8 خودروی تولید شلبی که فورد نیستند، از دوج چارجر تا شلبی دیتونا

شلبی یکی از مشهورترین شرکت‌های تیونینگ خودرو در جهان محسوب می‌شود. نام این شرکت از حدود شش دهه پیش یعنی زمانی که شلبی کبرای افسانه‌ای را با پیشرانهٔ فورد تولید کرد مطرح شد و از آن زمان تاکنون، نام شلبی را عمدتاً روی خودروهای فورد دیده‌ایم ولی این شرکت در طول تاریخ خود، در برخی موارد با رقبای فورد هم همکاری کرده است. اصلی‌ترین شرکتی که شلبی با آن به فورد خیانت کرد، دوج بود! در طول یک دهه یا بیشتر، یعنی از دههٔ 80 تا 90، شلبی برای توسعهٔ چندین مدل ویژه با دوج همکاری کرد. این تیونر آمریکایی حتی با جنرال موتورز هم همکاری‌هایی داشته است. خودروهای شلبی غیر فورد اما پس از مدتی کاملاً فراموش شدند و به همین دلیل، در ادامه قصد داریم یاد آن‌ها را زنده کنیم.

در سال 1986، پکیجی بنام C/S که مخفف کارول شلبی بود، برای دوج دیتونا ارائه شد. این پکیج که فقط برای نسخهٔ توربو Z قابل سفارش بود، تغییری در پیشرانه ایجاد نمی‌کرد و فقط سیستم تعلیق را با آنتی‌رول بارهای جدید و تنظیم پرفورمنس پایه‌های تعلیق همراه با لاستیک‌های ویژهٔ گودیر ایگل برای افزایش چسبندگی، ارتقاء می‌داد. در سال 1987 اما نسخهٔ جدیدی بنام شلبی Z برای دیتونا ارائه شد که قدرت بیشتری را ارائه می‌کرد. این نسخه به پیشرانهٔ 2.2 لیتری چهار سیلندر توربو با 175 اسب بخار قدرت مجهز شده بود درحالی‌که دیتونا توربو Z معمولی با موتور 2.2 لیتری فقط 146 اسب بخار قدرت داشت.

دوج لنسر برخلاف نامش، هیچ ارتباطی با میتسوبیشی لنسر نداشت. این یک سدان بزرگ خانوادگی بود که پیشینهٔ آن به سال 1955 بازمی‌گشت. نمونهٔ موردنظر ما، بین سال‌های 1985 تا 1989 بر پایهٔ پلت‌فرم H-Body کرایسلر ساخته می‌شد. این پلت‌فرم درواقع نسخه‌ای از پلت‌فرم مشهور و پراستفادهٔ K-Body کرایسلر در دهه‌های 80 و 90 محسوب می‌شد. شلبی در دوران همکاری خود با دوج، سراغ این خودرو رفت و قدرت پیشرانهٔ 2.2 لیتری چهار سیلندر توربوشارژ آن را با کمی تقویت از 160 اسب بخار به 175 اسب بخار رساند. لنسر شلبی در داخل هم به سیستم پخش CD و غربیلک فرمان شلبی مجهز شده بود.

اسپریت یکی دیگر از خودروهایی بود که بر پایهٔ مشتقات پلت‌فرم K-Body ساخته شد. این خودرو سدان لوکسی بود که برای رقابت با ب‌ام‌و سری 5 در نظر گرفته شده بود. دوج همچنین برای اینکه رقیبی برای ب‌ام‌و M5 ارائه کند، نسخهٔ اسپرتی از اسپریت را با نام R/T با همکاری شلبی و لوتوس توسعه داد. در این پروژه، شلبی روی سیستم تعلیق و اگزوز کار کرد و لوتوس پیشرانه را تقویت کرد. نتیجه، خلق سدان اسپرتی با 224 اسب بخار قدرت بود که با شتاب صفر تا 96 کیلومتر بر ساعت 5.8 ثانیه، نه‌تنها از M5 سریع‌تر بود بلکه در زمان خود سریع‌ترین سدان آمریکایی بازار محسوب می‌شد.

هرچند دوج چارجر در دههٔ 80 همچنان نفس می‌کشید ولی هیچ نشانی از آن هیولاهای V8 اواخر دههٔ 60 و اوایل دههٔ 70 نداشت. به همین دلیل، دوج تصمیم گرفت با همکاری شلبی، دستی به سر و روی چارجر بکشد تا شاید بتواند کمی از آن جذابیت سابق را بازگرداند. چشمگیرترین نسخه‌ای که از این خودرو با همکاری شلبی ساخته شد، GLH-S نام داشت. این مدل که در سال 1987 معرفی شد، به یک پیشرانهٔ 2.2 لیتری چهار سیلندر توربو با 175 اسب بخار قدرت مجهز شده بود. طبق معمول، شلبی سیستم تعلیق چارجر را هم ارتقاء داده و کابین را هم با ویژگی‌هایی مثل صندلی‌های جدید، بهبود بخشیده بود.

دوج شادو یکی دیگر از فرزندان پلت‌فرم K-Body بود. این خودرو با ترکیبی از سیستم تعلیق دیتونا و نسخهٔ کوتاه شدهٔ بدنهٔ لنسر ساخته شده بود. شلبی از سال 1987 تا 1989، نسخه‌ای پرفورمنس بالا از دوج شادو را با نام CSX تولید کرد. این خودرو که به‌طور کامل توسط شلبی ارتقاء پیدا کرده بود، از پیشرانهٔ 2.2 لیتری توربو با 175 اسب بخار قدرت استفاده می‌کرد. شلبی همچنین برخی قطعات تزئینات بیرونی خسته‌کنندهٔ شادو مثل رینگ‌ها را هم با نمونه‌های جدیدی جایگزین کرد. ترمزهای عقب دیسکی پرفورمنس بالای برگرفته از دیتونا شلبی Z و فنرها و کمک‌فنرهای هوی دیتوی هم از دیگر ویژگی‌های CSX بودند.

دوج اومنی که در سال 1978 به بازار آمد، اولین خودروی دیفرانسیل جلوی گروه کرایسلر محسوب می‌شد. در سال 1984، دوج نسخه‌ای اسپرت از این خودرو را که با همکاری شلبی توسعه پیدا کرده بود، با نام GLH با 110 اسب بخار قدرت برای رقابت با گلف GTI به بازار فرستاد. این اما پایان ماجرا نبود شلبی در سال 1986، پانصد دستگاه پایانی اومنی GLH را خرید و شلبی GLH-S را خلق کرد. در این خودرو، قدرت پیشرانهٔ 2.2 لیتری توربوشارژ استاندارد اومنی GLH بh تغییرات شلبی به 175 اسب بخار افزایش یافت. شلبی GLH-S که در تعلیق هم ارتقاءهایی را تجربه کرده بود، ظرف تنها ۶.۵ ثانیه از صفر به سرعت ۹۶ کیلومتر بر ساعت می‌رسید.

شلبی در اواخر دههٔ 90، رودستر اسپرتی بنام سری I را معرفی کرد که قرار بود تفسیر مدرنی از شلبی کبرا باشد. برخلاف خودروهای قبلی این لیست، سری I بر پایهٔ خودروی ساخت شرکت دیگری شکل نگرفت و توسط خود شلبی توسعه پیدا کرد. البته بسیاری از قطعات این خودرو از جنرال موتورز گرفته شد که مهم‌ترین آن‌ها پیشرانه بود. سری I به موتور V8 الدزمبیل مجهز شده بود که در مسابقات ایندی‌کار هم مورداستفاده قرار می‌گرفت و شتاب 4.4 ثانیه‌ای را برای رودستر شلبی فراهم می‌کرد. توسعهٔ این ماشین هزینهٔ زیادی روی دست شلبی گذاشت و درحالی‌که قرار بود 500 دستگاه از آن ساخته شد، مجموعاً 249 دستگاه از شلبی سری I به تولید رسید.

دیتونا کوپه که یکی از مشهورترین خودروهای شلبی محسوب می‌شود، بر اساس شلبی کبرا ساخته شد. قرار بود این خودرو به ساختار کبرا شکلی آیرودینامیک‌تر و مناسب‌تر برای مسابقه ببخشد. هدف اصلی ساخت شلبی دیتونا رقابت مستقیم با فراری 250 GTO در مسابقات کلاس GT بود. بااین‌حال، مجموعاً تنها شش دستگاه از دیتونا ساخته شد زیرا در سال 1965، کارول شلبی درگیر پروژهٔ توسعهٔ فورد GT40 برای مسابقات لمان شد.