داستان خودروهای عضلانی جذاب پونتیاک در دوران رکود خودروسازی آمریکا

در تاریخ صنعت خودروی آمریکا، دورانی وجود دارد که علاقه‌مندان از آن با نام عصر رکود یاد می‌کنند؛ دهه‌ای تاریک که از اوایل ۱۹۷۳ آغاز شد و تا ۱۹۸۳ ادامه یافت. بحران نفت، قوانین سخت‌گیرانه آلایندگی و افزایش سرسام‌آور نرخ بیمه، خودروسازان را مجبور کرد تا اسب‌های بخار را قربانی مصرف بهینه سوخت کنند. در این میان، درحالی‌که دیگر برندها پرچم سفید را بالا برده بودند، یکی از زیرمجموعه‌های جنرال موتورز یعنی پونتیاک، سرسختانه از مرگ خودروهای عضلانی جلوگیری کرد. این شرکت با تولید مدل‌هایی که شاید به‌اندازهٔ هیولاهای دهه شصت دیوانه‌وار نبودند اما در زمان خودشان نمادی از قدرت و جسارت به شمار می‌رفتند، شعلهٔ عشق به ماسل‌کارها را زنده نگه داشت. در ادامه، داستان پنج مدل از این قهرمانان فراموش‌شده را مرور می‌کنیم.

GTO، خودرویی که در سال ۱۹۶۴ آغازگر تب ماسل‌کارها بود، در سال ۱۹۷۳ با چهره‌ای کاملاً متفاوت بازگشت. این مدل که حالا بر پایهٔ پلتفرم بزرگ‌تر و سنگین‌تر لمان ساخته شده بود، از طراحی موسوم به ستونی بهره می‌برد که ظاهری آرام‌تر و خانوادگی‌تر به آن می‌داد. پیشرانهٔ استاندارد آن یک موتور ۶.۶ لیتری V8 با تنها ۲۳۰ اسب بخار قدرت بود. این ظاهر محافظه‌کار و قدرت نه‌چندان چشمگیر باعث شد تا GTO مدل ۱۹۷۳ هدف انتقادات فراوانی قرار بگیرد اما حقیقت این بود که این خودرو یک برگ برنده پنهان بنام هندلینگ فوق‌العاده داشت. به لطف بهبودهای اساسی در سیستم تعلیق، این GTO سنگین‌وزن در پیچ‌ها بسیار چابک‌تر از اجداد قدرتمند خود بود و ثابت کرد که یک ماسل‌کار می‌تواند چیزی فراتر از سرعت در خط مستقیم باشد.

فروش پایین مدل ۱۹۷۳، مدیران پونتیاک را به فکر بازنشسته کردن نام GTO انداخت اما به لطف تلاش‌های یکی از مهندسان ارشد شرکت، این نام برای یک سال دیگر زنده ماند هرچند که این بار به‌عنوان یک پکیج پرفورمنس برای مدل کامپکت ونتورا استفاده شد. این GTO جدید که بر پلتفرم کوچک‌تر X-body (مشترک با شورلت نوا) ساخته شده بود، به یک دریچه هوای کاپوت کاربردی به سبک ترنس ام، سیستم تعلیق تقویت‌شده و ترمزهای دیسکی در جلو مجهز شد. قلب تپندهٔ آن یک موتور ۵.۷ لیتری V8 با ۲۰۰ اسب بخار قدرت بود که شاید روی کاغذ ضعیف به نظر برسد اما به دلیل وزن کمتر خودرو، عملکردی غافلگیرکننده داشت. در آزمایشی که مجله کارز در همان سال انجام داد، این GTO کوچک توانست مسیر ۴۰۰ متر را تنها یک‌دهم ثانیه کندتر از جد نامدار خود یعنی GTO مدل ۱۹۶۴ طی کند. بااین‌حال، تصمیم پونتیاک برای انتقال GTO به پلتفرم X-body و جذابیت کم ونتورا، فروش پایینی را به دنبال داشت و نام افسانه‌ای GTO در پایان سال ۱۹۷۴ بازنشسته شد.

هرچند GTO در حال تقلا برای بقا بود اما برادران کوچک‌ترش در خانواده فایربرد، یعنی مدل‌های فرمولا و ترنس ام، در اوج قدرت‌نمایی بودند. پونتیاک در این سال‌ها تمام تمرکز خود را روی توسعهٔ یک پیشرانه افسانه‌ای به نام SD-455 گذاشت. این موتور ۷.۵ لیتری سوپر دیوتی با الهام از موتورهای مسابقه‌ای، قطعات داخلی تقویت‌شده و سرسیلندرهای بهینه‌سازی‌شده، قدرتی معادل ۲۹۰ اسب بخار تولید می‌کرد. خودروهای مجهز به این پیشرانه می‌توانستند مسافت ۴۰۰ متر را در حدود ۱۴ ثانیه طی کنند که آن‌ها را به سریع‌ترین و قدرتمندترین ماسل‌کارهای آمریکایی در آن دوران تبدیل می‌کرد. امروزه، این دو مدل به‌عنوان برترین خودروهای عضلانی عصر رکود شناخته می‌شوند.

در سال ۱۹۷۷، پونتیاک برای احیای جذابیت مدل لمان، پکیج جدیدی به نام کن‌ام را معرفی کرد. این مدل که نامش را از یک سری مسابقات محبوب وام گرفته بود، با برچسب‌های گرافیکی خاص، یک اسپویلر عقب و دریچه هوای کاپوت کاربردی، ظاهری بسیار تهاجمی‌تر از لمان استاندارد داشت. زیر کاپوت هم یک موتور ۶.۶ لیتری با ۲۰۰ اسب بخار قدرت قرار داشت که عملکردی متوسط ارائه می‌داد. بااین‌حال، ظاهر جذاب خودرو باعث شد تا تقاضا برای آن به‌شدت بالا برود. پونتیاک قصد داشت ۲,۵۰۰ دستگاه از کن‌ام بسازد اما بیش از ۵ هزار سفارش دریافت کرد، هرچند به دلیل مشکلات تولید، درنهایت تنها حدود ۱,۳۰۰ دستگاه از خط تولید خارج شد.

تا اواخر دههٔ ۷۰، حتی ترنس ام نیز تسلیم محدودیت‌ها شده بود و به دلیل تشدید قوانین آلایندگی، در پایان سال ۱۹۷۹ پونتیاک به تولید پیشرانه‌های V8 بزرگ خود خاتمه داد. این شرکت اما برای حفظ پرفورمنس فایربرد، تصمیم گرفت بزرگ‌ترین موتور هشت سیلندری که روی خط تولیدش باقی‌مانده بود را به توربوشارژر مجهز کند. این یک موتور ۴.۹ لیتری بود که به لطف توربوشارژر، ۲۱۰ اسب بخار قدرت تولید می‌کرد که ۴۰ اسب بخار بیشتر از نسخهٔ تنفس طبیعی بود. این موتور در نسخه‌های ترنس ام و فرمولا ارائه می‌شد و شتاب صفر تا ۹۶ کیلومتر بر ساعت ۸.۲ ثانیه‌ای را فراهم می‌کرد. در دوران بحران شدید نفت و قوانین آلایندگی سخت‌گیرانه، استفاده از توربوشارژر تنها راهی بود که می‌توانست فایربرد را همچنان سرحال نگه دارد.

منبع: Autoevolution