از ABS پیشرفته و نمایشگر دیجیتال تا پیشرانه سنکرون؛ فناوری‌هایی که جهان موتورسواران را متحول کرده اند

موتورسیکلت‌های امروزی دیگر صرفا یک وسیله‌نقلیه دو چرخ با یک موتور دوزمانه ساده نیستند. تا یکی دو دهه پیش مهم‌ترین ویژگی فنی یک موتورسیکلت، حجم پیشرانه یا تعداد سیلندرها محسوب می‌شد اما حالا ماجرا کاملا تغییر کرده است. در سال‌های اخیر فناوری‌های الکترونیکی و دیجیتال آن‌قدر وارد این صنعت شده‌اند که تصور ما از موتورسیکلت را تغییر داده‌اند. فارغ از برقی‌شدن پیشرانه‌ها حتی مدل‌های میان‌رده هم به تجهیزاتی مجهز می‌شوند که روزگاری تنها در محصولات پرچمدار و بسیار گران‌قیمت دیده می‌شد.

یکی از جدی‌ترین تحولات سال‌های اخیر در دنیای موتورسیکلت‌ها، حرکت به سمت پیشرانه‌های تمام‌برقی است. این پیشرانه‌ها بر پایه موتورهای الکتریکی سنکرون یا BLDC کار می‌کنند و برخلاف موتورهای احتراق داخلی، به گیربکس چند سرعته نیازی ندارند؛ چراکه گشتاور بیشینه از همان لحظه شروع حرکت در دسترس راننده قرار می‌گیرد. ویژگی نامبرده باعث می‌شود موتورسیکلت‌های برقی شتابی بسیار سریع‌تر و روان‌تر داشته باشند. به عنوان مثال، Zero SR/F با باتری 14.4 کیلووات‌ساعتی خود می‌تواند در کمتر از ۳ ثانیه از حالت سکون به سرعت 100 کیلومتر برسد و بردی نزدیک به 250 کیلومتر در حالت شهری ارائه دهد. یا محصول شاخص Harley-Davidson LiveWire درکنار طراحی و کاراکتر بصری متمایز خود، سیستم مدیریت حرارتی مایع و شارژ سریع DC را هم به همراه دارد تا در ۴۰ دقیقه تا ۸۰ درصد شارژ شود.

از سوی دیگر، شرکت‌های آسیایی مانند Yamaha E01 یا Honda EM1e با تمرکز بر استفاده روزمره و حمل‌ونقل شهری، به سمت باتری‌های قابل‌تعویض رفته‌اند؛ راهکاری که زمان توقف برای شارژ را تقریباً حذف می‌کند و می‌تواند آینده حمل‌ونقل شخصی در کلان‌شهرها را متحول کند. هرچند هنوز چالش‌هایی مثل قیمت بالای باتری و کمبود زیرساخت شارژ وجود دارد، اما روند جهانی نشان می‌دهد که موتورهای برقی دیگر یک گزینه آزمایشی نیستند، بلکه به‌تدریج به استاندارد جدید صنعت تبدیل می‌شوند.

یکی از بارزترین نمونه‌ها، سیستم ترمز ضدقفل یا همان ABS است که شما هم با آن آشنایی دارید. این فناوری در بسیاری از موتورسیکلت‌های مدرن به نسخه‌های پیشرفته‌تری مثل ABS پیشرفته، ارتقا پیدا کرده است؛ سیستمی که نه تنها مانع قفل شدن چرخ‌ها در ترمزگیری ناگهانی می‌شود بلکه با حسگرهای دقیق، فشار ترمزگیری را در پیچ‌ها و شرایط خاص هم بهینه می‌کند. به این ترتیب کنترل موتورسیکلت حتی در سرعت‌های بالا یا جاده‌های لغزنده هم به‌طور چشمگیری ایمن خواهد بود.

کنترل کشش یا TCS هم دیگر تنها مخصوص سوپربایک‌ها نیست. این سیستم با بررسی لحظه‌ای سرعت چرخ‌ها و میزان گاز، از هرزگردی و لیز خوردن چرخ عقب جلوگیری می‌کند. در عمل یعنی حتی یک موتورسیکلت میان‌رده امروزی هم می‌تواند در باران یا شن‌ریزه‌های کنار جاده، رفتاری مطمئن و قابل پیش‌بینی داشته باشد و اعتمادبه‌نفس بیشتری به راننده بدهد.

نمایشگرهای دیجیتال هم جای کیلومترشمارهای قدیمی را گرفته‌اند. صفحه‌های TFT رنگی، اطلاعات را نه تنها واضح‌تر بلکه با گرافیک جذاب و حتی حالت‌های شخصی‌سازی نمایش می‌دهند. اتصال بلوتوث و پشتیبانی از نرم‌افزارهای موبایلی باعث شده راننده بتواند تماس‌ها و پیام‌ها را روی صفحه مشاهده کند یا حتی مسیریابی را مستقیما روی نمایشگر موتور ببیند. در کنار آن، وجود درگاه‌های USB حالا به یک ویژگی بدیهی تبدیل شده است؛ راننده می‌تواند موبایل یا حتی دوربین اکشن خود را حین حرکت شارژ کند، چیزی که برای سفرهای طولانی بسیار کاربردی خواهد بود.

جالب اینجاست که برخی سازندگان حتی یک گام جلوتر رفته‌اند و نرم‌افزارهای اختصاصی برای موتورسیکلت‌هایشان طراحی کرده‌اند. این نرم‌ازفزارها امکان ثبت مسیرهای طی شده، تحلیل شتاب‌گیری یا ترمزگیری و حتی به‌روزرسانی نرم‌افزاری سیستم‌های الکترونیکی را فراهم می‌کنند. به بیان ساده، موتورسیکلت امروز بیش از همیشه به یک دستگاه هوشمند شباهت دارد تا وسیله‌ای صرفا مکانیکی.

این روند به‌قدری سریع پیش می‌رود که بسیاری از فناوری‌هایی که زمانی نقطه قوت یک موتورسیکلت محسوب می‌شد، حالا دیگر کاملا قدیمی و منسوخ به نظر می‌رسند. شاید همین موضوع است که باعث می‌شود مقایسه موتورسیکلت‌های جدید با نمونه‌های ده یا بیست سال قبل بیشتر شبیه مقایسه یک گوشی هوشمند امروزی با یک تلفن دکمه‌ای قدیمی باشد.

به نظر شما در آینده چه فناوری‌های پیشرفته‌ای به محصولات میان‌رده و پایین‌رده بازار خواهند رسید؟