مقایسه پورشه 911 داکار و اوراکان استراتو

همه می‌دانند که پورشه سابقه حضور در مسابقات رالی را در کارنامه خود ثبت کرده است. این شرکت با رونمایی از 911 داکار به گذشته خود نگاهی کرد و محصولی را آفرید که برای اثبات توانایی‌های مدرن ساخته شده است؛ اما لامبورگینی نیازی به انجام این کار نداشت. هر چند ممکن است تخیلات انسانی به آفرود رفتن یک ابرخودرو یا سوپراسپرت بپردازد اما کسی واقعا آن را انجام نمی‌دهد؛ با این همه لامبورگینی تصمیم گرفت به این فانتزی پاسخ بدهد و مدل استراتو را روانه بازار کند. ایتالیایی‌ها فهمیدند ساختن چنین مدلی می‌تواند برای مشتریانشان جذاب باشد؛ و شد آنچه شد!

هر چند این کوپه گران‌قیمت برای پیمودن مسیرهای رالی و لذت‌بردن از صدای پیشرانه V10 ساخته شده است اما با ورود به جاده، کمی از نسخه‌های عادی اوراکان ندارد. از آنجا که ارتفاع فنربندی غیرقابل تنظیم تنها 1.7 اینچ افزایش پیدا کرده است، موقعیت راننده هم تفاوت خاصی ندارد؛ تنها تفاوت اصلی، سروصدای قطعات آفرود و نگرانی کمتر برای گذر از مسیرهای نامناسب، دست‌اندازها و موانع طبیعی کوچک است.

وقتی در مسیرهای جاده‌ای با استراتو رانندگی کنید، ممکن است انتظار سواری اوراکان ایوو را داشته باشید که منطقی به نظر می‌رسد؛ اما بهره‌مندی این خودرو از تایرهای آفرودی روی چسبندگی آن تاثیر می‌گذارند و گاهی کم‌فرمان ایجاد می‌کنند. برای خروج موفق از یک پیچ باید ورودی گاز و ترمز را از هم جدا کرد؛ نمی‌توان از آن انتظار تمرکز بالای اوراکان STO و... را داشت. البته این مشکل تنها در رانندگی سریع و سنگین پیست هویدا می‌شود و راننده عادی نیازی به نگرانی درباره آن ندارد.

رانندگی این خودرو در پیست و بزرگراه همچنان جذاب است اما راننده زمانی از استراتوی خود لذت می‌برد که آن را در مسیرهای ماسه‌ای و رالی‌مانند براند؛ جایی که خانه استراتو محسوب می‌شود. همه‌چیز تا چند دور در پیست‌هایی رالی به خوبی و خوشی می‌گذرد تا اینکه خودرو محدودیت‌هایش را به راننده نشان می‌دهد. با ورود به مسیرهای سرسخت، فشار به سیستم فنربندی و محافظ زیرین بدنه افزایش پیدا می‌کند که نخستین تاثیر خود را روی هوش‌وحواس و نگرانی راننده نشان می‌دهد؛ هر چند استراتو از پس همه آن‌ها برمی‌آید.

بنابراین استراتو برای آفرود سنگین، خزیدن روی صخره‌های تیز و مسابقات رالی صحرایی خلق نشده است؛ همان‌طور که مدیر بخش فنی پروژه لامبورگینی تولید می‌دهد، اوراکان استراتو خودرویی چندمنظوره است که برای گذر از مسیرهای شوسه‌ای در تابستان و مسیرهای برفی در زمستان مشکلی ندارد. درست مانند یک گونه جانوری نادر، اوراکان استراتو هم رفتاری جذاب از خود نشان می‌دهد اما نباید آن را در محیط‌های کنترل نشده رها کرد؛ اما وقتی حرف از محیط‌زیست طبیعی آن باشد، تجربه سواری لامبورگینی چهارچرخ محرک را به سطحی تازه می‌رساند.

فقط یک نگاه به این اسب آلمانی مشخص می‌کند که با خودرویی جدی طرف هستیم؛ خودرویی که به تقلید از گذشتگان خود مشغول شده است و با طرح الهام‌گرفته از پورشه 911 SC/RS  مسابقات پاریس-داکار 1984 سعی دارد خود را مهم جلوه کند. نسخه موردآزمایش این خودرو به پکیج 28 هزار دلاری «رالی دیزاین» هم مجهز شده که امکانات آفرودی بیشتری مانند کیف ضدآب، تخته ریکاوری و... را در اختیار راننده قرار می‌دهد.

473 اسب بخار قدرت و 570 نیوتن متر گشتاور این آفرودر اسپرت از یک پیشرانه 3 لیتری 6 سیلندر تخت تویین توربوی پورشه استخراج می‌شود و نهایتا از طریق یک جعبه‌دنده 8 سرعتی دو کلاچه خودکار و با سیستم مبدل گشتاور به هر چهار چرخ می‌رسد.

پورشه در زمینه امکانات از لامبورگینی جلوتر است؛ این خودروساز با ارائه سیستم فنربندی هیدرولیکی قابل‌تنظیم، دو حالت آفرود و رالی برای رانندگی خارج از جاده آرام و سریع و قطعات ظاهری بیشتر، روحیه غنی‌تر را برای 911 داکار ایجاد کرده است. با این وجود این سواری است که نشان می‌دهد پورشه در برابر لامبورگینی به چه برتری‌هایی رسیده است. خوشبختانه این مدل هم مانند سایر مدل‌های 911، درمسیرهای شهری و برون‌شهری رفتاری مناسب را از خود نشان می‌دهد و برخلاف انتظار، قطعات و تجهیزات آفرودی پر سروصدایی ندارد.

پورشه 911 به‌عنوان خودرویی شناخته می‌شود که زندگی را برای مالک خود راحت می‌کند؛ 911 داکار هم همین ویژگی‌ را از برادران اسپرت خود به‌عاریه گرفته است. هر چند به‌لطف ارتفاع بیشتر و روحیه رالی این خودرو، نگرانی راننده از ناهمواری‌های مسیرهای آسفالتی کمتر است اما تنها فشردن یک دکمه لازم است تا 911 داکار هویت اسپرت پیشینگانش را به یاد بیاورد و با تکیه‌بر کوتاه‌ترین نسبت دنده ممکن، آماده سبقت شود. 911 داکار در مسیرهای رالی‌مانند هم با دقت بالایی می‌پیچد. عملکرد آن با تکیه بر قدرت بالا و خاموش شدن سیستم‌های نگه‌دارنده جاده‌ای، لحظاتی به‌یادماندنی را برای راننده خلق می‌کند.

هم لامبورگینی اوراکان استراتو و هم پورشه 911 داکار به راننده خود هشدار می‌دهند که در مسیرهای رالی، از سرعت غیرمنطقی پرهیز کنند و به‌جای آن، روی مسیرهای شنی دریفت بزنند و از پرش‌های کوچک خود لذت ببرند. وقت راننده محدودیت‌ها را درک کند و بتواند آن را به‌عنوان بخشی از هویت این خودروها بداند، با دو خودرو روبه‌رو می‌شود که تا شاید تا چند نسل دیگر هم استحقاق حضور در خط تولید را داشته باشند. می‌توان به هر دو آن‌ها خرده گرفت اما می‌توان نیمه پر لیوان را دید. نظر شما درباره این دو سوپراسپرت چیست؟ آیا شرکت‌های دیگری چون فراری و مک‌لارن هم باید به این رقابت ناخواسته بپیوندند؟