چرا رنو 5 در بازار آمریکا شکست خورد؟

سال‌ها است که خودروهای رنو، پژو و سیتروئن در بازار آمریکا حضور ندارند ولی در دوران کوتاهی، آمریکایی‌ها می‌توانستند خودروهای فرانسوی را در جاده‌های سراسر کشورشان ببینند. سیتروئن در سال 1974 پس از ممنوعیت عرضهٔ خودروهای بزرگ‌ترش توسط NHTSA به خاطر سیستم تعلیق با قابلیت تنظیم ارتفاع، از بازار آمریکا خارج شد زیرا خودروهای کوچک‌ترش در این کشور محبوبیتی نداشتند. رنو اما کمی بیشتر در آمریکا دوام آورد و تا سال 1987 خودروهای خود را در ایالات‌متحده عرضه کرد. یکی از خودروهایی که این برند فرانسوی به آمریکا فرستاد، رنو 5 مشهور بود که با نام لوکار (LeCar) در این کشور عرضه شد.

این خودرو در سال 1976 ابتدا با همان نام اصلی رنو 5 راهی بازار ایالات‌متحده شد با این امید که بتواند از محبوبیت رو به رشد خودروهای کوچک در آمریکای شمالی بهره ببرد زیرا به دلیل وقوع بحران نفتی، سلیقهٔ بازار آمریکا به سمت خودروهای کوچک‌تر در حال تغییر بود. بااین‌حال، رنو 5 فروش ناامیدکننده‌ای داشت و درنتیجه فرانسوی‌ها عجولانه نام این هاچ‌بک کوچک را در سال 1977 به لوکار تغییر دادند تا شاید بتوانند شرایط را بهتر کنند. در سال 1979 نیز رنو با AMC شراکتی را آغاز کرد تا خودروهای خود را از طریق نمایندگی‌های این شرکت آمریکایی در بازار ایالات‌متحده عرضه کند. بدین ترتیب، رنو که تنها 250 نمایندگی در آمریکای شمالی داشت، حالا به 1,300 نمایندگی AMC دسترسی پیدا کرد.

تصمیم عجیب رنو که در شکست لوکار در بازار آمریکا نقش پررنگی داشت، عدم عرضهٔ این خودرو در کالیفرنیا و نادیده گرفتن نمایشگاه خودروی لس‌آنجلس بود یعنی نمایشگاهی که به‌طور خاص روی خودروهای وارداتی تمرکز داشت. اگر یک ایالت در آمریکا می‌توانست رنو 5 را به موفقیت برساند، کالیفرنیا بود، جایی که خریداران بهتر از نوآوری استقبال می‌کردند و قانون‌گذاران در تلاش برای کنترل آلودگی هوای لس‌آنجلس بودند. بااین‌حال، خوشبختانه تغییر نام رنو 5 به لوکار باعث افزایش فروش هاچ‌بک کوچک فرانسوی‌ها در آمریکا شد و درحالی‌که این خودرو در سال 1976 تنها حدود 6,800 دستگاه فروخته بود، در سال 1982 این رقم به 37 هزار دستگاه رسید. حتی ادارهٔ پلیس واشنگتن نیز سه دستگاه لوکار خرید تا هزینهٔ سوخت خودروهای خود را کاهش دهد.

هرچند فروش لوکار در اوایل دههٔ 80 در آمریکا بسیار بیشتر از سال‌های ابتدایی عرضه شده بود و برخلاف ایالات‌متحده، در کانادا فروش خوبی داشت ولی این برای عرضهٔ نسل دوم رنو 5 در آمریکای شمالی کافی نبود و درنتیجه، در سال 1983 واردات لوکار از فرانسه خاتمه یافت و سدان جدید رنو آلیانس جایگزین آن شد. در سال 1987 نیز رنو به‌طور کامل از بازار آمریکای شمالی خارج شد.

رنو 5 یا لوکار از سال 1976 تا 1980 فقط به‌صورت سه‌در در آمریکا عرضه شد تا اینکه در سال 1981 نسخهٔ پنج‌در هم راهی نمایندگی‌های فروش آمریکا شد. لوکار اما برای مطابقت با قوانین ایمنی آمریکا، در بیرون تغییراتی را نسبت به رنو 5 تجربه کرده بود. یکی از این تغییرات، سپرهای برجسته‌تر در جلو و عقب بود تا بتواند قانون مقاومت سپر در برابر تصادفاتی با سرعت 8 کیلومتر بر ساعت را رعایت کند. علاوه بر این، به گلگیرهای جلو و عقب نیز چراغ‌های نشانگر جانبی اضافه شد و چراغ‌های جلو هم دایره‌ای شدند. البته در سال 1980 طراحی نمای جلوی لوکار بروز شد و چراغ‌ها مستطیلی شدند ولی هنوز هم با چراغ‌های اصلی رنو 5 تفاوت داشتند.

لوکار در بازار آمریکا با یک پیشرانهٔ 1.3 لیتری چهار سیلندر عرضه شد که 60 اسب بخار قدرت و 125 نیوتن متر گشتاور داشت. مزیت اصلی لوکار در دوران بحران سوخت، مصرف بنزین پایین 7.5 لیتر در هر صد کیلومتر بود. علاوه بر این، هاچ‌بک کوچک رنو به خاطر اتاق جادار، سواری نرم و پیشرانهٔ روان نیز در آزمون‌های جاده‌ای نشریات آمریکایی تحسین شد. لوکار در بازار آمریکا باید با فورد فی‌یستا، فولکس‌واگن گلف و هوندا سیویک رقابت می‌کرد ولی درحالی‌که این خودروها همگی تا چند دهه بعد همچنان در آمریکا عرضه شدند و می‌شوند، لوکار عمر کوتاهی داشت.

دلیل اصلی این موضوع، اندازهٔ کوچک خودروهای فرانسوی است درحالی‌که آمریکایی‌ها علاقه‌ای به استفاده از خودروهای کوچک ندارند. البته فضای کابین و صندوق رنو لوکار در حد هوندا سیویک زمان خود بود ولی تصور آمریکایی‌ها از خودروهای فرانسوی همواره ماشین‌هایی کوچک و تنگ بود که باعث شد علیرغم موفقیت خودروهای کوچک اروپایی و ژاپنی مثل گلف و سیویک در بازار آمریکا، همتایان فرانسوی توفیقی کسب نکنند.