یادی از پونتیاک توربو گرند پری 1989، کوپه‌ای گمنام با تیونینگ مک‌لارن

شرکت آمریکن سانروف کمپانی یا ASC که در سال 1963 تأسیس شد، در کمتر از دو دهه از نصب سانروف به یک کارگاه معتبر اتاق‌سازی تبدیل شد. تا اواسط دهه 1980، ASC با خرید بخش موتورهای مک‌لارن فعالیت خود را گسترش داد. این شرکتی برای توسعهٔ پیشرانه بود که در سال 1969 توسط بروس مک‌لارن افسانه‌ای برای پشتیبانی از تیم مسابقه‌ای بریتانیایی در مسابقات ایندی و کن ام تأسیس شد. این خرید به ASC دسترسی به مهندسان مسابقه‌ای بااستعداد مک‌لارن و اجازه استفاده از نام تیم مسابقه‌ای بریتانیایی را داد. در سال‌های بعد، ASC/مک‌لارن با چندین خودروساز دیترویتی همکاری کرد و به توسعه مدل‌های ویژه و پرفورمنس جذاب، مانند پونتیاک توربو گرند پری 1989 کمک کرد.

گرند پری که در سال 1962 معرفی شد، یک کوپه دو در فول سایز و پرفورمنس محور بود که پونتیاک برای بخش خودروهای لوکس شخصی طراحی کرد. نسل دوم گرند پری که در سال‌های 1965 تا 1968 تولید شد نیز همچنان یک خودروی لوکس شخصی فول سایز باقی ماند اما پس‌ازآن کوچک‌تر شد و در سه نسل بعدی به‌تدریج جذابیت خود را از دست داد. در نیمه دوم دهه 1980، این مدل به یک خودروی بسیار کوچک‌تر روی پلت‌فرم G-body تبدیل شد که به نظر می‌رسید دچار بحران هویت شده است. به همین دلیل، پونتیاک شروع به توسعه یک گرند پری کاملاً بازطراحی‌شده بر پایه پلتفرم جدید W-body میان سایز محرک جلو کرد.

نسل ششم گرند پری به شکل کوپه دودر بر اساس پلتفرم W-body در ژانویه 1988 معرفی شد اما با وجود طراحی مدرن‌تر و امکانات فراوان، مشتریان تنها می‌توانستند گرند پری را با موتور 2.8 لیتری V6 تنفس طبیعی LB6 جنرال موتورز با قدرت 130 اسب بخار خریداری کنند. بااین‌حال، گرند پری جدید با استقبال عمومی و رسانه‌ها مواجه شد و فروش خوبی را تجربه کرد. برای مدل 1989، پونتیاک با افزودن امکاناتی مانند سیستم ترمز ABS اختیاری و جایگزینی موتور LB6 با موتور 3.1 لیتری V6 تنفس طبیعی LH0 با 140 اسب بخار، بر موفقیت اولیه این نسل افزود. اگرچه موتور جدید مورد استقبال قرار گرفت اما 10 اسب بخار اضافه تأثیر چندانی بر عملکرد نداشت. برای جذاب‌تر کردن گرند پری به‌ویژه برای مشتریانی که خواستار پرفورمنس بیشتری از این کوپه لوکس بودند، پونتیاک با ASC/مک‌لارن همکاری کرد. نتیجه این همکاری، نسخه محدود توربو گرند پری بود که از نظر ظاهری و پرفورمنس بهتر از تمام گرند پری‌های 20 سال گذشته بود.

ASC گرند پری را به گلگیرهای برجسته، افزونه سپر جلو، سپر عقب جدید، دریچه‌های کاربردی روی کاپوت و رینگ‌های 16 اینچی آلیاژی مجهز کرد و باعث شد این کوپهٔ محرک جلو حداقل در قیاس با مدل پایه جذاب‌تر به نظر برسد. درحالی‌که توربو گرند پری از بیرون شبیه یک خودروی اسپرت به نظر می‌رسید، داخل کابین یک خودروی لوکس شخصی تمام‌عیار بود و از روکش‌های ممتاز، صندلی‌های 10 جهته برقی بزرگ شبیه به مبل راحتی، سیستم صوتی پیشرفته و یک نمایشگر دیجیتال کوچک که طرح کلی خودرو، جهت حرکت و تاریخ را نشان می‌داد بهره می‌برد.

درحالی‌که بخش اتاق‌سازی ASC ارتقاهای ظاهری را انجام داد، متخصصان موتوراسپرت زیرمجموعه موتورهای مک‌لارن وظیفه تقویت پیشرانهٔ 3.1 لیتری V6 LH0 را بر عهده گرفتند. همان‌طور که نام مدل نشان می‌دهد، مهندسان این موتور را به توربوشارژر گرت متصل به اینترکولر مجهز و بلوک موتور، قطعات داخلی و سیستم روغن‌کاری را نیز تقویت کردند. نتیجه، موتور کاملاً بازطراحی‌شده‌ای با کد LG5 بود که تنها با گیربکس چهار سرعته اتوماتیک عرضه شد و 205 اسب بخار قدرت تولید می‌کرد یعنی 65 اسب بخار بیشتر از LH0 تنفس طبیعی که بر پایه آن ساخته شده بود.

علاوه بر ارتقای پیشرانه، مهندسان مک‌لارن سیستم تعلیق را با قطعات سخت‌تر تقویت کردند که باعث شد توربو گرند پری هندلینگ به‌مراتب بهتری نسبت به مدل‌های هم‌خانواده خود داشته باشد. این کوپه تیون‌شده می‌توانست در 7.9 ثانیه از صفر به 96 کیلومتر بر ساعت برسد، 400 متر را در 15.7 ثانیه طی کند و به حداکثر سرعت 206 کیلومتر بر ساعت دست یابد. اگرچه این اعداد خیره‌کننده نبودند، اما برای یک خودروی لوکس شخصی میان سایز با حداقل 90 کیلوگرم امکانات رفاهی که معمولاً در خودروهای پرفورمنس حذف می‌شوند، کاملاً قابل‌قبول بودند.