10 خودرو که پیشرانه درون‌سوز را به اوج رساندند

آغاز دهه دوم قرن بیست‌و‌یکم میلادی، زمانی بود که صنعت خودرو رسما حرکت خود را به سوی مدل‌های هیبریدی آغاز کرد. در این سال‌ها، شرکت‌های خودروسازی هنوز به مدل‌های درون‌سوز و خاص خود امید داشتند و در میان محصولات دیجیتالی‌شان، مدل‌های افسانه‌ای را معرفی کردند که رویای بسیاری از کودکان را شکل دادند برخی از آن‌ها به‌عنوان خودرویی بی‌مانند در تاریخ صنعت خودرو ثبت شدند. در ادامه به 10 سوپراسپرت و ابرخودرو نگاه می‌اندازیم که در این دهه خاطره‌انگیز ساخته شدند و میان پیشرانه‌های برقی و بنزینی جابه‌جا می‌شدند؛ خودروهایی که بر سر رسیدن به بهترین عملگرد در خط مستقیم با یکدیگر رقابت می‌کردند.

با گذر از 2010، خودروسازان به استفاده از قدرت برق در پیشرانه ابرخودروهای خود روی آوردند تا در هر زمینه عملکردی، به اوج برسند. یکی از پیشگامان این مسیر، پورشه 918 به شمار می‌رفت که نخستین خودروی برقی-بنزینی پورشه به شمار می‌رفت. این خودرو که هم‌اکنون با قیمت بیش‌از 1.95 میلیون دلار به فروش می‌رسد، بهترین امکانات زمان خود را برای مشتریان متمولش فراهم می‌کرد و به یک موتور 8 سیلندر v شکل برپایه موتور کلاس LMP2 مجهز شده بود که 887 اسب بخار قدرت تولید می‌کرد. 918 برای رسیدن به 100 کیلومتر بر ساعت تنها به 2.5 ثانیه زمان نیاز داشت.

یکی از زیباترین کانپست‌های جگوار در ابتدا به یک میکروتوربین مجهز شده بود که باتری‌های الکتروموتورهای درون چرخ‌های آن را شارژ می‌کرد. سرانجام نسخه‌ای منطقی‌تر آن با یک موتور 4 سیلندر رونمایی شد که به یک موتور برقی روی هر محور، یک توربوشارژر و یک سوپرشارژر به‌صورت همزمان مجهز شده بود. جگوار برای توسعه این خودرو با تیم مسابقه «ویلیام ریسینگ» همکاری کرده بود. این خودرو در یکی فیلم‌های «جیمز باند» نیز هنرنمایی کرد. در پی تصمیم جگوار، تنها راننده فیلم سینمایی یادشده و راننده تست شرکت سازنده طعم سرعت این سوپراسپرت 890 اسب بخاری را چشیدند.

برخلاف سایر خودروسازانی چون پورشه که روی موتورهای برقی‌شده تمرکز کردند، لامبورگینی تنها به موتورهای 10 و 12 سیلندر تنفس‌طبیعی خود علاقه نشان می‌داد. در نتیجه انتخاب چنین مسیری، وننو برپایه پلتفرم آونتادور تولید شد که هنوز هم دهان بینندگان را باز نگه می‌دارد. وننو گران‌ترین و کمیاب‌ترین خودروی این شرکت در زمان خود به شمار می‌رفت. موتور V12 آن 740 اسب بخار قدرت تولید می‌کرد. وننو با وجود بدنه خاص و طراحی برای پیست، مجوز تردد در خیابان‌ها را نیز داشت. ارزش کنونی این خودرو برابر 8 تا 9 میلیون دلار تخمین زده می‌شود؛ البته اگر کسی فروشنده آن باشد!

نسل دوم سوپرخودروی خیابانی و مشهور فورد بار دیگر نام این برند آمریکایی را بر سر زبان‌ها انداخت. این خودرو که توسط مجموعه کانادایی، «مولتی‌ماتیک»، تولید شد، به طراحی منحصربه‌فرد و بدنه‌ای حفره‌دار مجهز بود که به بهبود آیرودینامیک آن کمک شایان می‌کرد. موتور V6 تویین توربوی این خودرو توان تولید 647 اسب بخار قدرت را داشت و برای رسیدن به سرعت 100 کیلومتر بر ساعت به کمتر از 3 ثانیه زمان نیاز داشت. قیمت کنونی این خودرو 1.15 میلیون دلار تخمین زده می‌شود.

یکی دیگر از محصولات مولتی‌ماتیک در دهه دوم قرن 21 میلادی، وان-77 به شمار می‌رود که در نتیجه همکاری بین این برند و آستون‌مارتین انگلیسی متولد شد. رساندن این سوپراسپرت کمیاب از مدل مفهومی به خط تولید چهار سال زمان برد. این خودرو به شاسی کربنی مونوکوک مجهز بود که میزبان موتور 7.3 لیتری V12 آستون‌مارتین می‌شد. پیشرانه یادشده توان تولید 750 اسب بخار قدرت و رسیدن به حداکثر سرعت 350 کیلومتر بر ساعت را داشت و در میان سریع‌ترین خودروهای زمان خود شناخته می‌شد. همان‌گونه که از نامش پیدا است، تنها 77 نمونه از این سوپراسپرت تولید شد که امروزه با قیمتی حدود 3 تا 4 میلیون دلار به فروش می‌رسند.

سوپراسپرت خوش‌صدای ژاپنی با گذشت یک دهه از زمان تولد خود، در حال دریافت توجهی است که لیاقتش را دارد. موتور V10 این خودرو از فناوری برنامه فرمول 1 تویوتا استفاده کرده و 553 اسب بخار قدرت تولید می‌کرد. بهره‌‌مندی از جعبه‌دنده دستی، بدنه تمام فیبرکربنی، حداکثر سرعت 325 کیلومتر بر ساعتی، ظاهر بی‌مانند و صدای خشمگین موتور 10 سیلندر از ویژگی‌های شاخص این خودرو به شمار می‌رفتند. تنها 500 دستگاه از آن تولید شدند که هم‌اکنون با قیمتی نزدیک به 1 میلیون دلار معامله می‌شوند.

P1، لافراری و 918 سه ابرخودرو بودند که با لقب سه‌گانه مقدس صنعت خودرو شناخته می‌شدند. هر سه آن‌ها نخستین حرکت سازندگانشان در راستای برقی‌کردن ابرخودروهایشان به شمار می‌رفتند و در زمینه‌های مختلف با یکدیگر مقایسه می‌شدند. ابرخودروی مک‌لارن به یک پیشرانه V8 مجهز شده بود که 900 اسب بخار قدرت ترکیبی را به محور عقب می‌‌فرستاد و مانند پورشه رقیب می‌توانست در حالت تمام برقی حرکت کند. در سوی دیگر، لافراری به موتور 6.3 لیتری 12 سیلندر اسب‌های سرکش ایتالیایی مجهز شده بود و روی‌هم‌رفته 949 اسب بخار قدرت تولید می‌کرد. P1 و لافراری امروزه به‌ترتیب با قیمت حدودی 2.35 و 1.4 میلیون دلار به فروش می‌رسند.

در زمانی که شاسی‌بلندها هنوز بازار خودرو را قبضه نکرده بودند، آئودی در نمایشگاه فرانکفورت 2013 مدل مفهومی نانوک کواترو را رونمایی کرد؛ خودرویی که به‌طور همزمان نمای سوپراسپرت R8 و دوج چلنجر را با هم ادغام می‌کرد. نانوک با بهره‌مندی از موتور V10 لامبورگینی 544 اسب بخار قدرت تولید می‌کرد و با وجود ماهیت بلندقامت خود می‌توانست به سرعت 304 کیلومتر بر ساعت دست پیدا کند. سیستم چهارچرخ محرک آئودی هم چاشنی این خودرو به شمار می‌رفت. هدف از رونمایی آن، به تصویرکشیدن قابلیت‌هایی بود که بعدا در تولید اوروس و اوراکان استارتو معرفی شدند.

این خودرو یکی از خاص‌ترین محصولات برند دوج و زیربرند وایپر به شمار می‌رفت که سازندگان آن برای زنده نگه داشتنش هزینه زیادی کردند. دوج وایپر ACR اکستریم آئرو پا را از فرمول متداول مسابقات کلاب ریسینگ آمریکایی فراتر گذاشت و با بهره‌مندی از بال تطبیق‌پذیر عقب، تیغه‌های سپر جلو، اسپلیتر مسابقه‌ای و چند قطعه دیگر 680 کیلوگرم نیروی عمودی تولید می‌کرد. این وایپر موفق شد رکورد سرعت 13 پیست آمریکایی مانند «لاگونا سکا» و «رود آتلانتا» را بشکند. البته عملکرد خط مستقیم آن به‌خاطر تمرکز روی ضریب پسار (درگ) بالا کاهش پیدا کرده بود. موتور V10 وایپر 236 هزار دلاری، 645 اسب بخار تولید می‌کرد.

نمی‌توان از سال‌های پس از 2010 یاد کرد و از بوگاتی نام نبرد. هرچند شیرون به اندازه ویرون انقلابی نبود اما از اجزای مشترکی چون موتور چهارتوربو W16، سیستم چهارچرخ محرک و شاسی فیبرکربنی استفاده می‌کرد. پیشرانه قدرتمند بوگاتی توان تولید 1,476 اسب بخار قدرت را داشت و می‌توانست این خودرو را به سرعت محدودشده 417.6 کیلومتر بر ساعت برساند که بعدا در مدل‌هایی چون شیرون سوپراسپرت 300 پلاس برداشته شد. قیمت مدل‌های گوناگون این ابرخودرو که هنوز هم درحال تولید است از 3 تا 12.5 میلیون دلار متغیر است. به نظر شما کدام مدل‌های دیگر شایستگی حضور در این فهرست را داشتند؟