وانت استپ‌ساید چیست و چرا کنار گذاشته شد؟

دهه‌ها پیش در دنیای پیکاپ‌های آمریکایی، یک شیوه طراحی خاص بسیار متداول بود که با نام استپ‌ساید یا فلرساید شناخته می‌شد. در این طراحی، گلگیرهای عقب به‌صورت برجسته و جدا از اتاق بار طراحی می‌شدند. درنتیجه، در پیکاپ‌های استپ‌ساید برآمدگی‌های گلگیر داخل اتاق بار وجود نداشت اما از سوی دیگر، عرض اتاق بار کمتر می‌شد.

پیکاپ‌های استپ‌ساید، با اتاق بار مستطیلی و گلگیرهای خارجی، تا اواخر دهه ۱۹۵۰ میلادی، سبک پیش‌فرض طراحی وانت‌ها بودند. این سبک ریشه در روش ساخت خودروها در آن دوران داشت که گلگیرها قطعاتی جدا از بدنه بودند. در وانت‌هایی مانند فورد مدل TT، قسمت بار تنها یک جعبهٔ مستطیلی بود که بین گلگیرهای عقب قرار می‌گرفت و این ساده‌ترین راه برای تبدیل یک خودروی سواری به وسیله‌ای برای حمل بار بود.

طراحی استپ‌ساید اما که زمانی استاندارد صنعت خودرو بود، سال‌ها است که کاملاً منسوخ شده است زیرا با گذشت زمان، خودروسازان دریافتند که با یکپارچه‌سازی گلگیرها با دیواره‌های قسمت بار، می‌توانند فضای بار بسیار بیشتری ایجاد کنند و فرآیند ساخت را نیز ساده‌تر سازند. اولین جرقهٔ این تغییر در دهه ۴۰ توسط شرکت کوچک کراسلی زده شد. این شرکت برای اولین بار گلگیرها را با بدنه یکپارچه کرد تا فضای بار وسیع‌تری ایجاد کند؛ اما این شورلت بود که با معرفی پیکاپ کمیو کریر، این ایده را به تولید انبوه و محبوبیت جهانی رساند.

شورلت با الهام از تجربه خود در استفاده از فایبرگلاس برای کوروت، وانتی با بدنه‌ای صاف و شیک ساخت که نگاه‌ها را به خود خیره کرد. موفقیت شورلت، فورد را نیز به واکنش واداشت. در سال ۱۹۵۷، فورد مدل‌های تمام فولادی خود را با نام استایل‌ساید معرفی کرد. این وانت‌ها نه‌تنها فضای بار بیشتر و عریض‌تری داشتند بلکه طراحی هوشمندانه‌ای را معرفی کردند که به کاربر اجازه می‌داد با قرار دادن تخته‌های چوبی روی برآمدگی چرخ‌ها، یک سطح کاملاً صاف برای حمل ورق‌های بزرگ تخته سه‌لا ایجاد کند.

طراحی جدید تقریباً از هر نظر بهتر از مدل‌های قدیمی با گلگیرهای برجسته بود اما بااین‌وجود، خودروسازان تا سال‌ها کماکان به ارائه مدل‌های استپ‌ساید ادامه دادند زیرا این سبک طراحی قدیمی به چند دلیل همچنان طرفداران خود را داشت. ظاهر کلاسیک و جذاب پیکاپ‌های استپ‌ساید برای بسیاری خوشایند بود، رکاب کوچک کنار گلگیر برای دسترسی به قسمت بار بسیار کاربردی بود، برآمدگی چرخ‌ها در اتاق بار وجود نداشت و چراغ‌های عقب که معمولاً جدا از بدنه نصب می‌شدند، در صورت آسیب‌دیدگی ارزان‌تر و راحت‌تر تعویض می‌شدند.

بااین‌وجود، مزایای مذکور در برابر عیب بزرگ این طراحی، یعنی عرض کمتر اتاق بار، رنگ می‌باخت. به همین دلیل، خودروسازان به‌تدریج تولید مدل‌های استپ‌ساید را متوقف کردند. فورد آخرین شرکتی بود که به این سبک وفادار ماند و سرانجام پس از سال ۲۰۰۹ به تولید وانت‌های استپ‌ساید خود پایان داد و این فصل از تاریخ طراحی وانت‌ها را برای همیشه بست.