رانندگان ایالات متحده نسبت به فناوری خودران بدبین هستند
با وجود تبلیغاتی که شرکت‌های خودروسازی و فناوری برای خودرو خودران کرده‌اند، رانندگان در ایالات متحده به طور جدی نسبت به این خودروها بدبین هستند و تمایلی به استفاده از آن‌ها ندارند.
علیرغم اینکه برخی از بزرگترین خودروسازان جهان تا سال ۲۰۲۰ خودرو خودران را از نظر تجاری بادوام معرفی می‌کنند، وسایل نقلیه خودران هنوز در هیچ ظرفیتی به طور جدی ظاهر نشده‌اند. مسلماً سیستم‌های پیشرفته دستیار رانندگی شروع به کنترل بخشی از عملکردهای راننده کرده‌اند. اما زمانی که همه نسبت به فناوری خودران خوش‌بین‌تر باشند، آن‌ها کاملاً آن چیزی نیستند که صنعت خودروسازی تصور می‌کرد. این ممکن است در مورد مصرف‌کنندگان نیز صدق کند، که به نظر می‌رسد در فرض کلی نسبت به وسایل نقلیه خودران دید مثبتی ندارند.
به گزارش thetruthaboutcars، به نظر می‌رسد که این امر در تضاد با فشار مجدد خودروسازان برای تبلیغ فناوری نوپای خودرو خودران است. پس از اینکه اکثر شرکت‌ها تبلیغات عمومی خودروهای خودران خود را کاهش دادند (به دلیل از دست دادن مهلت‌ها، بیماری همه‌گیر، توسعه ضعیف، نگرانی‌های قانونی و غیره) چند شرکت دوباره شروع به کار کرده‌اند. اوبر فرایت (Uber Freight) اخیراً چشم‌انداز خود را برای کامیون‌های خودران اعلام کرده است که در آن وسیله نقلیه خود را در بزرگراه هدایت می‌کند در حالی که راننده انسانی منتظر است تا زمان حرکت در خیابان‌های فرعی یا تخلیه بار در انبار برسد.
شرکت آرگو ای‌آی (Argo AI) که از حمایت فورد و فولکس واگن بهره می‌برد، اعلام کرد که در حال ایجاد هیئتی از کارشناسان خارجی برای کمک به نظارت بر استقرار ایمن فناوری خودرو خودران خود است. جنرال موتورز هم به تازگی اعلام کرد که شبکه سوپرکروز (SuperCruise) خود را دو برابر خواهد کرد تا راه را برای فناوری خودران در سراسر ایالات متحده هموار کند.
موارد یادشده فقط در چند روز گذشته بوده است. بازگشت به گذشته در طول سال کامل نشان می‌دهد که بسیاری از شرکت‌ها به شیوه ای مشابه عمل می‌کنند. می‌توانیم تا مدت طولانی بحث کنیم که آیا این صرفاً تاکتیکی برای تقویت وال‌استریت شیفته‌ی فناوری یا فشاری جدی برای عرضه نهایی خودروهای خودران به جاده است؟ اما بحث درباره‌ی علاقه‌مندی عموم مردم بسیار سخت‌تر است، زیرا اطلاعات متناقض زیادی وجود دارد.
گرگ برانون، مدیر مهندسی خودرو و روابط با صنعت در انجمن خودرو آمریکا (AAA)، اخیراً به حضار میشیگانی که در سمینار مدیریتی مرکز تحقیقات خودرو شرکت کرده بودند، گفت که احتمالاً حتی یک نمونه تجاری برای نصب فناوری خودران در خودروهای سواری وجود ندارد.
برانون در این رویداد اظهار داشت:
دقیقا هیچ نمونه تجاری از فناوری کاملا خودران برای مالکیت فردی وجود ندارد. آنچه که ما می‌خواهیم بگوییم این است که بیایید کار بهتری در زمینه‌ی فناوری‌های ایمنی که مردم می‌توانند امروزه خریداری کنند، انجام دهیم؛ یعنی قابلیت‌هایی که مردم واقعاً می‌خواهند و حاضرند برای آن هزینه بپردازند.
در حالی که این انجمن اساساً یک سازمان حمایت از مصرف‌کننده است، به طور رسمی از دنبال کردن فناوری‌های خودران حمایت می‌کند، اگرچه نگرانی‌های خود را درباره‌ی کارایی خودروهای خودران امروزی و نحوه تلاش صنعت برای پیاده‌سازی آن‌ها ابراز کرده است. این شامل برخی از قابلیت‌های اساسی‌تری می‌شود که به عنوان کمک‌های پیشرفته رانندگی واجد شرایط هستند.
برانون خاطرنشان کرد:
حتی در خودمختاری سطح ۲، هیچ استاندارد ایمنی برای نحوه عملکرد آن وجود ندارد. فقط به این دلیل که شما می‌توانید آزمون استاندارد شده برای یک سیستم خاص را با موفقیت پشت سر بگذارید، به معنی این نیست که آزمون موثر است.
AAA همچنین مطالعات متعددی را برای درک آنچه مصرف‌کنندگان واقعاً می‌خواهند، آغاز کرده است. نظرسنجی اخیر از ۶۲ میلیون عضو این سازمان نشان داد که تنها ۱۸ درصد واقعاً خواهان قابلیت‌های خودران جامع هستند، در حالی که ۷۷ درصد گفتند که همچنان دوست دارند وسایل نقلیه ایمن‌تر شوند؛ بنابراین سازمان تمرکز خود را در اینجا قرار داده است.
برانون ادامه داد:
[AAA] تا حدودی بر قانون‌گذاران و نهادهای نظارتی تأثیر دارد. اگر بتوانیم سطح را بالا ببریم، برای ایمنی چیز خوبی است.
مطالعه اخیر دیگری از Pew Research نشان داد که علاقه مشابهی به خودرو خودران در میان بزرگسالان آمریکایی وجود ندارد. بر اساس داده‌های گسترده‌ای که با نظرسنجی نوامبر ۲۰۲۱ با تمرکز بر هوش مصنوعی و مسائل مربوط به پیشرفت انسان آغاز شد، این اندیشکده دریافته است که اکثر آمریکایی‌ها به خودروهای خودران اعتماد ندارند. تنها حدود ۳۰ درصد از زنان می‌گویند که معتقدند خودروهای خودران تعداد کشته‌ها یا مجروحان در تصادفات رانندگی را کاهش می‌دهند، در حالی که ۴۹ درصد از مردان نیز همین را گفتند. با مشخص شدن سؤالات، پذیرش مسئله بهبود نیافت.
کمی بیش از نیمی از زنان مورد بررسی در مورد احتمال اشتراک جاده با وسایل نقلیه خودران ابراز نگرانی کردند. مردها دوباره اینجا بیشتر موافقت داشتند. اما (شبیه زنان) اکثریت همچنان گفتند که واقعاً دوست ندارند کامیون‌های خودران در بزرگراه باشند. هنگامی که از مردم پرسیده شد که آیا مردم وسایل نقلیه خودران را به طور کلی برای جامعه مفید می‌بینند، تنها ۱۷ درصد از زنان و ۳۶ درصد از مردان مورد بررسی گفتند که این‌طور هستند. اقلیتی از هر دو جنس نیز گفتند که در صورت داشتن فرصت، به احتمال زیاد سوار خودرو خودران خواهند شد.
چرا پس از این همه سال استقبال عمومی بیشتر نشده است؟
در حالی که هیچ دلیل مشخص و واضحی وجود ندارد که بتوان به آن اشاره کرد، ما مطمئناً می‌توانیم حدس بزنیم. برای شروع، آزمایش‌ها نشان می‌دهد که سیستم‌های پیشرفته دستیار رانندگی که به سرعت به تجهیزات استاندارد تبدیل شده‌اند (مانند حفظ خط حرکت، کروز کنترل تطبیقی، تشخیص عابر پیاده، ترمز اضطراری خودکار) در خودروهای امروزی فاقد ثبات هستند و حتی ممکن است رانندگان را دچار احساس امنیت کاذب کنند. در نهایت با کاهش زمان واکنش، آن‌ها مهارت‌های خود را به عنوان یک راننده کاهش می‌دهند.
همچنین تعداد زیادی از شواهد جمع‌آوری شده است که نشان می‌دهد چگونه این سیستم‌ها به راحتی می‌توانند توسط شرایط آب و هوایی نامناسب و خط‌کشی‌های بی درخشش جاده‌ها تحت تاثیر قرار بگیرند. تجهیزات حسگر لازم اغلب ضعیف هستند و تعویض آن‌ها نیز بسیار گران است.
به همین ترتیب، خودرو خودران با سرعتی که صنعت خودروسازی وعده داده بود (به عنوان مثال سیستم کاملا خودران FSD تسلا) پیشرفت نکرده‌اند و همین موضوع، مردم را تشویق می‌کند که به طور کلی نسبت به فناوری خودران شک کنند. به نظر می‌رسد که فناوری خودران هنوز هم شرایطی مشابه ایده خودروی پرنده دارد.
بزرگترین مانع ممکن است این باشد که چگونه شرکت‌های خودروسازی مدل‌های تجاری خود را تغییر می‌دهند. بسیاری از خودروسازان اشتیاق ناگهانی برای اعمال اشکال جدید کنترل بر وسایل نقلیه‌ای که قبلاً فروخته‌اند نشان داده‌اند. بسیاری دیگر در مورد چشم‌انداز داشتن یک خودروی متصل که می‌تواند به‌طور مؤثر خودش رانندگی کند، ناراحت هستند. بازاریابی داخل خودرو مسئله دیگری است و چیز دیگری که به طور تصاعدی رشد خواهد کرد، رانندگان فردی هستند که در طول رفت و آمد در بزرگراه به مخاطبان اسیر تبدیل می‌شوند.
مشکل عمده‌ی دیگر اینکه چگونه باید بر خودرو خودران نظارت شود و در نهایت چه کسی در هنگام تصادف وسیله نقلیه مقصر است. اگر رانندگان انسانی پس از اینکه سیستم خودران آن‌ها نتواند از تصادف جلوگیری کند، مسئول باقی بمانند، بسیاری آن را به عنوان خطری غیرضروری در نظر می‌گیرند که صرف نظر از موثر بودن سیستم، ارزش پرداخت پول برای آن را ندارد. اما اگر مسئولیت بر عهده سازنده گذاشته شود، ممکن است مردم تصمیم دیگری بگیرند. این به توضیح اینکه چرا بسیاری از کسب‌وکارها در سال‌های اخیر از خودروهای خودران مبتنی بر مصرف‌کننده دور شده‌اند و به سمت برنامه‌های تجاری/ناوگان و «اشتراک‌گذاری خودرو» روی آورده‌اند، کمک می‌کند.
وزارت حمل‌ونقل و کنگره ایالات متحده درباره‌ی نحوه نظارت و قانون‌گذاری برای عمومی شدن فناوری خودرو خودران بسیار سهل‌انگاری کرده‌اند. همچنین در مورد نحوه رسیدگی به زیرساخت‌های اطراف نیز اختلافات مداومی وجود داشته است. آیا تولیدکنندگان به سازمان‌های دولتی اجازه دسترسی به وسایل نقلیه خودران را می‌دهند؟ آیا دوربین‌های داخل خودرو باید برای اطمینان از توجه رانندگان الزامی شود؟ اگر کسب‌وکارها سعی کنند به مدل‌های مالکیت مشترک فوق‌الذکر بپردازند، حریم خصوصی مشتری تا جه اندازه می‌تواند حفظ شود؟
به نظر نمی‌رسد صنعت خودروسازی به نگرانی‌های مرتبطی که از سال ۲۰۱۳ تاکنون وجود داشته، توجه کرده باشد و اقدامات در این زمینه چندان دلگرم‌کننده نبوده است. اگرچه به دست آوردن اطلاعات دقیق درباره‌ی این موضوع دشوار است، به نظر می‌رسد استقبال کم مصرف‌کنندگان از خودرو خودران در میان ساکنان آمریکای شمالی در حال کاهش است.
برانون در پایان توضیح داد:
این ایده که روزی می‌توان بیرون رفت و یک وسیله نقلیه شخصی کاملاً خودران خرید، احتمالاً ناقص است. اگر مالک به خوبی از آن نگهداری نکند، مثلاً لاستیک‌ها را تعویض نکند و ماشین تصادف کند و در نتیجه یک نفر کشته شود، چه کسی مسئول آن است؟ این فقط در محیط ناوگان منطقی است، جایی که مالک ناوگان و سازنده می‌توانند دست در دست هم برای اطمینان از حفظ فناوری کار کنند.