رم ایر چیست و چطور باعث افزایش قدرت خودروهای عضلانی می‌شد؟

پیشرانهٔ خودروها بر اساس یک اصل ساده کار می‌کند. هرچه هوای بیشتری وارد موتور شود، می‌توان سوخت بیشتری استفاده کرد و قدرت بیشتری به دست آورد. البته مطمئناً فرایند کار موتور بسیار پیچیده‌تر از این است اما به‌طورکلی، همه‌چیز در هوا و سوخت خلاصه می‌شود. به همین دلیل، زمانی که در دههٔ 60 جنگ اسب بخار بین خودروهای عضلانی آمریکایی شکل گرفت، خودروسازان این کشور از روش‌های هوشمندانهٔ مختلفی برای رساندن هوای بیشتر به موتور استفاده کردند که یکی از آن‌ها رم ایر نام داشت.

به‌طور خلاصه، رم ایر به استفاده از حرکت رو به جلوی خودرو برای افزایش جریان هوا به داخل موتور گفته می‌شود. البته از مفهوم رم ایر در همه‌چیز از چتر نجات گرفته تا موتورسیکلت و هواپیما استفاده می‌شود اما در جهان خودرو، پونتیاک برای اولین بار در دههٔ 60 و 70 از این واژه برای اشاره به سیستم القای هوای خود استفاده کرد. رم ایر درواقع چیزی مثل توربوشارژر اما در مقیاسی بسیار کوچک‌تر است. از این طریق، نه‌تنها هوای بیشتری به پیشرانه وارد می‌شود بلکه با هدایت هوای تازه از بیرون به داخل محفظهٔ موتور، به خنک شدن پیشرانه هم کمک می‌کند.

رم ایر در اصل نوع خاصی از ورودی هوا است که معمولاً روی کاپوت خودروها تعبیه می‌شد و با استفاده از فشار هوای دینامیکی که با حرکت و افزایش سرعت خودرو ایجاد می‌شود، فشار هوای داخل منیفولد ورودی موتور را افزایش می‌دهد. با رساندن هوای بیشتر به موتور، مثل کاری که امروزه با توربوشارژر انجام می‌شود، قدرت افزایش پیدا می‌کند. با استفاده از رم ایر، هوای تازه و خنک از روی کاپوت مستقیماً وارد فیلتر هوا و سپس کاربراتور و موتور می‌شد و با افزایش سرعت خودرو که فشار هوا بر جسم را بیشتر می‌کند، باعث افزایش قدرت موتور می‌شد.

همان‌طور که گفته شد، رم ایر عملکردی مشابه توربوشارژر یا سوپرشارژر دارد زیرا برای این طراحی شده است که هوای بیشتری را وارد موتور کند و قدرت را افزایش دهد؛ اما تفاوت بزرگ بین رم ایر با توربوشارژ و سوپرشارژ این است که در رم ایر از قوانین فیزیک برای افزایش فشار هوا در داخل موتور استفاده می‌شود. توربوشارژر یا سوپرشارژر، با استفاده از کمپرسور، هوای بیشتری را به داخل موتور هدایت می‌کنند و باعث افزایش قدرت می‌شوند اما در رم ایر، صرفاً از افزایش فشار هوای ناشی از سرعت حرکت خودرو استفاده می‌شود و ازآنجایی‌که در سرعت‌های زیر 300 کیلومتر بر ساعت، افزایش فشار هوای ورودی به موتور خیلی قابل‌توجه نیست، میزان افزایش قدرتی که رم ایر می‌تواند ایجاد کند تنها حدود یک‌دهم توربوشارژر یا سوپرشارژر است.

داستان رم ایر پونتیاک در سال 1965 آغاز شد. این ابتدا یک طراحی جدید برای دریچهٔ روی کاپوت بود که بالای کاربراتور قرار می‌گرفت. این طراحی اولین بار در آگوست 1966 با نام پکیج فِرش ایر یا هوای تازه در قالب پکیجی سفارشی ارائه شد که توسط نمایندگی‌ها روی خودرو نصب می‌شد. سپس در سال 1967، این طراحی رسماً با نام رم ایر و به‌صورت یک آپشن کارخانه‌ای برای GTO ارائه شد. سیستم القای هوای پونتیاک طی سال‌های بعد پیشرفته‌تر شد و در انواع جدیدتری با نام رم ایر II، رم ایر III و رم ایر IV ارائه شد. رم ایر IV در GTO اوج توسعهٔ پیشرانهٔ 6.6 لیتری پونتیاک بود که در سال 1969 ارائه شد.

برای این موتور رم ایر IV با قیمتی نزدیک به 400 دلار قابل سفارش بود که قدرت را به 370 اسب بخار می‌رساند. البته این عدد محافظه‌کارانه اعلام شده بود و قدرت واقعی موتور نزدیک به 425 اسب بخار بود. این موتور 6.6 لیتری بدون رم ایر 350 اسب بخار قدرت تولید می‌کرد. طی دو سال 1969 و 1970 پونتیاک مجموعاً تنها 1,808 دستگاه خودرو با موتور رم ایر IV تولید کرد و پس‌ازآن رم ایر از لیست آپشن‌های این شرکت حذف شد. هرچند نام رم ایر را پونتیاک در خودروها مطرح و ابداع کرد اما این طراحی القای هوا بعداً توسط دیگر خودروسازان آمریکایی هم مورداستفاده قرار گرفت و فورد هم برای موستانگ 1971 رم ایر را ارائه کرد.