بدترین خودروهای برقی جهان، از نیسان لیف و اسمارت تا فولکس e-Golf

از خودروهای الکتریکی به‌عنوان گزینهٔ اصلی حمل‌ونقل آینده یاد می‌شود و به همین دلیل اکثر خودروسازان از سال‌ها پیش ‌تولید و عرضهٔ این خودروها را آغاز کرده‌اند. بااین‌حال، برخی از خودروهای الکتریکی به دلایل مختلفی نتوانستند انتظارات را برآورده کنند.

i-MiEV که از سال 2011 تا 2017 در آمریکا عرضه می‌شد، با مشکل بزرگ شعاع حرکتی محدود تنها 100 کیلومتری مواجه بود. علاوه بر این، هاچ‌بک کوچک میتسوبیشی حداقل امکانات رفاهی را ارائه می‌کرد که نمی‌توانست قیمت آن را توجیه کند. بااین‌حال، اگر منصف باشیم، i-MiEV یکی از اولین خودروهای الکتریکی بزرگراهی بود که در بسیاری از بازارهای جهان عرضه شد.

نسخهٔ الکتریکی اسمارت فورتو که اولین بار در سال 2007 معرفی شد و طی چهار نسل به تولید رسید، روی کاغذ ایدهٔ خوبی به نظر می‌رسید اما این خودروی کوچک به دلیل برد محدود تنها 93 کیلومتری و کابین تنگ، بشدت موردانتقاد قرار گرفت. این مشکلات باعث می‌شد فورتو برای افراد بزرگ جثه و یا هر استفاده‌ای غیر از ترددهای کوتاه شهری خودرویی غیرکاربردی باشد.

نسل اول فیات 500e از سال 2012 تا 2019 در ایالات‌متحده عرضه شد و هرچند طراحی بیرونی جالبی داشت اما از برد اندک 135 کیلومتری و کابین کوچک مشابه همتایان بنزینی خود رنج می‌برد. این خودرو اساساً به خاطر مطابقت با قوانین آلایندگی ساخته شد تا پاسخگویی به خواسته‌های خریداران. نسل دوم 500e اما تا حد زیادی این مشکلات را برطرف کرده و برد 240 کیلومتری را ارائه می‌کند.

B کلاس الکتریکی عمر کوتاهی داشت که در سال 2015 آغاز شد و خیلی زود به پایان رسید. این کامپکت لوکس آلمانی به دلیل برد محدود 140 کیلومتری و قیمت گران 41 هزار دلاری، با استقبال سرد بازار مواجه شد و نتوانست پرفورمنس و ارزش مورد انتظار از یک برند لوکس را ارائه کند. جالب اینکه B کلاس الکتریک از پکیج باطری 36 کیلووات ساعتی تسلا استفاده می‌کرد.

نسل اول نیسان لیف که در سال 2010 به بازار آمد، یکی از اولین خودروهای الکتریکی تولید انبوه محسوب می‌شد و ازاین‌جهت پیشرو بود. بااین‌حال، لیف با مشکل خرابی باطری مواجه بود که منجر به کاهش برد در طول زمان و نگرانی‌های مربوط به قابلیت اطمینان می‌شد. این هاچ‌بک ژاپنی هرچند در نسل دوم به خودروی بهتری تبدیل شد اما هنوز هم با برد تنها 240 کیلومتری در نسخهٔ پایه جزء بهترین گزینه‌ها نخواهد بود.

مشکل اصلی اسپارک EV هم مثل دیگر خودروهای این لیست، شعاع حرکتی محدود 132 کیلومتری بود. این خودرو همچنین از صندلی‌های عقب تنگ هم رنج می‌برد. البته اسپارک EV خودرویی تولید محدود بود که به خاطر دستورالعمل دولت برای افزایش نفوذ خودروهای الکتریکی در بازار ساخته شد و صرفاً در مناطق خاصی از آمریکا عرضه شد. از این هاچ‌بک برقی مجموعاً تنها 7,371 دستگاه ساخته شد.

فوکوس الکتریک به دلیل برد تنها 122 کیلومتری و کاهش فضای بار به خاطر نصب باطری‌ها، اصلاً خودروی برقی خوبی نبود. همچنین این ماشین که از سال 2011 تا 2018 به بازار عرضه می‌شد، با قیمت 40 هزار دلاری بسیار گران‌تر از همتای بنزینی خود بود. هرچند فورد بعداً چند بار قیمت فوکوس الکتریک را کاهش داد اما این هاچ‌بک برقی هیچ‌گاه با استقبال بالایی مواجه نشد و مجموعاً در آمریکا تنها 9,226 دستگاه فروخت.

فیت EV که فقط از طریق اجاره در آمریکا ارائه شد، عرضهٔ محدودی داشت. این هاچ‌بک ژاپنی علاوه بر شعاع حرکتی اندک 132 کیلومتری، خودروی کسل‌کننده‌ای بود و فضای بار محدودی داشت که باعث می‌شد فیت بنزینی گزینهٔ بسیار بهتری باشد. فیت EV برای مدت محدودی از سال 2013 تا 2015 با هزینهٔ ماهانه 389 دلار و در تعداد تنها 1,070 دستگاه در ایالات‌متحده اجاره داده شد.

i3 که از سال 2013 تا 2022 ساخته شد، دورهٔ تولید طولانی‌تری از همهٔ خودروهای این لیست داشت. این خودرو همچنین از ساختار فیبر کربنی نوآورانه‌ای بهره می‌برد اما با مشکل طراحی بحث‌برانگیز و برد محدود 130 کیلومتری مواجه بود. این شعاع حرکتی نسبت به رقبای هم‌قیمت کمتر بود هرچند که امکان سفارش یک پیشرانهٔ دو سیلندر بنزینی به‌عنوان ژنراتور برای شارژ باطری‌ها وجود داشت که برد را به 240 کیلومتر افزایش می‌داد.

e-Golf هم یکی دیگر از هاچ‌بک‌های بنزینی است که به الکتریکی تبدیل شد و نتوانست موفق عمل کند. البته e-Golf خودروی خوب و جاداری بود و برد 200 کیلومتری آن از تمام خودروهای این لیست بیشتر است ولی با قیمت 32 هزار دلاری و تنها 134 اسب بخار قدرت، ارزش خرید نداشت زیرا همان زمان قیمت گلف GTI با 230 اسب بخار قدرت از 28 هزار دلار آغاز می‌شد. شاید به همین دلیل بود که در نسل هشتم گلف فولکس‌واگن نسخهٔ الکتریکی را ارائه نکرد.