فشار بودجه باعث شده تا محققین اسپانیایی، استفاده از آدمک‌ها را در تست تصادف متوقف کرده و روی به استفاده از بدن‌های مرده انسان بیاورند. آدمک‌های تست تصادف جدید، پیشرفت‌های قابل توجهی داشته‌اند و عملکردهایی شبیه به بدن انسان در آن‌ها کار گذاشته شده است. با این حال، از لحاظ بیومکانیک، هنوز نقاط ضعف زیادی دارند و داده‌های حاصل از آزمایشات تصادف نمی‌تواند به طور قطعی برای بدن انسان مؤثر باشد.
آزمایشگاه تکنولوژی و سیستم‌های ایمنی اتومبیل (TESSA) در آلکانیز در شمال اسپانیا، یکی از شش مکانی در جهان است که در آن تست تصادف بدن انسان انجام می‌شود. از مزیت‌های استفاده از جسدهای مرده انسان، قیمت بسیار پایین‌تر آن‌ها نسبت به آدمک‌های مصنوعی تست تصادف است. همچنین این جسدها که در آزمایشات استفاده می‌شوند، اطلاعات بیشتری از صدمات وارده به بدن انسان در هنگام بروز تصادف نشان می‌دهند. با این که، این کار به نظر غیراخلاقی و تعجب‌برانگیز می‌آید، ولی نتایج حاصل از چنین تحقیقاتی می‌تواند جان هزاران انسان را در طول سال‌ها نجات دهد. چنین آزمایشاتی، البته چیز جدید نیست و اولین بار شخصی به نام لارنس پاتریک در سال ۱۹۳۰، اثر تصادف را بر روی بدن خود بررسی کرد که چیزی نزدیک به یک خودکشی بود. وی دریافت که نتایج چنین تست‌هایی بر روی آدمک‌ها، به اندازه کافی مؤثر نیست و باید محدودیت‌های بدن انسان به صورت مستقیم در تست‌ها منظور شود. لارنس پاتریک، برای تست مقاومت استخوان جمجمه انسان، یک جنازه را از بازشوی آسانسور دانشگاه ایالتی وین (Wayne) به طرف پایین پرت کرد. وی کشف کرد که جمجمه می‌تواند در مدت یک ثانیه نیروی فشاری یک و نیم تن را دریافت کند و در عین حال ساختار خود را حفظ کند. از آن زمان به بعد بود که اجساد بدن انسان، برای مطالعه بر روی اثر تصادف بر روی قسمت‌های مختلف بدن، استفاده شد.
با این حال، استفاده از بدن انسان در تست تصادف، چندان همه‌گیر نیست، ولی چیزی نیست که در امریکا و اروپا، کنار گذاشته شده باشد. بسیاری از خودروسازان بر استفاده از آدمک‌های تست تصادف تأکید دارند؛ زیرا نمی‌خواهند وارد حاشیه شوند و تست‌های تصادف ماشین‌های خود را تبدیل به ویدیوهای وحشت کنند. در عوض، با بودجه‌ای که توسط مؤسسه بیمه ایمنی بزرگراه‌های امریکا تأمین می‌شود، دانشگاه‌های سراسر دنیا، چنین نتایجی را در اختیار خودروسازان قرار می‌دهند. چون بدن‌های مرده انسانی، بسیار به شرایط واقعی سرنشینان خودرو نزدیک هستند، نتایج حاصل از چنین تحقیقاتی، ارزش زیادی خواهد داشت و به عقیده آلبرت کینگ، محقق دانشگاه وین، استفاده از بدن‌های انسانی در تست تصادف، می‌تواند سالانه جان ۸۵۰۰ انسان را نجات دهد.
البته استفاده از بدن‌های انسان‌های مرده، با مشکلاتی نیز همراه است. داده‌های مقاومت بدنی کامل نیستند؛ به این دلیل که هیچ دو جسد انسانی شبیه هم نیست. به علاوه، تنها یک بار می‌توانند مورد استفاده قرار گیرند. چیزی که بدیهی به نظر می‌رسد، این است که اجسادی که در اختیار آزمایشگاه قرار می‌گیرند، بدن‌های ترد و شکننده‌ای هستند که سال‌های زیادی از عمر آن‌ها گذشته است. در یکی از مراکز تست تصادف، میانگین سن اجساد مورد استفاده، ۷۲ سال بوده است. وارد کردن بدن‌های جوان به این تست، فوق‌العاده مشکل است و این در حالی است که اکثریت قربانیان تصادف، افراد جوان هستند. در حقیقت، بیشترین عامل در مرگ جوانان، تصادفات هستند. همچنین باید بیماری سرنشینان را نیز در نظر گرفت؛ چیزی که کمپانی فورد در تست‌های تصادفش با آدمک‌های تست تصادف بیمار انجام می‌دهد.
با وجود همه این نارسایی‌ها، استفاده از بدن‌های انسانی برای تست‌های ایمنی لازم است. با این حال، نباید نگران صحنه‌های فجیع تست تصادف با اجساد انسان‌ها باشیم، زیرا شبیه‌سازی کامپیوتری و آدمک‌های تست تصادف پیشرفته، در تست‌های تصادف رایج‌تر هستند. حتی اگر از بدن انسان برای این کار استفاده شود، هدف نجات جان انسان‌های دیگر است و نمی‌تواند زیر پا گذاشتن اخلاق تعبیر شود.