یادی از سوبارو لگاسی بلیتزن، سدان اسپرت ژاپنی با طراحی پورشه

شاید وقتی نام پورشه را می‌شنوید، تصویر یک خودروی اسپرت آلمانی در ذهن شما نقش ببندد اما بعید است به یک سدان ژاپنی فکر کنید. بااین‌حال، تاریخ خودروسازی پر از همکاری‌های شگفت‌انگیز است و یکی از جذاب‌ترین آن‌ها، پروژه‌ای است که در آن استودیوی طراحی پورشه به سوبارو کمک کرد تا یکی از خاص‌ترین محصولاتش را خلق کند. خودرویی که سوبارو لگاسی B4 بلیتزن نام داشت. این خودرو که یک نسخه ویژه از نسل سوم سوبارو لگاسی بود، فقط بین سال‌های ۲۰۰۰ تا ۲۰۰۳ و صرفاً در بازار ژاپن عرضه شد. بلیتزن که در زبان آلمانی به معنای صاعقه است، نامی برازنده برای این سدان اسپرت بود؛ خودرویی که مهندسی بی‌نقص ژاپنی را با ظرافت طراحی آلمانی ترکیب می‌کرد تا محصولی کاملاً منحصربه‌فرد و به‌یادماندنی خلق شود.

همکاری سوبارو و پورشه دیزاین، حرکتی جسورانه از سوی سوبارو برای ارتقای جایگاه مدل لگاسی بود. استودیوی پورشه دیزاین که در سال ۱۹۷۲ توسط پروفسور فردیناند الکساندر پورشه، طراح افسانه‌ای مدل ۹۱۱ تأسیس شد، شهرت خود را مدیون خلق محصولاتی است که زیبایی و پرفورمنس را به بهترین شکل ممکن باهم ترکیب می‌کنند. در پروژه بلیتزن، وظیفه پورشه دیزاین، بازآفرینی و ارتقای ظاهر این سدان ژاپنی بود. نتیجه این همکاری، یک کیت بدنه سفارشی و بسیار شیک بود که شامل سپر جلوی جدید با دو ورودی هوای بزرگ، رکاب‌های جانبی ساده، سپر عقب اسپرت و از همه مهم‌تر، یک بال عقب خاص با طراحی دو حبابی می‌شد. رینگ‌های ۱۷ اینچی منحصربه‌فرد این مدل نیز ظاهر آن را تکمیل می‌کردند و درمجموع، چهره‌ای باوقارتر و لوکس‌تر از نسخه‌های دیگر لگاسی، حتی مدل قدرتمند STi S401، به آن می‌بخشیدند.

نفوذ پورشه دیزاین در داخل کابین کاملاً مشهود بود. فضای داخلی با چرم باکیفیت، مواد نرم و تریم‌های ویژه تزئین شده بود که حسی فراتر از یک سوباروی معمولی را القا می‌کرد. فرمان و دسته‌دنده اسپرت از برند مومو و یک نمایشگر بوست روی ستون فرمان، حس و حال اسپرت کابین را دوچندان می‌کرد. بسته به سال تولید، آپشن‌های مختلفی مانند سیستم‌های صوتی متفاوت و رنگ‌های چرم متنوع نیز برای این مدل قابل سفارش بود.

درحالی‌که پورشه دیزاین ظاهر خودرو را متحول کرده بود، سوبارو اطمینان حاصل کرد که بلیتزن از نظر پرفورمنس نیز یک هیولای تمام‌عیار باشد. زیر کاپوت این خودرو، یک پیشرانه ۲ لیتری تخت با سیستم پرخوران توئین توربوی سکوئنشال قرار داشت. این سیستم هوشمند، با استفاده از یک توربوی کوچک در دورهای پایین و یک توربوی بزرگ‌تر در دورهای بالا، تأخیر توربو را به حداقل می‌رساند و شتاب‌گیری یکنواخت و قدرتمندی را فراهم می‌کرد. این پیشرانه قادر به تولید ۲۸۰ اسب بخار قدرت و حدود ۳۴۳ نیوتن متر گشتاور بود.

به لطف سیستم چهارچرخ متحرک متقارن سوبارو و دیفرانسیل لغزش محدود مخصوص بلیتزن، این خودرو می‌توانست در نسخه مجهز به گیربکس پنج سرعته دستی، شتاب صفرتاصد را در زمانی کمی بیش از ۵ ثانیه ثبت کند. علاوه بر گیربکس دستی، یک گیربکس چهار سرعته اتوماتیک تیپ ‌ترونیک نیز برای آن عرضه می‌شد. سیستم تعلیق نیز موردبازنگری قرار گرفته و با افزودن استرس بار در جلو، پایداری آن بهبود یافته بود.

منبع: CarBuzz