اولین رانندگی با رولزرویس اسپکتر، پایان V12، آغاز آینده

اسپکتر یک پیروزی برای رولزرویس محسوب می‌شود زیرا نشان می‌دهد الکتریکی‌سازی هیچ تأثیری روی هنر و توجه به جزئیاتی که از بهترین خودروساز جهان انتظار می‌رود ندارد.

الکتریکی‌سازی بیش از هر برند دیگری روی کره زمین با رولزرویس سازگار است. این شرکت بریتانیایی می‌تواند بهتر از هر خودروساز دیگری، راه‌های برون‌رفت از مشکلات خودروهای الکتریکی امروزی را مهندسی کرده و حداکثر بهره را از الکتریکی‌سازی ببرد. در این کار اما غم بزرگی وجود دارد که آن پایان پیشرانهٔ V12 افسانه‌ای رولزرویس است. به همین دلیل، هرچند اسپکتر نمایش چشمگیری از برند فوق لوکس بریتانیایی محسوب می‌شود و با استقبال زیادی مواجه شده اما اولین تجربه از آیندهٔ رولزرویس ما را به خاطر مرگ گذشته کمی غمگین کرد.

محصولات رولزرویس هیچ‌گاه به ارائهٔ پرفورمنس بالا شهرت نداشته‌اند و اسپکتر هم برای رسیدن به سرعت 96 کیلومتر بر ساعت به 4.4 ثانیه زمان نیاز دارد که در دنیای خودروهای الکتریکی زیر سه ثانیه‌ای امروزی کُند به‌حساب می‌آید. البته همین شتاب هم برای خودرویی با 2.9 تن وزن و بیش از 5.4 متر طول (180 کیلوگرم و 13 سانتی‌متر بیشتر از شورلت تاهو) چشمگیر خواهد بود. اسپکتر همچنین با تمام خودروهای الکتریکی بازار متفاوت است.

یکی از ویژگی‌های اصلی خودروهای الکتریکی تحویل گشتاور فوری است که به گفتهٔ مدیر مهندسی رولزرویس «میهیار ایوبی»، این با تجربه‌ای که شرکت برای اسپکتر می‌خواست همخوانی ندارد. به همین دلیل، در سیستم قوای محرکهٔ خودرو تأخیر عمدی ایجاد شده است تا شتابی ملایم و متناسب با شخصیت یک رولزرویس فراهم شود. ایجاد حس شتاب گیری بسیار نرمی که در رولزرویس‌های V12 وجود دارد با دو موتور الکتریکی که 585 اسب بخار قدرت و 900 نیوتن متر گشتاور تولید می‌کنند هرگز کار ساده‌ای نیست اما رولزرویس به‌خوبی این نیرو را مدیریت کرده است به‌گونه‌ای که حتی با افزایش سرعت، قدرت به‌آرامی تحویل داده می‌شود و سیستم تعلیق آن‌قدر خوب تنظیم شده که احساس جابجایی 2.8 تن وزن به سمت عقب را دشوار می‌کند.

شتاب متناسب اما تنها هدف رولزرویس نبوده است زیرا اسپکتر باید مثل خودرویی با مجسمهٔ روح خلسه روی دماغه توقف می‌کرد و به همین دلیل در این خودرو خبری از حالت رانندگی با یک پدال نیست. در عوض، رولزرویس روی پدال ترمزی تمرکز کرده که برای دارندگان محصولات قبلی شرکت احساس آشنایی دارد؛ اما مزیت اصلی الکتریکی‌سازی برای برند فوق لوکسی مثل رولزرویس فقدان صدای پیشرانه است؛ بنابراین، انتظار می‌رود دکتر ایوبی و تیمش از ارائهٔ صدای مصنوعی موتور در اسپکتر اجتناب کرده باشند اما این‌طور نیست و حتی رولزرویس هم وارد بازی صدای مصنوعی موتور شده است. این صدا به‌طور مبهمی یادآور آوای V12 رولزرویس است اما برای ما چندان لذت‌بخش نبود و آن را خاموش کردیم تا سکوت مبارکی حکم‌فرما شود.

این سکوت چشمگیر اما فقط به خاطر فقدان پیشرانهٔ بنزینی نیست زیرا رولزرویس با اقدام هوشمندانه‌ای، داخل اسپکتر را کاملاً از سروصدای دنیای بیرون جدا کرده است. برند بریتانیایی در این خودرو از باطری‌ها به‌عنوان بخشی از معماری خودرو استفاده کرده که ابن باعث شده باطری‌ها به تکهٔ عظیمی از مواد عایق صدا تبدیل شوند. علاوه بر این، رولزرویس در طراحی بیرون خودرو هم توجه ویژه‌ای به آیرودینامیک داشته تا جایی که جلوپنجرهٔ نمادین شرکت را مسدود کرده و بال‌های مجسمهٔ روح خلسه را تغییر داده تا کمترین تأثیر را روی ضریب درگ داشته باشد. نتیجهٔ این اقدامات ضریب درگ 0.25 است که برای هر خودرویی عدد قابل‌احترامی است اما برای یک رولزرویس با فرم جعبه‌ای سنتی بسیار بیشتر قابل‌تحسین خواهد بود. برای مقایسه، ضریب درگ فانتوم کوپه 0.35 بود.

نتیجهٔ آیرودینامیک هوشمندانه و عایق‌های صدای زیاد، فقدان سروصدای باد در داخل خودرو است تا جایی که نشستن پشت فرمان اسپکتر مثل رانندگی در خلأ است. علاوه بر این، کیفیت سواری ماشین هم بی‌نظیر است و اسپکتر از همان تنظیمات تعلیق گوست بهره می‌برد. البته این رولزرویس الکتریکی با افزایش 30 درصدی استحکام پیچشی، خودروی بسیار مستحکم‌تری است. آنتی‌رول بارهای فعال در کنار اصلاح سیستم تعلیق به‌خوبی حرکات بدنه را کنترل می‌کنند درحالی‌که سیستم فرمان گیری چرخ‌های عقب در سرعت‌های پایین چابکی بسیار خوبی را به ارمغان می‌آورد.

در سرعت‌های بالاتر و جاده‌های پرپیچ‌وخم هم اسپکتر به‌طور شگفت‌انگیزی لذت‌بخش است. البته نمی‌خواهیم بگوییم این خودروی اسپرتی است اما توانایی‌های آن در پشت سر گذاشتن پیچ‌ها واقعاً تعجب‌آور است. حرکات بدنه برای یک کوپهٔ لوکس بزرگ و سنگین بشدت کنترل می‌شود و فرمان به‌سرعت به درخواست‌های راننده واکنش نشان می‌دهد. البته همین پاسخگویی سریع فرمان (برای یک رولزرویس) در رانندگی‌های شهری می‌تواند خسته‌کننده باشد.

در داخل خودرو برای اولین بار صفحه آمپر تمام دیجیتالی را در یک رولزرویس می‌بینیم و نمایشگر لمسی مرکزی هم سیستم اطلاعاتی-سرگرمی جدیدی بنام اسپریت را ارائه می‌کند که البته در اصل همان iDrive7 ب‌ام‌و با پوسته‌ای چشمگیر است. خوشبختانه اما غیر از این موارد، کابین اسپکتر همان شکوه سنتی سابق محصولات رولزرویس را دارد. در اینجا چوب، چرم و عناصر فلزی تقریباً هر سطحی را پوشانده‌اند و تنها گلایهٔ ما استفادهٔ زیاد از رنگ مشکی پیانو در کنسول مرکزی و پانل میانی داشبورد است که اثرانگشت روی آن می‌ماند و برای یک خودروی 400 هزار دلاری جالب نیست. هرچند اسپکتر جانشین ریث محسوب می‌شود اما کوپهٔ جدید در صندلی‌های عقب شرایط بهتری دارد. در اینجا فضای پا و سر فراوان است و اسپکتر می‌تواند چهار بزرگ‌سال را حتی در مسافت‌های طولانی به‌راحتی در خود جای دهد.

مسیر آزمایشی که رولزرویس برای رانندگی با اسپکتر در نظر گرفته بود حدود 320 کیلومتر بود و همهٔ خودروها آزمایش را با شارژ کامل آغاز کردند. به همین دلیل، در طول این آزمایش امکان سنجش ادعای برد 420 کیلومتری این خودرو وجود نداشت. بااین‌حال، حداکثر ظرفیت شارژ کوپهٔ فوق لوکس بریتانیایی‌ها 195 کیلووات است که می‌تواند از 10 تا 80 درصد باطری‌ها را ظرف 34 دقیقه شارژ کند.

قیمت اسپکتر از 420 هزار دلار آغاز می‌شود اما به گفتهٔ رولزرویس، تمام نمونه‌های حاضر در این آزمایش قیمتی 500 هزار دلاری داشتند. شاید چنین رقمی برای خودرویی با برد 420 کیلومتری بسیار گزاف به نظر برسد اما این رولزرویس است و رولزرویس بودنش در هر قطعه از فلز، چرم و لیتیوم آن نفوذ کرده است. البته برد و سرعت شارژ اسپکتر می‌توانست بهتر باشد اما مقامات رولزرویس می‌گویند این خودرو دقیقاً همان کاری را انجام می‌دهد که مشتریانش می‌خواهند؛ بنابراین، رولزرویس اسپکتر را باید یک پیروزی دانست زیرا حرکت به سمت الکتریکی‌سازی هیچ تأثیری روی هنر و توجه به جزئیاتی که از بهترین خودروساز جهان انتظار می‌رود نگذاشته است. اسپکتر پایان V12 اما شروع چیز بسیار چشمگیرتری است.