10 خودروی شگفت‌انگیز با نشان GTR، از نیسان اسکای‌لاین تا مرسدس AMG GT

GTR که مخفف گرن توریسمو ریسینگ است، نامی است که برای تعدادی از شگفت‌انگیزترین شاهکارهای خودروسازی مورداستفاده قرار گرفته است. از مدل‌های ویژهٔ همولوگیشن گرفته تا نسخه‌های نهایی خودروهای جاده‌ای و البته مجموعه‌ای از مدل‌های افسانه‌ای نیسان، خودرویی که این سه حرف را داشته باشد مدل بسیار ویژه‌ای خواهد بود. در ادامه با بهترین خودروهایی که نشان GTR داشتند آشنا خواهیم شد.

بدون شک وقتی نام GTR مطرح می‌شود، یکی اولین خودروهایی که به ذهن می‌آید اسکای‌لاین GT-R نسل R34 خواهد بود. GT-R R34 سومین مدل در سلسله هیولاهای چهارچرخ محرک نیسان محسوب می‌شود و هرگز قرار نبود به شهرتی که هم‌اکنون دارد دست پیدا کند. بااین‌حال، حضور R34 در فیلم سریع و خشن 2 به آن شهرتی جهانی بخشید. اسکای‌لاین GT-R نسل R34 همچنین یک شگفتی مهندسی در زمان خود بود. این خودرو در سال 1999 به سیستم فرمان گیری چرخ‌های عقب، سنسورهای الکترونیکی، G-Force و قطعات آیرودینامیکی فیبر کربنی مجهز بود. به دلیل توافق جنتلمن بین خودروسازان ژاپنی، قدرت این خودرو 276 اسب بخار اعلام شده بود اما عدد واقعی 60 تا 70 اسب بخار بیشتر از این بود.

هرچند F1 در دههٔ 90 با تبدیل شدن به سریع‌ترین خودروی تولیدی جهان به‌اندازهٔ کافی توجهات را جلب کرده بود اما مک‌لارن اعتقاد داشت که این خودرو باید در مسابقهٔ 24 ساعتهٔ لمان هم حضور پیدا کند و بنابراین، F1 GTR متولد شد. بیشتر تغییرات این نسخه روی آیرودینامیک متمرکز بود و افزودن به طول اوورهنگ‌ها در جلو و عقب سطح بیشتری را برای تولید داون‌فورس ایجاد کرد. بال عظیم عقب، مجراهای خنک‌کنندهٔ اضافی برای تغذیهٔ هوای بهتر موتور V12 ب‌ام‌و و محدود کردن قدرت روی 600 اسب بخار هم از دیگر تغییرات F1 GTR بودند. از این نسخه 9 دستگاه برای استفاده در مسابقات ساخته شد که بعداً یکی به نمونهٔ جاده‌ای تبدیل شد.

هرچند AMG GT در نسخهٔ بلک سریز به اوج رسید اما یک پله پایین‌تر در خانوادهٔ این خودرو نیز مدل بسیار چشمگیری بود. این خودرو که به‌عنوان نسخه‌ای حتی وحشی‌تر از AMG GT R معرفی شد، تغییراتی جدی را در شاسی خود تجربه کرده بود. بجای کمک‌فنرهایی که در نسخهٔ معمولی به‌صورت الکترونیکی کنترل می‌شدند، در GT R Pro از فنرهای قابل تنظیم دستی استفاده و یک آنتی‌رول بار فیبر کربنی قابل تنظیم هم در جلو نصب شد. برای بهبود استحکام، یک پانل فیبر کربنی به زیر خودرو اضافه شد و حتی دسته‌موتورها هم از نو تنظیم شدند. قدرت نسبت به GT R معمولی تغییری نداشت و موتور 4 لیتری V8 توئین توربو همچنان 580 اسب بخار قدرت تولید می‌کرد اما تغییرات Pro باعث می‌شد در پیست بتوان از هر ذرهٔ این قدرت استفاده کرد.

ب‌ام‌و در سال 2000 با M3 E46 در مسابقات لمان آمریکا شرکت کرد اما با پیشرانهٔ شش سیلندر خطی استاندارد، حرفی برای گفتن نداشت و سوم شد. به همین دلیل، مردان باواریا M3 مسابقه‌ای جدیدی را با پیشرانهٔ 4 لیتری V8 قوی‌تر با 450 اسب بخار قدرت توسعه دادند. این مدل جدید توانست در لمان آمریکا پورشه 911 GT3 R که سال قبل به‌راحتی ب‌ام‌و را شکست داده بود مغلوب کند و برنده شود. پورشه اما اعتراض کرد که ب‌ام‌و با استفاده از پیشرانه‌ای که در نمونه‌های جاده‌ای E46 ارائه نمی‌شود، قوانین را زیر پا گذاشته است اما شرکت باواریایی در پاسخ 10 نمونهٔ جاده‌ای از M3 GTR تولید کرد هرچند که با تغییر قوانین هومولوگیشن در سال 2002، حالا باید بیش از 100 دستگاه نمونهٔ جاده‌ای ساخته می‌شد و درنتیجه ب‌ام‌و GTR را از رقابت‌ها بیرون کشید.

دیابلو GTR یک خودروی ویژهٔ مسابقه‌ای کارخانه‌ای بود که برای مسابقات دیابلو سوپرتروفی لامبورگینی ساخته شد. این نسخه که بر پایهٔ دیابلو GT شکل گرفت، در مسابقات استرالیایی متعددی هم شرکت کرد و در سال 2003 در مسابقهٔ 24 ساعتهٔ بترست هشتم شد. این سوپراسپرت تک‌سرنشین که 600 اسب بخار قدرت داشت، یکی از آخرین گونه‌ای دیابلو بود پیش از آنکه با مورسیه‌لاگو جایگزین شود. از دیابلو GTR بیش از 40 دستگاه ساخته شد.

CLK GTR هم مثل F1 GTR خودرویی برای مسابقات بود و به‌منظور مطابقت با قوانین هومولوگیشن مسابقات قهرمانی فیا GT، تعداد اندکی نسخهٔ جاده‌ای هم از آن ساخته شد اما حتی این نسخه‌های جاده‌ای هم همچنان بدنهٔ تمام فیبر کربنی و پیشرانهٔ V12 با بیش از 600 اسب بخار قدرت داشتند. جالب اینکه مرسدس یک مک‌لارن F1 GTR خرید تا از آن به‌عنوان بستر آزمایشی برای تجهیزات و قطعات آیرودینامیکی خود استفاده کند. فقط 128 روز طول کشید تا CLK GTR از نقشه‌های روی کاغذ به نمونهٔ فیزیکی تبدیل شود و تیم مرسدس در اولین فصل مسابقات توانست مک‌لارن را شکست دهد.

فورد به مناسبت چهل‌سالگی موستانگ در آوریل 2004 مدل ویژه‌ای بنام GTR را معرفی کرد. مأموریت این مدل اثبات توانایی‌های موستانگ بود تا نشان دهد این خودرو می‌تواند با هزینه‌ای نه‌چندان زیاد و استفاده از قطعات مختلف، به یک خودروی مسابقه‌ای تبدیل شود. زیر کاپوت این مدل نسخهٔ اصلاح‌شده‌ای از همان پیشرانهٔ 4.6 لیتری V8 موستانگ GT تولیدی قرار گرفته بود که با افزایش حجم به 5 لیتر و تغییراتی مثل افزایش لیفت سوپاپ‌ها، 440 اسب بخار قدرت تولید می‌کرد. موستانگ GTR همچنین به صندلی‌های مسابقه‌ای، رول کیج و کاپوت فیبر کربنی هم مجهز شده بود اما 85 درصد از بدنهٔ آن با موستانگ تولیدی یکسان بود. هرچند از موستانگ GTR فقط یک دستگاه ساخته شد اما بسیاری از قطعات آن از فورد ریسینگ پرفورمنس قابل سفارش بودند.

پس از ساخت اسکای‌لاین GT-R R34، نیسان به این نتیجه رسید که نام GT-R ارزش تبدیل شدن به یک مدل مستقل را دارند و این‌گونه بود که R35 متولد شد. نیازی به‌مرور تاریخچهٔ GT-R نیست زیرا همه میدانیم که این قاتل سوپراسپرت‌ها بود و یکی از شاهکارهای مهندسی خودرو محسوب می‌شد. نقطهٔ اوج GT-R اما نیسمو بود که از زیر دست جادوگران بخش موتوراسپرت نیسان عبور کرد. در نیسمو اقدامات متعددی برای کاهش وزن صورت گرفته و به کیت آیرودینامیک برای افزایش داون‌فورس و تغییراتی در موتور مثل تجهیز به توربوشارژرهای مسابقه‌ای مجهز شده بود که قدرت را به 600 اسب بخار افزایش داد.

پورشه 924 یک نسخهٔ بسیار وحشی داشت که امروز تقریباً فراموش شده است. از این خودرو با نام کاررا GTR تنها 17 دستگاه تولید شد و یکی از کمیاب‌ترین پورشه‌های روی کره زمین محسوب می‌شود. این اساساً نسخه‌ای مسابقه‌ای بود که برای شرکت در مسابقاتی مثل لمان ساخته شد. 924 کاررا GTR به نسخه‌ای بسیار اصلاح‌شده از پیشرانهٔ 2 لیتری چهار سیلندر 924 معمولی مجهز شده بود که 375 اسب بخار قدرت تولید می‌کرد.

درحالی‌که F1 GTR به خاطر مسابقات متولد شد، P1 GTR صرفاً یک پروژهٔ مهندسی بود که افراطی‌ترین نسخهٔ هایپرکار مک‌لارن را برای میلیونرها پدید آورد. البته هرچند P1 GTR یک خودروی مسابقه‌ای هومولوگ شده نبود اما به‌طور کامل با نیازهای اولیهٔ یک خودروی مسابقه‌ای مطابقت داشت. علاوه بر این، قدرت پیشرانهٔ 3.8 لیتری V8 توئین توربوی هیبریدی P1 نیز از 916 به 1000 اسب بخار افزایش پیدا کرد. P1 GTR خودرویی مخصوص پیست بود اما شرکتی بنام لانزانته تعدادی از آن را به نمونهٔ جاده‌ای تبدیل کرد.