داستان اولین خودروی مجهز به پیشرانه 8 سیلندر خورجینی؛ مهندسی اروپایی با بلوغ آمریکایی
بی‌تردید پیشرانه درون‌سوز یکی از تأثیرگذارترین اختراعات نه تنها چند قرن اخیر بلکه کل تاریخ بشریت بوده است. این نیروگاه‌های پرتوان نقش حیاتی در تحول حمل‌ونقل ایفا کرده و ما را از دوران کالسکه و اسب وارد عصر خودروها، کامیون‌ها و... نموده‌اند. تکنولوژی پیشرانه با گذشت زمان تکامل یافته و انواع مختلفی از آن وارد بازار شده است. پیشرانه 8 سیلندر خورجینی یکی از مشهورترین نمونه‌های پیشرانه درون‌سوز است که در حال حاضر نیز به کار گرفته می‌شود. در این مقاله می‌خواهیم اولین خودروی مجهز به پیشرانه 8 سیلندر خورجینی را خدمت شما عزیزان معرفی کنیم.
همچنین بخوانید:
داستان اولین خودروی V8 به سال 1905 بازمی‌گردد. در بریتانیا، مهندسان رولزرویس تصمیم گرفته بودند تا پیشرانه 8 سیلندر خورجینی را روی تعداد بسیار محدودی از خودروها تست کنند. سه خودرو با این پیشرانه 3535 سی‌سی ساخته شد اما مهندسان از همین مرحله جلوتر نرفتند و داستان پیشرانه 8 سیلندر خورجینی رولزرویس سریع‌تر از آغاز خود به پایان رسید. تنها مدل فروخته شده مجدداً توسط رولزرویس خریداری گردید و راهی موزه شد. رولزرویس علیرغم تجربه ناموفق اولیه خود همچنان کار روی پیشرانه‌های 8 سیلندر خورجینی را ادامه داد. در آغاز قرن بیستم میلادی، رولزرویس تنها شرکتی نبود که پتانسیل‌های چنین پیشرانه‌ای را می‌شناخت. شرکت‌های دیگر نیز به موفقیت‌هایی در زمینه استفاده از پیشرانه موردبحث دست یافتند و به همین خاطر تولید انبوه خودروهای مجهز به پیشرانه 8 سیلندر خورجینی آغاز شد.
زمانی که رولزرویس برای اولین بار تست خودروهای خود با پیشرانه یاد شده را آغاز کرد، از اختراع پیشرانه 8 سیلندر خورجینی چند سالی می‌گذشت. در واقع، سال 1902 لئون لواسور اولین پیشرانه 8 سیلندر خورجینی تاریخ با نام آنتوینت را به نام خود ثبت کرد تا مسیر حمل‌ونقل برای همیشه تغییر یابد. به همین خاطر جای تعجبی ندارد که برندهای دیگر نیز به دنبال تست و بررسی چنین نیروگاهی در محصولات خود بودند. تنها چند سال پس از تلاش‌های ناموفق رولزرویس در این زمینه، شرکت فرانسوی دِ دین بوتون شانس خود را در سال 1910 امتحان کرد و به اولین برندی بدل شد که تولید انبوه خودروهای 8 سیلندر خورجینی را آغاز می‌کند.
اندکی پس از تاریخ‌سازی شرکت فرانسوی یاد شده، آمریکا نیز شاهد تولید انبوه چنین پیشرانه‌ای بود. پیشرانه 8 سیلندر خورجینی آمریکا در دل کادیلاک تایپ 51 مدل 1915 قرار گرفت. این پیشرانه با حجم 5.1 لیتری خود 70 اسب بخار قدرت تولید می‌کرد. قیمت تایپ 51 در آن زمان حدود 1975 دلار بود که با استانداردهای آن دوران رقم بالایی به حساب می‌آید هرچند افراد زیادی به خرید آن علاقه‌مند شدند و کادیلاک توانست در اولین سال عرضه، بیش از 13 هزار دستگاه از تایپ 51 را به فروش برساند.
این روزها اکثر مردم فکر می‌کنند پیشرانه‌های 8 سیلندر خورجینی فقط مختص خودروهای سواری هستند اما شرکت‌های گوناگون مشغول تولید پیشرانه‌هایی کارا و قدرتمند با فرمت مخصوص خود هستند. برندهایی همچون فورد در چند دهه اخیر پیشرانه‌های فوق‌العاده‌ای تولید کرده و آن را روی وانت پیکاپ ها، شاسی‌بلند و خودروهای عضلانی بکار برده‌اند. البته واقعیت آن است که پیشرانه موردبحث ما در ابتدا فقط برای خودروها تولید نشده بود بلکه وسیله‌ای برای نیرو بخشیدن به دیگر شکل‌های حمل‌ونقل همچون هواپیماها و موتورسیکلت‌ها بود. یکی از اولین هواپیماهایی که به‌طور موفقیت‌آمیز توانست از چنین نیروگاه آهنینی استفاده کند هواپیمای رد وینگ یا آیرودروم نامبر 1 بود. این هواپیما در سال 1908 توسط گلن کورتیس طراحی و ساخته شد. پیشرانه رد وینگ هم توسط خود کورتیس توسعه یافته بود.
پیشرانه رد وینگ حدود 140 اسب بخار قدرت تولید می‌کرد و به منظور جلوگیری از داغ کردن به سیستم هوا خنک مجهز بود. یک سال قبل از تولید رد وینگ، کورتیس پیشرانه خودش را روی موتورسیکلت امتحان کرد و به رکورد سرعت 219 کیلومتر در ساعت دست یافت، رکوردی که تا سال 1930 دست نخورده باقی ماند. متأسفانه کورتیس در دور بازگشت با مشکل مواجه شد به گونه‌ای که اتصالات چرخ و شفت شکست و موتورسیکلت او نیز از بین رفت. با این تفاسیر باید گفت پیشرانه یاد شده یک قدم رو به جلوی مهم در تکامل پیشرانه‌های رون سوز بوده و اگرچه توسعه آن نسبتاً زمان‌بر به نظر می‌رسد اما بی‌شک یکی از عناصر اصلی خودروهای امروزی است و شاید تا چند دهه آینده هم در بطن خودروها بتپد.