ارتقاء جامع جنگنده F-22 و تبدیل به سوپر رپتور؛ پلی به سوی نسل ششم

نیروی هوایی ایالات‌متحده در یک تصمیم استراتژیک، قصد دارد ناوگان جنگنده‌های F-22 رپتور خود را با یک برنامهٔ ارتقای گسترده به نسخه‌ای جدید با نام سوپر رپتور تبدیل کند. این اقدام به‌عنوان یک راه‌حل میانی و هوشمندانه طراحی شده تا ضمن افزایش چشمگیر توانایی‌های این جنگندهٔ نسل پنجم، خلأ قدرت احتمالی تا زمان عملیاتی شدن جنگندهٔ نسل ششم آمریکا را پر کند و عمر خدمت رپتور را تا دههٔ ۲۰۴۰ افزایش دهد. با وجود اینکه جنگندهٔ F-22 که در سال ۲۰۰۵ وارد خدمت شد، همچنان به‌عنوان پیشرفته‌ترین جنگندهٔ برتری هوایی آمریکا شناخته می‌شود اما ظهور تهدیدات جدید از سوی رقبایی مانند چین و روسیه، نیاز به به‌روزرسانی آن را ضروری کرده است.

برنامهٔ نسل جدید برتری هوایی (NGAD) و جنگندهٔ آن با نام F-47، آیندهٔ نیروی هوایی هستند اما تولید انبوه و عملیاتی شدن کامل آن‌ها تا اواخر دههٔ ۲۰۳۰ زمان خواهد برد. ارتقای F-22 سریع‌ترین و کم‌هزینه‌ترین مسیر برای حفظ برتری در کوتاه‌مدت است. این برنامه شامل تجهیز F-22 به فناوری‌های نسل جدید است. حسگرهای پیشرفته، پوشش رادارگریز بهبودیافته، سامانه‌های جنگ الکترونیک مدرن و اویونیک (تجهیزات الکترونیکی پرواز) مشابه با آنچه برای جنگندهٔ نسل ششمی F-47 برنامه‌ریزی شده، رپتور را به یک جنگندهٔ نسل پنج پلاس تبدیل خواهد کرد. این به‌روزرسانی نه‌تنها توانایی‌های رزمی آن را به‌شدت افزایش می‌دهد، بلکه آن را به یک پل حیاتی میان فناوری رادارگریز امروزی و قدرت هوایی آینده بدل می‌کند.

برنامهٔ NGAD یک جهش بزرگ روبه‌جلو محسوب می‌شود و تنها به یک هواپیما محدود نیست، بلکه یک خانواده از سیستم‌ها شامل جنگندهٔ F-47 به همراه پهپادهای وینگمن و شبکه‌ای از حسگرهای پیشرفته است. نیروی هوایی آمریکا در مارس ۲۰۲۵ رسماً قرارداد توسعهٔ این جنگندهٔ نسل جدید را به شرکت بوئینگ واگذار کرد. انتظار می‌رود F-47 تا سال ۲۰۲۸ اولین پرواز خود را انجام دهد و در اوایل دههٔ ۲۰۳۰ وارد خدمت شود. بااین‌حال، منتقدانی نیز وجود دارند. برخی معتقدند که سرمایه‌گذاری سنگین روی یک پلتفرم قدیمی ممکن است منابع مالی و تمرکز را از برنامهٔ حیاتی NGAD منحرف کند. علاوه بر این، محدودیت‌های ذاتی F-22 مانند برد پروازی کوتاه‌تر باعث میشود برای سناریوهای احتمالی در منطقهٔ وسیع اقیانوس هند-آرام گزینۀ ایده‌آلی نباشد. بااین‌وجود، حامیان طرح تأکید می‌کنند که با توجه به احتمال تأخیر یا افزایش هزینه‌ها در پروژه‌های پیچیده‌ای مانند NGAD، داشتن یک سوپر رپتور به‌عنوان یک عنصر حیاتی عمل و تضمین می‌کند که آمریکا در هیچ مقطعی با خلأ توانمندی در آسمان مواجه نخواهد شد.