بنام لازارت ساخته شد و ماسل بایک لقب گرفت. این موتورسیکلت به پیشرفته‌ترین سیستم تعلیق مستقل کج شونده و سامانهٔ چهارچرخ محرک مجهز بود. مهم‌ترین ویژگی LM847 اما استفاده از پیشرانهٔ 4.7 لیتری هشت سیلندر F136 فراری-مازراتی بود که 470 اسب بخار قدرت داشت و مستقیماً از مازراتی کواتروپورته گرفته شده بود. این موتورسیکلت 500 کیلوگرم وزن داشت و با وجود قدرت بالای پیشرانه، حداکثر سرعت آن به دلایل ایمنی روی تنها 150 کیلومتر بر ساعت محدود شده بود. LM847 هم مثل تام‌هاوک صرفاً یک کانسپت نبود و 10 نمونه از آن با قیمت پایهٔ 200 هزار یورو ساخته شد.

هرچند T800 به‌اندازهٔ دیگر موتورسیکلت‌های این لیست افراطی نیست اما داستان جالبی دارد. این موتورسیکلت به خاطر نیازهای نظامی ساخته شد. در اوایل دههٔ 80، ناتو به‌منظور کاهش هزینه‌ها، سیاست تک سوختی را اعمال کرد که طبق آن، تمام وسایل نقلیهٔ این سازمان باید فقط از سوخت دیزل استفاده می‌کردند. این سیاست اما موتورسیکلت‌ها را از ناوگان وسایل نقلیهٔ ناتو محو کرد. ازاین‌رو، تلاش‌هایی برای ساخت موتورسیکلت‌های دیزلی برای تأمین نیاز ارتش‌های ناتو صورت گرفت که یکی از آن‌ها T800-CDi بود. این موتورسیکلت توسط یک شرکت هلندی بنام EVA با استفاده از پیشرانهٔ سه سیلندر توربودیزل اسمارت فورتو با 50 اسب بخار قدرت 100 نیوتن متر گشتاور ساخته شد. انتقال نیرو هم توسطی گیربکس CVT و میل‌گاردان برگرفته از موتورسیکلت‌های ب‌ام‌و صورت می‌گرفت. T800 با وزن 227 کیلوگرم، در هر صد کیلومتر تنها 1.7 لیتر گازوئیل مصرف می‌کرد و با هر بار سوخت‌گیری می‌توانست بیش از 500 کیلومتر را طی کند که آن را به گزینهٔ مناسبی برای مأموریت‌های نظامی تبدیل می‌کرد. بااین‌حال، از این موتورسیکلت جالب و کاربردی تعداد نامعلومی ساخته شد که هم‌اکنون تعدادی از آن‌ها مالک خصوصی دارند.

کوازار که ساخت بریتانیا بود، با برخورداری از کابین نیمه بسته، سعی داشت خودرو را با موتورسیکلت ترکیب کند. این موتورسیکلت بدنه‌ای گوه‌ای شکل، شیشهٔ جلو و حتی برف‌پاک‌کن داشت. پیشرانهٔ کوازار هم از یک خودرو گرفته شده بود اما انتظار دیدن موتورهای بزرگ V8 را نداشته باشید زیرا در این موتورسیکلت از پیشرانهٔ 850 سی‌سی چهار سیلندر خودروی سه‌چرخ رلاینت رابین استفاده شده بود. کوازار می‌توانست به حداکثر سرعت 160 کیلومتر بر ساعت دست پیدا کند.

مونش (Münch) یک شرکت آلمانی بود که در سال 1966 موتورسیکلتی بنام ماموت را با پیشرانهٔ هوا خنک 996 سی‌سی خودروی NSU معرفی کرد. این موتورسیکلت تا سال 1975 تولید شد. سپس چند دهه بعد، مونش در سال 1999 موتورسیکلت جدیدی بنام ماموت 2000 را معرفی کرد که بازهم به پیشرانهٔ خودرو مجهز بود. در این موتورسیکلت از پیشرانهٔ چهار سیلندر توربوشارژ فورد کاسورث استفاده شده بود که 260 اسب بخار قدرت داشت. توسعهٔ این موتورسیکلت از سال 1997 شروع شده و بیش از 25 میلیون مارک معادل 1.3 میلیون یورو در این پروژه سرمایه‌گذاری شد. مونش در آن زمان ماموت 2000 را قوی‌ترین موتورسیکلت تولیدی جهان می‌دانست و قصد داست 250 دستگاه از آن تولید کند اما حتی با وجود قیمت گران موتورسیکلت، هزینه‌های تولید پوشش داده نشد و تولید ماموت 2000 در اوایل سال 2002 خاتمه یافت.

داکوتا فور ساخت اسکاتلند را نمی‌توان موتورسیکلتی دانست که مستقیماً از پیشرانهٔ خودرو استفاده می‌کرد اما پیشرانهٔ این موتورسیکلت از موتور یکی از خودروهای ولوو مشتق شده بود. برای ساخت این پیشرانه، تمام قسمت بالایی پیشرانهٔ چهار سیلندر ولوو ماشین‌کاری شده و سرسیلندر آلومینیومی هوا خنک اختصاصی روی آن نصب شد. بااین‌حال، میل‌لنگ و پیستون‌های پیشرانه همچنان متعلق به همان موتور ولوو بودند. این پیشرانهٔ 1.8 لیتری 74 اسب بخار قدرت و 168 نیوتن متر گشتاور تولید می‌کرد. داکوتا فور بین سال‌های 2003 تا 2007 تولید شد.