غیرمعمول‌ترین خودروهای آمریکایی دهه 60، از شورلت کورویر تا چارجر دیتونا

دهه ۶۰ یکی از هیجان‌انگیزترین دوره‌های صنعت خودروسازی آمریکا بود. در این دهه، پیشرفت‌های بزرگی در طراحی و مهندسی رخ داد. البته برای علاقه‌مندان به خودرو، دهه ۶۰ مترادف با خودروهای عضلانی است اما علاوه بر این غول‌های قدرتمند، در این دهه پنج خودروی تولیدی غیرمعمول نیز معرفی شدند که ویژگی‌های مکانیکی یا ظاهری خاص داشتند.

در اواخر دهه ۵۰، بازار آمریکای شمالی مملو از خودروهای وارداتی کوچک، ارزان و قابل‌اعتماد مانند فولکس‌واگن بیتل شد. درحالی‌که اکثر خودروسازان آمریکایی به این روند توجهی نشان ندادند، جنرال موتورز تصمیم گرفت خودرویی با همین ویژگی‌ها تولید کند تا با وارداتی‌ها رقابت کند. این خودرو در سال ۱۹۵۹ به‌عنوان مدل ۱۹۶۰ با نام شورلت کورویر معرفی شد. از نظر ظاهری، کورویر چندان غیرمعمول نبود اما از نظر فنی کاملاً متمایز بود. کورویر تنها خودروی سواری آمریکایی آن زمان بود که از پیشرانه شش سیلندر تخت هوا خنک در عقب استفاده می‌کرد. این پیشرانه تمام آلومینیومی که در ابتدا ۲.۳ لیتر حجم و ۸۰ اسب بخار قدرت داشت، در میان پیشرانه‌های خطی و V8 آمریکایی کاملاً برجسته بود. کورویر موفقیت چشمگیری داشت و شورلت تا پایان سال ۱۹۶۹ به تولید آن ادامه داد.

الدزمبیل که در سال ۱۹۶۲ به‌عنوان یک مدل جدید در سبد محصولات الدزمبیل معرفی شد، ظاهری شبیه به نسل اول کاتلاس داشت اما دلیل انتخاب نامی متفاوت برای این مدل جدید، زیر کاپوت آن نهفته بود. پیشرانه V8 این خودرو بر پایه پیشرانه ۳.۵ لیتری تمام آلومینیومی بیوک ساخته شده بود اما به توربوشارژر مجهز شد. هرچند توربوشارژر در آن سال‌ها چیز جدیدی نبود، اما جت‌فایر با ۲۱۵ اسب بخار اولین خودروی تولیدی جهان با پیشرانه توربوشارژ محسوب می‌شد. شورلت نیز در همان سال نسخه توربوشارژ پیشرانه شش سیلندر تخت کورویر را معرفی کرد، اما جت‌فایر به دلیل عرضه چند هفته زودتر، این عنوان را کسب کرد. این مدل در سال ۱۹۶۳ نیز عرضه شد اما به دلیل مشکلات قابلیت اطمینان ناشی از ناتوانی مالکان در نگهداری صحیح پیشرانه خیلی زود کنار گذاشته شد.

کرایسلر توربین کار که توسط شرکت ایتالیایی گیا طراحی شده بود، همان‌طور که از نامش پیداست، به پیشرانه توربین گازی مجهز بود. این پیشرانه می‌توانست با بنزین معمولی، دیزل، نفت یا حتی تکیلا کار کند! این پیشرانه ۱۳۰ اسب بخار در 36 هزار rpm دور در دقیقه تولید می‌کرد، در حالت درجا با دور 18 تا 22 هزار rpm کار می‌کرد و در سرعت 200 کیلومتر بر ساعت به 60 هزار rpm می‌رسید. البته توربین کار یک خودروی تولیدی واقعی نبود و کرایسلر ۵۵ دستگاه از آن ساخت که آن‌ها را برای مدت محدودی به‌صورت رایگان اجاره داد تا پیشرانه توربینی را در شرایط واقعی آزمایش کند. برنامه توربین کار از اکتبر ۱۹۶۳ تا ژانویه ۱۹۶۶ اجرا شد و ۲۰۳ راننده در ۱۳۳ شهر در آن شرکت کردند. پس از پایان برنامه، کرایسلر تصمیم گرفت تولید انبوه را دنبال نکند و توربین کار هیچ‌گاه به تولید انبوه نرسید.

تورنادو ورود جدید الدزمبیل به بخش خودروهای لوکس شخصی را رقم زد. این خودرو که ظاهراً از گرند توررهای اروپایی الهام گرفته بود، کابینی لوکس و نمای جلویی آینده‌نگرانه داشت اما از نظر ظاهری غیرمعمول به نظر نمی‌رسید. بااین‌حال، تورنادو اولین خودروی تولیدی دیفرانسیل جلو آمریکا در دهه 60 و سومین خودروی دیفرانسیل جلو آمریکایی پس از دو مدل کورد در دههٔ 30 محسوب می‌شد. زیر کاپوت تورنادو پیشرانه 7 لیتری V8 الدزمبیل با قدرت ۳۸۵ اسب بخار قرار گرفته بود که با گیربکس سه سرعته اتوماتیک هیدراماتیک اصلاح‌شده متصل می‌شد. این قوای محرکه به‌طور گسترده آزمایش شده بود و نه‌تنها در تورنادو استفاده شد بلکه الهام‌بخش قوای محرکهٔ کادیلاک الدورادو دیفرانسیل جلو در سال ۱۹۶۷ هم شد.

در دهه ۶۰، بهترین راه برای تبلیغ خودروهای آمریکایی رقابت در مسابقات محبوب نسکار بود. در آن زمان، تیم‌ها از خودروهای تولیدی واقعی با تغییرات جزئی برای بهبود عملکرد استفاده می‌کردند. در نیمه دوم دهه، خودروسازان به آیرودینامیک توجه بیشتری کردند و به دلیل الزامات همولوگیشن، بهبودهای آیرودینامیکی به خودروهای تولیدی راه یافتند. غیرمعمول‌ترین خودروی تولیدی با طراحی آیرودینامیک در این دهه، بدون شک دوج چارجر دیتونا بود. این خودرو با دماغه بازطراحی‌شده و یکی از بزرگ‌ترین بال‌های عقب نصب‌شده روی یک خودروی تولیدی، کاملاً غیرمعمول بود. برخلاف نسخه مسابقه‌ای، دیتونا برای عموم علاوه بر موتور قدرتمند 7 لیتری همی، با پیشرانه 7.2 لیتری مگنوم هم عرضه شد تا دوج بتواند تعداد موردنیاز برای همولوگیشن را بفروشد. چارجر دیتونا تنها در سال ۱۹۶۹ عرضه شد و پس‌ازآن با پلیموث سوپربرد جایگزین شد که به همان اندازه غیرمعمول بود.