پنج سوپراسپرت دهه 90 میلادی که از وجودشان بی‌خبر بودید

در دههٔ 90 شاهد عرضهٔ برخی از بهترین سوپرکارهای تاریخ مثل مک‌لارن F1 و لامبورگینی دیابلو بودیم ولی در همان دوران، سوپراسپرت‌های فوق‌العادهٔ دیگری هم ساخته شدند که گمنام ماندند.

دههٔ 90 میلادی نشان‌دهندهٔ پایان دوران سوپراسپرت‌های آنالوگ بود زیرا پیشرفت سریع تکنولوژی در حال تغیر دادن شکل صنعت خودروسازی بود. بااین‌حال، سوپراسپرت‌هایی که در آن سال‌ها ساخته شدند هنوز تا حد زیادی آنالوگ بودند. افسانه‌هایی مثل مک‌لارن F1، فراری F50، لامبورگینی دیابلو و دوج وایپر بهترین مصادیق این موضوع هستند. بااین‌حال، در دههٔ 90 سوپراسپرت‌های فوق‌العادهٔ دیگری هم ساخته شد که خیلی از آن‌ها فراموش شدند.

دتوماسو پانترا که از سال 1971 تا 1992 تولید شد، یک سوپراسپرت ایتالیایی موتور وسط بود که از پیشرانه‌های مختلف فورد استفاده می‌کرد. این خودرو در دههٔ 70 به دلیل ارائهٔ ترکیبی عالی از طراحی چشمگیر ایتالیایی و قدرت آمریکایی، طرفداران زیادی در اروپا و آمریکا پیدا کرد؛ بنابراین، پانترا آن‌قدرها هم سوپرکار گمنامی محسوب نمی‌شود ولی این خودرو بیشتر به خاطر نمونه‌های مشهور دههٔ 70 شناخته می‌شود و کمیاب‌ترین نسخهٔ پانترا که در دههٔ 90 ساخته شد کاملاً فراموش شده است. این نسخه که 90 Si نام داشت و از سال 1990 تا 1992 تنها در 38 دستگاه ساخته شد، آخرین نسخهٔ پانترا بود. 90 Si با کمک مارچلو گاندینی طراحی شد که طراحی قدیمی پانترا را با چند ویژگی جدید بروز کرد. این ماشین علاوه بر ظاهر مدرن‌تر، ارتقاءهای فنی زیادی را هم تجربه کرد که ازجملهٔ آن‌ها می‌توان به ترمزهای برمبو مشترک با فراری F40، اصلاح سیستم تعلیق و تجهیز به پیشرانهٔ 5 لیتری جدید فورد با 305 اسب بخار قدرت اشاره کرد. البته این موتور توان تولید قدرت بسیار بیشتری را داشت ولی به خاطر قوانین آلایندگی، خروجی آن محدود شده بود. بااین‌حال، پانترا 90 Si هنوز هم می‌توانست ظرف 5.4 ثانیه از صفر به سرعت صد کیلومتر بر ساعت برسد.

ونتیج که اولین بار در سال 1977 معرفی شد، در اصل نسخه‌ای پرفورمنس بالا از آستون‌مارتین ونتیج بود. این خودرو که موفقیت بزرگی را تجربه کرد، تا سال 1989 روی خط تولید باقی ماند تا اینکه کل خانوادهٔ V8 با مدل جدید ویراژ جایگزین شد. سپس چهار سال بعد، نام ونتیج به‌عنوان نسخه‌ای پرفورمنس بالا از ویراژ دوباره بازگشت اما جذاب‌ترین عضو این خانواده در سال 1999 راهی خیابان‌ها شد. این مدل که ونتیج لمان نام داشت و در تعداد محدودی ساخته شد، برای خداحافظی با خانوادهٔ ونتیج V8 و همین‌طور بزرگداشت چهلمین سالگرد پیروزی آستون‌مارتین در مسابقهٔ لمان 1959 در نظر گرفته شده بود. این مدل که کاملاً به‌صورت دستی ساخته می‌شد، تغییرات ظاهری جزئی را تجربه کرده بود که آن را از ونتیج معمولی متمایز می‌کرد ولی ویژگی برجستهٔ ونتیج لمان تقویت پیشرانهٔ آن بود. البته زیر کاپوت این نسخه همان پیشرانهٔ 5.3 لیتری V8 دو سوپرشارژ قرار گرفته بود که مثل ونتیج معمولی 550 اسب بخار قدرت تولید می‌کرد ولی برای دور زدن قوانین آلایندگی، تمام 40 نمونه‌ای که از ونتیج لمان ساخته شد، بعد از تحویل دوباره به کارخانه بازگردانده شدند تا به پکیج V600 مجهز شوند. این پکیج قدرت موتور را به 600 اسب بخار افزایش می‌داد تا ونتیج لمان با وجود وزن 1975 کیلوگرمی بتواند ظرف تنها 3.7 ثانیه از صفر به سرعت 96 کیلومتر بر ساعت برسد.

وقتی جگوار XJ220 در نمایشگاه خودروی بریتانیا 1988 در قالب کانسپت رونمایی شد، با نیروگاه V12 و سامانهٔ چهارچرخ محرک سروصدای زیادی به راه انداخت. بااین‌حال، وقتی نسخهٔ تولیدی این خودرو در سال 1992 با موتور V6 توئین توربو و به‌صورت محرک عقب عرضه شد، برای بسیاری از علاقه‌مندان به یک ناامیدی بزرگ تبدیل شد. هرچند XJ220 را هرگز نمی‌توان سوپرکار گمنامی در دههٔ 90 دانست ولی نسخهٔ پیست محور XJ220 S امروز کاملاً فراموش شده است. این نسخه که در سال 1993 معرفی شد، توسط شرکت TWR به‌عنوان نسخهٔ جاده‌ای هومولوگیشن مدل مسابقه‌ای XJ220 C تنها در پنج دستگاه ساخته شد. XJ220 S از تمام تغییرات XJ220 C مسابقه‌ای بهره می‌برد و به نسخهٔ 680 اسب بخاری از پیشرانهٔ V6 توئین توربوی XJ220 معمولی مجهز شده بود. به لطف بهبود آیرودینامیک، کاهش وزن و 130 اسب بخار قدرت بیشتر، XJ220 S ظرف تنها 3.3 ثانیه از صفر به سرعت 96 کیلومتر بر ساعت می‌رسید.

شرکت کونیگ اسپشال در اواخر دههٔ 70 و دههٔ 80 با تیونینگ خودروهای فراری توانست نام خود را مطرح کند. در دههٔ 90 اما حوزهٔ فعالیت این تیونر آلمانی به خودروهای دیگری گسترش یافت و حتی سوپراسپرت خودش را معرفی کرد. کونیگ C62 که در سال 1992 رونمایی شد، بر اساس شاسی خودروی مسابقه‌ای پورشه 962 با اصلاح سیستم تعلیق و چند ارتقاء دیگر ساخته شد. این خودرو همچنین از بدنهٔ فیبر کربنی جدیدی بهره می‌برد که هرچند توسط کونیگ ساخته شده بود ولی اساسا بر پایهٔ ساختار اصلی 962 شکل گرفته بود. C62 از پیشرانهٔ 3.4 لیتری برگرفته است 911 استفاده می‌کرد که به گیربکس ترنس‌اکسل پنج سرعتهٔ 962C متصل شده بود. کونیگ پیشرانهٔ توربوشارژ پورشه را بشدت ارتقاء داده بود و بسته به سطح تیونینگ، بین 500 تا 800 اسب بخار قدرت از آن بیرون می‌کشید. کونیگ قصد داشت 30 دستگاه از این خودروی مسابقه‌ای جاده‌ای تولید کند ولی به دلیل مشکلات مالی تنها سه دستگاه از آن ساخته شد.

در دههٔ 70، «جرالد ویگرت» با هدف ساخت اولین سوپراسپرت مدرن آمریکا با کارشناس خودروی هالیوود «لی براون» همکاری کرد. نتیجهٔ این همکاری، معرفی سوپراسپرتی بنام وکتور W2 در سال 1978 بود که در طراحی از کانسپت آلفارومئو کارابو سال 1968 الهام گرفته بود. W2 اما به دلیل رکورد اقتصادی و مشکلات مالی هیچ‌گاه تولید نشد. بااین‌حال، ویگرت که نمی‌خواست ناامید شود، سرانجام توانست تا اواخر دههٔ 80 سرمایهٔ موردنیاز را جمع‌آوری کند و با پیش برد پروژهٔ W2، در سال 1989 نسخهٔ تولیدی آن را با نام W8 معرفی کرد. این سوپرکار آمریکایی مثل سلف خود بدنه‌ای گوه‌ای شکل داشت که ویژگی‌های طراحی کارابو را با عناصری الهام گرفته جت‌های جنگندهٔ آن دوران ترکیب کرده بود. این خودرو روی یک شاسی اختصاصی ساخته شده بود که در میانهٔ آن یک پیشرانهٔ چشمگیر پنهان شده بود. این موتور که بر اساس پیشرانهٔ V8 بلوک کوچک شورلت ساخته شده بود، یک نمونهٔ 6 لیتری توئین توربوی تمام آلومینیومی بود که 625 اسب بخار قدرت تولید می‌کرد. گفته می‌شد W8 می‌تواند ظرف 3.9 ثانیه از صفر به سرعت 96 کیلومتر بر ساعت برسد اما این ارقام هیچ‌گاه توسط منابع مستقل تأیید نشدند زیرا هر سه پروتوتایپی که از W8 در اختیار مجله‌ها قرار داده شد در طول آزمایش خراب شدند. از این خودرو تا سال 1993 تنها 22 دستگاه ساخته شد.