افراطی‌ترین پورشه‌های 911 تاریخ، از کاررا RS تا GT2 RS

پورشه 911 با نام 901 در سپتامبر 1963 در نمایشگاه فرانکفورت رونمایی شد و یک سال بعد به بازار آمد. از آن زمان تا شش دههٔ بعد، انواع بسیار مختلفی از 911 ساخته شد که برخی از آن‌ها چه در زمان خود و چه به‌صورت کلی افراطی بودند؛ بنابراین، در ادامه قصد داریم با افراطی‌ترین پورشه‌های 911 تاریخ آشنا شویم. همهٔ این خودروها جاده‌ای هستند و نمونه‌های مسابقه‌ای در لیست ما جایی نخواهند داشت.

پیشرانهٔ شش سیلندر تخت 911 ابتدا 2 لیتری بود که در سال 1969 به 2.2 لیتر، در سال 1971 به 2.4 لیتر و در سال 1973 به 2.7 لیتر افزایش پیدا کرد و این نسخهٔ آخر در کاررا RS ارائه شد. این مدل با 210 اسب بخار قدرت و وزن زیر 1000 کیلوگرم (کمتر از 911 اولیهٔ سال 1964)، بهترین پرفورمنس را داشت. هرچند کاررا RS بسیار شبیه نمونه‌های قبلی 911 بود اما ویژگی متمایزی در قالب یک اسپویلر بزرگ عقب داشت. این نسخه امروز بسیار ارزشمند شده و برخی نمونه‌های آن حدود نیم میلیون دلار قیمت دارند.

اولین 911 توربوشارژ تاریخ در سال 1974 در نمایشگاه پاریس رونمایی و یک سال بعد راهی بازار شد. این مدل 911 توربو نام گرفت یعنی نامی که تا به امروز روی قوی‌ترین نسخه‌های 911 باقی مانده است. این مدل به پیشرانهٔ 3 لیتری توربو مجهز شده بود که با 260 اسب بخار قدرت، حدود دو برابر قوی‌تر از 911 اولیه بود. دو سال بعد، حجم این موتور به 3.3 لیتر افزایش پیدا کرد و قدرت به 300 اسب بخار رسید. تمام این قدرت با فعال شدن توربو به‌یک‌باره ارائه می‌شد و به همین دلیل رانندگی با 911 خصوصاً در هوای بارانی به دقت و احتیاط زیادی نیاز داشت.

پس از توربوشارژر، پیشرفت بزرگ بعدی در تاریخ 911 معرفی سامانهٔ چهارچرخ محرک بود. کاررا 4 اولین نسخه از نسل 964 بود که در سال 1988 به بازار آمد و به گفتهٔ پورشه 85 درصد با نسل قبلی تفاوت داشت. تا شش ماه اول، کاررا 4 تنها مدلی بود که عرضه می‌شد و امکان خرید نسخهٔ محرک عقب وجود نداشت تا اینکه کاررا 2 در سال 1989 ارائه شد.

قوی‌ترین نسخهٔ نسل 964 مدلی تولید محدود بود که در پایان عمر این نسل ساخته شد. این مدل از همان پیشرانهٔ 3.6 لیتری توربو استفاده می‌کرد اما به لطف توربوشارژر بزرگ‌تر و دیگر تغییرات، خروجی آن به 380 اسب بخار رسیده بود. از توربو S 3.6 تنها 93 دستگاه ساخته شد که از این تعداد، 76 دستگاه از نوع دماغه صاف با چراغ‌های جلوی فرورفته داخل گلگیرها بودند درحالی‌که 17 دستگاه دیگر چراغ‌های جلوی معمولی داشتند و فقط در ایالات‌متحده عرضه شدند.

GT2 کلاسی در مسابقات اتومبیلرانی بود که خودروهای شرکت‌کنندهٔ آن برای دریافت جواز حضور باید در تعدادی نسخهٔ جاده‌ای هم ساخته می‌شدند. در این کلاس استفاده از سامانهٔ چهارچرخ محرک هم ممنوع بود که برای پورشه مشکل‌ساز شد زیرا در اواسط دههٔ 90 همهٔ نسخه‌های 911 توربو به این سیستم مجهز بودند. راه‌حل این مشکل ساخت نسخه‌ای محرک عقب از 911 توربو بود که 911 GT2 نام گرفت. با حذف محور محرک جلو و دیگر اقدامات کاهش وزن، GT2 به میزان قابل‌توجهی سبک‌تر از توربو بود که پرفورمنس بسیار بهتری را فراهم می‌کرد حتی با وجودی که کشش کمتری داشت. پورشه در نسل‌های بعدی 911 هم به تولید مدل GT2 ادامه داد.

GT1 هم مثل GT2 به خاطر شرکت در مسابقات اتومبیلرانی ساخته شد اما در این مدل، خودروی مسابقه‌ای به‌جز نام و چند قطعهٔ جزئی اشتراک دیگری با 911 جاده‌ای نداشت. این خودرو کاملاً برای مسابقه طراحی شده بود اما به خاطر قوانین مسابقات، پورشه مجبور به ساخت و عرضهٔ چند نمونهٔ جاده‌ای شد که استریت‌ورژن نام گرفت. GT1 استریت‌ورژن کمی تعدیل شده و از تجهیزات جاده‌ای کامل بهره می‌برد اما با 554 اسب بخار قدرت، همچنان سوپراسپرت بسیار سریعی بود. همچنین این اولین 911 بود که با پیشرانهٔ آب خنک به بازار عرضه شد. برخلاف 911 معمولی، در این مدل پیشرانه جلوی محور عقب نصب شده بود تا تنها 911 موتور وسط تاریخ لقب گیرد.

911 توربو نسل 993 به یک پیشرانهٔ 3.6 لیتری توئین توربو مجهز بود که 410 اسب بخار قدرت داشت. این نیروی قابل‌توجهی محسوب می‌شد اما در پایان عمر این نسل، پورشه نسخهٔ حتی قوی‌تری را با نام توربو S ارائه کرد. این مدل که در ظاهر با بال عقب بزرگ‌تر متمایز می‌شد، به پیشرانهٔ ارتقاءیافته مجهز شده بود. این موتور در نسخهٔ بازار آمریکا 430 اسب بخار و در دیگر بازارها 450 اسب بخار قدرت تولید می‌کرد.

بازهم مثل GT2، اولین 911 GT3 هم به خاطر الزام قوانین مسابقات اتومبیلرانی ساخته شد اما این بار استفاده از توربوشارژر ممنوع بود و به همین دلیل، GT3 به یک پیشرانهٔ 3.6 لیتری تنفس طبیعی 360 اسب بخاری مجهز شد که برگرفته از موتور توربوشارژ مدل GT1 برندهٔ لمان بود. برای پایین نگه داشتن وزن هم 911 GT3 با حداقل تجهیزات ارائه شد و بسیاری از قسمت‌های آن مثل آنتی‌رول بارها و حتی ضریب دنده‌ها قابل تنظیم بودند.

اولین 911 که نشان GT2 RS روی آن دیده شد، نسخهٔ ارتقاءیافتهٔ GT2 نسل 997 بود. با افزایش بوست توربوها، قدرت موتور 3.6 لیتری توئین توربوی این نسخه با 90 اسب بخار افزایش به 620 اسب بخار رسید. این نیرو شتاب صفرتاصد 3.5 ثانیه‌ای و حداکثر سرعت 330 کیلومتر بر ساعت را فراهم می‌کرد.

آخرین GT2 قوی‌ترین 911 تولیدی تاریخ محسوب می‌شود. پیشرانهٔ 3.8 لیتری توئین توربو در این مدل 700 اسب بخار قدرت تولید می‌کند. GT2 RS نسل 991 حداکثر سرعت بالاتری هم دارد که برابر با 340 کیلومتر بر ساعت است و با شتاب صفرتاصد 2.8 ثانیه، سریع‌ترین 911 محرک عقب تاریخ محسوب می‌شود. تا چند سال دیگر اما GT2 RS نسل 992 معرفی خواهد شد تا با پیشرانه‌ای که گفته می‌شود هیبریدی خواهد بود، نقطۀ عطف دیگری را در تاریخ 911 رقم بزند.

صرف‌نظر از پرفورمنس، داکار را باید افراطی‌ترین 911 جاده‌ای تاریخ دانست. نام این نسخه به پیروزی پورشه در رالی داکار در سال 1984 با مدل 953 دارد که نسخه‌ای بسیار اصلاح‌شده و آفرودی از 911 آن زمان بود. حداکثر سرعت 911 داکار تنها 250 کیلومتر بر ساعت است اما ارتفاع بیشتر از زمین، محافظت از زیر بدنه و حالت‌های مختلف گیربکس به معنای توانایی‌های قابل‌توجه در آفرود خواهد بود.

و در آخر به جدیدترین 911 افراطی تاریخ می‌رسیم که با وزن تنها 1450 کیلوگرم، یکی از سبک‌ترین اعضای خانوادۀ کنونی 911 محسوب می‌شود. علاوه بر این، GT3 RS نسل 992 توانمندترین و قوی‌ترین GT3 تاریخ به‌حساب می‌آید. قدرت پیشرانۀ 4 لیتری تنفس طبیعی این ماشین به 525 اسب بخار رسیده که تنها 5 اسب بخار از GT3 RS قبلی بیشتر است. بااین‌حال، همه‌چیز قدرت نیست زیرا به گفتۀ پورشه، 250 ساعت آزمایش تونل باد روی این خودرو انجام گرفته و از این طریق توانسته داون‌فورس را 40 کیلوگرم بیشتر کند.