جذاب‌ترین خودروهای کلکسیونی پونتیاک، از فایربرد تا GTO و گرند پری

هرچند پونتیاک سال‌ها است که خودروی جدیدی تولید نمی‌کند اما مدل‌های کلاسیک آن همچنان در قلب علاقه‌مندان در سراسر آمریکا جای دارند. محبوب‌ترین خودروهای کلاسیک پونتیاک اکنون صدها هزار دلار قیمت دارند و حتی قیمت برخی آن‌ها از مرز یک میلیون دلار هم در حراجی‌ها فراتر رفته است. چنین قیمت‌هایی باعث شده این خودروها دور از دسترس اکثر علاقه‌مندان به پونتیاک قرار گیرد ولی هنوز هم تعداد زیادی از خودروهای جذاب و نمادین این برند از دهه‌های گذشته هستند که قیمت در دسترسی دارند.

نسل دوم فایربرد در سال 1970 معرفی شد و بنابراین در سال 1971 تغییرات چندانی را تجربه نکرده بود ولی به دلیل قوانین جدید آلایندگی، قدرت پیشرانه‌های فایربرد در مدل 1971 کمی کاهش پیدا کرد و به همین دلیل، نمونه‌های این مدل قیمت ارزان‌تری نسبت به مدل 1970 دارند. بااین‌حال، در فایربرد 1971، پیشرانهٔ 7.5 لیتری V8 با 335 اسب بخار قدرت، هنوز هم توان بسیار خوبی را ارائه می‌کرد. البته با وجود ظاهر جذاب و پیشرانه‌های قدرتمند، فایربرد 1971 در بازار موفقیت چندانی نداشت زیرا تقاضا برای ماسل کارها به دلیل ورود رقبای جدید خارجی در حال کاهش بود و فروش فایربرد کمتر از چیزی بود که مقامات پونتیاک انتظار داشتند.

GTO یکی از افسانه‌ای‌ترین مدل‌ها در تاریخ پونتیاک محسوب می‌شود. این خودرویی بود که دوران ماسل کارها را آغاز کرد. GTO در ابتدا به‌عنوان راهی برای دور زدن محدودیت حجم موتور جنرال موتورز برای برندهای خود در نظر گرفته شد زیرا پونتیاک اجازه نداشت پیشرانهٔ بزرگ 6.4 لیتری را در خودرویی مستقل ارائه کند. به همین دلیل، مقامات پونتیاک تصمیم گرفتند این پیشرانه را در قالب پکیج سفارشی GTO برای مدل تمپست لمان ارائه کنند. بعداً اما GTO به یک مدل مجزا و فوق‌العاده جذاب تبدیل شد. امروز نمونه‌های باقیماندهٔ GTO قیمت ارزانی ندارند ولی اکثر نمونه‌ها خیلی خوب توسط مالکین نگهداری شده‌اند.

هرچند بسیاری از پونتیاک‌های کلاسیک دههٔ 60 و اوایل دههٔ 70 به دلیل قدرت بالا در بین کلکسیونرها محبوب هستند اما شرایط فایربرد ترنس ام مدل 1977 کمی متفاوت است. این خودرو خصوصاً در قیاس با ماسل کارهای دههٔ قبل، چندان قدرتمند نبود و قوی‌ترین پیشرانهٔ V8 آن تنها 200 اسب بخار قدرت داشت. بااین‌حال، مدل 1977 به دلیل طراحی متمایز و فوق‌العاده جذابش، یکی از مشهورترین مدل‌های تاریخ ترنس ام محسوب می‌شود. یکی از جذاب‌ترین ویژگی‌های ظاهری ترنس ام مدل 1977، عقاب طلایی بزرگ روی کاپوت بود. این نماد هرچند چندین سال قبل در ترنس ام ارائه شده بود اما در مدل 1977 بسیار دیده و برجسته شد.

گرند پری کانورتیبل یکی از کمیاب‌ترین مدل‌های کلاسیک تاریخ پونتیاک محسوب می‌شود زیرا فقط در سال 1967 تولید و کمتر از 6 هزار دستگاه از آن ساخته شد. این خودرو که برای ارائهٔ ترکیبی از تجمل و پرفورمنس طراحی شده بود، کروزر مناسبی برای سفرهای جاده‌ای آخر هفته یا سفرهای بین‌شهری بود. گرند پری کانورتیبل به دلیل اینکه خودروی کمیابی است، به میزان قابل‌توجهی از نسخهٔ کوپهٔ خود گران‌تر است ولی هنوز هم قیمت در دسترسی دارد. زیر کاپوت این ماشین پیشرانه‌ای با بیش از 300 اسب بخار قدرت قرار دارد که پرفورمنسی در حد ظاهر چشمگیر آن فراهم می‌کند. دقیقاً مشخص نیست که امروز چند نمونه از گرند پری کانورتیبل باقی مانده است اما این تعداد قطعاً زیاد نخواهد بود.

هرچند GTO خودروی رؤیایی بسیاری از علاقه‌مندان به پونتیاک محسوب می‌شود اما همتای کمتر شناخته‌شدهٔ آن یعنی لمان GT-37 یک جایگزین جذاب و ارزان‌تر برای GTO به‌حساب می‌آید. GT-37 در قالب پکیجی برای مدل لمان از نیمه سال 1970 معرفی شد و ارائهٔ آن تا سال 1971 با طیف گسترده‌ای از پیشرانه‌های V8 که تا 345 اسب بخار قدرت داشتند ادامه یافت. بسیاری از آپشن‌های پرفورمنس GT-37 شبیه GTO بودند و اصلی‌ترین تفاوت این دو مدل در سرسیلندر پیشرانه‌ها خلاصه می‌شد. GT-37 در زمان تولید ارزان‌تر از GTO بود و امروز به‌عنوان یک خودروی کلکسیونی قیمت وسوسه‌انگیزی دارد. به‌طورکلی، هرچند GT-37 زیر سایهٔ GTO قرار داشت اما ماسل کاری عالی بود.

فایربرد مدل 1967 آغازگر دوران یکی از مشهورترین خودروهای تاریخ پونتیاک بو که برای رقابت با فورد موستانگ طراحی شد. موفقیت فوق‌العادهٔ موستانگ مقامات جنرال موتورز را شوکه کرد و فایربرد و پسرعموی آن، شورلت کامارو باعجله در واکنش به موفقیت موستانگ طراحی شدند. پونتیاک در تبلیغات آن زمان، بر برتری پرفورمنس فایربرد نسبت به موستانگ و پلیموث باراکودا تأکید داشت و این تاکتیک جواب داد. نسل اول فایربرد در بازار موفق عمل کرد و هرچند فروشی در حد موستانگ نداشت اما به‌اندازه‌ای بود که این مدل را دهه‌ها روی خط تولید نگه دارد.

نسل چهارم گرند پری که در سال 1973 معرفی شد، این مدل را به اوج تازه‌ای از محبوبیت رساند و امروز هم در بین کلکسیونرها محبوب است. در این خودرو، نمای بیرونی و داخلی موردبازنگری قرار گرفتند و کابین گرند پری با تودوزی و ادوات سطح بالا، تمرکز بیشتری روی تجمل داشت. برای این خودرو یک پیشرانهٔ 7.5 لیتری V8 جدید با 290 اسب بخار قدرت هم ارائه شد که هرچند بسیار کمتر از دوران اوج جنگ قدرت بین ماسل کارها در دههٔ 60 بود ولی برای جای دادن گرند پری بین قوی‌ترین خودروهای آن سال‌های بازار آمریکا کافی بود. نسل چهارم گرند پری در بازار به موفقیت بزرگی تبدیل شد و آمار فروش پونتیاک را به میزان قابل‌توجهی افزایش داد.

هرچند قوی‌ترین پیشرانه‌های پونتیاک را عمدتاً در خودروهای دوران اوج ماسل کارها می‌بینیم ولی برای کاتالینا مدل 1962 که چند سال قبل از شروع جنگ ماسل کارها ساخته شد، پیشرانهٔ 6.9 لیتری سوپر دیوتی قابل سفارش بود که طبق اعلام پونتیاک، 405 اسب بخار قدرت داشت ولی گفته می‌شد قدرت واقعی این موتور بیش از 450 اسب بخار بوده است. طبق گفته‌ها، تنها 155 نمونه از کاتالینا مدل 1962 با پیشرانهٔ 6.9 لیتری سوپر دیوتی تولید شده که بخش بسیار کوچکی از کل تولید آن سال است. البته نمونه‌های ضعیف‌تر کاتالینا هم امروز ارزش خرید دارند زیرا این خودرو به لطف تغییرات ظاهری ظریفی که در سال 1962 تجربه کرد، به یکی از زیباترین مدل‌ها در کل تاریخ کاتالینا تبدیل شد.

نسل دوم پونتیاک GTO که در سال 1968 معرفی شد، افسانه‌ای است که نیاز به معرفی ندارد. طراحی کاملاً جدید GTO آن را در بین موجی از رقبای جدید همچنان تازه نگه داشت و پیشرانه‌های زیر کاپوت قوی‌تر از قبل شدند. در سال 1969 نیز پونتیاک در تلاش برای جبران کاهش فروش GTO، پکیج جاج را ارائه کرد اما آن‌طور که مدیران شرکت انتظار داشتند موفق عمل نکرد. بااین‌حال، امروز نمونه‌های باقیماندهٔ GTO جاج به دلیل کمیابی، ارزش بالایی پیدا کرده‌اند. دراین‌بین، مدل 1970 از همه کمیاب‌تر است و گران‌ترین نمونهٔ آن در سال 2023 با قیمتی بیش از یک میلیون دلار فروخته شد ولی نسخه‌های معمولی GTO مدل 1970 قیمت بسیار ارزان‌تری دارند و در دسترس بسیاری از علاقه‌مندان هستند.

جذاب‌ترین و زیباترین نسخهٔ بونویل، اولین نمونهٔ آن است که در قالب مدلی مستقل در سال 1958 معرفی شد. این خودرو در کنار ارائهٔ طیف گسترده‌ای از پیشرانه‌های قدرتمند، ظاهر منحصربه‌فردی داشت که بونویل را به یکی از زیباترین خودروهای زمان خو تبدیل کرده است. این ماشین در دو نسخهٔ کوپه و کانورتیبل تولید شد که دومی با تولید تنها 3 هزار دستگاه، کمیاب‌تر است. موفقیت بونویل باعث شد این نام دهه‌ها در سبد محصولات پونتیاک بماند به‌گونه‌ای که تولید آخرین نسل آن در اواسط دههٔ 2000 خاتمه پیدا کرد. البته نسل‌های بعدی بونویل از ظاهر کلاسیک مدل 1958 فاصله گرفتند و خود را با سلیقهٔ در حال تغییر بازار وفق دادند اما هیچ‌کدام زیبایی نسل اول را نداشتند که فقط در سال 1958 تولید شد و سپس جای خود را به نسل دوم داد.