جذاب‌ترین خودروهای ایمنی تاریخ مسابقات فرمول یک، از لامبورگینی تا مرسدس SLS

یکی از عناصر مهم در مسابقات فرمول یک، خودروی ایمنی یا سیفتی کار است. این خودرو زمانی که به هر دلیلی مثل تصادف، شرایط خطرناکی در پیست ایجاد شود، وارد پیست شده و خودروهای مسابقه‌ای را پشت سر خود کُند می‌کند. اولین استفاده از خودروی ایمنی در فرمول یک از گرند پری کانادا 1973 آغاز شد و طی بیست سال بعد، از خودروهای اسپرت در محل پیست به‌عنوان سیفتی کار استفاده می‌شد اما از سال 1993 به بعد، یک خودروی استاندارد برای سیفتی کار در نظر گرفته شد. از اواخر دههٔ 90 تاکنون از خودروهای مرسدس AMG به‌عنوان سیفتی کار در فرمول یک استفاده می‌شود هرچند که طی سال‌های اخیر در برخی مسابقات شاهد حضور آستون‌مارتین ونتیج به‌عنوان خودروی ایمنی هم بوده‌ایم.

گرند پری کانادا 1973

اولین حضور خودروی ایمنی در فرمول یک در گرند پری کانادا 1973 با پورشه 914 رقم خورد. این خودرو با رانندگی اسطورهٔ کانادایی مسابقات اتومبیلرانی «اپی ویتزس» در دور 32 وارد پیست شد ولی در تشخیص پیشتاز مسابقه اشتباه کرد و باعث شد پیتر روسون یک دور دیگر در پیست بزند و درنهایت به‌طور بحث‌برانگیزی برندهٔ مسابقه شود.

گرند پری موناکو 1976

پورشه در سال 1972 کار روی تجهیز پیشرانه‌های خود به توربوشارژر را آغاز کرد که نهایتاً منجر به معرفی 911 توربو در سال 1975 شد. این ماشین پرفورمنس را در خودروها از نو تعریف کرد و 911 جمع‌وجور را به سطح فراری‌ها و لامبورگینی‌ها رساند. 911 توربو که در کمتر از پنج ثانیه از صفر به سرعت 96 کیلومتر بر ساعت می‌رسید، یکی از سریع‌ترین خودروهای آن زمان محسوب می‌شد و بنابراین، انتخاب بسیار خوبی برای خودروی ایمنی فرمول یک بود.

گرند پری موناکو 1981 تا 1983

لامبورگینی کانتاش که در سال 1974 معرفی شده بود، وقتی در گرند پری موناکو 1981 به‌عنوان خودروی ایمنی مورداستفاده قرار گرفت، در میانهٔ عمر خود قرار داشت و خشم رقیب اصلی لامبورگینی یعنی فراری را برانگیخت. بااین‌حال، کانتاش به لطف ظاهر بسیار چشمگیر و پیشرانهٔ 4.8 لیتری V12 که 350 اسب بخار قدرت تولید می‌کرد، گزینه‌ای عالی برای هدایت خودروهای فرمول یک در پست خیابانی باریک و پرپیچ‌وخم موناکو محسوب می‌شد.

گرند پری بریتانیا 1993

اسکورت RS کاسورث نسخهٔ تولیدی هومولوگیشن خودروی رالی گروه A فورد بود. این اولین خودروی تولید انبوه با داون‌فورس کاربردی در جلو و عقب بود و برای نشان دادن قدرت فورد در رالی، در سال 1993 به‌عنوان خودروی ایمنی گرند پری بریتانیا انتخاب شد. این ماشین به یک پیشرانهٔ 2 لیتری چهار سیلندر توربوشارژ بسیار قابل تیونینگ مجهز بود که به گفتهٔ تیونرها می‌توانست تا 1000 اسب بخار قدرت تولید کند.

گرند پری بلژیک 1995

911 GT2 هم یکی دیگر از خودروهای هومولوگیشن بود که به‌عنوان سیفتی کار در مسابقات فرمول یک مورداستفاده قرار گرفت. این خودرو نسخهٔ جاده‌ای خودروی مسابقه‌ای کلاس GT2 پورشه بود و تنها 57 دستگاه از آن ساخته شد. 911 GT2 به یک پیشرانهٔ 3.6 لیتری شش سیلندر تخت توئین توربو مجهز بود که ابتدا 430 اسب بخار قدرت تولید می‌کرد ولی این رقم در پایان تولید به 450 اسب بخار رسید. به لطف این نیرو و وزن سبک‌تر با حذف سامانهٔ چهارچرخ محرک 911 توربو، GT2 در کمتر از 4 ثانیه از صفر به سرعت 96 کیلومتر بر ساعت می‌رسید.

گرند پری کانادا 1995

همان‌طور که کانتاش در گرند پری موناکو در سال 1981 وظیفهٔ خود را برای نشان دادن فرهنگ خودرویی دههٔ 80 به نحو احسن انجام داد، دیابلو هم همین کار را به‌خوبی در اواسط دههٔ 90 انجام داد. در آن زمان، جانشین کانتاش نشان‌دهندهٔ نقطهٔ اوج سوپراسپرت‌های ایتالیایی بود و پرفورمنس و طراحی را به سطح جدیدی ارتقاء داد. دیابلو همچنین با پیشرانهٔ V12 که 485 اسب بخار قدرت تولید می‌کرد، گزینهٔ بسیار مناسبی برای مهار کردن خودروهای فرمول یک محسوب می‌شد.

فصل‌های 1996 و 1997

همان‌طور که گفتیم، در سال 1993، برای تمام مسابقات فرمول یک فصل، یک خودروی ایمنی استاندارد در نظر گرفته شد. اولین خودرویی که برای این کار انتخاب شد، مرسدس C36 AMG بود. از آن زمان تاکنون، تمام خودروهای ایمنی فرمول یک توسط مرسدس AMG تأمین شده‌اند. C63 که اولین C کلاس با تیونینگ AMG بود و قصد رقابت مستقیم با ب‌ام‌و M3 را داشت، از یک پیشرانهٔ 3.6 لیتری شش سیلندر با 280 تا 290 اسب بخار قدرت استفاده می‌کرد.

فصل‌های 2001 و 2002

در سال 2000، فرمول یک برای خودروی ایمنی یک رانندهٔ اختصاصی را در نظر گرفت. کسی که برای این کار انتخاب شد، رانندهٔ مسابقهٔ باسابقهٔ آلمانی «برند مایلندر» بود که تا به امروز وظیفهٔ رانندگی با خودروهای ایمنی فرمول یک را بر عهده داشته و طی این بیست سال فقط در چند مسابقه غایب بوده است. اولین خودروی ایمنی مایلندر، مرسدس SL55 بود که به یک پیشرانهٔ 5.4 لیتری V8 سوپرشارژ با بیش از 500 اسب بخار قدرت مجهز بود.

فصل‌های 2010 تا 2014

SLS AMG که جانشین غیرمستقیم 300SL محسوب می‌شود، یکی از جذاب‌ترین خودروهای ایمنی تاریخ فرمول یک به‌حساب می‌آید. این خودرو همچنین برای پنج فصل نقش سیفتی کار را بازی کرد تا یکی از طولانی‌ترین حضورها را در فرمول یک داشته باشد. SLS اولین خودرویی بود که به‌طور کامل توسط AMG توسعه پیدا کرد. زیر کاپوت کشیدهٔ این ماشین یک نیروگاه 6.2 لیتری V8 تنفس طبیعی با 570 اسب بخار قدرت قرار داشت.

فصل‌های 2022 تاکنون

زمانی که SLS بازنشسته شد، جایگزین آن یعنی AMG GT لباس سفتی کار را بر تن کرد. در فصل 2018 نیز نسخهٔ قوی‌تر این ماشین یعنی GT R این وظیفه را بر عهده گرفت که پیشرانهٔ 4 لیتری V8 توئین توربوی آن 585 اسب بخار قدرت تولید می‌کرد. این اما پایان ماجرای AMG GT در فرمول یک نبود و در فصل 2022 نسخهٔ بلک سریز با 730 اسب بخار قدرت جایگزین همتای ضعیف‌تر خود شد. این خودرو قوی‌ترین و سریع‌ترین سیفتی کار تاریخ فرمول یک محسوب می‌شود. در فصل جاری هم AMG GT بلک سریز همچنان در کنار آستون‌مارتین ونتیج، خودروی ایمنی فرمول یک است.