رانندگی با تویوتا فورانر TRD مدل 2022، شاسی‌بلندی از دوران ژوراسیک!

حتی با توجه به استانداردهای شاسی‌بلندهای شاسی مستقل هم تویوتا فورانر خودرویی قدیمی است. نسل کنونی این خودرو از سال 2009 صرفاً با تغییراتی جزئی در حال تولید است و پیشینهٔ پیشرانهٔ 4 لیتری V6 آن با نام 1GR-FE آن به اوایل دههٔ 2000 بازمی‌گردد. رقبای قبلی فورانر مثل فورد اکسپلورر، میتسوبیشی پاجرو و نیسان پث‌فایندر یا به‌طور کامل از بازار خرج شده‌اند یا به کراس‌اوورهای یکپارچه تبدیل شده‌اند و بنابراین در حال حاضر جیپ رانگلر و فورد برانکو نزدیک‌ترین رقبای این شاسی‌بلند پیر ژاپنی محسوب می‌شوند.

در فورانر برخلاف دو رقیب مذکور امکان جدا کردن سقف یا درها وجود ندارد اما شیشهٔ عقب آن قابلیت پایین آمدن و رفتن در داخل درب صندوق را دارد که این ویژگی برای دهه‌ها یکی از مشخصه‌های این خودرو بوده است. هرچند فورانر خودرویی کاملاً سالخورده است اما تویوتا در سال‌های اخیر ارتقاءها و بهبودهایی در آن انجام داده است. نسخهٔ TRD Pro اولین بار برای مدل 2015 معرفی شد و در طول‌ها این سال‌ها به‌روزرسانی‌های کوچکی را تجربه کرده تا این نسخهٔ آفرودی همچنان تازه و رقابتی باقی بماند.

خودروی آزمایشی ما از رنگ سبز خاصی بهره می‌برد که به‌عنوان یک رنگ جدید برای مدل 2022 ارائه شد است. این ماشین همچنین به‌صورت استاندارد به صفحهٔ محافظ جلو، رینگ‌های 17 اینچی مشکی‌رنگ، باربند و جلوپنجره‌ای متفاوت با نوشتهٔ TOYOTA هم مجهز است. ارتقاء سیستم تعلیق نیز بخشی از پکیج TRD Pro است و شامل کمک‌فنرهای جلو و عقب فاکس و فنرهای متفاوت جلو می‌شود. لاستیک‌های بزرگ آل‌ترین و سیستم اگزوز ارتقاءیافته هم از دیگر ویژگی‌های فورانر TRD Pro هستند که البته صدای این اگزوز در سرعت‌های بزرگراهی می‌تواند آزاردهنده باشد.

فورانر TRD Pro از تمام ویژگی‌های لازم برای جلب رضایت طرفداران آفرود مثل گیربکس کمکی دستی، 244 میلی‌متر فاصله از زمین، سیستم کنترل پایین رفتن از شیب‌ها و حالات رانندگی گوناگون برای مسیرهای مختلف برخوردار است. بااین‌حال، رانندگی فورانر روی جاده‌های آسفالت واقعاً مثل یک SUV متعلق به دوران ژوراسیک است. میزان عظیمی بادی‌رول، شیرجه زدن هنگام ترمز گیری، بازی زیاد غربیلک فرمان و صدای خشن موتور V6، همه‌ و همه شاسی‌بلندهای زمخت دهه 90 میلادی را به یاد می‌آورند.

گیربکس پنج سرعتهٔ اتوماتیک (بله فقط پنج دنده دارد!) دنده‌ها را به‌کندی تعویض می‌کند و در بزرگراه مدام به دنبال دندهٔ مناسب می‌گردد که این یعنی استفادهٔ حداکثری از 270 اسب بخار قدرت و 377 نیوتن متر گشتاور موتور دشوار خواهد بود. به همین دلیل، فورانر TRD Pro برای رسیدن به سرعت 96 کیلومتر بر ساعت به 7.7 ثانیه زمان نیاز دارد درحالی‌که نسخه‌های چهار سیلندر رانگلر و برانکو به‌مراتب سریع‌تر هستند. علاوه بر این، درحالی‌که برخی از شاسی‌بلندهای هیبریدی تویوتا به‌راحتی مصرف سوختی زیر 8 لیتر در هر صد کیلومتر را ارائه می‌کنند، مصرف ترکیبی 13.8 لیتری فورانر بسیار ناراحت‌کننده به نظر می‌رسد.

فورانر در داخل هم با وجود انبوهی پلاستیک خشک و سیاه هیچ بویی از تجمل نبرده است. طراحی ابتدایی داشبورد زمانی که قیمت خودرو به 50 هزار دلار برسد (مثل نمونهٔ آزمایشی ما با قیمت 55 هزار دلار) واقعاً آزاردهنده خواهد بود. در اینجا از تجهیزات جذابی مثل درب صندوق برقی یا گرم‌کن غربیلک فرمان هم هیچ خبری نیست. این در حالی است که حتی رانگلر سنتی هم این روزها با تجهیزات فراوانی عرضه می‌شود اما به نظر می‌رسد این چیزها برای تویوتا اهمیتی ندارند. بااین‌حال حداقل مونتاژ قطعات به‌خوبی صورت گرفته و در طول آزمایش متوجه هیچ صدای جیرجیر یا شل شدن قطعه‌ای نشدیم.

با تمام این ایرادات عجیب است که فورانر هنوز هم فروش خوبی دارد. این ماشین سال گذشته در آمریکا 144,696 دستگاه فروخته که از مجموع فروش مدل‌های پریوس، آوالون و C-HR بیشتر بوده است؛ بنابراین می‌توان فهمید که چرا تویوتا همچنان به تولید چنین خودروی سالخورده‌ای ادامه می‌دهد. بااین‌حال، فورانر به‌سختی توانایی رقابت با رقبای تازه‌نفس خود را خواهد داشت اما این موضوع برای کسانی که دوست دارند پولی که به‌سختی درآورده‌اند را حرام کنند اهمیتی ندارد. درهرحال، احتمالاً تا چند سال آینده نسل جدید فورانر به بازار خواهد آمد تا این مشکلات را برطرف کند اما تا آن زمان این فورانر قدیمی همچنان به کار خود ادامه خواهد داد.