بهترین خودروی شرکت‌هایی که از بین رفتند، از دتوماسو تا پونتیاک

زمانه تغییر می‌کند و گاهی شرکت‌هایی که بازار پررونقی داشتند، در سراشیبی سقوط می‌افتند و از بین می‌روند. با پدال همراه شوید تا به بهترین خودروی خودروسازانی که دیگر وجود ندارند نگاهی بیندازیم.

تأثیرگذارترین خودروی AMC روی صنعت خودروسازی مدل ایگل بود. این یک خودروی خانوادگی با سامانهٔ چهارچرخ محرک و ارتفاع بیشتر از زمین بود که برای مسیرهای خشن طراحی شد. از بسیاری جهات، ایگل را باید پدر کراس‌اوورهای امروزی دانست.

سرنوشت AMC چه شد؟ این شرکت در سال 1979 توسط رنو خریداری شد اما با کاهش نسبی قیمت سوخت در دههٔ 80، فروش محصولات عمدتاً کوچک AMC کاهش یافت. «ژرژ بس» مدیرعامل رنو که از حضور این شرکت در آمریکا دفاع می‌کرد نیز در سال 1986 به قتل رسید و جانشینان او که علاقه‌ای به حفظ AMC نداشتند در سال 1987 شرکت را به کرایسلر فروختند.

«الخاندرو دتوماسو» برای رقابت با فراری، خودرویی فوق‌العاده زیبا طراحی کرد و یک پیشرانهٔ V8 فورد را پشت صندلی‌های آن قرار داد. علیرغم مشکلات کیفی پانترا، اشتهای بازار آمریکا برای خودروهای پرفورمنس فروش مناسبی را برای آن به ارمغان آورد. البته واردات این ماشین به آمریکا در سال 1975 خاتمه یافت اما برای دیگر بازارها مثل اروپا همچنان تا سال 1992 تولید می‌شد.

سرنوشت دتوماسو چه شد؟ دتوماسو در سال 1975 با مازراتی ادغام شد و با اینکه فروش پایینی داشت تا سال 2004 همچنان به فعالیت خود ادامه داد.

در دورانی که بازار خودروهای اسپرت بریتانیایی مثل تریومف و ام‌جی رونق داشت، جنسن برای کسانی که بیشتر به گشتاور دور پایین و سواری راحت اهمیت می‌دادند تا هندلینگ چابک، اینترسپتور را ارائه کرد. حدود یک دهه بعد اما زمانی که جنسن زیر مشکلات مالی نابود شد، اینترسپتور هم بدون جایگزین کنار رفت.

سرنوشت جنسن چه شد؟ جنسن در سال 1976 به فعالیت خود پایان داد و هرچند در سال 2001 با خودروی جدید بنام S-V8 احیا شد اما پس از ساخت تنها 20 دستگاه دوباره به تاریخ پیوست.

کوگار که بر اساس موستانگ ساخته شده بود، به بازار آمد تا فاصلهٔ بین ماسل کار فورد را با تاندربرد پر کند. این خودرو با ترکیب پرفورمنس ماسل کار و تجمل بیشتر، به قهرمان مرکوری تبدیل شد. نسل‌های بعدی کوگار سعی کردند دوباره به روح اصلی این ماشین بازگردند اما به دلیل پرفورمنس ضعیف عمدتاً شکست خوردند.

سرنوشت مرکوری چه شد؟ پس از بحران اقتصادی ابتدای قرن بیست و یکم، فورد پایان مرکوری را در سال 2010 اعلام کرد و آخرین خودروی آن که یک سدان گرند مارکینز بود در ژانویهٔ 2011 از خط تولید خارج شد.

442 ابتدا به‌عنوان یک پکیج پرفورمنس برای الدزمبیل کاتلاس ارائه شد اما این نسخه آن‌قدر محبوب شد که الدزمبیل در سال 1968 آن را به یک مدل مجزا تبدیل کرد. این شرکت با همکاری تیونر آمریکایی هرست نسخه‌ای حتی قوی‌تر از 442 را هم با 390 اسب بخار قدرت و ترمز و تعلیق ارتقاءیافته تولید کرد. برای چند سال 442 مترادف با پرفورمنس بود اما در سال 1973 این نام دوباره به پکیجی برای کاتلاس تبدیل شد.

سرنوشت الدزمبیل چه شد؟ پس از دههٔ 70، محصولات الدزمبیل حتی در بین خودروهای دیگر برندهای جنرال موتورز هم گم شدند چه رسد به خودروهای دیگر خودروسازان. به همین دلیل، جنرال موتورز نهایتاً در سال 2004 این برند را تعطیل کرد.

درحالی‌که جنرال موتورز از ترس ایجاد رقیبی برای کوروت اجازهٔ ساخت خودروی اسپرت دونفره را به پونتیاک نداد اما این شرکت مجوز ساخت کوپهٔ اسپرتی بر اساس کامارو را دریافت کرد. این ماشین چهار نسل در کنار کامارو به تولید رسید تا اینکه در سال 2002 به کشتارگاه خودروها فرستاده شد.

سرنوشت پونتیاک چه شد؟ جنرال موتورز پس از ورشکستگی در سال 2009، تعدادی از برندهای خود را حذف کرد که پونتیاک هم یکی از آن‌ها بود.

خودروهای عضلانی آمریکایی به‌تدریج قوی‌تر و گران‌تر شده و از دسترس عمدهٔ خریداران خارج شدند اما رود رانر بازگشتی به فرمول اولیهٔ ماسل کار بود یعنی قرار دادن پیشرانه‌ای قدرتمند در سینهٔ خودرویی ارزان‌قیمت. رود رانر در اولین سال حضور در بازار، از انتظارات پلیموث بسیار فراتر عمل کرد چون این برند در زمان مناسبی یک ماسل کار مقرون‌به‌صرفه را به بازار فرستاد.

سرنوشت پلیموث چه شد؟ کرایسلر در سال 2001 برند پلیموث را کنار گذاشت و محصولات آن یا از خط تولید کنار رفتند یا به کرایسلر تغییر برند دادند.

شاید بتوان گفت روور کاملاً از بین نرفته است زیرا در چین با تغییر نام به رووی در حال فعالیت است. درهرحال، SD1 آخرین تلاش روور برای ساخت یک مدل پرچم‌دار واقعی به‌تنهایی بود پیش از آنکه برای کاهش هزینه‌ها با هوندا همکاری کند. طراحی متمایز و پیشرانهٔ هشت سیلندر، SD1 را در صدر سبد محصولات روور قرار داد تا در برابر سدان‌های لوکس مرسدس بنز و ب‌ام‌و قرار گیرد.

سرنوشت روور چه شد؟ در سال 1994 ب‌ام‌و گروه روور را که شامل لندروور هم می‌شد خرید. سپس بعدازاینکه در سال 2000 ب‌ام‌و لندروور را به فورد فروخت، شرکتی بنام ام‌جی روور شکل گرفت. این شرکت اما در سال 2005 ورشکست شد و بعداً به دست چینی‌ها افتاد.

99 فصل جدیدی را در تاریخ ساب آغاز کرد. در این مدل، برند سوئدی طراحی‌های قبلی خود را با ظاهری مدرن‌تر جایگزین کرد و یک پیشرانهٔ چهار سیلندر متعلق به تریومف هم پیشرانهٔ دو زمانهٔ قدیمی DKW را به زباله‌دان فرستاد. نسخهٔ توربو که در سال 1978 به بازار آمد هم یکی اولین خودروهای خانوادگی توربوشارژ جهان بود.

سرنوشت ساب چه شد؟ ساب در سال 2000 توسط جنرال موتورز خریداری شد و سپس شرکت آمریکایی 10 سال بعد آن را به اسپایکر فروخت. ساب اما در سال 2011 تولید خودرو را متوقف کرد و سپس یک شرکت چینی بنام NEVS دارایی‌های ساب را خرید. بااین‌حال، تاکنون این مالک چینی هیچ استفادهٔ جدی از این برند سوئدی نکرده است.

هرچند شاید رودسترهای اسپرت موفق و زیبای تریومف در دهه‌های 50 و 60 گزینه‌های برجسته‌تری باشند اما از دید ما استاگ که با پیشرانهٔ V8 بریتانیایی پاسخی به مرسدس بنز SL بود، شایستگی بیشتری برای عنوان بهترین محصول تریومف دارد. هرچند این ماشین از مشکلات قابلیت اطمینان رنج می‌برد اما رانندگی خوبی داشت.

سرنوشت تریومف چه شد؟ تریومف در سال 1960 توسط لیلاند موتورز خریداری شد و در دههٔ 70 در بازار سدان‌های اسپرت کوچک اروپا با ب‌ام‌و رقابت می‌کرد. آخرین خودروی این برند مدل TR7 بود که در سال 1981 از روی خط تولید کنار رفت هرچند که تریومف تا چند سال بعد با ری‌بج کردن هوندا سیویک همچنان به حیات خود ادامه داد تا اینکه در سال 1984 بریتیش لیلاند به‌طور کامل این برند را کنار گذاشت. جالب اینکه وقتی در سال 1994 ب‌ام‌و گروه روور را خرید، حقوق برند تریومف را هم به دست آورد و تا به امروز در اختیار دارد.

SL که به‌عنوان اولین محصول ساترن در سال 1990 به بازار آمد، شبیه هیچ خودروی دیگری در مجموعهٔ جنرال موتورز نبود. این خودرو روی پلت‌فرم اختصاصی ساترن ساخته شده بود و در کارخانهٔ جدیدی تولید می‌شد. عجیب‌تر اینکه پانل‌های بدنهٔ SL پلاستیکی بودند زیرا این ماده ارزان‌تر، بادوام‌تر و سبک‌تر از فولاد بود. رویکرد منحصربه‌فرد ساترن برای رقابت با خودروسازان ژاپنی در ابتدا نتیجه داد و تا سپتامبر 1993 نیم میلیون دستگاه SL ساخته شد.

سرنوشت ساترن چه شد؟ ساترن در دههٔ 2000 هویت خود را در باتلاق جنرال موتورز از دست داد و قربانی استراتژی مهندسی نشان (ری‌بج خودروها) شد. این برند نهایتاً در اوایل سال 2010 تعطیل شد.