داستان پونتیاک سان‌برد اسپرت، برادر کوچک فایربرد که شکست خورد
در تاریخ خودروسازی، گاهی محصولاتی متولد می‌شوند که روی کاغذ همه‌چیز برای موفقیت دارند؛ طراحی چشم‌نواز، ویژگی‌های جذاب و بازاری تشنه اما واقعیت همیشه با رؤیاها همخوانی ندارد. پونتیاک سان‌برد اسپرت هاچ مدل ۱۹۸۰ یکی از همین خودروها است؛ کوپه‌ای که با ظاهری جسورانه و اسپرت به میدان آمد اما در عمل نتوانست انتظارات را برآورده کند و به‌سرعت از ذهن‌ها پاک شد. این خودرو نمادی از یک اشتباه بزرگ یعنی تمرکز بر ظاهر و غفلت از محتوای فنی است.
شکست مطلق
وقتی حرف از شکست‌های پونتیاک می‌شود، ناخودآگاه ذهن به سمت آزتک یا فیی‌رو با سابقه آتش گرفتن می‌رود اما سان‌برد اسپرت هاچ ۱۹۸۰ هم در دام اشتباهات پونتیاک افتاد و به یکی از بزرگ‌ترین شکست‌های این برند تبدیل شد. داستان سان‌برد از سال ۱۹۷۶ روی پلتفرم H جنرال موتورز آغاز شد. این خودرو درواقع نسخهٔ ری‌بج شدهٔ شورلت مونزا، بیوک اسکای‌هاوک و الدزمبیل استارفایر بود. با گذشت زمان اما پونتیاک برای القای حس اسپرت‌تر به سان‌برد، المان‌های پرفورمنس بیشتری مانند تریم‌های فرمولا، گرافیک‌های جذاب و فرم بدنه هاچ‌بک را به آن افزود.
در سال ۱۹۸۰، پونتیاک نسخهٔ اسپرت هاچ را به‌عنوان رقیبی کوچک و سرگرم‌کننده برای هاچ‌بک‌های ژاپنی و اروپایی معرفی کرد درحالی‌که همان سال، پایان تولید نسل اول سان‌برد نیز بود. پونتیاک در این سال گزینه موتور V8 را حذف کرد و قوی‌ترین انتخاب پیشرانه را به V6 ساخت بیوک محدود کرد. همچنین تولید نسخه استیشن نیز متوقف شد و تغییرات ظاهری بسیار جزئی بودند. به همین دلیل، اسپرت هاچ ۱۹۸۰ بیشتر شبیه یک خداحافظی بی‌روح به نظر می‌رسید. آمار تولید مدل سال پایانی کمی نامشخص است ولی می‌دانیم در سال ۱۹۸۰ تنها ۵۲٬۹۵۲ دستگاه از سان‌برد کوپه هاچ‌بک دودر تولید شد که از این تعداد، سهم مدل اسپرت هاچ بسیار کمتر بود.
در سال‌های پایان دههٔ ۷۰، خریداران آمریکایی به‌سرعت به سمت خودروهای وارداتی با مهندسی بهتر مانند فولکس‌واگن گلف و تویوتا سلیکا تغییر جهت دادند و اسپرت هاچ پونتیاک در هیچ زمینه‌ای (نه پرفورمنس، نه راحتی و نه کیفیت ساخت) توان رقابت نداشت. درنتیجه، این خودرو توجهی را جلب نکرد و خیلی زود از یادها رفت. سان‌برد اسپرت هاچ ۱۹۸۰ با وجود تبلیغاتی که آن را به‌عنوان کوپه کامپکت جسور پونتیاک معرفی می‌کرد، درنهایت به یکی از بزرگ‌ترین شکست‌های این برند تبدیل شد.
پیشرانهٔ کم‌توان
مشکل اصلی سان‌برد اسپرت هاچ، ناهماهنگی کامل بین ظاهر و باطن آن بود. هرچند پونتیاک سعی داشت این خودرو را در گروه هاچ‌بک‌های داغ جای دهد اما پیشرانه‌ها و سیستم انتقال قدرت سان‌برد به‌وضوح ریشه‌های اقتصادی و کامپکت آن را نشان می‌داد. سان‌برد به‌عنوان عضوی از خانواده پلتفرم H-Body جنرال موتورز، از انتقال قدرت محرک عقب استفاده می‌کرد. موتور پایه این خودرو هم یک واحد ۲.۵ لیتری چهار سیلندر بود که تنها ۹۰ اسب بخار قدرت تولید می‌کرد. قوی‌ترین گزینه نیز یک موتور ۳.۸ لیتری V6 ساخت بیوک بود که با تولید ۱۱۵ اسب بخار، هرگز نمی‌توانست هیجانی که کیت بدنه، اسپویلر و گرافیک‌های اسپرت وعده می‌داد را به راننده منتقل کند.
این خودرو علاوه بر پیشرانه‌های ضعیف، سواری خشک و پرسروصدایی داشت و کیفیت ساخت پایین آن که ناشی از اشتراک قطعات با خودروهای اقتصادی جنرال موتورز بود، حسابی توی ذوق می‌زد. درنتیجه، خریداران خیلی زود فهمیدند که سان‌برد اسپرت هاچ یک اسپرت‌نمای توخالی است و به سراغ رقبای وارداتی رفتند که مهندسی بهتر، پرفورمنس بالاتر و کیفیت ساخت مطلوب‌تری ارائه می‌دادند. بدین ترتیب، سان‌برد اسپرت هاچ که قرار بود پاسخ پونتیاک به عصر جدید خودروهای کامپکت و چالاک باشد، به یکی از بزرگ‌ترین شکست‌های این برند تبدیل شد.
به دلیل تولید بسیار محدود تریم‌های اسپرت هاچ در طول عمر سان‌برد، این هاچ‌بک شکست‌خوردهٔ آمریکایی امروز به گزینه‌ای بسیار کمیاب در بازار کلاسیک تبدیل شده است. قیمت پایهٔ سان‌برد اسپرت هاچ در زمان تولید ۴٬۷۳۱ دلار بود که با احتساب تورم، معادل حدود ۱۸٬۶۰۰ دلار امروز است. نسخهٔ مجهز به پکیج فرمولا که شامل موتور V6، گیربکس چهار سرعته دستی، اسپلیتر جلوی اضافه، اسپویلر عقب، جلوپنجره مشکی و رینگ‌های آلومینیومی ۱۳ اینچی می‌شد، بسیار کمیاب‌تر بود زیرا تنها یک درصد از کل تولید سان‌برد را تشکیل می‌داد. قیمت این نسخه ویژه در زمان عرضه از ۵٬۶۳۰ دلار شروع می‌شد و امروز بسیار کمیاب است.
منبع: HotCar