داستان تخم‌مرغ برقی جنرال موتورز، خودرویی جالب از نیم قرن پیش

مدت‌ها پیش از آنکه نام‌هایی مانند شورلت بولت و تسلا بر سر زبان‌ها بیفتند، جنرال موتورز در حال آزمودن ایدهٔ خودروهای برقی شهری بود. در سال ۱۹۶۹، این شرکت از یک کانسپت کوچک، نارنجی‌رنگ و تخم‌مرغی‌شکل به نام GM 512 Electric Experimental یا به‌اختصار 512E رونمایی کرد؛ خودرویی که گویی از یک فیلم علمی-تخیلی بیرون آمده بود و راه را برای دهه‌ها تحقیق و توسعه در زمینهٔ حمل‌ونقل برقی هموار کرد.

این میکروکار دونفره که برای تردد در شهرهای شلوغ طراحی شده بود، ابعادی باورنکردنی داشت و با تنها ۲.۱۹ متر طول، حتی از نسل اول اسمارت فورتو نیز کوچک‌تر بود. بدنهٔ فایبرگلاس آن روی یک شاسی سبک قرار داشت و وزن کلی خودرو به فقط ۵۶۷ کیلوگرم می‌رسید. دسترسی به کابین نیز از طریق یک سقف حبابی که به سمت بالا باز می‌شد و یک در لولا شده در جلو، به شکلی کاملاً منحصربه‌فرد امکان‌پذیر بود.

قلب تپندهٔ این کپسول کوچک، یک مجموعهٔ باتری ۸۴ ولتی سربی-اسیدی ساخت شرکت دلکو-رمی بود. این مجموعه با یک‌بار شارژ کامل که از طریق پریز برق خانگی هفت ساعت طول می‌کشید، می‌توانست انرژی لازم برای پیمایش مسافتی حدود ۹۳ کیلومتر را فراهم کند. البته نباید انتظار عملکردی هیجان‌انگیز از چنین خودرویی داشت؛ حداکثر سرعت 512E تنها ۴۸ کیلومتر بر ساعت بود و رسیدن به این سرعت ۱۲ ثانیه زمان می‌برد.

برای درک بهتر این اعداد، می‌توان میکروکار برقی جنرال موتورز را با یک نمونهٔ مدرن مانند سیتروئن آمی مقایسه کرد. آمی نیز حداکثر سرعت مشابهی (۴۵ کیلومتر بر ساعت) دارد اما برد آن کمتر (۷۵ کیلومتر) است. بااین‌حال، به لطف باتری‌های لیتیوم یونی مدرن، تنها در چهار ساعت شارژ می‌شود و وزن کمتری نیز دارد. این مقایسه به‌خوبی نشان می‌دهد که چگونه فناوری باتری در نیم قرن گذشته متحول شده است.

اگرچه پروژهٔ 512E هرگز به تولید انبوه نرسید اما به‌عنوان بخشی از خانوادهٔ خودروهای مفهومی جنرال موتورز در نمایشگاه Transpo '72 به نمایش درآمد و ثابت کرد که ایدهٔ خودروهای برقی کوچک از همان زمان در ذهن مهندسان این شرکت وجود داشته است. این تلاش‌های اولیه، زمینه‌ساز پروژه‌هایی مانند EV1 در دههٔ ۹۰ و درنهایت، خانوادهٔ خودروهای برقی امروزی این شرکت مانند شورلت بولت شد.