رکوردداران ناخواسته، رانندگان بدون سکو!
نیکو هالکنبرگ، در زمان پیوستن به ویلیامز در 2010 دارنده چند عنوان قهرمانی در ردههای پایه اتوموبیلرانی بود. اما این آلمانی بااستعداد بااینکه هفته پیش در سنگاپور برای بار صدوبیستونهم در مسابقه فرمول یک شرکت کرد؛ هنوز موفق به کسب سکو نشده. با این آمار رکوردی ناخواسته برای او ثبت شد. ببینیم رقبای او برای کسب این رکورد چه کسانی بودهاند. رانندگان دیگری که مسابقههای زیادی را از بدو ورود به فرمول یک بدون کسب سکو به پایان رساندهاند گرد هم آوردهایم.
پیرکارلو جینزانی-75 مسابقه بدون سکو
همه رانندهها حاضر به شرکت در فرمول یک به هر قیمتی نیستند. اما جینزانی عقیده دیگری داشت. او میگفت:
بهتر است در ردههای آخر فرمول یک باشی، تا اینکه اصلاً در فرمول یک نباشی
این ایتالیایی تقریباً تمام دوران فرمول یک خود را در همان ردههای آخر قرار داشت؛ اتوموبیلهای ضعیفی میراند و اغلب در تعیینخط دچار کشمکش بود. درواقع او در 75 گرندپری شرکت کرد و درنهایت با 2 امتیاز در تاریخ رانندگی فرمول یک، به کارش پایان داد. درواقع او در گرندپری دالاس 1984 پنجم شد و این 2 امتیاز را بهدست آورد.
ویتانتونیو لیوزی-80 مسابقه بدون سکو
دومین ایتالیایی لیست ما کار خود را در سال 2005 با ردبول شروع کرد. سپس برای سال 2006 به تیم خواهر ردبول -تورو روسو- منتقل شد. او قبل از خروج از تورو روسو در انتهای فصل 2007، 35 بار برای تورو روسو مسابقه داد اما در کسب سکو ناموفق بود. خروج لیوزی از ردبول پایان دوران فرمول یک او نبود. او در 2008 بهعنوان راننده تست به فورسایندیا ملحق شد و در اواسط فصل 2009 و بعد از مسابقه اسپا، با انتقال یکی از رانندگان فورسایندیا به فراری، راننده اصلی تیم شد و 24 بار برای آنها مسابقه داد. او در 2011 نیز 17 بار برای تیم HRT مسابقه داد ولی هرگز پای این ایتالیایی به سکو باز نشد.
مارک سورِر-82 مسابقه بدون سکو
این راننده بااستعداد سوئیسی که در سال 1979 با تیم Ensign وارد فرمول یک شد، 82 شروع بدون سکو داشت.او در سال 1980 در حال رقابت سومین مسابقهاش بود که تصادف کرد و مچ پای او شکست. دو سال بعد نیز تصادفی دیگر جراحتی مشابه دید. اما او در فرصت اندکی که میان این آسیبدیدگیها داشت، خود را بهعنوان رانندهای بااستعداد نشان داد و در گرندپری برزیل یک مقام چهارمی بهدست آورد. او یک مقام چهارمی دیگر در سال 1985 که در تیم Brabham در کنار نلسون پیکه رانندگی میکرد بهدست آورد.
جاناتان پالمر-83 مسابقه بدون سکو
پدر جولین پالمر، راننده تیم رنو، در سالهای ابتدایی دوران فرمول یک خود اغلب حتی جزء ده نفر اول مسابقه هم قرار نمیگرفت. او در سال 1987 به تیم Tyrrell پیوست. با موتور ضعیف تنفس طبیعی اتوموبیل این تیم، او در برابر موتورهای توربوی پرقدرت تیمهای بالای جدول، شانسی برای پیروزی نداشت. البته او در انتهای همان سال به کسب سکو نزدیک شد و در گرندپری استرالیا مقام چهارم را بهدست آورد.
اویکو کاتایاما-95 مسابقه بدون سکو
این راننده ژاپنی، بعد از دوران فرمول یک خود، از بسیاری از بلندترین کوههای دنیا بالا رفت، اما در طول دوران فرمول یک خود، موفق به بالا رفتن در گرندپریها و کسب سکو نشد. او راننده سریعی بود اما در بدو ورودش به فرمول یک، با تیمهای larrouse و Tyrrell نمایش خوبی نداشت. سال 1994، تنها سالی بود که این راننده کوچکجثه اهل توکیو توانست خودی نشان دهد و در بیشتر موارد از همتیمی باتجربه خود، مارک بلاندل سریعتر بود. در سالهای بعد او هیچوقت اتوموبیل خوبی نداشت و همیشه در تلاش برای رقابت در انتهای جدول بود.
پدرو دینیز-98 مسابقه بدون سکو
وقتی او پس از موفقیتهای اندک در کلاسهای پایینتر مسابقات، در سال 1995 با حمایتهایی وارد فرمول یک شد کسی فکرش را نمیکرد که او 100 مسابقه در این کلاس دوام بیاورد. برای فصلهای متوالی، دینیز با اتوموبیل یکسان ضعیفتر از همتیمی خود عمل میکرد و بهترین مقامی که بهدست آورد مقام پنجمی بود.
فیلیپه الیوت-109 مسابقه بدون سکو
الیوت در 9 فصل فرمول یک شرکت کرد. او در 1984 توسط تیم کم بودجه RAM Racing به فرمول یک معرفی شد و بیشتر دوران فرمول یک خود را در تیمهای فرانسوی Lieger و Larrousse گذراند. در فصل 1994 که مکلارن از موتورهای پژو استفاده میکرد، الیوت در گرندپری سنگاپور جایگزین میکا هاکینن شد و بهترین رده خود را بهدست آورد که رده پنجم بود. او که از طرف شرکت پژو به مکلارن تحمیل شده بود در تعیینخط در کمال ناباوری یک رده پایینتر از مارتین براندل، همتیمی خود ایستاد. اما در مکلارن نیز موفق به کسب سکو نشد و افتخار او ماندن طولانی در فرمول یک بود.
پیرلوییجی مارتینی-119 مسابقه بدون سکو
امیدهای این راننده بااستعداد، به تیم میناردی بود. او که دوران پرفرازونشیبی در فرمول یک داشت، چند بار به سکو نزدیک شد، اما نتوانست جایگاهی بهتر از چهارمی بهدست آورد. حتی در مسابقهای که در آن پیشتاز بود در آخر پنجم شد. یکبار هم در تعیینخط سوم شد و بار دیگر دوم شد اما بازهم نتوانست به روی سکو برود.
آدریان سوتیل-128 مسابقه بدون سکو
عنوان دار قبلی تعداد مسابقات بدون سکو، تمام دوران فرمول یک خود را بهجز یکفصل در فورسایندیا سپری کرد. فورسایندیا در دوران او در تیمهای متوسط جدول قرار داشت اما در فصل 2009 در پیستهای سرعتی اسپا و مونزا، عملکرد خوبی داشت و حتی در اسپا راننده دیگر آنها جیانکارلو فیسیشلا پول پوزیشن را بهدست آورد اما در مسابقه کار را به رایکونن واگذار کرد و دوم شد، اما سوتیل نتوانست به سکو نزدیک شود. در مسابقه بعدی که در پیست مونزا در ایتالیا برگزار شد سوتیل در تعیینخط دوم شد اما این عملکرد خوب او سکو را برای او ضمانت نمیکرد؛ درنهایت در نزدیکترین مکان به سکو در رتبه چهارم به مسابقه خود پایان داد، تنها با نیم ثانیه اتلاف نسبت به کیمی رایکونن. تیم او دیگر به سکو نزدیک نشد تا در سال 2014 در مسابقه مجارستان او رکورد قبلی تعداد مسابقات بدون سکو را شکست و در رده اول رانندگان سکو نگیر قرار گرفت. اما خبر خوشحالکننده برای او این است که این رکورد بهدست راننده دیگری شکسته شده و نام او از صدر جدول سکو نگیران پاکشده است.
نیکو هالکنبرگ-129 مسابقه بدون سکو
سریع، قابلاطمینان و محترم، این صفتها کافی بود تا رنو تصمیم بگیرد تیم خود را حول این راننده بسازد. عجیب است که او هنوز سکویی در فرمول یک بهدست نیاورده اما باید در نظر گرفت که نیکو همیشه اتوموبیلهای متوسطی میرانده و عملکرد خوب او با اتوموبیل رنو در فصل جاری خود گواه این مدعاست. به یاد بیاوریم که هالکنبرگ با شرکت در مسابقات لمانز در 2015 با اتوموبیل پورشه، در اولین حضور خود در این مسابقات، مقام اول را بهدست آورد. او همچنین در اولین فصل حضور خود در فرمول یک، یک پول پوزیشن بهدست آورد و در 2013 هنگامیکه برای سائوبر رانندگی میکرد در گرندپری کره جنوبی، کیمی رایکونن و لوئیس همیلتون را پشت سر گذاشت و در گرندپری 2012 برزیل هم عملکرد بسیار خوبی داشت و لایق سکو بود، همچنین عملکرد او در گرندپری آذربایجان امسال نیز عالی بود. اما خبر خوب برای او این است که این راننده جوان آلمانی در آستانه 30 سالگی قرار دارد و هنوز فرصت زیادی برای کسب سکو در فرمول یک پیش روی اوست و تیم او نیز هر مسابقه نسبت به مسابقه قبل پیشرفت میکند.