پژو 907، سوپراسپرت V12 فرانسوی که می‌توانست رقیب فراری باشد
پژو برندی نیست که به ساخت سوپراسپرت‌های سریع شهرت داشته باشد و اکثر ما این شرکت را با هاچ‌بک‌های کوچک و سدان‌های کسل‌کننده می‌شناسیم ولی پژو در طول تاریخ خود چند با معرفی سوپراسپرت‌های کانسپتی که البته هیچ‌کدام تولید نشدند، سعی کرد این تصویر را تغییر دهد. در اواخر دههٔ 80، این شرکت که به پیشبرد میراث مسابقه‌ای خود علاقه‌مند بود، سوپرکار 680 اسب بخاری اوکسیا را معرفی کرد و حدود دو دهه بعد نیز در نمایشگاه خودروی پاریس 2004 کانسپت 907 را با موتور V12 رونمایی کرد.
ازآنجایی‌که پژو در اوایل دههٔ 2000 به دنبال مدرن‌سازی طراحی‌های خود برای نسل بعدی محصولاتش بود، به فکر ایجاد تغییراتی جدی در هویت بصری برند خود افتاد و درنتیجه، کانسپت 907 را طراحی کرد که در نمای جلو پیش‌نمایشی از خودروهای جدیدی که قرار بود طی سال‌های بعد به بازار عرضه شوند را نشان می‌داد. بااین‌حال، مهم‌ترین ویژگی این کانسپت طراحی نبود بلکه تصور خودرویی بدون محبوبیت از برندی بود که بیشتر به تولید هاچ‌بک‌های ارزان ون‌های دیزلی عادت داشت. 907 نشان داد که پژو می‌تواند خودرویی با پرفورمنس نزدیک به فراری 575 مارانلو آستون‌مارتین ونکوئیش بسازد.
البته پژو در تاریخ خود هرگز پیشرانهٔ V12 نساخته بود؛ بنابراین، مهندسان فرانسوی انبار قطعات شرکت را زیرورو کردند و پیشرانهٔ 3 لیتری V6 که در سدان‌های 406 و 607 استفاده می‌شد را یافتند. آن‌ها سپس یک میل‌لنگ و سرسیلندر اختصاصی ساختند و دو موتور V6 را به هم متصل کردند تا یک نیروگاه 6 لیتری V12 تنفس طبیعی پدید آید که نیروی خود را از طریق یک گیربکس شش سرعته سکوئنشال به چرخ‌های عقب منتقل می‌کرد.
نتیجه، 500 اسب بخار قدرت، شتاب صفرتاصد 3.7 ثانیه و حداکثر سرعت 360 کیلومتر بر ساعت بود که 907 را به قوی‌ترین و سریع‌ترین ساختهٔ پژو تا آن زمان تبدیل می‌کرد. برای مقایسه، پیشرانهٔ 5.7 لیتری V12 فراری 575 مارانلو 515 اسب بخار قدرت و موتور 5.9 لیتری V12 آستون‌مارتین ونکوئیش در آن زمان 460 اسب بخار قدرت داشت. طراحی 907 هم توسط طراح باسابقهٔ پژو «جرارد ولتر» شکل گرفت که موفق شده بود فرمی سیال را با ظاهری عضلانی به هم پیوند بزند و سوپرکار چشمگیری را خلق کند که به‌اندازهٔ گرند توررهای بریتانیایی و ایتالیایی جذاب به نظر می‌رسید.
در 907 خبری از سقف فلزی نبود و شیشهٔ جلو از بالای سر سرنشینان رد شده و در قسمت ستون‌های B به درب صندوق متصل می‌شد. روی کاپوت 907 نیز پانلی شیشه‌ای تعبیه شده بود که نمایی باشکوه از شیپوری‌های ورودی هوای موتور V12 را به نمایش می‌گذاشت. پشت گلگیرهای جلو خروجی‌های هوای آب‌شش مانند تعبیه شده بود و به لطف نصب پیشرانه پشت محور جلو، سر اگزوزها از زیر این دریچه‌ها بیرون زده بودند که بی‌شباهت به مرسدس SLR مک‌لارن نبود.
به لطف استفاده از بدنهٔ تمام فیبر کربنی، وزن 907 به تنها 1400 کیلوگرم رسیده بود که نسبت قدرت به وزن نزدیک به 350 اسب بخار بر هر تن را پدید می‌آورد یعنی رقمی که برای یک گرند تورر بزرگ دونفره بسیار قابل‌توجه بود. کابین این سوپرکار فرانسوی هم با ترکیبی جادویی و مینیمالیستی از چرم، آلومینیوم، چوب و آلکانترا شکل گرفته بود. هرچند 907 روی کاغذ از تمام رقبای خود پرفورمنس بهتری داشت ولی تصور اینکه برندی اقتصادی مثل پژو بتواند رقیبی برای فراری تولید کند بسیار دشوار بود.
البته این خودرو اصلاً برای تولید طراحی نشده بود و بیشتر یک طرح مطالعاتی برای چیزی بود که پژو می‌توانست انجام دهد. 907 اساساً وسیله‌ای برای پل زدن بین گذشته، حال و آیندهٔ این برند فرانسوی محسوب می‌شد. بااین‌حال، پس از استقبال فوق‌العاده‌ای که در نمایشگاه پاریس از 907 به عمل آمد، زمزمه‌های تولید این خودرو در تعدادی محدود مطرح شد اما این اتفاق هیچ‌گاه رخ نداد و 907 در حد یک کانسپت که هم‌اکنون در موزهٔ پژو نگهداری می‌شود باقی ماند.