زمان، زمان شروع نسكار است و اگر كسی شیفته مسابقاتی مانند فرمول یک و رالی قهرمانی جهان باشد، بهتر است به نسکار نیز فرصتی دوباره بدهد. نسکار، در اولین نگاه یک پیست مسابقه محدود است که یک سری اتومبیل، دوش تا دوش هم، به صورت خسته‌کننده‌ایِ، چندین بار از مسیر عبور می‌کنند. ولی این تنها یک نگاه سطحی است. مطالب زیر را بخوانید تا از حقیقت ماجرا مطلع شوید.
تمام شرکت کنندگان در نسکار برای رسیدن به کاپ سرعت، از اتومبیلی با عنوان «نسل ۶» استفاده می‌کنند. این اتومبیل‌ها در سه نوع مدل ارائه می‌شوند: شورولت SS، فورد فیوژن و تویوتا کمری. ولی تنها چیزی که اتومبیل‌ها را از هم متمایز می‌کند، برچسب‌های آن‌هاست و ظاهر همگی، شبیه به هم ساخته می‌شود. ممکن است از لحاظ ساختار داخلی، اندکی فرق داشته باشند، ولی در نهایت باید از یک فرمت پیروی کنند. «نسل ۶» اولین بار در سال ۲۰۰۷ معرفی شد؛ چیزی که با عنوان «اتومبیلی برای آینده» شناخته شد. این اتومبیل ۱۵۶۵ کیلوگرمی از موتور ۵/۸ لیتری V8 استفاده می‌کرد و مانند اتومبیل‌های ۵۰ سال قبل، کارآیی مناسبی داشت. با این تفاوت که این خودرو، ۸۵۰ اسب‌بخار قدرت داشت. این خودرو، می‌بایست یک دور مسابقه را به طول ۸۰۵ کیلومتر (۵۰۰ مایل) طی کند.
سیستم تعلیق در جلو، دوبل جناغی با سيستم فرمان قديمی گردشی است و سیستم تعلیق عقب نیز به صورت دومحوره متصل طراحی شده که از بازوهای کشنده استفاده می‌کنند. لاستیک‌های استفاده شده در این خودرو، دارای رویه صاف هستند و توسط شرکت گودیر (Goodyear) تولید شده‌اند.
خودروهای نسل ۶، محصول هفت سال تحقیق و پژوهش، پس از مرگ دیل ارن‌هارت در مسابقات دیتونا ۵۰۰ سال ۲۰۰۱ هستند. در این نسل، صندلی راننده ۶ اینچ به طرف وسط کابین، کشیده شده است، جعبه‌فرمان، ۳ اینچ به سمت عقب آمده و به ارتفاع خودرو نیز، ۲ اینچ اضافه شده است. همچنین، خروجی اگزوز در سمت راست قرار گرفته تا هر چه بیشتر، حرارت را از راننده دور کند. مخزن سوخت نیز مقاوم‌تر و کوچکتر شده و گنجایش آن از ۸۳ لیتر به ۶۷ لیتر کاهش یافته است.
زمانی که در نسکار، خودروی شرکت‌هایی مانند پونتیاک و فورد با ظاهر مخصوص به خود در مسابقات ظاهر می‌شدند، گذشته است و این روزها، فارغ از عنوان برند خودروها، همگی باید از یک فرمت پیروی کنند. در بررسی اولیه، که به صورت رسمی توسط مسئولان نسکار انجام می‌شود، وضعیت استاندارد هر خودرو با دستگاهی به نام «کلاو» بررسی می‌شود. این دستگاه، از رعایت ابعاد مجاز برای هر خودرو، مطمئن می‌شود. هر کدام از تیم‌ها به دنبال این هستند که با تغییرات در بدنه، نسبت به تیم‌های دیگر از لحاظ آیرودینامیکی و وزن اتومبیل، برتری داشته باشند.
تا حدود ۳۰ سال پس از ظهور مسابقات نسکار، یعنی تا اواخر دهه ۸۰ میلادی، رانندگان زیادی می‌توانستند در حالت مستی در مسابقات شرکت کنند. و تقریباً مسابقات حال و هوای جدّی به خود نداشت. امّا پس از آن نسکار، تغییرات زیادی به خود دید. همه این تغییرات از آنجایی شروع شد که سرمایه‌‌گذاری‌های زیاد برای این مسابقات، صورت گرفت.
جف گوردون، نمونه‌ای از یک راننده مدرن نسکار است. وی که متولد ۱۹۷۱ است، از بچگی، در مسابقات شرکت می‌کرد. وی در ۱۶ سالگی، مسابقات اتومبیلرانی سرعت را شروع کرد و خانواده‌اش از کالیفرنیا به پیتزبورو در ایندیانا، نقل‌مکان کردند تا جف بتواند به کار خود ادامه دهد.
امروزه، رانندگان، از همان سنین قبل از دبستان در مسابقات کوچک اتومبیلرانی شرکت می کنند و به مانند ورزشکاران سایر رشته‌های ورزشی، آموزش می‌بینند و در این راه، رژیم‌های سخت غذایی را نیز تحمل می‌کنند. این راننده‌ها تمرکز زیادی روی ضربان قلب خود خواهند داشت؛ جایی که در مسیر ۸۰۵ کیلومتری مسابقه، باید سرعتی را در حدود ۲۹۰ کیلومتر بر ساعت، تحمل کنند.
پیست‌های مسابقه
اگر فکر می‌کنید که نسکار یک دور مسابقه در یک پیست بیضی‌شکل است، احتمالاً از پیست‌های مختلف این رقابت‌های اتومبیلرانی سرعت، خبر ندارید.
این مسیرها در طول بیش از ۲ مایل (۳/۲ کیلومتر) طراحی شده‌اند و در کشور امریکا، هفت نمونه از آن‌ها وجود دارد: پیست مسابقه ایندیاناپولیس، پیست سرعت بالای تالادگا، پیست بینالمللی دیتونا، پیست بینالمللی میشیگان، پیست باشگاه اتومبیلرانی فونتانا در کالیفرنیا، پیست مسابقات جهانی تگزاس و پیست پوکونو در لانگ‌پوند در پنسیلوانیا. برخی از این پیست‌های سرعت بالا، به خاطر مسیر طولانی‌تر، در رده‌بالاتری قرار می‌گیرند. پیست‌هایی مانند دیتونا و تالادگا از این نوع هستند که به «بیضی‌های سه‌گانه» مشهورند. بیضی‌های سه‌گانه از این جهت جالب‌توجه هستند که افق دید بهتری را برای بیننده ایجاد می‌کنند.
یک سری مسیرهای بین ۱ تا ۲ مایل و عمدتاْ ۱/۵ مایلی (۲/۴ کیلومتری) در سراسر ایالات متحده وجود دارند که مدت‌ها به خاطر شباهت زیادشان به یکدیگر، مورد تمسخر واقع می‌شده‌اند. امّا وقتی در پیست شارلوت در سال ۱۹۹۲، سیستم روشنایی به کار برده شد، به صورتی کاملاً اتفاقی، مسابقات سرعت شبانه، پایه‌گذاری شد و ظرفیتی بزرگ از هیجان مسابقات، آزاد گردید. اگر یک دور مسابقه را می‌بینید که در شب برگزار می‌شود، مطمئن باشید که در یکی از همین پیست‌هاست.
همان‌طور که از از نام‌شان برمی‌آید، این مسیرها، طولی به اندازه یک مایل دارند. با این حال پیست‌های این چنینی، از لحاظ اقتصادی، صرفه‌ی چندانی ندارند و پیستی مانند «دوور» از این نظر، یک استثنا محسوب می‌شود.
با این که تمام توجهات بیشتر به مسیرهای سرعت بالا معطوف است؛ ولی پیست‌های کوچک نیز در مسابقات اتومبیلرانی، حال و هوای خود را دارند. این مسیرها، طولی بین نیم تا یک مایل دارند و مسابقه در آن‌ها، بیشتر به طی کردن پیچ‌ها و کمتر در مسیر مستقیم می‌گذرد. همچنین، برای مسیر کلی مسابقه، به جای تعداد مایل‌ها، معمولاً تعداد دورهای مسابقه را درنظر می‌گیرند.
اینکه رانندگان نسکار هیچ‌وقت در طول مسابقات به سمت چپ نمی‌پیچند، تصور اشتباهی است. هر ساله، دو دور مسابقات در پیست قدیمی واتکینز گلن در نیویورک و همچنین پیست سونوما برگزار می‌شود.
در سال ۲۰۰۳، مت کن‌ست، ۱۹ دور از مسابقات را برنده شد و با ۲۶۴ امتیاز، مقام قهرمانی را از آنِ خود کرد. امّا این تنها برای خود راننده، یعنی مت کن‌ست مناسب بود، ولی برای تماشاگر، مسابقات را بسیار خسته‌کننده می‌کرد. بنابراین، از سال ۲۰۰۴، قهرمانی در نسکار با استفاده از یک سیستم حذفی با عنوان «تعقیب» مشخص شد.
پس از بیست‌و‌ششمین مسابقه فصل، ۱۲ راننده نخست رقابت‌ها، همگی به امتیاز ۵۰۰۰ می‌رسند و برای هر مسابقه‌ای که در ادامه فصل، برنده شوند، ۱۰ امتیاز به آن‌ها تعلق می‌گیرد. این موضوع، تعیین قهرمان را تا آخرین دور مسابقات، تضمین می‌کند و تماشای مسابقات را تا لحظه‌ی آخر، پرهیجان نگه می‌دارد. البته برای ایجاد انگیزه در میان رده‌های پایین، نسکار یک جایزه یک میلیون دلاری نیز برای رتبه سیزدهم درنظر گرفته است. همه‌ی این کارها، برای برگزاری هر چه بهتر مسابقات نسکار است.