همه‌چیز در مورد قوانین فصل ۲۰۲۶ فرمول یک، بزرگ‌ترین تحول در مسابقات

دنیای فرمول یک در حال تغییر یکی از بزرگ‌ترین تغییرات تاریخ خود است. با فرارسیدن فصل ۲۰۲۶، شاهد یک دگرگونی بنیادین در ظاهر خودروها و شیوهٔ رقابت رانندگان خواهیم بود. دوران خودروهای مبتنی بر «اثر زمین» (ground effect) و سیستم کاهش درگ (DRS) به سر آمده و نوآوری‌هایی جایگزین آن‌ها می‌شوند که تیم‌ها و رانندگان را با چالش‌های کاملاً جدیدی روبرو می‌کند. این تحولات تنها به شاسی محدود نمی‌شود و پیشرانه‌ها نیز ساده‌تر شده‌اند و اکنون قدرتی تقریباً برابر (۵۰-۵۰) میان موتور بنزینی و باتری الکتریکی تقسیم می‌شود.

مهم‌ترین تفاوت ظاهری میان نسل فعلی و خودروهای ۲۰۲۶، طراحی ساده‌تر باله‌های جلو و عقب است. با حذف قطعات پیچیدهٔ آیرودینامیکی، خودروها ظاهری تمیزتر خواهند داشت اما جادوی اصلی در مفهومی به نام «آیرودینامیک فعال» نهفته است. در این سیستم، بخش‌هایی از باله‌های جلو و عقب می‌توانند زاویهٔ خود را در سرعت‌های بالا تغییر دهند. هنگام عبور از پیچ‌ها، باله‌ها بسته می‌مانند تا حداکثر چسبندگی را فراهم کنند اما در مسیرهای مستقیم، راننده می‌تواند با فعال کردن حالت خط مستقیم، بال‌ها را باز کند. این کار مقاومت هوا را به‌شدت کاهش داده و به سرعت نهایی بالاتری منجر می‌شود. این ویژگی نه‌تنها فرصت‌های سبقت‌گیری را متحول می‌کند بلکه برخلاف DRS که محدودیت‌های زیادی داشت، در هر دور و برای تمام رانندگان در دسترس خواهد بود.

پس از ۱۴ فصل، سیستم DRS بازنشسته می‌شود و جای خود را به سه دکمهٔ استراتژیک می‌دهد. دکمهٔ اول «بوست» است که حداکثر توان موتور و باتری را برای حمله یا دفاع آزاد می‌کند. دکمهٔ دوم با نام «سبقت»، جانشین معنوی DRS است. این دکمه که فقط برای حمله کاربرد دارد، به راننده‌ای که در فاصلهٔ یک‌ثانیه‌ای خودروی جلویی قرار دارد، نیروی الکتریکی مضاعفی می‌دهد اما برخلاف DRS، تنها یک نقطهٔ فعال‌سازی در پیست برای آن وجود خواهد داشت. رانندگان با همکاری مهندسان خود حالت‌های مختلف باتری را مدیریت می‌کنند تا از طریق ترمزگیری یا برداشتن پا از روی پدال گاز، انرژی را بازیابی و برای لحظات حساس ذخیره کنند.

از سال ۲۰۱۸، وزن و ابعاد رو به رشد خودروهای فرمول یک به معضلی بزرگ تبدیل شد و سبقت‌گیری در پیست‌های تنگ و باریکی مانند موناکو تقریباً غیرممکن شد. برای حل این مشکل، خودروهای ۲۰۲۶ حدود ۱۰۰ میلی‌متر کوتاه‌تر، ۲۰۰ میلی‌متر باریک‌تر و ۳۰ کیلوگرم سبک‌تر شده‌اند و وزنشان به کمی بیش از ۷۵۰ کیلوگرم می‌رسد. فاصلهٔ بین دو محور نیز کاهش یافته که کنترل خودرو را آسان‌تر می‌کند. لاستیک‌های ۱۸ اینچی پیرلی هم باریک‌تر شده‌اند تا وزن و درگ کمتری داشته باشند. درنهایت، با حذف تونل‌های زیر خودرو و استفاده از کف صاف‌تر، چسبندگی آیرودینامیکی کاهش یافته تا تعقیب خودروها از نزدیک آسان‌تر شود.

باوجوداینکه پیشرانه‌ها روی کاغذ همچنان یک موتور ۱.۶ لیتری توربو هیبریدی V6 با توان حدود ۱۰۰۰ اسب بخار هستند اما در عمل کاملاً متحول شده‌اند. توان موتور احتراقی به ۵۳۰ اسب بخار کاهش یافته، درحالی‌که قدرت موتور الکتریکی به ۴۷۰ اسب بخار افزایش پیدا کرده است. بخش پیچیده و گران‌قیمت MGU-H نیز به‌طور کامل حذف شده است. این پیشرانه‌های جدید اولین موتورهایی در تاریخ فرمول یک خواهند بود که با سوخت صد درصد پایدار کار می‌کنند. این سوخت از منابعی مانند زباله‌های شهری و زیست‌توده‌های غیرخوراکی تولید می‌شود و بخشی از هدف بزرگ فرمول یک برای رسیدن به کربن صفر تا سال ۲۰۳۰ است.

فصل ۲۰۲۶ شاهد حضور نام‌های بزرگ و جدیدی در این ورزش خواهد بود. فراری و مرسدس که از ابتدای دوران هیبرید حضور داشته‌اند، با رقبای جدیدی روبرو می‌شوند. هوندا به‌عنوان تأمین‌کنندهٔ پیشرانهٔ آستون‌مارتین در فرمول یک باقی می‌ماند و فورد پس از ۲۲ سال غیبت، برای تأمین موتور تیم‌های ردبول و ریسینگ بولز بازمی‌گردد. آئودی با تصاحب تیم سائوبر اولین حضور خود را تجربه خواهد کرد و کادیلاک به‌عنوان یک تیم کاملاً جدید وارد می‌شود و تعداد خودروهای گرید را به ۲۲ دستگاه افزایش می‌دهد. تیم‌ها از ۷ تا ۱۱ بهمن ۱۴۰۴ (۲۶ تا ۳۰ ژانویه) در بارسلون اولین تست‌های خود را انجام می‌دهند و پس از دو تست دیگر در بحرین، فصل جدید مسابقات در تاریخ ۱۸ اسفند ۱۴۰۴ (۸ مارس) با گرند پری استرالیا در ملبورن آغاز خواهد شد.