داستان مدل‌های توربو در پورشه؛ از 911 تا کاین و تایکان

پنجاه سال پیش، برای اولین بار از نام توربو روی 911 استفاده شد و تاکنون این نام روی تعداد زیادی از خودروهای پورشه دیده شده است. با پدال همراه شوید تا در تاریخ پورشه سفر کنیم و داستان مدل‌های توربوی مختلف را مرور کنیم.

در داخل 911 توربو همه‌چیز قدیمی و کهنه است. پنج آمپر آنالوگ گرد بزرگ در مقابل راننده جلب‌توجه می‌کند و یک دسته‌دنده بلند از کف خودرو مثل چوب‌دستی بیرون آمده و گیربکس تنها چهار دنده دارد که این به معنای ضرایب بسیار طولانی خواهد بود. با دنده یک خودرو تا سرعت 80 کیلومتر بر ساعت و با دنده دو تا 140 کیلومتر بر ساعت پیش می‌رود درحالی‌که با دنده سه می‌توان به سرعت بیش از 200 کیلومتر بر ساعت رسید. پیشرانهٔ هوا خنک با تأخیر وارد عمل می‌شود که خصیصهٔ موتورهای توربوشارژ اولیه بود. رانندگی سریع با این خودرو کار سختی است و استفاده از حد نهایی توانایی‌هایش به حس ششم مافوق بشری نیاز دارد زیرا درحالی‌که بازوها با فرمان بدون نیروی کمکی کلنجار می‌روند و پاها روی پدال‌هایی با وزن متفاوت می‌رقصند، مغز باید به‌طور هم‌زمان ویژگی‌های دینامیکی خودرو در رابطه با جاده را پردازش کند.

بدون 944 ممکن بود پورشه دوام نیاورد. این کوپهٔ موتور جلو که در سال 1982 معرفی شد، طرح گیربکس عقب ترنس‌اکسل خود را از 924 اقتباس کرد و با پیشرانه‌های چهار سیلندر خطی مختلف عرضه شد. نسخهٔ توربو در سال 1985 با پیشرانهٔ 2.5 لیتری معرفی شد که قدرت مناسب 220 اسب بخاری داشت ولی این پایان ماجرا نبود و بعداً نسخهٔ توربو S با نسخهٔ 250 اسب بخاری همان موتور 2.5 لیتری به بازار آمد. هرچند 944 توربو پانزده سال پس از اولین پورشهٔ توربو ساخته شد ولی هنوز هم تأخیر توربو در این خودرو بسیار مشکل‌ساز است. همچنین هرچند گیربکس این خودرو پنج دنده دارد ولی پیشرانهٔ چهار سیلندر آن برای ارائهٔ پرفورمنس مناسب باید در دورهای بالا کار کند. بااین‌وجود، هرچند 944 توربو حدود 270 کیلوگرم از 911 توربوی قدیمی سنگین‌تر است ولی در شتاب صفر تا 96 کیلومتر بر ساعت تنها 0.4 ثانیه کندتر است و مهم‌تر اینکه بسیار شبیه یک خودروی مدرن احساس می‌شود. این کوپه‌ای متعادل و راحت است که رانندگی روزمره با آن بسیار آسان خواهد بود.

با تغییر مدیرعامل پورشه در سال 1993، این شرکت مدل‌های بسیار سودآور کیمن و باکستر و همین‌طور 911 نسل 996 را در سال‌های 1996 و 1997 به بازار فرستاد. تحول بزرگ در پورشه اما در سال 2002 رخ داد یعنی زمانی که کاین به‌عنوان اولین شاسی‌بلند این برند روی پلت‌فرم مشترکی با فولکس‌واگن توآرگ و آئودی Q7 به بازار آمد. سپس زمانی که کاین توربو S در اواخر سال 2005 با 520 اسب بخار قدرت معرفی شد، پس از هایپرکار کاررا GT با 603 اسب بخار قدرت، به دومین محصول قدرتمند پورشه تبدیل شد. پیشرانهٔ 4.5 لیتری V8 توئین توربو، این شاسی‌بلند 570 کیلوگرمی را ظرف تنها 4.9 ثانیه از صفر به سرعت 96 کیلومتر بر ساعت می‌رساند. نسل اول کاین در پایان عمر خود به پرفروش‌ترین خودروی پورشه و محصول سودآور اصلی این شرکت تبدیل شد. کاین توربو S مدل 2001 با وجودی که 31 سال پس از عرضهٔ اولین 911 توربو ساخته شده، هنوز هم آثاری از تأخیر توربو دارد که هرچند به‌اندازهٔ 911 نیست ولی هنوز هم آزاردهنده خواهد بود. علاوه بر این، فرمان خودرو هم در قیاس با مدل‌های جدیدتر بسیار سنگین است.

چند سال پس از کاین، پورشه تصمیم گرفت بازهم سبد محصولات خود را گسترش دهد. گزینه‌های برای این کار شامل یک خودروی اسپرت سبک‌وزن و کوچک بنام میمو، جایگزینی دیرهنگام برای کوپهٔ 928 و یک گرند تورر پنج‌در رده‌بالا بودند که مدیرعامل شرکت گزینهٔ آخر را انتخاب کرد. پانامرا که جایگزین اسپرتی برای سدان‌های لوکس بود، از همان ابتدا از پیش‌بینی‌های فروش خود فراتر رفت. این خودرو از پیشرانه‌های مشترکی با کاین و آئودی A8 استفاده کرد و دو سال پس از معرفی پانامرا توربوی 500 اسب بخاری، پورشه نسخهٔ پانامرا توربو S را با 550 اسب بخار قدرت به بازار فرستاد که شتاب صفر تا 96 کیلومتر 3.3 ثانیه‌ای داشت. عملکرد توربوشارژرها در این خودرو هرچند بسیار بهبود پیدا کرده اما هنوز هم به‌اندازهٔ توربوشارژرهای امروزی پاسخگو نیست هرچند که در این پانامرا تأخیر توربو به کمتر از یک ثانیه رسیده است.

خودرویی که اینجا می‌بینید توربو S با 650 اسب بخار قدرت نیست بلکه توربوی پایه با 580 اسب بخار قدرت است که قیمت پایهٔ 198,850 دلاری دارد. هرچند نسخهٔ S در شتاب صفر تا 96 کیلومتر بر ساعت 0.2 ثانیه سریع‌تر است و گشتاور را هم از 750 به 800 نیوتن متر افزایش می‌دهد ولی در دنیای واقعی، این تفاوت‌ها را فقط طرفداران سرسخت پورشه متوجه خواهند شد. 911 توربو که به‌صورت استاندارد به سامانهٔ چهارچرخ محرک مجهز است، حس و حال گرند تورری بیشتری نسبت به برادران GT نشان خود (GT3) دارد. در حالت‌های رانندگی اسپرت و اسپرت پلاس هیچ اثری از تأخیر توربو در این ماشین دیده نمی‌شود و دو توربوشارژر متوالی با هندسهٔ متغیر، عناصر کاملاً یکپارچه‌ای از مجموعهٔ پیشرانه و گیربکس هستند. در این ماشین نیازی نیست پس از فشردن پدال گاز سه چهار ثانیه برای ارائهٔ قدرت انتظار بکشید زیرا پیشرانهٔ 3.8 لیتری مدرن و گیربکس هشت سرعتهٔ دوکلاچه نیرو را به شکلی برق‌آسا تحویل می‌دهند.

یک پورشهٔ الکتریکی توربو یک خودروی بدون تأخیر توربو است زیرا وقتی حداکثر گشتاور فوراً در دسترس است، دیگر مسئله این نخواهد بود که چطور آن را به بهترین نحو تولید کنیم بلکه دغدغهٔ اصلی است که چطور نیرو را به کارآمدترین و هیجان‌انگیزترین حالت تعدیل کنیم. تایکان توربوی جدید در حالت اووربوست 670 اسب بخار قدرت و 850 نیوتن متر گشتاور دارد اما حتی اگر این هم کافی نباشد می‌توانید سراغ توربو S با 938 اسب بخار و یا توربو GT با 1019 اسب بخار قدرت بروید بااین‌حال، حتی تایکان توربوی پایه هم با قیمت 175,595 دلار اصلاً ارزان نیست. پارامترهای این خودرو نیز با پیشینیان خود متفاوت است. این خودرو از معماری 800 ولی بهره می‌برد که می‌تواند باطری‌های 97 کیلووات ساعتی را با حداکثر سرعت 320 کیلووات شارژ کند. 911 توربوی قدیمی در حالت تخته‌گاز مصرف سوختی در حدود 17 لیتر در هر صد کیلومتر داشت ولی با یک باک پر می‌توانست حداقل 400 کیلومتر را طی کند درحالی‌که در تایکان توربو در صورت رانندگی تهاجمی با سرعت 200 کیلومتر بر ساعت باید هر 80 دقیقه یک‌بار برای شارژر کردن متوقف شوید.