نوربرگ رینگ توجه همه را به خود جلب کرده و شاید حق هم دارد. این روزها به نظر می‌رسد تمامی خودروها سری به جهنم سبز می‌زنند. حتی پورشه هم فازهای نهایی توسعه محصولات خود را در نوربرگ رینگ سپری می‌کند.
اما آیا می‌دانستید خود پورشه دارای پیست تست مشهور با نام مرکز توسعه وایساخ می‌باشد؟ این نام به حدی خاص بوده که پورشه فقط از آن روی پیست محورترین محصولاتش استفاده می‌کند. تا به امروز شما پکیج وایساخ را فقط می‌توانستید روی خودروهای 911 GT3 RS، GT2 RS و 918 اسپایدر سفارش دهید. این پیست هنوز هم فعال بوده و اگر خواهان فهمیدن بیشتر درباره آن هستید بهتر است شیرین‌کاری‌های مارک وبر با پورشه تایکان را تماشا کنید. جدیدترین محصول پورشه یعنی میشن R هم سری به وایساخ زده است. اگرچه وایساخ تأسیسات مدرنی دارد اما تاریخچه آن به سال‌ها قبل بازمی‌گردد.
داستان پیست موردبحث از سال 1959 آغاز می‌شود. در آن زمان اساساً خبری از پیست‌های تست نبود. اگر خواهان تست‌های استقامتی و حداکثر سرعت بودید باید از بزرگراه‌های عمومی استفاده می‌کردید؛ اما خودروهای تولیدی و مسابقه‌ای سرعت بسیار زیادی برای جاده‌های عمومی داشتند و بنابراین پورشه نیازمند تأسیسات ویژه‌ای بود. فولکس‌واگن قبلاً پیست تستی در ولفسبورگ افتتاح کرده بود اما فاصله زیادی با مقر پورشه داشت.
فردی که مسئول یافتن مکانی ایده آل برای تأسیس مرکز تست پورشه بود هربرت لینگ نام داشت. او راننده مسابقه‌ای و یکی از اولین کارکنان پورشه بود. لینگ بخش صخره‌ای و خشک یک زمین در کنار روستای زادگاهش با نام وایساخ و یک روستای دیگر با نام فلکت را پیشنهاد کرد.
فری پورشه ناگهان 38 هکتار از این زمین را خریداری نمود. در 16 اکتبر 1961 فری پورشه با بلدوزر سر زمین حاضر شد و کلنگ احداث تأسیسات را بر زمین زد. پورشه یک پیست تست گرد و اسکید پد را طراحی کرده بود.
تمرکز اصلی این پیست روی تنظیمات پایه شاسی، آئرودینامیک و استقامت بود. هربرت لینگ در سال 2019 اعلام کرد خودروی فرمول 1 با نام 804 جزو اولین خودروهای تست شده در وایساخ بود و البته عملکرد بسیار خوبی هم نداشت و به همین دلیل پورشه از فرمول 1 کنار رفت. این برند بیشتر به تأمین پیشرانه برای دیگر شرکت‌ها پرداخت اما شایعات زیادی درباره بازگشت احتمالی این برند به فرمول 1 پس از تغییر قوانین در آینده منتشر شده است.
موضوع عجیب اینکه اولین کارمند تمام‌وقت در پیست تست وایساخ رابرت شول بود که البته راننده تست هم نبود. کار او حیاتی‌تر از این حرف‌ها بود. شول مسئول چرای گوسفندان و اداره یک رستوران بود. شما نمی‌توانید با شکم خالی مسابقه دهید و برخورد به گله گوسفندان با سرعت بالا می‌تواند روز خوب راننده را خراب کند. اولین خودروی قابل‌شناسایی تست شده در وایساخ خودروی مشهور 917 بود. این خودرو 258 دور را کامل کرد و تنها یک‌بار برای سوخت‌گیری توقف نمود.
بخش اسکید پد پیست نیز برای شتاب گیری جانبی و ثبت رکوردها در دایره 208 یاردی بکار رفت. پیتر فالک با یک دستگاه 908 و سپس 917 رکورد اسکید پد را برای چندین دهه ثبت کرد. در سال 1984 او با یک دستگاه 956 در این بخش حضور یافت و زمان 14.4 ثانیه‌ای را ثبت نمود که برای دایره‌ای 208 یاردی بسیار احساس‌برانگیز است. شتاب جانبی خودروی او در زمان تست برابر با 1.858 جی بود.
دیگر حقیقت جالب اینکه شکستن این رکورد غیرممکن است. لاستیک خودروهای مسابقه‌ای مدرن باعث کسب شتاب جانبی بالاتری می‌شود اما این شتاب برای مدت کوتاهی دوام خواهد داشت. لاستیک مدرنی وجود ندارد که بتواند به مدت 14 ثانیه شتاب جانبی حدود 2 جی را تحمل کند. در سال 1966 بوت در پیستی با پیچ‌های پرسرعت و تند و دارای سربالایی و سرپایینی حضور یافت. در آن زمان تیم تست چیزی نمی‌دانست اما این شرایط برای تست سیستم‌های ABS عالی بود. ترمز و تغییر جهت ناگهانی برای تست حسگرهای ABS بکار می‌رود.
از دیگر تست‌ها می‌توان به پیچ هیرپین، جاده ناهموار با سطوح خشن، دست‌اندازها و حتی پرش اشاره کرد. به‌طور خلاصه باید گفت شما خودرو را تا زمان در آمدن لاستیک‌ها از جای خود باید تست کنید.
تمامی خودروهای مسابقه‌ای پورشه از جمله 917 افسانه‌ای باید چندین هزار کیلومتر در تست‌های جاده‌ای طاقت‌فرسا حضور می‌یافتند. تست‌های استقامت دیوانه‌وار پورشه باعث شده پیروزی‌های زیادی را در مسابقات استقامت به دست آورد.
به همان اندازه که خودروها سریع‌تر می‌شدند پورشه نیازمند پیست جدیدی بود. در سال 1971 پیست Can-Am افتتاح شد که شامل بخش مشهور Z Slope بود. در پیست جدید یک پیچ تند پس از Z Slope قرار داشت و سپس خودروها به بخش تاج می‌رسیدند.
یکی از رانندگان پورشه گفته است:
پژ درباره این بخش عجیب از پیست از من پرسید که با چه چیزی در روی زمین می‌توانی به آنجا بروی؟ تاج پیست تا حدی تغییر یافت اما این تغییر ملایم بود و بنابراین بهترین روش برای عبور از شیکان پژ در سرعت بالا داشتن جسارت زیاد است.
پیست Can-Am سرانجام برای تست محصولات مسابقه‌ای پورشه بکار رفت. 917 اولین بار رکورد 51.5 ثانیه‌ای را بر جای گذاشت و مارک دونوهو از این خودرو استفاده کرد و رکورد را به 47.2 ثانیه رساند. سپس جکی ایکس رکورد 45.7 ثانیه‌ای را با 956 ثبت کرد. پورشه در سال 1984 مسئول تأمین پیشرانه تیم فرمول 1 مک لارن بود و نیکی لائودا توانست رکورد 44.6 ثانیه‌ای را بر جای بگذارد.
چندین بار این رکورد دست‌به‌دست شد تا اینکه در سال 1990 زمان 41.8 ثانیه‌ای اعلام شد. به نظر می‌رسید این رکورد شکسته نخواهد شد اما در سال 2013 پورشه خودروی مشهور 919 هیبرید اوو را معرفی کرد. این خودرو در مسابقات لمانز 2015 تا 2017 قهرمان شده بود اما برای افرادی که در وایساخ کار می‌کردند تنها یک رکورد اهمیت داشت و به همین خاطر تیمو برنارد پشت فرمان این خودرو قرار گرفت و رکورد 40.625 ثانیه‌ای را بر جای گذاشت. این رکورد یک‌بار دیگر در دستان پورشه بود.