آیا واقعاً «خودروی ارزان» اقتصادی است؟

در حالی که دولتمردان ایرانی بر تولید و واردات خودروهای اقتصادی با قیمت پایین تأکید دارند، این پرسش مطرح است که آیا چنین خودروهایی در واقعیت هم مقرون‌به‌صرفه‌اند؟ آیا صرف قیمت خرید پایین به معنای اقتصادی بودن یک خودروست، یا باید هزینه‌های نگهداری، استهلاک، افت کیفیت، و ارزش فروش مجدد را هم در نظر گرفت؟ این گزارش به بررسی دقیق این موضوع می‌پردازد.

تعریف نادرست خودروی اقتصادی در ایران

در ادبیات رسمی مسئولان کشور، «خودروی اقتصادی» اغلب به خودروهایی با قیمت اولیه زیر ۱۰ هزار یورو اطلاق می‌شود. اما این تعریف، تنها بر قیمت خرید تمرکز دارد و سایر هزینه‌های مالکیت را نادیده می‌گیرد. نکته مهم اینجاست که در بسیاری از موارد، هزینه‌های نگهداری، تعمیرات، مصرف سوخت، و افت کیفیت، آن‌قدر بالاست که در نهایت، محصولی که به عنوان «اقتصادی» معرفی می‌شود، در عمل برای مالک و حتی اقتصاد ملی زیان‌آور است.

مثال‌هایی از خودروهای واقعاً اقتصادی

در دنیا، خودروهایی مانند تویوتا کرولا، فولکس‌واگن گلف یا حتی رنو تندر ۹۰ (که در ایران مونتاژ می‌شد)، به عنوان خودروهای اقتصادی شناخته می‌شوند؛ اما نه صرفاً به دلیل قیمت پایین، بلکه به دلیل:

• استهلاک بسیار کم
• قابلیت اطمینان بالا
• هزینه‌های نگهداری اندک
• دوام و طول عمر بالا
• افت قیمت پایین نسبت به رقبا

درواقع، مقرون‌به‌صرفه بودن این خودروها در طول مدت مالکیت اثبات شده است، نه صرفاً روی برچسب قیمت اولیه.

آیا واقعاً توان مالی خرید اجناس ارزان را داریم؟

ضرب‌المثل معروفی هست که می‌گوید:

آن‌قدر ثروتمند نیستم که جنس ارزان بخرم!

این جمله کاملاً در مورد خودروهای به‌اصطلاح اقتصادی نیز صدق می‌کند. محمدباقر قالیباف، در دوران فرماندهی نیروی انتظامی، به‌درستی تصمیم گرفت که خودروهای پژوی پر استهلاک را با خودروهای مرسدس بنز جایگزین کند؛ چراکه در بلندمدت، هزینه‌های نگهداری و عملیاتی خودروهای ارزان‌قیمت بسیار بیشتر از مدل‌های باکیفیت و بادوام بود.

یک مقایسه ساده و گویا

فرض کنید دو خودروی مختلف با قیمت‌های ۱۷ و ۲۰ هزار دلار داریم:

در این مثال، خودروی گران‌تر در عمل هزینه مالکیت مشابهی دارد اما احتمالاً کیفیت، راحتی، امنیت و اعتماد بیشتری هم به همراه دارد. پس انتخاب خودروی ارزان‌تر لزوماً انتخاب بهتری نیست.

هزینه‌های پنهان خودروهای به‌اصطلاح اقتصادی

بسیاری از خودروهای چینی ارزان‌قیمت که به کشور وارد می‌شوند، علی‌رغم قیمت پایین اولیه، دارای معایب زیر هستند:

• استهلاک زودرس قطعات
• دسترسی سخت و قیمت بالای قطعات یدکی
• هزینه‌های بالای خدمات پس از فروش
• نبود تعمیرکار متخصص در شهرهای کوچک
• افت شدید ارزش در بازار دست دوم

در مقابل، تجربه نشان داده خودروهای ژاپنی، کره‌ای و حتی برخی محصولات قدیمی‌تر اروپایی، با وجود قیمت اولیه بالاتر، در نگهداری و دوام بسیار به‌صرفه‌تر هستند.

توصیه به سیاست‌گذاران و واردکنندگان

اگر هدف از واردات و تولید خودرو، بهبود اقتصاد خانوارها و ارتقاء بهره‌وری ملی است، باید نگاهی جامع‌تر به مفهوم خودروی اقتصادی داشت. صرف تمرکز بر قیمت خرید، آن هم در بازاری با تورم بالا و خدمات پس از فروش ضعیف، تنها منجر به هدررفت منابع مالی خریداران و کشور خواهد شد.

سیاست‌گذاران باید در تصمیم‌گیری‌های وارداتی و صنعتی:

• هزینه‌ چرخه عمر خودرو را لحاظ کنند
• از ورود خودروهای بی‌کیفیت و پرهزینه جلوگیری کنند
• بر توسعه خدمات پس از فروش و قطعات یدکی تأکید بیشتری داشته باشند

جمع‌بندی: خودروی اقتصادی، یعنی کم‌خرج در درازمدت

خودروی اقتصادی واقعی، صرفاً با قیمت پایین تعریف نمی‌شود. بلکه باید در دوره‌ای که مالک آن هستید:

• خرج‌تراشی نکند
• ارزش خود را حفظ کند
• راحتی و آسودگی خاطر فراهم کند

در غیر این صورت، نه تنها برای مالک که برای اقتصاد کشور هم باری بر دوش خواهد بود. بنابراین بهتر است خودروهایی با استهلاک و هزینه نگهداری بالا اما قیمت ارزان و دوام پایین برای واردات و عرضه در کشور انتخاب نشوند. نظر شما چیست؟