بهترین خودروهای اسپرت تاریخ نیسان که GT-R نیستند!

وقتی حرف از بهترین خودروهای پرفورمنس نیسان می‌شود، معمولاً نام نسل‌های مختلف GT-R مطرح می‌شود اما این‌ها تنها خودروی پرفورمنس فوق‌العاده‌ای نیستند که نیسان در طول تاریخ خود ساخته است.

نیسان که در زمستان سال 1933 تأسیس شد، یکی از خودروسازان پیشروی ژاپن است. این شرکت در سال‌های اولیهٔ فعالیتش، روی تولید خودروهای سواری باکیفیت تمرکز داشت اما از اواخر دههٔ 60 به بعد توسعهٔ یک سری خودروهای هیجان‌انگیز پرفورمنس محور را آغاز کرد که به افسانه تبدیل شدند. در بین این خودروها، پنج نسل GT-R که بر اساس اسکای‌لاین ساخته شدند و GT-R مستقل R35 که در سال 2007 معرفی شد، نمادین‌ترین مدل‌ها هستند ولی بااین‌وجود، نیسان در طول تاریخ خود خودروهای پرفورمنس هیجان‌انگیز دیگری هم تولید کرده است که نشان GT-R نداشته‌اند.

استیجیا که در سال 1996 معرفی شد، تا یازده سال بعد پرچم‌دار استیشن‌های نیسان بود. این خودرو برخی ویژگی‌های ظاهری اسکای‌لاین R34 را قرض گرفته و از قطعات فنی مشترک زیادی با اسکای‌لاین R33 استفاده می‌کرد. این استیشن که فقط در ژاپن عرضه می‌شد، با پیشرانه‌های شش سیلندر خطی مختلف در نسخه‌های محرک عقب و چهارچرخ محرک به تولید می‌رسید. بهترین استیجیای تاریخ اما نسخهٔ 260RS بود. این نسخهٔ پرفورمنس بالا که توسط تیونر داخلی نیسان یعنی اوتک توسعه پیدا کرد، از پیشرانهٔ افسانه‌ای 2.6 لیتری RB26DETT استفاده می‌کرد که تا آن زمان فقط اختصاصی اسکای‌لاین GT-R بود. 260RS غیر از پیشرانهٔ توئین توربو، سامانهٔ چهارچرخ محرک GT-R نسل R33 را هم قرص گرفت و با دیفرانسیل لغزش محدود، کیت بدنهٔ منحصربه‌فرد و چندین ارتقاء دیگر، به یکی از وحشی‌ترین استیشن‌های تاریخ ژاپن تبدیل شد. 260RS از سال 1997 تا 2001 در تعداد محدود 1,734 دستگاه ساخته شد.

حدود پنج سال قبل از معرفی اولین اسکای‌لاین GT-R، نیسان با معرفی سیلویا CSP311 در نمایشگاه توکیو 1964 همه را شگفت‌زده کرد. این خودرو که ابتدا داتسون کوپه 1500 نام داشت اما در نسخهٔ تولیدی با نام نیسان سیلویا در سال 1965 عرضه شد، پایه و اساس خودروی اسپرت کامپکتی را بنیان گذاشت که برای چندین دهه روی خط تولید ماند. سیلویا پس از هفت سال وقفه، در سال 1975 بازگشت و تا سال 2002 در شش نسل تولید شد. آخرین نسل این خودرو با نام S15 در سال 1999 به بازار آمد. این نسل که روی پلت‌فرم محرک جلوی S-Platform ساخته شده بود، با پیشرانهٔ عالی چهار سیلندر SR20 در دو نسخه تولید می‌شد. نسخهٔ اول که Spec-S نام داشت، از نسخهٔ تنفس طبیعی پیشرانهٔ مذکور استفاده می‌کرد درحالی‌که نسخهٔ بالاتر با نام Spec-R به نسخهٔ توربوشارژ همان موتور مجهز بود. سیلویا Spec-R با 250 اسب بخار قدرت، گیربکس شش سرعته دستی و دیفرانسیل لغزش محدود، در سراسر جهان به یک قهرمان تبدیل شد و به‌مراتب موفق‌تر از نسل قبلی یا S14 عمل کرد.

نیسان در کنار اسکای‌لاین GT-R، یک خودروی اسپرت افسانه‌ای دیگر را هم طی هفت نسل تولید کرده است. این خودرو که در بازارهای جهانی با نام Z و در ژاپن با نام فیرلیدی عرضه می‌شود، در طول تاریخ خود با رقبای ژاپنی مثل تویوتا سلیکا، تویوتا سوپرا، میتسوبیشی 3000GT و مزدا RX-7 رقابت کرده است. بدون شک یکی از جذاب‌ترین و بهترین مدل‌های تاریخ Z، نسل چهارم است که بین سال‌های 1989 تا 2000 تولید می‌شد. این Z با طراحی آیرودینامیک، تعلیق بهتر و پیشرانهٔ بهبودیافته، در سال‌های اولیهٔ تولید به یکی از پرفروش‌ترین خودروهای بازار آمریکا تبدیل شد. این خودرو در قوی‌ترین نسخه با نام 300ZX به یک پیشرانهٔ 3 لیتری V6 توئین توربو با 300 اسب بخار قدرت مجهز بود. این ماشین غیر از پیشرانهٔ قدرتمند، به تعلیق قابل تنظیم و سیستم فرمان گیری چرخ‌های عقب هم مجهز بود.

خودروی بعدی لیست ما هم یکی از اعضای خانوادهٔ Z است. این خودرو با نام 350Z در بازارهای جهانی و فیرلیدی در بازار ژاپن، جانشین 300ZX بود. 350Z که در تابستان 2002 معرفی شد، اولین نسل Z بود که از ترکیب موتور جلو وسط استفاده می‌کرد. هرچند 350Z خودرویی اسپرت عالی‌ای بود اما به‌اندازهٔ سلف خود خصوصاً در آمریکا موفق عمل نکرد. بااین‌حال، 350Z پایه و اساس ساخت یکی از چشمگیرترین خودروهای پرفورمنس تاریخ نیسان را تشکیل داد. در سال 2007، بخش موتوراسپرت نیسان یعنی نیسمو نسخه‌ای ویژه از 350Z را با نام 380RS معرفی کرد که از خودروهای مسابقه‌ای الهام گرفته بود. 380RS به نسخه‌ای تضعیف‌شده از پیشرانهٔ مسابقه‌ای 3.8 لیتری نیسان با 350 اسب بخار قدرت به همراه کیت بدنهٔ منحصربه‌فرد و ارتقاءهای متعدد مثل ترمزهای پرفورمنس برمبو و کمک‌فنرهای با مهندسی یاماها مجهز شده بود. 380RS با قیمت 38,700 دلار معادل 58,600 دلار امروز در 300 دستگاه ساخته و فقط در ژاپن عرضه شد.

نیسان در سال 1995 به موتوراسپرت بازگشت و به بخش نیسمو توسعهٔ یک خودروی استقامتی GT1 برای رقابت در لمان سال 1997 محول شد. هرچند زمان و سرمایهٔ زیادی برای این پروژه صرف شد اما خودروی مسابقه‌ای که R390 GT1 نام گرفت موفق عمل نکرد. از سه خودرویی که در لمان 1997 شرکت کردند، تنها یک خودرو توانست مسابقه را به پایان برساند که آن‌هم در جایگاه ناامیدکنندهٔ دوازدهم قرار گرفت. سپس نیسان با بهبود طراحی و یک خودروی اضافی در سال 1998 دوباره به لمان بازگشت و هرچند بازهم نتوانست پیروز شود اما هر چهار خودرو در رده‌های سوم، پنجم، ششم و دهم مسابقه را به پایان رساندند. در این پروژه، به خاطر قوانین هومولوگیشن یک نسخهٔ خیابانی هم ساخته شد. این نسخه که در بیرون تقریباً مشابه مدل‌های مسابقه‌ای بود، کابین راحت‌تری داشت و از همان پیشرانهٔ V8 توئین توربوی VRH35L استفاده می‌کرد. هرچند گفته می‌شد این موتور روی 345 اسب بخار تضعیف شده است اما درواقع بیش از 500 اسب بخار قدرت داشت. نیسان قصد داشت مثل پورشه 911 GT1 و مرسدس CLK GTR، از نسخهٔ جاده‌ای R390 GT1 تعداد محدودی تولید کند اما چون قیمت خودرو از یک میلیون دلار فراتر رفت و هیچ‌کس چنین رقم گزافی را برای یک نیسان پرداخت نمی‌کرد، نسخهٔ جاده‌ای این هایپرکار ژاپنی فقط در حد همان یک پروتوتایپ باقی ماند.