پنج خودرو با پیشرانه VR38 نیسان که GT-R نیستند

پیشرانهٔ VR38 نیسان هرچند شاید شهرت افسانه‌ای 2JZ تویوتا را نداشته باشد اما این موتور هم بدون شک یکی از بهترین مهندسی‌های ژاپن محسوب می‌شود. این پیشرانهٔ 3.8 لیتری V6 توئین توربو که برای GT-R طراحی شد، به دلیل قابلیت تیونینگ بالا، امکان اعمال اصلاحات و تغییرات زیادی را دارد. این موتور هرچند به‌طور اختصاصی برای GT-R طراحی شد ولی در طول سال‌ها در خودروهای دیگری هم مورداستفاده قرار گرفته است.

هرچند GT-R به کابوس سوپرکارهای موتور وسط تبدیل شد ولی نمی‌دانیم اگر نیسان پیشرانهٔ VR38 را در وسط قرار می‌داد چه می‌شد. بااین‌حال، به لطف یک شرکت کوچک از جمهوری چک، می‌توانیم ایده‌ای از GT-R موتور وسط داشته باشیم. این خودرو که پراگا بوهما نام دارد، یک خودروی پیست جاده‌ای با وزن زیر یک تن و قیمت یک میلیون پوند است که هم‌اکنون در حال تولید است و پراگا قصد دارد 89 دستگاه از آن تولید کند. پیشرانهٔ 3.8 لیتری V6 توئین توربوی GT-R در این خودرو 700 اسب بخار قدرت تولید می‌کند. این افزایش قدرت به لطف تغییراتی حاصل شده که توسط تیونر بریتانیایی لیچفیلد روی موتور نیسان صورت گرفته است.

هرچند اینفینیتی در دنیای خودروهای پرفورمنس برند چندان مطرحی نیست ولی در سال 2014، این شرکت تصمیم به ساخت قاتلی برای ب‌ام‌و M3 گرفت. بدین منظور، مردان اینفینیتی پیشرانهٔ GT-R را در سینهٔ Q50 قرار دادند و محصول نهایی را در قالب کانسپتی با نام Eau Rouge در نمایشگاه ژنو 2014 رونمایی کردند. موتور VR38 در اینجا 560 اسب بخار قدرت و 600 نیوتن متر گشتاور تولید می‌کرد که حتی از M3 CS کنونی هم بیشتر است. برای انتقال نیرو هم گیربکس هفت سرعتهٔ اتوماتیک و سامانهٔ چهارچرخ محرک از سدان برگ‌تر Q70 قرض گرفته شد. Q50 Eau Rouge حتی از تجربهٔ سباستین فتل، قهرمان چهار دورهٔ فرمول یک هم بهره‌مند شده بود. متأسفانه اما علی‌رغم بازخوردهای بسیار مثبت از سوی رسانه‌های خودرویی، این سدان اسپرت هرگز از مرحلهٔ پروتوتایپ فراتر نرفت زیرا توسعهٔ این پروژه بسیار پرهزینه بود و نهایتاً برنامهٔ تولید Q50 Eau Rouge در ژانویهٔ 2015 لغو شد.

اتحاد رنو، نیسان و میتسوبیشی حقیقتاً برای ما علاقه‌مندان به خودرو هیجان چندانی به دنبال نداشته است. این اتحاد بیشتر منجر به ساخت کراس‌اوورهای کسل‌کنندهٔ مشترک توسط سه برند شده است. بااین‌حال، یکی از معدود خودروهای هیجان‌انگیز حاصل از این اتحاد، رنو اسپرت RS 01 بود که در سال 2014 برای مسابقات سری تک ساخت رنو اسپرت معرفی شد. این خودرو که روی یک مونوکوک فیبر کربنی اختصاصی شکل گرفته بود، از پیشرانهٔ VR38 نیسان استفاده می‌کرد. این موتور که در خودروی مسابقه‌ای رنو به‌صورت طولی در وسط نصب شده بود، 550 اسب بخار قدرت و 600 نیوتن متر گشتاور را از طریق یک گیربکس سکوئنشال به چرخ‌های عقب تحویل می‌داد. RS 01 که توانایی دستیابی به حداکثر سرعت 300 کیلومتر بر ساعت را داشت، قوی‌ترین خودروی مسابقه‌ای تاریخ رنو اسپرت محسوب می‌شد. این ماشین غیر از مسابقات خود رنو، حضور کوتاهی هم در مسابقات GT3 داشت.

وقتی نیسان جوک برای اولین بار به‌عنوان یک کراس‌اوور کوچک با طراحی بحث‌برانگیز معرفی شد، هیچ‌کس فکر نمی‌کرد زمانی به قلب قدرتمند GT-R مجهز شود. خوشبختانه نیسان این کار را انجام داد که منجر به خلق جوک R شد. هرچند این خودرو ظاهری مشابه جوک معمولی داشت ولی زیر این بدنه داستانی کاملاً متفاوت جریان داشت. موتور VR38 در این خودرو 485 اسب بخار قدرت تولید می‌کرد و خودرو را ظرف 3.7 ثانیه از صفر به سرعت صد کیلومتر بر ساعت می‌رساند ولی نیسان حتی این را هم کافی نمی‌دانست و به همین دلیل در سال 2015، نسخهٔ جدید جوک R 2.0 را با 600 اسب بخار قدرت معرفی کرد. چنین قدرتی نه با استفاده از پیشرانهٔ GT-R نیسمو بلکه با تقویت موتور GT-R معمولی مدل 2012 حاصل شده بود. به لطف این نیروی عظیم، جوک ظرف تنها سه ثانیه از صفر به سرعت صد کیلومتر بر ساعت می‌رسید. نیسان قصد تولید حدود 20 دستگاه از جوک R را داشت ولی نهایتاً تنها پنج دستگاه از این کراس‌اوور آتشین ساخته شد که از این تعداد، دو دستگاه در اختیار خود نیسان است و فقط سه نمونه از آن فروخته شد.

هرچند موتور VR38 با دنیای مسابقات غریبه نیست ولی جذاب‌ترین استفادهٔ پیست این موتور هنوز هم در حال مسابقه دادن است. در مسابقات سری GT ژاپن، یک نیسان فیرلیدی Z توسط تیم خصوصی گاینر با موتور VR38 بجای موتور استاندارد 3 لیتری VR30 خود در کلاس GT300 حضور دارد. جالب اینکه نیسان GT-R که در کلاس بالاتر GT500 این مسابقات شرکت می‌کند، در تمام سال‌های حضور خود هیچ‌گاه از موتور VR38 استفاده نکرده است. این خودرو در ابتدا در مسابقات موردبحث با یک پیشرانهٔ V8 شرکت می‌کرد و بعداً از یک موتور 2 لیتری چهار سیلندر استفاده کرد.