جذاب‌ترین هایپرکارهای تاریخ در کدام دهه ساخته شدند؟

هایپرکارها معمولاً از جذاب‌ترین نوع خودروها هستند که نظر هر علاقه‌مندی را به خود جلب می‌کنند. این خودروها نهایت تکنولوژی و پرفورمنس دوران خود را ارائه می‌کند و ازآنجایی‌که با قیمت‌های بسیار گران و در تعداد محدودی عرضه می‌شود، در دسترس خیلی از اقشار جامعه قرار نمی‌گیرند. در این مطلب اما قصد مطرح کردن سؤالی را داریم که کمتر پرسیده شده است. مطمئناً تمام هایپرکارها خودروهای جذابی هستند اما جذاب‌ترین هایپرکارهای تاریخ در کدام دهه ساخته شدند؟ برای اینکه بهتر بتوانید به این سؤال پاسخ دهید، در ادامه مروری بر مشهورترین هایپرکارهای دهه‌های مختلف خواهیم داشت.

اصطلاح هایپرکار با مفهومی که امروزه می‌شناسیم در دههٔ 80 میلادی با معرفی شاهکارهای آن دوران یعنی پورشه 959 و فراری F40 متداول شد. این دو ماشین از پرفورمنس و تکنولوژی‌هایی برخوردار بودند که تا پیش از آن هرگز حتی در سوپراسپرت‌های آن سال‌ها هم دیده نشده بود.

هرچند کانتاش در سال 1974 معرفی شد اما در سال 1985 لامبورگینی نسخهٔ بروز شدهٔ آن را با تغییرات بزرگی معرفی کرد. اصلی‌ترین ارتقاء این نسخهٔ جدید، افزایش حجم پیشرانهٔ V12 تنفس طبیعی آن به 5.2 لیتری و تجهیز به چهار سوپاپ در هر سیلندر بود. به همین دلیل، این نسخه LP5000 Quattrovalvole نام گرفت که Quattro Valvole در ایتالیایی به معنای چهار سوپاپ بود. پیشرانهٔ این نسخه که به‌طور مخفف LP5000 QV نامیده می‌شد، با استفاده از شش کاربراتور وبر، 455 اسب بخار قدرت و 500 نیوتن متر گشتاور تولید می‌کرد.

پورشه 959 در زمان معرفی پیشرفته‌ترین خودروی اسپرت جاده‌ای تاریخ محسوب می‌شد. این خودرو همچنین با دستیابی به سرعت 317 کیلومتر بر ساعت، سریع‌ترین خودروی جاده‌ای آن زمان لقب گرفت درحالی‌که حتی برخی از نمونه‌های آن توانستند به سرعت 340 کیلومتر بر ساعت هم دست پیدا کنند. این پرفورمنس خارق‌العاده به لطف یک پیشرانهٔ 2.8 لیتری شش سیلندر تخت توئین توربو فراهم شد که 450 اسب بخار قدرت و 500 نیوتن متر گشتاور تولید می‌کرد و آن را به هر چهارچرخ انتقال می‌داد.

یک سال پس از پورشه، دنیا شاهد معرفی یک شاهکار دیگر بنام فراری F40 بود. این ماشین که توسط پینین‌فارینا طراحی شده بود، آخرین محصول فراری بود که توسط شخص انزو فراری تأیید شد. F40 به‌عنوان جانشینی برای 288 GTO در نظر گرفته شده بود اما با قیمت 400 هزار دلاری (نزدیک به یک میلیون دلار امروز) پنج برابر گران‌تر از آن بود. این اسب رقصان ایتالیایی با برخورداری از یک پیشرانهٔ 2.9 لیتری V8 توئین توربو که حدود 480 اسب بخار قدرت تولید می‌کرد، سریع‌ترین، قوی‌ترین و گران‌ترین خودروی فراری در آن زمان محسوب می‌شد.

پس‌ازاینکه در دههٔ 80 مفهوم هایپرکار متداول شد، در دههٔ 90 این خودروها رواج بیشتری پیدا کردند و خودروسازان بیشتری هم به این عرصه وارد شدند. در این دهه، علاوه بر خودروسازان بزرگ و مشهوری مثل مرسدس بنز و جگوار، شرکت‌های کوچک نوپا مثل سیزتا یا شرکت‌هایی که سال‌ها فعالیت نداشتند مثل بوگاتی هم اقدام به ساخت هایپرکار کردند.

بدون شک مک‌لارن F1 یکی از جاودانه‌ترین هایپرکارهای تاریخ محسوب می‌شود. این خودرو از طرح‌ها و تکنولوژی‌های اختصاصی فراوانی بهره می‌برد که یکی از آن‌ها ترکیب صندلی‌های منحصربه‌فرد سه‌نفره با صندلی راننده در وسط بود. F1 که توسط گوردون موری طراحی شد، به یک پیشرانهٔ 6.1 لیتری V12 تنفس طبیعی ساخت ب‌ام‌و مجهز شده بود که 627 اسب بخار قدرت و 650 نیوتن متر گشتاور تولید می‌کرد. F1 در سال 1998 با دستیابی به سرعت 386 کیلومتر بر ساعت، رکورد سریع‌ترین خودروی تولیدی جهان را شکست.

در اواسط دههٔ 90 پورشه که قصد شرکت در مسابقات اتومبیلرانی کلاس GT1 را داشت، اقدام به توسعهٔ هایپرکار مسابقه‌ای کاملاً جدیدی کرد؛ اما طبق قوانین این مسابقات، باید از خودروهای شرکت‌کننده تعداد محدودی نمونهٔ جاده‌ای هم ساخته می‌شد و به همین دلیل پورشه مجبور به ساخت 911 GT1 جاده‌ای شد که Straßenversion نام گرفت. این ماشین از همان پیشرانهٔ 3.2 لیتری شش سیلندر تخت توئین توربوی همتای مسابقه‌ای خود استفاده می‌کرد اما در اینجا به‌منظور مطابقت با قوانین آلایندگی اتحادیهٔ اروپا، خروجی آن به 544 اسب بخار قدرت و 600 نیوتن متر گشتاور کاهش یافت.

مثل پورشه، پیشینهٔ مرسدس بنز CLK GTR هم به مسابقات بازمی‌گردد. این هایپرکار مرسدس بنز هم در ابتدا در نسخهٔ مسابقه‌ای معرفی شد اما طبق قوانین مسابقات، باید تعدادی نسخهٔ جاده‌ای هم از آن ساخته می‌شد. به همین دلیل، بین زمستان ۱۹۹۸ تا تابستان ۱۹۹۹ نسخهٔ جاده‌ای CLK GTR با نام Straßenversion توسط AMG در افلترباخ تولید شد و تفاوت کمی با نسخهٔ مسابقه‌ای داشت. هرچند در CLK GTR جاده‌ای پیشرانهٔ V12 نسخهٔ مسابقه‌ای حفظ شده بود اما در این موتور بهبودهایی صورت گرفت و حجم آن از ۶ لیتر به ۶.۹ لیتر افزایش پیدا کرد. این کار، خروجی موتور را به ۶۱۲ اسب بخار قدرت و ۷۷۵ نیوتن متر گشتاور رساند.

در دههٔ 2000 شاهد اوج تکنولوژی و پیشرفت هایپرکارهای بنزینی بودیم زیرا هنوز سیستم‌های هیبریدی در دنیای خودروهای اسپرت فراگیر نشده بودند. به همین دلیل، در دههٔ 2000 شاهکارهایی خلق شدند که بسیاری از آن‌ها در نوع خود آخرین بودند.

در سال 2002 فراری از هایپرکار جدید انزو به‌عنوان جانشین F50 پرده‌برداری کرد. در این خودرو از بسیاری از تکنولوژی‌های فرمول یک مثل بدنهٔ فیبر کربنی، گیربکس AMT، ترمزهای سرامیک کامپوزیتی و همین‌طور تکنولوژی‌هایی که در فرمول یک مجاز نبودند مثل آئرودینامیک فعال استفاده شده بود. پیشرانهٔ 6 لیتری V12 تنفس طبیعی انزو هم که 660 اسب بخار قدرت و 657 نیوتن متر گشتار داشت، اولین نمونه از نسل جدید موتورهای فراری بود و بر اساس طراحی پیشرانهٔ V8 مازراتی کواتروپورته شکل گرفته بود.

کاررا GT هم مثل سلف خود 959، از پیشرفته‌ترین تکنولوژی‌های زمان خود برخوردار بود. پیشینهٔ این خودرو به هایپرکار پروتوتایپ جدیدی بازمی‌گردد که برای فصل 1999 مسابقات لمانز در نظر گرفته شده بود اما این پروژه در اواسط سال 1999 لغو شد و پورشه تصمیم به خروج از موتوراسپرت گرفت. بااین‌حال، این شرکت با نمایش کانسپتی بنام کاررا GT در نمایشگاه پاریس 2000، بخشی از این پروژه را زنده نگه داشت و به دلیل استقبال فوق‌العادهٔ مردم، تصمیم به تولید آن گرفت. کاررا GT به یک پیشرانهٔ 5.7 لیتری V10 مجهز شده بود که در اصل به‌طور مخفیانه توسط پورشه در سال 1992 برای تیم فرمول یک فوت‌ورک ساخته شده بود اما هیچ‌گاه از آن استفاده نشد. این موتور در سینهٔ هایپرکار جاده‌ای پورشه 612 اسب بخار قدرت تولید می‌کرد.

قطعاً بوگاتی ویرون هم یکی دیگر از هایپرکارهای فراموش‌نشدنی تاریخ محسوب می‌شود. زمانی که در اواسط سال 1998 گروه فولکس‌واگن حقوق استفاده از لوگو و برند بوگاتی را به دست آورد، فرایند توسعهٔ جانشینی برای مدل EB110 که در دوران مالکیت قبلی ساخته شده بود را آغاز کرد. بدین ترتیب، پس از ساخت چند کانسپت، سرانجام در سال 2001 تصمیم آغاز تولید این خودرو که ویرون نام گرفته بود اتخاذ شد. درحالی‌که کانسپت‌های قبلی به پیشرانهٔ W18 مجهز بودند، به دلیل مشکلاتی در این موتور، نسخهٔ تولیدی به موتور کوچک‌تر 8 لیتری W16 چهار توربو مجهز شد که قدرت 1000 اسب بخاری آن واقعاً دیوانه‌وار بود. ویرون با دستیابی به سرعتی بیش از 400 کیلومتر بر ساعت، رکورد سریع‌ترین خودروی جهان که در اختیار مک‌لارن F1 بود را شکست.

در دههٔ 2010 برای اولین بار شاهد ورود سیستم‌های هیبریدی به دنیای هایپرکارها بودیم. در این دهه، سه شرکت فراری، مک‌لارن و پورشه تقریباً به‌طور هم‌زمان اقدام به معرفی هایپرکارهای هیبریدی کردند و باعث تحول بزرگی در این زمینه شدند.

از بین سه شرکت مذکور، مک‌لارن هایپرکار خود را زودتر از بقیه با نام P1 در نمایشگاه پاریس 2012 رونمایی کرد. گفته می‌شد این خودرو جانشین غیرمستقیمی برای F1 است اما بعداً مک‌لارن مدل اسپیدتیل را با این عنوان معرفی کرد. P1 هایپرکاری پلاگین‌هیبریدی بود که از یک پیشرانهٔ 3.8 لیتری V8 توئین توربو به همراه یک موتور الکتریکی استفاده می‌کرد. مجموع خروجی این سیستم 916 اسب بخار قدرت و 900 نیوتن متر گشتاور بود. این خودرو همچنین به لطف باطری‌های لیتیوم یونی 4.7 کیلووات ساعتی می‌توانست تا 11 کیلومتر را به‌صورت تمام الکتریکی طی کند.

کمتر از یک سال پس از مک‌لارن، فراری هم از هایپرکار جدید و هیبریدی خود با نام لافراری در نمایشگاه ژنو 2013 رونمایی کرد. این خودرو به‌عنوان اولین محصول هیبریدی فراری، از یک پیشرانهٔ 6.3 لیتری V12 تنفس طبیعی با 800 اسب بخار قدرت به همراه سیستم هیبریدی KERS (سیستم بازیابی انرژی جنبشی در هنگام ترمز گیری) استفاده می‌کرد. این سیستم که از فرمول یک گرفته شده بود، مجموع خروجی را به 963 اسب بخار قدرت و 900 نیوتن متر گشتاور می‌رساند؛ اما برخلاف P1، قوای محرکهٔ لافراری از نوع پلاگین‌هیبریدی نبود و قابلیت پیمایش تمام الکتریکی نداشت.

سرانجام چند ماه بعد از معرفی لافراری، با رونمایی از پورشه 918 اسپایدر در نمایشگاه فرانکفورت 2013، عضو سوم این جمع هم تکمیل شد. البته این خودرو برای اولین بار در قالب یک کانسپت در نمایشگاه ژنو 2010 به نمایش درآمده بود و به دلیل استقبال بالا، تصمیم به تولید آن گرفته شد. 918 اسپایدر از یک پیشرانهٔ 4.6 لیتری V8 تنفس طبیعی با 608 اسب بخار قدرت به همراه دو موتور الکتریکی در جلو استفاده می‌کرد که مجموعاً 887 اسب بخار قدرت و 1280 نیوتن متر گشتاور را به هر چهارچرخ تحویل می‌دادند. مثل مک‌لارن، باطری‌های 6.8 کیلووات ساعتی پورشه هم امکان پیمایش تمام الکتریکی تا 19 کیلومتر را فراهم می‌کردند.

در دههٔ 2020 که هم‌اکنون تنها دو سال از آن سپری شده است الکتریکی‌سازی خودروها با قدرت و سرعت بیشتری ادامه پیدا کرده و حتی شاهد ساخت هایپرکارهای تمام الکتریکی هستیم. به همین دلیل، در این دهه دوران هایپرکارهای بنزینی خالص تقریباً رو به پایان است اما هنوز هم موتورهای بنزینی بخش مهمی از قوای محرکهٔ این خودروها را تشکیل می‌دهند.

هرچند نسخهٔ کانسپت مک‌لارن اسپیدتیل در اکتبر سال 2018 معرفی شد اما نسخهٔ تولیدی نهایی آن در سال 2020 روی خط تولید رفت. مک‌لارن این هایپرکار را جانشین F1 می‌داند و به همین دلیل ترکیب صندلی‌های آن را مثل F1 به‌صورت سه‌نفره طراحی کرده است. اسپیدتیل هم مثل P1 از قوای محرکهٔ هیبریدی استفاده می‌کند که از یک پیشرانهٔ 4 لیتری V8 توئین توربو به همراه یک موتور الکتریکی تشکیل شده و مجموعاً 1050 اسب بخار قدرت و 1150 نیوتن متر گشتاور تولید می‌کند. پروتوتایپ این خودرو توانست به سرعت 403 کیلومتر بر ساعت دست پیدا کند.

آستون‌مارتین سال‌ها است که روی توسعهٔ والکری کار می‌کند و اولین کانسپت آن را با نام AM-RB 001 در سال 2016 معرفی کرد اما تولید نسخهٔ نهایی این هایپرکار در نوامبر 2021 آغاز شد. این خودرو محصول همکاری آستون‌مارتین و ردبول برای ساخت یک هایپرکار پیست محور اما کاملاً قابل‌استفاده به‌صورت روزمره است. والکری از یک پیشرانهٔ 6.5 لیتری V12 تنفس طبیعی ساخت کاسورث با حدود 1000 اسب بخار قدرت استفاده می‌کند که قوی‌ترین موتور تنفس طبیعی در یک خودروی جاده‌ای محسوب می‌شود. در کنار این، یک سیستم هیبریدی KERS مشابه فرمول یک هم قرار گرفته است که مجموع خروجی را به 1160 اسب بخار قدرت و 900 نیوتن متر گشتاور می‌رساند.

مرسدس AMG One را می‌توان یکی از جنجالی‌ترین هایپرکارهای سال‌های اخیر دانست زیرا ایدهٔ دیوانه‌واری دارد: استفاده از پیشرانهٔ فرمول یک در خودرویی جاده‌ای. نسخهٔ کانسپت این خودرو برای اولین بار در سال 2017 معرفی شد و پس از سال‌ها توسعهٔ سخت و چالش‌برانگیز برای تطبیق دادن پیشرانهٔ فرمول یک با استفاده‌های جاده‌ای، سرانجام حدود دو ماه پیش نسخهٔ تولیدی آن معرفی شد. One علاوه بر پیشرانهٔ 1.6 لیتری V6 توربو که متعلق به خودروی مسابقه‌ای مرسدس W06 فصل 2015 است، از چهار موتور الکتریکی هم بهره می‌برد که قدرت 566 اسب بخاری موتور بنزینی را به 1050 اسب بخار می‌رسانند. در همین ماه جاری تولید وان در بریتانیا آغاز شده است.

خب باهم به هایپرکارهای دهه‌های مختلف مروری داشتیم. البته قطعاً این‌ها همهٔ هایپرهای دهه‌های مذکور نیستند و قطعاً مدل‌های دیگری مثل جگوار XJ220، بوگاتی EB110، سالین S7، محصولات کونیگزگ و... هم در طول این سال‌ها ساخته شده‌اند ولی ما در اینجا سعی کردیم فقط مشهورترین هایپرکارهای هر دهه را معرفی کنیم. حال با توجه به خودروهایی که باهم دیدیم، به نظر شما جذاب‌ترین هایپرکارها در کدام دهه ساخته شدند؟

https://poll.fm/11179271