عجیب‌ترین و متمایزترین خودروهای تاریخ (قسمت اول)

در طول تاریخ خودروهای عجیب و غیرمعمول زیادی ساخته شده‌اند. خودروهایی که با مدل‌های هم‌دورهٔ خود متفاوت بودند و در خیلی موارد همین موضوع باعث شکستشان شد.

امروزه همهٔ خودروها خیلی شبیه هم به نظر می‌رسند. احتمالاً این عبارت را زیاد شنیده‌اید. این گفته در دهه‌های گذشته هم شنیده می‌شد ولی همیشه استثنائاتی داشته است زیرا حتی بزرگ‌ترین خودروسازان جهان هم گاهی اقدام به ساخت مدل‌هایی عجیب و غیرمعمول کرده‌اند. می‌توان صدها مورد از این خودروها را لیست کرد ولی ما در اینجا عجیب‌ترین‌های تاریخ را انتخاب کرده‌ایم که به ترتیب حروف الفبا طی دو قسمت معرفی خواهند شد.

آلفارومئو برندی است که به ساخت خودروهای زیبا شهرت دارد اما یکی از استثنائات مهم در این زمینه کوپهٔ اسپرت SZ بود که برای مدت کوتاهی بین سال 1989 تا 1991 تولید شد. SZ بر اساس سدان جعبه‌ای شکل 75 ساخته شده بود و به دلیل ظاهر منحصربه‌فرد و وحشیانه، لقب هیولا به آن داده شد.

غیرقابل‌تصور بود که در دههٔ 70 یکی از سه خودروساز بزرگ آمریکا خودرویی مثل AMC پیسر تولید کند. این خودرو برای زمان خود به شکل غیرمعمولی کوتاه بود و آن‌قدر شیشه در بیرون آن به کار رفته بود که لقب تنگ ماهی گرفت. متأسفانه پیسر بسیار سنگین و پرمصرف بود و ظاهرش به مذاق همه خوش نیامد. این باعث شد عمر پیسر به سال‌های 1975 تا 1980 محدود شود.

سیگنت شبیه هیچ آستون‌مارتین دیگری در قبل یا بعد از خود نبود. این ماشین یک تویوتا iQ با جلوپنجرهٔ فانتزی و تجهیزات بیشتر بود. سیگنت با قیمتی بسیار گران‌تر از iQ، قرار بود یک خودروی شهری برای کسانی باشد که آستون‌مارتین‌های واقعی در پارکینگ داشتند. این ماشین اما طبق انتظارات نفروخت و تنها پس از دو سال کنار گذاشته شد اما به دلیل تولید کم، امروزه نمونه‌های کارکردهٔ آن ارزشمند شده‌اند.

هرچند آئودی A2 به دلیل بدنهٔ آلومینیومی و درنتیجه وزن و مصرف سوخت کم، هزینه‌های نگهداری پایینی داشت اما خودروی بسیار گران‌قیمتی بود تا جایی که در سال 2001 با سفارش آپشن‌ها قیمت آن به بیش از 20 هزار پوند معادل 30 هزار پوند امروز می‌رسید. همچنین تعمیر A2 هم دشوار بود و به‌عنوان‌مثال برای تعویض شمع‌ها باید به نمایندگی مراجعه می‌شد. سروصدای زیاد و دید ضعیف به خاطر شیشهٔ دوقسمتی عقب هم از دیگر مشکلات A2 بودند. به همین دلیل، این آئودی عجیب فروش پایینی داشت و فقط از سال 2000 تا 2005 تولید شد.

هاچ‌بک ساب‌کامپکت i3 یکی از عجیب‌ترین خودروها در تاریخ ب‌ام‌و محسوب می‌شود. این خودرو نه‌تنها طراحی منحصربه‌فردی داشت بلکه ساختار آن‌هم پیچیده بود و به‌طور گسترده‌ای از آلومینیوم و فیبر کربن در آن استفاده شده بود. i3 همچنین به‌صورت تمام الکتریکی یا با یک پیشرانۀ بنزینی کوچک به‌عنوان افزایش‌دهندۀ برد عرضه می‌شد.

هرچند Z1 که بین سال‌های 1989 تا 1991 تولید می‌شد از عناصر طراحی آشنای ب‌ام‌و بهره می‌برد اما آن‌قدر غیرمعمول بود که سرها را به سمت خود می‌چرخاند. مشهورترین ویژگی این خودرو درهای کشویی به سمت پایین بود اما ویژگی‌های جذاب دیگری مثل تعلیق چند اتصالی عقب هم داشت که بعداً در ب‌ام‌وهای معمولی‌تر استفاده شد. علاوه بر این، پانل‌های پلاستیکی بدنهٔ Z1 هم قابل جدا کردن بودند.

در اواخر قرن بیستم، ساخت خودروهایی با ظاهر رترو مد شد و مدل‌هایی مثل فیات 500، مینی و فولکس‌واگن بیتل خلق شدند. یکی از عجیب‌ترین خودروهای رتروی آن دوران شورلت SSR بود. این پیکاپی با سقف بازشو و پیشرانهٔ 5.3 لیتری V8 (بعداً 6 لیتری) بود. ظاهر غیرمعمول این خودرو از پیکاپ‌های سری ادونس دیزاین شورلت الهام گرفته بود که از اواخر دههٔ 40 تا اواسط دههٔ 50 تولید می‌شدند. SSR اما فروش پایینی داشت و فقط بین سال‌های 2003 تا 2006 تولید شد.

کرایسلر پی‌تی‌کروزر هم یکی دیگر از خودروهای رترو در اوایل قرن بیست و یکم بود با این تفاوت که به هیچ خودروی خاصی در گذشته اشاره نداشت و به‌طورکلی از خودروهای آمریکایی دههٔ 30 الهام گرفته بود. هرچند پی‌تی‌کروزر حال و هوای خودروهای هات رود را داشت اما روی پلت‌فرم محرک جلوی سدان نئون ساخته شده بود و از پیشرانه‌های چهار سیلندر استفاده می‌کرد.

پلوریل که بر اساس نسل اول سیتروئن C3 ساخته شده بود، خودرویی تبدیل شونده بود و با برداشتن ریل‌های سقف، از هاچ‌بک به کانورتیبل تبدیل می‌شد؛ اما مشکل این بود که در خودرو جایی برای قرار دادن ریل‌ها وجود نداشت و راننده باید آن‌ها را در خانه می‌گذاشت و دعا می‌کرد که باران نبارد.

هرچند گفته می‌شود فرانسوی‌ها نمی‌توانند خودروی بزرگ خوبی بسازند اما سیتروئن C6 صرف‌نظر از ظاهر عجیبش خودروی فوق‌العاده‌ای بود. این ماشین بسیار راحت بود، کیفیت سواری فوق‌العاده‌ای داشت و کابین آن به‌طور شگفت‌انگیزی جادار بود. با همهٔ این‌ها، C6 فاقد یک چیز مهم بود: نشان آلمانی، یعنی چیزی که اکثر خریداران این کلاس می‌خواهند.

FF یکی از عجیب‌ترین خودروها در تاریخ فراری محسوب می‌شود. این یک شوتینگ بریک با صندوق بار بسیار بزرگ، پیشرانهٔ 6.3 لیتری V12 در جلو و سامانهٔ چهارچرخ محرک بود که به حداکثر سرعتی بیش از 320 کیلومتر بر ساعت می‌رسید.

فیات 500 به‌خودی‌خود خودروی عجیبی نبود اما زمانی که نسخهٔ توئین‌ایر در سال 2010 ارائه شد شرایط تغییر کرد. ویژگی عجیب این مدل تجهیز به پیشرانهٔ 875 سی‌سی دو سیلندر بود. از زمان خاتمهٔ تولید سیتروئن LNA در دههٔ 80، این اولین پیشرانهٔ دو سیلندری بود که روی یک خودروی اروپایی نصب می‌شد.

مالتی‌پلا به دلایل مختلفی خودروی عجیبی محسوب می‌شد که مهم‌ترین آن‌ها طراحی بیرونی بحث‌برانگیز بود. بااین‌حال، فیات برای چند سال روی این طراحی پافشاری کرد اما نهایتاً در سال 2004 کوتاه آمد و مالتی‌پلا را فیس‌لیفت کرد تا ظاهر بسیار متعارف‌تری پیدا کند. یکی دیگر از ویژگی‌های عجیب این خودرو طرح داخلی شش‌نفره با سه صندلی در جلو بود که بعد از فیس‌لیفت هم به قوت خود باقی ماند.

تاندربرد طی 10 نسل تا سال 1997 تولید شد و سپس فورد در سال 2002 آن را در قالب نسل یازدهم احیا کرد. در این نسل طبق مد آن سال‌ها از طراحی رترو استفاده شده بود. این خودرو همچنین اولین تاندربرد دونفره از سال 1957 محسوب می‌شد. بااین‌حال، هرچند تاندربرد در اولین سال تولید، محبوبیت زیادی پیدا کرد اما پس از آن فروش خودرو بشدت کاهش یافت و فورد در پایان سال 2005 به تولید تاندربرد خاتمه داد.

امروزه خودروهای هیبریدی آن‌قدر متداول شده‌اند که یادآوری اینکه زمانی خودروهای عجیبی بودند دشوار است؛ اما حتی طبق استانداردهای خودروهای هیبریدی دههٔ 90، نسل اول هوندا اینسایت بسیار عجیب بود. دلیل اصلی این موضوع توجه زیاد هوندا به آیرودینامیک بود. شکل بدنهٔ اینسایت از خودروهای آن زمان کاملاً متمایز بود و کاور روی چرخ‌های عقب به کاهش اختلال جریان هوا کمک می‌کرد.

هرچند هیوندای کوپه خودرویی کاملاً معمولی بود اما ولوستر که به‌طور غیرمستقیم جایگزین آن شد اصلاً معمولی نبود. ویژگی عجیب این خودرو داشتن سه درب بود که یکی در سمت راننده و دوتا در سمت شاگرد نصب می‌شد. هیوندای برای ولوستر دو بدنهٔ مختلف را تولید می‌کرد تا در بازارهای فرمان چپ و فرمان راست، سمتی که دو درب داشت همیشه سمت پیاده‌رو باشد.

ادامه دارد...