اولین رانندگی با فراری آمالفی، ارزان‌ترین فرزند مارانلو

وقتی صحبت از خودرویی می‌شود که لقب بچه فراری را یدک می‌کشد، باید بدانید که همه‌چیز نسبی است. فراری آمالفی که تکامل‌یافته مدل روما محسوب می‌شود، شاید روی کاغذ ارزان‌ترین مدل این برند باشد، اما با برچسب قیمتی ۲۰۲ هزار پوندی و شتاب صفرتاصد ۳.۳ ثانیه‌ای، شوخی‌بردار نیست. این خودرو یک نسخه رقیق‌شده یا نصفه و نیمه از اسب رقصان ایتالیایی نیست؛ بلکه یک تغییر نسل جدی است که نه‌تنها چهره‌ای جدید، بلکه نامی تازه را نیز با خود به خیابان‌ها می‌آورد.

نمای جلویی خودرو تمیزتر شده و چراغ‌های باریک آن با یک نوار مشکی ظریف به هم متصل شده‌اند که یادآور مدل‌های افسانه‌ای آینده مثل تستاروسا است؛ اما انقلاب واقعی جایی رخ داده که راننده با آن زندگی می‌کند یعنی داخل کابین. نمایشگر عمودی و کمی عجیب قبلی جای خود را به یک صفحه‌نمایش افقی داده که بسیار بهتر با داشبورد یکپارچه شده است؛ و خبر خوب برای طرفداران سنتی، بازگشت دکمه‌های فیزیکی است. فرمان جدید آمالفی بالاخره دکمه‌های لمسی آزاردهنده را کنار گذاشته و کلیدهای فیزیکی خوش‌دست و یک دکمه استارت قرمز بزرگ را جایگزین کرده است. فراری می‌گوید این تغییر آن‌قدر ارگونومیک است که حتی دارندگان مدل‌های قدیمی مثل روما می‌توانند با پرداخت حدود ۵ هزار پوند، فرمان جدید را روی خودروی خود نصب کنند.

زیر کاپوت کشیده این خودرو، همان موتور ۳.۹ لیتری V8 توئین توربوی آشنا قرار دارد اما مهندسان مارانلو با تغییراتی در بلوک سیلندر، میل‌بادامک‌های سبک‌تر و ECU جدید، خروجی موتور را به ۶۴۰ اسب بخار قدرت و ۷۶۰ نیوتن‌متر گشتاور رسانده‌اند. تمام این نیرو از طریق یک گیربکس هشت سرعته دوکلاچه به چرخ‌های عقب منتقل می‌شود. فراری همچنین یک اسپویلر مخفی و هوشمند در عقب کار گذاشته که بسته به سرعت، تا ۵۰ درجه تغییر زاویه می‌دهد تا چسبندگی خودرو را تضمین کند. مهندسان فراری ادعا می‌کنند که آمالفی را برای ارائهٔ تجربه رانندگی درگیرکننده طراحی کرده‌اند. برخلاف آستون‌مارتین ونتیج که شخصیتی عضلانی و سرکش دارد، آمالفی بسیار قابل پیش‌بینی‌تر است. این فراری سریع است اما قصد ندارد در خروجی هر پیچ راننده را به کشتن دهد.

سیستم کنترل لغزش جانبی به راننده اجازه می‌دهد کمی با خودرو شیطنت کند. با چرخاندن کلید مانتینو روی فرمان، می‌توان از حالت راحت به اسپرت و مسابقه رفت و کسانی که شجاعت بیشتری دارند می‌توانند سیستم‌های کمکی را هم خاموش کنند. صدای اگزوز شاید به‌اندازه نعره‌های موتور آستون‌مارتین کرکننده نباشد اما طنین جذابی دارد که شخصیت خاصی به آمالفی می‌بخشد.

یکی از ویژگی‌های بحث‌برانگیز آمالفی، سیستم ترمز با سیم است. اگرچه هنوز یک اتصال فیزیکی اضطراری وجود دارد اما بیشتر کار به‌صورت الکترونیکی انجام می‌شود. این سیستم شاید در ابتدای حرکت در ترافیک شهری کمی حساس به نظر برسد، اما با افزایش سرعت، ظرافت فوق‌العاده‌ای پیدا می‌کند و حس اطمینان عجیبی به راننده می‌دهد. تنها ایراد وارد به این سوپراسپرت ایتالیایی، صدای جاده است. لاستیک‌های غول‌پیکر ۲۰ اینچی در سرعت‌های بزرگراهی سروصدای زیادی تولید می‌کنند که شاید تنها بهایی باشد که باید برای سوار شدن بر یک خودروی اسپرت واقعی پرداخت.

آمالفی هرچند کوچک‌ترین عضو خانوادهٔ فراری محسوب می‌شود اما در عمل بسیار فراتر از آن است. ترکیبی از پرفورمنس فوق‌العاده با شخصیت جذاب اما قابل‌کنترل همراه با کابین ارگونومیک و کاربردی‌تر، نشان می‌دهد هیچ‌چیز پایه‌ای در مورد این خودرو وجود ندارد.