اینیوس گرنادیر در برابر تویوتا لندکروزر پرادو، تقابل تازه‌وارد با پیش‌کسوت آفرود

تویوتا لندکروزر 75 سال است که بر دنیای شاسی‌بلندهای آفرودی حکومت می‌کند ولی آیا اینیوس گرنادیر توان رقابت با جدیدترین نسخهٔ این شاسی‌بلند ژاپنی را دارد؟

برای نزدیک به 75 سال، تویوتا لندکروزر به لطف قابلیت اطمینان و توانایی‌های فوق‌العاده، شهرت زیادی کسب کرده و به گزینه‌ای مناسب برای خریداران سراسر جهان تبدیل شده است. جدیدترین نسل لندکروزر نیز امیدوار است که بتواند این سنت را حفظ کند. این بار تویوتا برای طراحی پرادوی جدید از نسخه‌های گذشتهٔ لندکروزر الهام گرفته و این مدل جدید با خطوط تیز، شباهت زیادی به لندکروزر اواسط دههٔ 80 دارد. یکی از خودروهای بازار که از لحاظ توانایی‌های آفرود می‌تواند در حد لندکروزر باشد، اینیوس گرنادیر است. این یکی از توانمندترین شاسی‌بلندهای آفرودی است که تاکنون تجربه کرده‌ایم ولی آیا گرنادیر تازه‌وارد می‌تواند به‌خوبی یکی از مشهورترین آفرودرهای تاریخ باشد؟ برای فهمیدن پاسخ این سؤال، دو خودرو را در مسیرهای آسفالت و خارج جاده آزمایش کرده‌ایم.

نسل جدید لندکروزر پرادو درحالی‌که در بیرون از طراحی رترو استفاده می‌کند، در داخل به تکنولوژی‌های فراوانی مجهز است و زیر این پوسته هم پلت‌فرم جدیدی پنهان شده است. پرادو که با کد J250 شناخته می‌شود، با قیمت 75 هزار پوندی، گران‌ترین خودروی تویوتا در اروپا به‌حساب می‌آید که وارد قلمروی لکسوس می‌شود. این خودرو پلت‌فرم یکسانی با لندکروزر J300 دارد که کمی بزرگ‌تر است و ظاهر مدرن‌تری دارد.

گرنادیر برای این طراحی شده که تفسیر مدرنی از لندروور دیفندر قدیمی باشد. این خودرو ازهرجهت بزرگ‌تر از دیفندر است که باعث شده راحت‌تر و کاربردی‌تر باشد ولی قیمتی بالاتر از حد انتظار دارد و درنتیجه با رقبای سرسختی در بازار مواجه خواهد بود. گرنادیر در نسخه‌های تریل‌مستر و فیلدمستر عرضه می‌شود که اولی بیشتر روی آفرود و دومی روی راحتی تمرکز دارد.

موتور دیزلی شش سیلندر قدرتمند اینیوس برتری واضحی را در پرفورمنس به دنبال دارد و بسیار نرم‌تر از موتور تویوتا کار می‌کند ولی گیربکس مردد باعث ناامیدی می‌شود. فرمان اینیوس مبهم و نسبتاً سنگین است و درنتیجه توجه مداوم راننده را می‌طلبد درحالی‌که فرمان پرادو سبک و تیز است که با شخصیت خودرو سازگاری ندارد. هیچ‌کدام از این دو شاسی‌بلند ارزان نیستند ولی لندکروزر با امکانات بیشتری مثل گرم‌کن و تهویه صندلی‌های جلو و ردیف دوم، دوربین پانوراما و کنترل تهویهٔ دو منطقه‌ای ارائه می‌شود. در همین حال، مصرف سوخت پیشرانهٔ ساخت ب‌ام‌و گرنادیر هم بیشتر است. پرادو با سه ردیف صندلی، خودروی کاربردی‌تری است ولی مکانیسم تا کردن صندلی‌های ردیف سوم دشوار است.

گرنادیر به لطف قفل دیفرانسیل جلو، عقب و مرکزی، می‌تواند از سخت‌ترین مسیرها عبور کند درحالی‌که سیستم کنترل حرکت در سراشیبی حتی در شیب‌های تند خیلی خوب خودرو را کنترل می‌کند. همچنین لاستیک‌های آل‌ترین گرنادیر هم باعث افزایش توانایی‌های خودرو در خارج از آسفالت می‌شوند هرچند که با لاستیک‌های یکسان هم برتر از تویوتا عمل می‌کند. در پرادو اما انتخاب ضریب سنگین از طریق فشردن یک دکمه صورت می‌گیرد درحالی‌که این کار در گرنادیر توسط یک اهرم مکانیکی سنتی و سفت انجام می‌شود.

مقام اول: تویوتا لندکروزر پرادو

طراحی بیرونی هوشمندانه، توانایی‌های آفرود عالی و تکنولوژی‌های کاربردی، لندکروزر را در صدر قرار می‌دهند. در نسل جدید پرادو شاهد بهبود رفتار جاده‌ای خودرو هستیم ولی این به قیمت کاستن از توانایی‌های آفرود تمام نشده است. البته توانایی‌های آفرود پرادو صد درصد در حد گرنادیر نیست ولی قابلیت بیراهه نوردی را با رفتار جاده‌ای بهتر ارائه می‌کند. قیمت بالا، پیشرانهٔ چهار سیلندر دیزلی ضعیف و کابینی که به‌اندازهٔ دیگر شاسی‌بلندهای هفت‌نفره کاربردی نیست هم از نقاط ضعف پرادوی جدید هستند.

در آفرود هیچ خودروی دیگری در حد گرنادیر نیست حتی لندکروزر افسانه‌ای زیرا این ماشین به لطف مجموعه‌ای از تکنولوژی‌های آفرود، در خارج از آسفالت توانایی‌هایی بالاتر از رقبای خود دارد ولی گرنادیر در رانندگی‌های روزمره کاستی‌هایی خواهد داشت؛ بنابراین، شاسی‌بلند اینیوس فقط مناسب کسانی است که صرفاً از خودرو در خارج از جاده استفاده می‌کنند یعنی جایی که می‌توانند از توانایی‌های چشمگیر گرنادیر نهایت استفاده را ببرند.