پورشه ترمزهای دیسکی تهویه دار در سال ۱۹۶۵ را چگونه ساخت؟

خودروسازان زمان بیشتری را برای یافتن راه‌هایی برای کاهش سرعت خودروها صرف کرده‌اند اما زمان موردنظر برای سریع رفتن خودروها کمتر بوده و این موضوعی عجیب است! تا دهه ۳۰ میلادی، خودروهای مسابقه‌ای چند صد اسب بخار قدرت داشتند و به سرعت‌های سه‌رقمی می‌رسیدند و از این نظر عملکردی بهتر از ترمزهای خود داشتند. ترمزهای کاسه‌ای از نقاط ضعفی همچون داغ شدن و عملکرد ناپایدار رنج می‌بردند ولی تا دهه ۵۰ میلادی جای خود را به ترمزهای دیسکی قابل‌اعتمادتر نداده بودند. در آن زمان بود که جگوار، دانلوپ و سر استرلینگ موس مؤثر بودن ترمزهای دیسکی روی C تایپ را به نمایش گذاشتند. علیرغم این برتری در عملکرد که به موس اجازه داد تا سرعت متوسط ۱۶۰ کیلومتر در ساعت را در گرندپری ریمز ۱۹۵۲ بر جای بگذارد، ترمزهای دیسکی هنوز راه‌حلی غیر ایده آل بودند و به همین خاطر یک دهه دیگر طول کشید تا جای خود در صنعت خودرو را به‌طور کامل پیدا کنند.

از نظر پورشه، ترمزهای دیسکی اگرچه بهبودهایی نسبت به نمونه‌های کاسه‌ای داشتند اما هنوز هم داغ می‌شدند و اصطکاک باعث می‌شد دمای دیسک‌ها از ۵۰۰ درجه سانتی‌گراد هم بگذرد و به همین خاطر کارایی ترمزهای دیسک‌ها کاهش یافته و گاها به‌صورت کامل از کار می‌افتادند. اما این خودروساز آلمانی در سال ۱۹۶۵ ایده‌ای عالی داشت. پورشه در فرایند آماده‌سازی ۹۰۶-۸ برگ اسپایدر برای مسابقات تپه نوردی اروپایی خواهان عملکرد بهتر ترمزها بود. شکی وجود نداشت که این خودروی مسابقه‌ای ۸ سیلندر با قدرت ۲۵۵ اسبی و وزن ۵۷۰ کیلوگرمی پرفورمنس سریعی خواهد داشت اما پورشه می‌خواست فرایند کاهش سرعت آن نیز به همین منوال پیش برود. به همین خاطر پورشه دیسک دو دیواره‌ای با سوراخ‌هایی بین دو طرف را تولید کرد. این ساختار ترمزها که به امری عادی در عصر کنونی تبدیل شده به هوا اجازه می‌داد تا به‌طور مؤثرتری به گردش درآمده و آن‌ها را خنک‌تر نگه دارد تا عملکرد ترمزها پایدارتر باقی بماند.

این تکنولوژی که در ترمزهای اکسل جلوی برگ اسپایدر بکار رفته بود به راننده اجازه داد با سرعت بیشتری به پیچ‌ها حمله کرده و ترمزهای شدیدتری بگیرد و در نهایت سرعت بالاتری داشته باشد. این ایده جواب داد و یک سال بعد نیز شاهد نصب این دیسک‌ها روی ۹۱۱ S بودیم. در واقع ترمزهای دیسکی تهویه دار سریع‌ترین تکنولوژی‌ای بود که از خودروهای مسابقه‌ای به مدل‌های جاده‌ای راه یافت.