پیشرانه‌های بزرگی که در سینه خودروهای کوچک قرار گرفتند

قبل از وضع قوانین آلایندگی، متداول‌ترین راه برای دستیابی به قدرت بیشتر در خودروها استفاده از پیشرانه‌های بزرگ‌تر بود. البته در خودروهای کوچک نمی‌شد به‌راحتی از این راه‌حل استفاده کرد زیرا جا دادن یک پیشرانهٔ بزرگ که به خنک‌کنندگی زیادی نیاز داشت در فضایی محدود کار چالش‌برانگیزی بود. بااین‌حال، به لطف فاصلهٔ محوری کوتاه و وزن سبک، نتیجهٔ نصب یک موتور بزرگ در خودرویی کوچک هیجان‌انگیز است. به همین دلیل، این سنت دیرینه حتی امروزه هم هنوز ادامه دارد. حال در ادامه با جذاب‌ترین و مشهورترین نمونه‌های این خودروها آشنا خواهیم شد.

هرچند کارول شلبی بنیان‌گذار نصب پیشرانهٔ بزرگ در خودروی کوچک نبود اما با انجام این کار به یک اسطوره تبدیل شد. داستان در سال 1953 با معرفی یک خودروی اسپرت کوچک بنام Ace با فاصلهٔ محوری 2,286 میلی‌متری توسط شرکتی بریتانیایی بنام AC کارز آغاز شد. قوی‌ترین پیشرانهٔ این خودرو یک نمونهٔ 2.6 لیتری شش سیلندر خطی ساخت فورد بود که حدود 120 اسب بخار قدرت تولید می‌کرد. سپس در سال 1961 شلبی به AC کارز نامه نوشت و پرسید که آیا شرکت امکان ساخت نسخه‌ای اصلاح‌شده از Ace را برای او دارد که بتواند به موتور V8 مجهز شود. پاسخ مثبت بود و شلبی برای تأمین پیشرانهٔ V8 موردنیاز خود با فورد به توافق رسید. فورد در ابتدا دو پیشرانهٔ 3.6 لیتری V8 ویندسور را در اختیار شلبی قرار داد اما بعداً موتورهای بزرگ‌تری در سینهٔ Ace قرار گرفتند. این داستان نهایتاً به کبرا MKIII در سال 1965 ختم شد که شلبی آن را به پیشرانهٔ 7 لیتری V8 فورد با 425 اسب بخار قدرت و 650 نیوتن متر گشتاور مجهز کرد.

چندین دهه بعد، هنسی همان سنت شلبی یعنی تجهیز یک خودروی اسپرت کوچک بریتانیایی به پیشرانهٔ V8 بزرگ آمریکایی را ادامه داد. این خودرو یک لوتوس اگزیج بود که شاسی آن کشیده شده و اصلاحات فراوانی را تجربه کرده بود. مثل کبرا MKIII، ونوم GT هم به یک نیروگاه 7 لیتری V8 تمام آمریکایی مجهز شد اما با این تفاوت که این نقطهٔ شروعی برای هنسی بود. این موتور در اصل پیشرانهٔ LS7 جنرال موتورز بود که در کوروت C6 Z06 استفاده می‌شد و حدود 500 اسب بخار قدرت داشت اما هنسی به این توان استاندارد قانع نبود و به همین دلیل با استفاده از دو توربوشارژر، قدرت موتور را به رقم فوق‌العادهٔ 1200 اسب بخار رساند.

اگر پس از دیدن دو خودروی بالا فکر کردید بریتانیایی‌ها می‌ترسند خودشان موتور بزرگی را در سینهٔ یک خودروی کوچک نصب کنند به آستون‌مارتین ونتیج V12 نگاه کنید. نسل قبلی این خودرو با فاصلهٔ محوری تنها 2,600 میلی‌متر که هم‌اندازهٔ هاچ‌بک الکتریکی شورلت بولت است، به یک پیشرانهٔ 5.9 لیتری V12 با 565 اسب بخار قدرت و 620 نیوتن متر گشتاور مجهز شد. به لطف این نیرو، ونتیج V12 ظرف 3.7 ثانیه از صفر به سرعت 96 کیلومتر بر ساعت می‌رسید. نسل کنونی ونتیج نیز هرچند در ابتدا با پیشرانهٔ 4 لیتری V8 توئین توربوی AMG معرفی شد اما به‌تازگی نسخهٔ V12 آن‌هم ارائه شده که البته خودرویی تولید محدود است و تنها 333 دستگاه از آن ساخته می‌شود.

اتم همان‌طور که از نامش پیدا است، خودرویی فراتر از کوچک است. این یک ماشین چرخ باز جاده‌ای قانونی است که برای رانندگی تا پیست، دور زدن در آنجا و بازگشتن به خانه طراحی شده است. اتم به لطف وزن بسیار سبک، پرفورمنس فوق‌العاده‌ای دارد اما چه می‌شود اگر خودرویی که قبلاً قاتل سوپراسپرت‌ها بوده را به قدرت فراوانی آغشته کنیم؟ این کار در سال 2008 با معرفی‌اتم 500 انجام شد. این نسخه به یک پیشرانهٔ 3 لیتری V8 مجهز شده بود که 475 اسب بخار قدرت در 10,500 rpm و 365 نیوتن متر گشتاور در 7,750 rpm تولید می‌کرد. این اعداد وقتی در کنار وزن تنها 550 کیلوگرمی قرار می‌گرفتند نتیجه‌ای خارق‌العاده را رقم می‌زدند.

هنگامی‌که در اوایل دههٔ 70 دوران سیاه ماسل کارها فرارسید، یکی از عجیب‌ترین خودروهای آن زمان متولد شد. این خودرو AMC گرملین بود که در سال 1970 معرفی شد و به‌عنوان یک مدل ساب‌کامپکت اقتصادی برای رقابت با خودروهای وارداتی مثل فولکس‌واگن بیتل و تویوتا کرولا در نظر گرفته شده بود. در سال 1972 اما AMC یک پیشرانهٔ 5 لیتری V8 را برای گرملین ارائه کرد. هرچند این موتور تنها 150 اسب بخار قدرت تولید می‌کرد اما در خودرویی که کمتر از 1300 کیلوگرم وزن داشت، پرفورمنس قابل‌توجهی را فراهم می‌کرد آن‌هم در دورانی که قدرت همهٔ خودروهای اسپرت آمریکایی کاهش یافته بود. به همین دلیل، گرملین 304 که می‌توانست از برخی ماسل کارهای گران‌تر و بزرگ‌تر پیشی بگیرد، کوروت فقرا لقب گرفت.

در اوایل دههٔ 2010 آستون‌مارتین برای رعایت میانگین تولید آلایندگی محصولات خود، طی توافقی با تویوتا، مدل سیگنت را معرفی کرد که نسخهٔ ری‌بج شدهٔ تویوتا IQ با کابین لوکس بود. این خودرو با یک پیشرانهٔ 1.3 لیتری چهار سیلندر با کمتر از 100 اسب بخار قدرت ارائه شد و به دلیل فروش فاجعه‌بار، پس از ساخت تنها 300 دستگاه تولید آن خاتمه یافت. سال‌ها بعد اما یک مشتری ثروتمند آستون‌مارتین به این شرکت درخواست تجهیز یک سیگنت به پیشرانهٔ V8 را داد. این سیگنت V8 تک ساخت یک شگفتی مهندسی به‌حساب می‌آید زیرا طراحان و مهندسان آستون‌مارتین توانستند پیشرانهٔ 4.7 لیتری V8، گیربکس، تعلیق، ترمزها و چرخ‌های یک ونتیج S قدیمی را به آن پیوند بزنند. نتیجهٔ این درخواست عجیب خودرویی با فاصلهٔ محوری 2 متری بود که 430 اسب بخار قدرت داشت.

شاید انتظار داشته باشید آلفارومئو 147 GTA را در این لیست ببینید زیرا این هاچ‌بک کوچک ایتالیایی به پیشرانهٔ بزرگ 3.2 لیتری V6 مجهز شده بود اما کلیو حتی از 147 هم کوچک‌تر بود. درواقع این هاچ‌بک فرانسوی آن‌قدر کوچک بود که فضای کافی برای نصب پیشرانهٔ 3 لیتری V6 در محفظهٔ موتور آن در جلو وجود نداشت. به همین دلیل، هاچ‌بک کوچک محرک جلوی رنو به یک خودروی موتور وسط محرک عقب دیوانه‌وار تبدیل شد. این موتور 230 اسب بخار قدرت داشت که این عدد در نسخهٔ جدید Phase 2 که در سال 2003 معرفی شد به 255 اسب بخار افزایش یافت.

سال‌ها قبل از ساخت آستون‌مارتین سیگنت V8، فولکس‌واگن همین ایده را روی نسل پنجم گلف پیاده کرد. این ماشین که در سال 2007 در جشنوارهٔ GTI در اتریش رونمایی شد، فرمول جنون‌آمیزی داشت: جایگزینی صندلی‌های عقب گلف با یک پیشرانهٔ 6 لیتری W12 توئین توربوی بنتلی کانتیننتال! این موتور با 650 اسب بخار قدرت و 720 نیوتن متر گشتاور، گلف W12 را ظرف تنها 3.7 ثانیه از صفر به سرعت صد کیلومتر بر ساعت می‌رساند؛ اما علاوه بر موتور، اکسل و ترمزهای عقب این گلف آتشین هم از لامبورگینی گالاردو گرفته شده بودند. البته گلف W12 صرفاً یک کانسپت بود که فقط یک دستگاه از آن ساخته شد اما همین یک نمونه کاملاً کار می‌کرد و قابلیت راندن داشت تا جایی که جرمی کلارکسون در تاپ گیر با آن رانندگی کرد.