زیباترین خودروهای تاریخ به انتخاب پدال (بخش سوم)

در بخش پایانی این سری مطالب خودروهایی از اوایل دهه هفتاد تا قرن جدید را مورد بررسی قرار داده ایم. از دهه هفتاد تا اوایل قرن 21 طراحی خودروهای نسبتاً با افت محسوسی همراه بوده و خودروها دارای جلوهٔ بصری کمتری هستند. اما در ادامه راه شرایط کمی بهتر شد و شاهد خودروهای زیباتری بودیم.

بی ام و مدل E9 را در سال 1968 جایگزین مدل‌های C2000 و CS2000 کرد. در واقع هدف بی ام و طراحی و ساخت خودرویی بود که توان استفاده از انجین‌های شش سیلندر M30 را داشته باشد. طراحی این مدل بر عهدهٔ "Wilhelm Hofmeister" بود و وی با حفظ سنت‌های BMW اما، خودرویی کاملاً جدید طراحی کرد که توان رقابت با سایر رقبا را داشته باشد. مدل اولیه با نام 2800 CS معرفی شد. اما در ماه می سال 1972 بی ام و از مدلی کاملاً مسابقه ای به نام 3.0 CSL رونمایی کرد. بی ام و برای این که بتواند در مسابقات حضور پیدا کند باید نسخه شهری را نیز روانه بازار می‌کرد. به این ترتیب شاهد یکی از هیجان انگیز ترین خودروهای تولید انبوه تا آن سال‌ها بودیم. حرف "L" در نامگذاری این خودرو به معنای leicht (سبک) بود، و بی ام و در ساخت بدنه این خودرو از فولاد سبکتری استفاده کرده بود، همچنین حذف عایق صدا، استفاده از درب، کاپوت و صندوق آلیاژی آلومینیومی و ساخت شیشه‌های جانبی از جنس Perspex به سبک‌تر شدن خودرو کمک کرده بود. در ابتدا در این خودرو از موتور 3003 سی سی شش سیلندر خطی استفاده می‌شد، اما در سال 1973 این موتور با افزایش حجم به 3153 سی‌سی، می‌توانست 206 اسب بخار قدرت تولید کند. این نسخه نهایی 3.0 CSL در 1973 همراه با یک پکیج آیرودینامیکی شامل یک لیپ جلو، باله‌های کوتاه در امتداد گلگیرهای جلو، یک اسپویلر بر روی سقف و یک اسپویلر بر روی صندوق عقب می‌شد. 3.0 CSL یکی از بهترین و سریع‌ترین و در عین حال یکی از زیباترین های بی ام و های تاریخ است، که امروزه از ارزش بالایی برخوردار است.

لانچیا Stratos HF یا لانچیا Stratos یک خودرو اسپرت کوچک، موتور عقب است که در استودیو طراحی Bertone و توسط Marcello Gandini طراحی و از سال 1973 روانه بازار شد. در واقع هدف اصلی این کمپانی شرکت در رالی قهرمانی جهان بود. اولین نمایش Stratos مربوط به کانسپت Stratos Zero بود که در سال 1970 رونمایی شد. و یکسال پس از آن و در نمایشگاه تورین کانسپت Stratos HF رونمایی شد، و نمونه تولیدی در سال 1973 روانه بازار شد. به لطف هنر Marcello Gandini خودرو دارای طراحی چشم نواز و در عین حال آیرودینامیک بود. لانچیا برای این خودرو از انجین 2418 سی سی V6 فراری دینو با قدرت 190 اسب بخار در نمونه شهری و 280 اسب بخار در نمونه‌های مخصوص رالی استفاده می‌کرد. با تلاش‌های شبانه روزی کساره فیوریو "Cesare Fiorio" مدیر تیم لانچیا، مایک پارکز "Mike Parkes" راننده و مهندس بریتانیایی و ساندرو موناری "Sandro Munari" راننده رالی کمپانی Stratos موفق شد در سال‌های 1974، 1975 و 1976 قهرمان مسابقات رالی جهان شود. همینطور Stratos موفق شد برنده مسابقه Targa Florio در سال 1974، پنج قهرمانی در مسابقات Tour de France و همینطور در مسابقه خیابانی Giro d'Italia نیز مقام اول را از آن خود کند. این خودرو تا سال 1978 بر روی خط تولید قرار داشت و حدود 492 دستگاه استراتوس در مجموع نسخه رالی و شهری تولید شد.

لامبورگینی کانتاش برای اولین بار در سال 1971 با نام کامل Lamborghini countach LP500 Concept در نمایشگاه ژنو رونمایی شد. طراحی این خودرو نیز بر عهده Marcello Gandini بود. مارچلو این خودرو را به سبک Lancia Stratos Zero طراحی کرده بود. استقبال از این خودرو فوق العاده بود و خریداران انتظار داشتند خودرو هر چه زودتر روانه بازار شود. با این حال تقریباً دو سال کار فشرده و تست‌های جاده ای که توسط راننده آزمایشی افسانه‌ای نیوزیلندی باب والاس "Bob Wallace" نیاز بود تا خودرو کانسپت به یک خودروی تولیدی استاندارد تبدیل شود. در نهایت در نمایشگاه خودرو ژنو سال 1973 خودروی نهایی رونمایی شد. با وجود شباهت‌هایی که در نگاه اول با نمونه کانسپت حس می‌شد اما خودرو تغییرات زیادی را تجربه کرده بود. موتور پنج لیتری خودرو نیز با یک نمونه چهار لیتری (3929 سی سی) جایگزین شده بود. این موتور می‌توانست 375 اسب بخار قدرت تولید کنند. Countach به لطف این موتور و البته بدنه آیرودینامیک می‌توانست سرعتی حدود 300 کیلومتر در ساعت را تجربه کند. بدنه خودرو با آلومینیوم ساخته شده بود و دیگر خبری از پانل‌های فولادی نبود. سیستم تعلیق خودرو نیز به طور کامل از نمونه‌های مورد استفاده در خودروهای مسابقه ای الهام گرفته شده بود. از تمام این پیشرفت‌های فنی که بگذریم خودرو به طور چشمگیری زیبا بود و در واقع Countach آغاز گر زبان طراحی جدیدی بود که لامبورگینی همچنان به آن وفادار است. LP400 تا سال 1978 بر روی خط تولید قرار داشت و در مجموع 157 دستگاه از آن تولید شد، که به عقیدهٔ بسیاری زیباترین نسخه کانتاش و البته یکی از زیباترین ساخته‌های لامبورگینی تا به امروز به شمار می‌رود.

بخش موتوراسپرت BMW، به ریاست یوخن نیرپاش "Jochen Neerpasch" قصد داشت تا با ساخت خودرویی در مسابقات اتومبیل رانی شرکت کند. بنابراین، توسعه پروژه M1 آغاز شد. Neerpasch تاکید داشت که خودروی جدید باید به صورت موتور وسط طراحی شود تا از رقبای خود پیشی بگیرد. از آنجایی که BMW قادر به ساخت 400 نمونه جاده ای از M1 در بازه زمانی مورد نیاز طبق قوانین نبود، این شرکت با لامبورگینی برای بررسی جزئیات شاسی خودرو، مونتاژ نمونه‌های اولیه و ساخت خودرو در اواخر دهه 1970 قرارداد امضا کرد. در واقع لامبورگینی قرار بود بدنه و شاسی را تولید نماید و ساخت بخش فنی بر عهده خود BMW بود. اما وضعیت مالی لامبورگینی به این شرکت اجازه نداد که بیش از هفت نمونه از این خودرو بسازد و بعد از BMW کنترل پروژه در دست گرفت، و شرکت Italdesign برای ساخت شاسی و بدنه انتخاب شد. در نهایت در سال 1978 بی ام و M1 به کد E26 به عنوان یک خودروی اسپرت موتور وسط روانه بازار شد. بی ام و M1 در واقع برای رقابت در Motorsport GmbH ساخته شده بود و از همین رو نمونه‌های جاده ای نیز عملکرد خوبی داشتند. به لطف همکاری با لامبورگینی خودرو از طراحی زیبایی و آیرودینامیکی برخوردار بود. BMW برای M1 یک موتور شش سیلندر 277 اسب بخاری در نسخه شهری و 470 اسب بخار در نسخه مسابقه ای استفاده می‌کرد، و حداکثر سرعت آن به 264 کیلومتر در نسخه شهری و بیش از 300 کیلومتر در نمونه مسابقه ای بود. استقبال از این خودرو به گونه ای بود که تقاضا برای خرید آن بسیار بیشتر عرضه بود، اما طبق برنامه قرار بر تولید 400 خودرو بود. در مجموع 453 دستگاه M1 بین سال‌های 1978 تا 1981 تولید شد. M1 یکی از زیباترین و با پرستیژ ترین و البته اولین خودروی موتور وسط تاریخ BMW به شمار می‌رود، و همواره از جایگاه ویژه ای در بین علاقه مندان برخوردار است.

فراری F40 آخرین خودرویی بود که انزو فراری در زمان حیاتش به آن نظارت داشت، پس از این جهت خودروی خاصی به شمار می‌رود. در نود سالگی، انزو فراری به خوبی می‌دانست که زندگی‌اش رو به پایان است، و از طرفی به دلیل اینکه تسلط فراری در موتوراسپرت بین‌المللی در طول سال‌ها تا حدودی محو شده بود، سر خورده بود. پس تصمیم گرفت که خودروی کاملاً شهری با عملکرد عالی و برای رقابت مستقیم با پورشه 959 بسازد. این خودرو قرار بود جانشین مدل موفق 288 GTO شود، پس فراری از این حیث کار سختی داشت. محصول نهایی در سال 1987 رونمایی شد و به دلیل سالگرد چهل سالگی فرار نام خودرو F40 گذاشته شد. این خودرو که توسط Pininfarina طراحی شده بود، بدنه ای از جنس کِولار، فیبر کربن و آلومینیوم داشت که موجب کاهش وزن نهایی خودرو می‌شد. همچنین برای کاهش وزن بیشتر شیشه‌های جلو و جانبی از جنس پلاستیکی ساخته شد و خودرو فاقد کفپوش، سیستم صوتی یا دستگیره در بود، تا در نهایت وزن خودرو به 1100 کیلوگرم برسد. موتور خودرو شامل یه واحد 2.9 لیتری (2936 سی سی) V8 توربوشارژ، به قدرت 478 اسب بخار می‌شد که توانایی رسیدن به سقف سرعت 324 کیلومتر (201 مایل) را داشت و این برای اولین بار بود که یک خودروی جاده ای توانایی رسیدن به همچین سرعتی را داشت، و باعث شد F40 از سال 1987 تا 1988 رکورد دار سریع خودروی جاده ای باشد. همچنین شتاب صفر تا صد را در 3.8 ثانیه طی می‌کرد. با این وجود اما بخش زیادی از این موفقیت را مدیون بدنه آیرودینامیک خود بود. در ابتدا قرار بود که تنها 400 دستگاه از این خودرو که همگی قرمز بودند ساخته شود اما در نهایت 1315 دستگاه فراری F40 بین سال‌های 1987 تا 1992 ساخته شد، و امروزه دارای قیمت پایهٔ 3 میلیون دلاری است.

در حدود سال 1984 کمپانی هوندا به فکر ساخت خودرویی اسپرت افتاد که بتواند فراری 328 (و بعداً 348) را به چالش بکشد. در نتیجه، هوندا کار طراحی خودروی جدید را به خانه طراحی ایتالیا یعنی ماشین Pininfarina سپرد. این خودرو که تا پیش از عرضه HP-X نام داشت و قرار بود که انجین 2.0 شش سیلندر V شکل بر روی آن قرار بگیرد. هدف مدیران هوندا مشخص بود، خودرویی بسازید که مانند خودروهای ایتالیای و آلمانی سریع باشد. با این که خودروی مفهومی HP-X نام داشت اما مدل تولیدی به NS-X تغییر نام داد، که مخفف عبارت "New Sports EXperimental Car" بود. هوندا NSX توسط تیمی متشکل از طراح ارشد ماساهیتو ناکانو "Masahito Nakano" و مهندس اجرایی شیگرو اوهارا "Shigeru Uehara" ساخته شد. طراحی بیرونی NSX در کمال تعجب از جنگنده F-16 الهام گرفته شده بود. این مسئله به دلیل دید 360 درون کابین این جنگنده بود و به همین دلیل در این خودرو نیز کابین خودرو کمی جلوتر از حد معمول قرار داشت، و راننده دید وسیعی به اطراف و حتی پشت سر داشت. موتور 2.0 لیتری V6 مورد استفاده در کانسپت HP-X با یک موتور 3.0 لیتری V6 به قدرت 250 اسب بخار و 282 نیوتن متر گشتاور جایگزین شد. همچنین هوندا از آلومینیوم برای ساخت شاسی NSX استفاده کرده بود، تا در نهایت 200 کیلوگرم وزن خودرو سبک‌تر شود. هوندا همچنین در بخش فنی از خودروهای فرمول 1 الهام گرفته بود. برای مثال، ساتورو ناکاجیما "Satoru Nakajima" راننده فرمول یک ژاپنی، با هوندا در توسعه اولیه NSX در پیست مسابقه سوزوکا مشارکت داشت، و در توسعه استقامتی مربوط به تنظیم شاسی کمک کرد. آیرتون سنا "Ayrton Senna" افسانه ای و قهرمان برزیلی فرمول یک جهان پس از آزمایش اولیه خودرو در پیست سوزوکا ژاپن، ایده سفت کردن بیشتر شاسی NSX را داد. همچنین سنا با گذراندن یک روز کامل با نمونه اولیه، به اصلاح تنظیمات سیستم تعلیق NSX کمک کرد. در نهایت در نمایشگاه خودرو شیکاگو و بعد از آن در نمایشگاه خودروی توکیو سال 1989 هوندا، از NSX جدید رونمایی کرد و سپس یک سال بعد راهی خیابان شد، و تا سال 2005 بر روی خط تولید قرار داشت. هوندا NSX همواره یکی از هیجان انگیزترین و در عین حال زیباترین خودروهای ژاپنی به شمار می‌روند.

گوردون موری "Gordon Murray" طراح و مهندس فرمول یک در سال 1988 طرحی مبنی بر خودروی اسپرت سه نفره را به ران دنیس "Ron Dennis" مالک، مدیرعامل، رئیس هیئت مدیره و موسس گروه مک لارن پیشنهاد داد و با استقبال وی همراه بود و با استخدام طراح پیتر استیونز "Peter Stevens" پروژه رسماً کلید خورد. چهار سال تلاش بی وقفه و شبانه روزی باعث شد تا در نهایت نسخه اولیه (XP1) در 28 می سال 1992 در نمایشگاهی در باشگاه اسپورتینگ موناکو رونمایی شد. در نگاه اول کاملاً مشخص بود F1 از دیگر خودروی سوپر اسپرت یک سروگردن بالاتر است. مک‌لارن F1 با انبوهی از تکنولوژی‌ها و نوآوری‌ها آمده بود تا دنیای سوپر اسپرت‌ها را دگرگون کند. خودرو با الهام از خودروهای فرمول یک دارای موقعیت راننده در وسط کابین بود. همچنین مک‌لارن F1 اولین خودروی جاده ای بود که از شاسی مونوکوک فیبر کربن استفاده می‌کرد. و در سایر بخش‌های خودرو از مواد پیشرفته و گران قیمت مانند فیبر کربن، تیتانیوم، کولار، منیزیم و حتی طلا استفاده شده بود. مک‌لارن به پیشرانه 6.1 لیتری (6064 سی سی) V12 ساخت BMW تنفس طبیعی مجهز بود که می‌توانست قدرت 618 اسب بخار و گشتاور 650 نیوتن بر متر تولید کند. مک‌لارن به لطف یک گیربکس شش سرعته دستی توانست رکورد 386.4 کیلومتر در ساعت (240.1 مایل) را ثبت کند و تا پیش از بوگاتی ویرون سریع خودروی جاده ای لقب بگیرد. هر چند که همچنان به عنوان سریع‌ترین خودرو با پیشرانه تنفس طبیعی شناخته می‌شود. مک‌لارن F1 یک خودرو افسانه ای و قابل ستایش است. در سال 1994، مجله اتومبیل اتوکار در تست جاده ای F1 اظهارداشت: "مک لارن F1 بهترین خودرو برای رانندگی است که تاکنون برای جاده‌های عمومی ساخته شده است." در سال 2005، Channel4 این خودرو را در فهرست 100 خودروی برتر خود قرار داد و آن را "بزرگ‌ترین دستاورد خودرویی تمام دوران" نامید. در فرهنگ عامه، مک لارن F1 توانسته جایگاه خود را به عنوان "بهترین خودروی ساخته شده تاکنون" و "عالی‌ترین خودروی اسپرت تمام دوران" در میان طیف گسترده ای از علاقه مندان و دوستداران خودرو به دست آورده است. از سال 1992 تا 1998 در مجموع 106 دستگاه از این خودرو تولید شد، که امروزه جز گران قیمت ترین خودروهای جهان به حساب می‌آید.

مرسدس بنز قصد داشت خودرویی به یاد مدل افسانه ای SLR Uhlenhaut 300 تولید کند، از همین رو در نمایشگاه بین‌المللی خودروی آمریکای شمالی در سال 1999، مرسدس بنز از کانسپت Vision SLR رونمایی کرد، و در اواخر همان سال، در نمایشگاه خودروی فرانکفورت، از نسخه رودستر آن رونمایی کرد. مرسدس بنز با در اختیار داشتن 40 درصد سهام تیم فرمول یک مک لارن، تصمیم به تکمیل این پروژه با کمک این تیم گرفت. در نهایت نسخه تولیدی در 17 نوامبر سال 2003 رونمایی شد، که در آن شاهد تغییرات زیادی نسبت به نمونه کانسپت بودیم. به منظور ارائه عملکردی که مرسدس بنز می‌خواست، مک لارن مجبور شد برای توزیع وزن بهتر، موتور خودرو را به سمت عقب ببرد و خودرو در واقع یک موتور وسط جلو محسوب می‌شد. همچنین ورودی‌های کنار خودرو دارای طراحی زیباتر و در عین حال پیچیده‌تری بودند، و طراحی نمای جلو و عقب خودرو اصلاح شده بودند. بدنه خودرو از یک ساختار پلاستیکی تقویت شده با فیبر کربن ساخته شده بود و به لطف همین ساختار وزن خودرو 1750 کیلوگرم بود. طراحی این خودرو یک شاهکار بی نظیر بود، و کاملاً شایسته جانشینی مدل SLR Uhlenhaut 300 بود. مرسدس بنز SLR مک لارن به عنوان یک گرند تورر معرفی شد و از یک پیشرانه 5.4 لیتری (5439 سی سی) سوپرشارژ تمام آلومینیومی V8 دست ساز استفاده می‌کرد، که توان تولید 617 اسب بخار قدرت و 780 نیوتن متر گشتاور را داشت. گیربکس خودرو نیز یک نمونه پنج سرعته اتوماتیک AMG SPEED SHIFT R بود. به لطف چنین قدرتی، و همینطور وزن کم در کنار آیرودینامیک بی نقص شتاب صفر تا صد خودرو تنها 3.4 ثانیه به طول می‌انجامید و حداکثر سرعت خودرو عدد 333 کیلومتر را نشان می‌داد. مرسدس بنز SLR مک‌لارن در چند مدل از جمله رودستر، 722، 722S، 722 GT و مدل تولید محدود استرلینگ موس، بین سال‌های 2003 تا 2010 به تعداد 2157 تولید شد، اما نمونه کوپه نسخه پایه به مراتب از دیگر مدل‌ها دارای طراحی زیباتری است.

پیش از پورشه 918 پرچمدار پورشه مدل افسانه ای کررا GT بود. در سال 2000 پورشه از Carrera GT Concept با موتور 10 سیلندر 5.5 لیتری رونمایی کرد. استقبال از این خودرو بی نظیر بود، این خودرو دارای طراحی زیبا و چشم نوازی بود تا حدی با ساخته‌های دیگر پورشه متفاوت بود. بعد از چهار سال کار بر روی پروژه نسخه تولیدی در سال 2004 با تغییرات کمی روانه بازار شد. بر خلاف نمونه کانسپت، نسخه تولیدی کاررا GT از یک موتور 5.7 لیتری (5733 سی سی) V10 به قدرت 603 اسب بخار و گشتاور 590 نیوتن بر متر استفاده می‌کرد. رسیدن از حالت سکون به صد کیلومتر در این خودرو 3.5 ثانیه زمان می‌برد، و سقف سرعت 334 کیلومتر در ساعت بود. پورشه کررا GT علاوه بر زیبایی در طراحی از نظر عملکرد رانندگی نیز فوق‌العاده ظاهر شد به گونه ای که Sports Car International این خودرو را به عنوان بهترین خودروی اسپرت دهه 2000 و هشتمین خودروی اسپرت تمام دوران انتخاب کرد. در ابتدا قرار بود تعداد 1500 دستگاه از این خودرو تولید شود. اما به دلیل تغییر در قوانین در خصوص ایربگ خودرو در ایالات متحده آمریکا پورشه مجبور شد تا در سال 2006 و با تعداد 1270 دستگاه به کار خود پایان دهد.

اگر یکی از ساخته‌های قرن جدید آلفارومئو در یک لیست نباشد جای تعجب است. آلفارومئو برای اولین بار در نمایشگاه خودرو فرانکفورت سال 2003 از نسخه کانسپت 8C Competizione رونمایی کرد، و نسخه تولید این زیبایی ایتالیایی در سال 2007 رونمایی شده بود. این خودرو توسط ولفگانگ اِگر "Wolfgang Egger" طراحی شده بود، و در طراحی این خودرو از مدل‌های دهه 1950 و 1960 الهام گرفته شده بود. خودرو دارای طراحی زیبا با خطوط ساده و سیال بود، و در واقع اصالت را کاملاً می‌توان در طراحی این خودرو دید. نام خودرو در واقع عبارت است از 8C به معنی هشت سیلندر بودن خودرو (به ایتالیایی cilindro) و عبارت Competizione، که در ایتالیایی به معنای "رقابت" است. این خودرو داری پیشرانه هشت سیلندر 4.7 لیتری (4691 سی سی) ساخت فراری است که این انجین در محصولات مازراتی نیز مورد استفاده قرار می‌گرفت. قدرت این موتور 444 اسب بخار و گشتاور 480 نیوتن بر متر بود. حداکثر سرعت خودرو 292 کیلومتر در ساعت اعلام شده بود اما طبق تستی که مجله Road & Track انجام داد توانست سرعت 306 کیلومتر در ساعت را ثبت کند. هر چند که نمونه اسپایدر 8C نیز تولید شد اما نمونه کوپه به دلیل فرم سقف به مراتب زیباتر بود. این شرکت پس از اعلام رسمی مبنی بر تولید این خودرو، بیش از 1400 سفارش برای 8C دریافت کرد. با این حال، تنها 500 مشتری به 8C Competizione و 329 نفر به 8C Spider رسیدند که مجموع تولید را به 829 خودرو رساند.

آستون مارتین تخصص ویژه ای در ساخت گرند تورر های زیبا دارد و این موضوع در سال 2009 به اوج خود رسید. آستون مارتین در این سال و در نمایشگاه ژنو از خودروی one-77 رونمایی کرد. هر چند برای اولین بار سال 2008 در نمایشگاه پاریس رونمایی شده بود، اما در تمام طول نمایشگاه خودرو با پارچه ای نازک پوشانده شده بود. طراحی خودرو بی نظیر بود به گونه ای که تمام کارشناسان و منتقدان خودرو را مات و مبهوت خود کرد. زیبایی خودرو به حدی بود که چندین جایزه معتبر بین المللی در زمینه طراحی از جمله جایزه طراحی Concorso d'Eleganza برای خودروهای مفهومی و نمونه اولیه، جایزه GOOD DESIGN توسط The Chicago Athenaeum توسط موزه معماری و طراحی در آمریکای شمالی، جایزه طراحی برتر توسط مجله Auto Express و بسیاری دیگر از جوایز را از آن خود کرد. One-77 از شاسی مونوکوک فیبر کربنی و بدنه آلومینیومی دست ساز سود می‌برد. علاوه بر زیبای بدنه در بخش فنی نیز آستون مارتین برای این خودرو سنگ تمام گذاشته بود. این خودرو از پیشرانه 7.3 لیتری (7312 سی سی) V12 استفاده می‌کرد که به صورت تنفس طبیعی می‌توانست قدرتی معادل 750 اسب بخار و 750 نیوتن بر متر گشتاور تولید کند، آستون مارتین ادعا می‌کند این قدرتمندترین پیشرانه تنفس طبیعی تولیدی جهان است. استون مارتین حداکثر سرعت این خودرو را 350 کیلومتر در ساعت اعلام کرد اما در تستی سال 2009 انجام شد one-77 توانست 354.067 کیلومتر را ثبت کرد. شتاب صفر تا صد خودرو نیز حدود 3.5 ثانیه بود. علیرغم استقبال بی نظیر اما، استون مارتین تنها 77 دستگاه از این خودرو را تولید کرد.

فراری 458 Italia آغازگر زبان جدید طراحی در محصولات فراری بود. هرچند فراری از نظر فنی همیشه بهترین سوپراسپرت ها را می‌سازد، اما محصولات قرن جدید این کمپانی مانند F430، 612، 599 GTO و حتی انزو از نظر طراحی چندان چنگی به دل نمی‌زدند. فراری 458 ایتالیا برای اولین بار در نمایشگاه خودرو فرانکفورت سال 2009 رونمایی شد. این خودرو که قرار بود جای F430 را بگیرد، بر خلاف محصولات ذکر شده از هر نظر زیبا بود. فراری برای طراحی این خودرو به سراغ یار همیشگی خود یعنی Pininfarina رفته بود. تناسبات عالی بدنه در کنار آیرودینامیک بی نظیر خودرو، 458 را به یک شاهکار تبدیل کرده بود. موتور V8 مورد استفاده در این خودرو دارای 4.5 لیتر حجم (4497 سی سی) بود و قدرتی معادل 562 اسب بخار و گشتاور 540 نیوتن بر متر تولید می‌کرد. به لطف چنین قدرتی و همینطور آیرودینامیک فعال شتاب 0 تا 100 کیلومتر عدد 3.4 ثانیه را نشان می‌داد، و حداکثر سرعت نیز به 325 کیلومتر در ساعت می‌رسید. 458 از سال 2011 تا 2015 بر روی خط تولید قرار داشت، و می‌توان گفت یکی از موفق‌ترین و محبوب‌ترین مدل‌های فراری به شمار می‌رود و دلیل این موفقیت را در عملکرد عالی و صد البته زیبای بی مانند آن نسبت داد.

هر چند که پاگانی زوندا از عملکرد فنی خوبی برخوردار است اما از نظر طراحی نمی‌توان آن را زیبا دانست. اما جانشین آن را چرا!

پاگانی هوایرا به طور رسمی و به صورت آنلاین با انتشار چند عکس و یک بیانیه مطبوعاتی در 25 ژانویه 2011 معرفی شد، و اولین نمایش جهانی آن در دفتر مرکزی پیرلی در میلان در فوریه 2011 بود. Huayra دارای طراحی کاملاً متفاوتی با زوندا بود. طبق اعلام شرکت هفت سال زمان صرف طراحی و مهندسی این خودرو شده است که باید بگویم ارزشش را داشته است! خودرو یک هایپرکار بی نقص است، که علاوه بر زیبایی برای ساخت تک تک اجزای آن از بهترین متریال استفاده شده است، که نشان از کیفیت و ارزش بالای خودرو دارد. Huayra (تلفظ ایتالیایی: ˈwaira) در واقع نام خود را از ویرا تاتا خدای باد کچوا (بومی آمریکای جنوبی) گرفته است. این خودرو توسط مجله معتبر Top Gear به عنوان "هایپرکار سال 2012" انتخاب شد. پاگانی برای این خودرو یک موتور 6.0 لیتری (5980 سی سی) V12 مجهز به دو توربوشارژر در نظر گرفته بود که توسط مرسدس AMG طراحی و تکمیل شده است. قدرت خروجی این پیشرانه معادل 730 اسب بخار است. به لطف قدرت عظیم این پیشرانه و البته آیرودینامیک بی نقص، هوآیرا می‌تواند تا 383 کیلومتر در ساعت (238 مایل) سرعت بگیرد. علاوه بر اینها Huayra دارای آیرودینامیک فعال است که به کمک آن می‌تواند بهترین عملکرد را در پیست از خود نشان دهد.

در بین سه ابر خودروی مک‌لارن F1، فراری لافراری و پورشه 918 که در سال 2013 معرفی شدند، قطعاً پورشه 918 اسپایدر به مراتب خودروی زیباتری به شمار می‌رود. پورشه در نمایشگاه ژنو سال 2010 از مدل کانسپت 918 رونمایی کرد، و در همین نمایشگاه پورشه اعلام کرد که قصد تولید این ابرخودرو را دارد. بعد از گذشت سه سال و صرف چندین ساعت کار بر روی این پروژه، بالاخره در نمایشگاه خودرو فرانکفورت 2013 از نسخه تولیدی این خودرو رونمایی شد. طراحی نسخه تولید 918 با کمترین تغییر نسبت به نمونه کانسپت همراه بود. طراحی این خودرو بر عهده "Michael Mauer" و "Hakan Saracoglu" بود، و علیرغم حفظ زبان طراحی پورشه، اما با محصول کاملاً متفاوتی رو به رو بودیم، و شاید بتوان رگه‌هایی از پورشه کررا GT را در این خودرو دید. در کل می‌توان 918 را جز زیباترین خودروهای پورشه دانست. 918 از یک قوای پلاگین هیبرید شامل یک موتور V8 تنفس طبیعی به حجم 4.6 لیتر (4593 سی سی) به قدرت 608 اسب بخار و دو موتور الکتریکی با مجموع قدرت 286 اسب بخار استفاده می‌کند. مجموع قدرت پیشرانه بنزینی و موتورهای الکتریکی به 875 اسب بخار و گشتاور 1280 نیوتن بر متر می‌رسد. انجین بنزینی در وسط خودرو قرار دارد و یک موتور الکتریکی 156 اسب بخار چرخ‌های عقب را به موازات موتور بنزینی به حرکت در می‌آورد و همچنین به عنوان ژنراتور اصلی عمل می‌کرد، و موتور الکتریکی جلویی 129 اسب بخاری مستقیماً محور جلو را به حرکت در می‌آورد. پورشه ارقام رسمی شتاب 0 تا 100 کیلومتر در ساعت را در 2.6 ثانیه، 0-200 کیلومتر در ساعت در 7.2 ثانیه، 0-300 کیلومتر در ساعت را در 19.9 ثانیه اعلام کرد. و حداکثر سرعت خودرو را نیز 345 کیلومتر در ساعت است. تولید 918 spyder در 18 سپتامبر 2013 آغاز، و در ژوئن 2015 به پایان رسید.

بعد از معرفی کانسپت Vision EfficientDynamics در سال 2009 و کانسپت i8 در سال 2011، در نهایت نسخه تولیدی BMW i8 در نمایشگاه خودرو فرانکفورت سال 2013 رونمایی شد. نسخه تولیدی به شدت به نمونه‌های کانسپت شباهت داشت، و دقیقاً نکته تعجب برانگیز همین جا بود. با توجه به طراحی آینده نگرانه و فضایی مدل‌های کانسپت کسی تصور نمی‌کرد که نسخه تولیدی تا این حد به آن‌ها شبیه باشد. اما خوشبختانه این اتفاق افتاد و یکی از زیباترین خودروهای تاریخ پا به خیابان گذاشت. طراحی نمونه تولیدی i8 توسط بنوا جاکوب "Benoit Jacob" انجام شده است. i8 دارای خطوط اسپرت و شیک، طراحی نوآورانه، آیرودینامیک هوشمند، زیبایی‌شناسی پیشرفته‌ای بود که ویژگی‌های عملکرد و کارایی خودروهای اسپرت پلاگین هیبرید را نشان می‌دهد. علیرغم شباهت زیاد به کانسپت‌های یاد شده اما در طراحی این خودرو از M1 Concept نیز الهام گرفته شده بود. i8 در واقع یک خودروی پلاگین هیبرید بود و از یک موتور 1.5 لیتری (1499 سی سی) سه سیلندر مجهز به دو توربوشارژ به قدرت 231 اسب بخار و گشتاور 320 نیوتن بر متر و یک موتور الکتریکی با 131 اسب بخاری سود می‌برد. البته یک موتور الکتریکی دیگر نیز بر روی موتور بنزینی نصب شده که حکم ژنراتور را دارد. i8 دارای شتاب صفر تا صد معادل 4.4 است و حداکثر سرعت خودرو به طور الکتریکی بر روی 250 کیلومتر محدود شده است. i8 دارای ضریب درگ 0.26 هست، که می‌توان گفت یکی آیرودینامیک ترین خودروهای جهان به شمار می‌رود. برای بی ام و، i8 با موفقیت‌های بسیاری شامل برنده خودرو مفهومی سال آمریکای شمالی در جولای 2012، بهترین پیش نمایش خودرو برای BMW i8 Spyder در سال 2013، برنده خودروی سبز سال از سوی AutoGuide در سال 2015, برنده ماشین سبز سال جهان از سوی Fame India Eco Drive در سال 2015، انتخاب به عنوان خودروی سال از سوی مجله Top Gear در سال 2014، جایزه خودروی سال انگلستان در سال 2015 و چند جایزه دیگر همراه بود. i8 بین سال‌های 2014 تا 2020 بر روی خط تولید قرار داشت و با فروش 20465 دستگاه به یکی از موفق‌ترین خودروهای پلاگین هیبرید تبدیل شد.

پنجمین همکاری استون مارتین و Zagato به خلق یک شاهکار منجر شد. در ماه می سال 2016 و در نمایشگاه معتبر Concorso d'Eleganza Villa d'Este در دریاچه کومو ایتالیا از خودرو مفهومی vanquish zagato رونمایی شد، و یک سال بعد نسخه تولیدی با کمترین تغییر نسبت به نمونه کانسپت رونمایی شد. این خودرو دارای ویژگی‌های پویا و متریال مورد استفاده در استون مارتین، در کنار زبان طراحی زاگاتو است و علاوه بر این دارای ویژگی‌هایی از نسخه‌های پیشین از همکاری دو شرکت است. علاوه بر زیبایی در طراحی بیرونی درون کابین نیز با فضایی لوکس روبه رو هستیم که از بهترین مواد ممکن در جای جای آن استفاده شده است. این خودرو شامل جزئیاتی خیره کننده در کنار فرم بی نظیر بدنه است، که از این خودرو یک GT تمام عیار ساخته است. پیشرانه خودرو یک واحد 6.0 لیتری V12 به قدرت 600 اسب بخار است و قادر است زمان صفر تا صد کیلومتر را 3.5 ثانیه طی کند. آستون مارتین و زاگاتو از این خودرو نمونه‌های shooting brake و Speedster هم طراحی و روانه بازار کردند، اما تصمیم گرفتیم که نمونه کوپه در این لیست جذاب جای بگیرد.

در سال 2013 به سفارش فردی ناشناس، رولزرویس شروع به ساخت خودرویی تک ساخت کرد، و بعد از گذشت چهار سال و صرف هزاران ساعت سرانجام در سال 2017 شاهد رونمایی از «Sweptail» بودیم. خودرو در یک کلام شاهکار بود. در واقع مالک خودرویی با الهام از نمونه‌های کلاسیک دهه 1920 و 1930 شرکت و قایق‌های تفریحی لوکس می‌خواست و حاصل جهان خودروسازی را در بهت و حیرت فرو برد. خودرویی لوکس و منحصر به فرد که با تمام ساخته‌های این شرکت متفاوت بود. در واقع Sweptail لوکس بودن و اشرافیت را به حد اعلا رسانده بود. تمام اجزای بدنه با بهترین متریال ممکن ساخته شده بود. علیرغم ابعاد بزرگ، اما خودرو یک کوپه دو سرنشینه طراحی شده بود. درون کابین ترکیبی از سنت و مدرنیته درون فضایی لوکس با طراحی مینیمالیستی به چشم می‌خورد. خودرو همچون رولزرویس های کلاسیک، یک کوپه GT برای تور بین قاره ای طراحی شده بود. در نهایت این خودرو با قیمتی معادل 28 میلیون دلار به مالک خوش ذوق و البته ثروتمند خود تحویل داده شد.

برداشتی مدرن از Bugatti Type 57SC Atlantic افسانه‌ای!

بوگاتی در سال 2019 از خودروی تک ساخت "La Voiture Noire" رونمایی کرد. این خودرو در واقع به عنوان ادای احترامی به مدل جاودانهٔ Type 57SC Atlantic بود. اگر تصور می‌کنید که خودروهای مدرن بوگاتی همگی زیبا هستند باید بگویم سخت در اشتباهید، اما این خودرو یک استثنا است. استفان وینکلمن رئیس هیئت مدیره بوگاتی می‌گوید: "La Voiture Noire بیش از یک تفسیر مدرن از 57 SC Atlantic است. این یک جشن زیبایی شناسی است." این خودرو با کاپوت منحصر به فرد و کشیده و یک خط متمایز C شکل که از کاپوت شروع شده و تقریباً تا انتهای سقف ادامه دارد، سپرها و جلوپنجره به آرامی در بدنه ادغام شده اند و فرم شیشه جلو به گونه ای طراحی شده که گویی به طور یکپارچه به سمت شیشه‌های کناری کشیده شده است. در نمای عقب چراغ‌های LED که در سراسر عرض بدنه کشیده اند در کنار شش سر اگزوز که در دیفیوزر خودرو جای گرفته اند جلوه ای بی نظیر به بخش عقب بخشیده است. این خودرو در واقع نه یک هایپرکار بلکه یک کوپه GT بزرگ است که برای سفرهای طولانی راحت ایده آل به نظر می‌رسد. در واقع به گفته مدیران بوگاتی: این یک مجسمه زیبا، با فناوری منحصر به فرد است. این یک کوپه با راحتی یک لیموزین و قدرت یک هایپرکار است. مثل همیشه انجین 16 سیلندر هشت لیتری به قدرت 1500 اسب بخار و گشتاور 1600 نیوتن بر متر امضای کار بخش فنی است. هر چند تمام این ها ارزان تمام نمی‌شود و بوگاتی برای این خودرو قیمت 11 میلیون یورویی در نظر گرفته است. "La Voiture Noire" تفسیری مدرن از روح خودروهای گرند توریسمو، و ادای احترامی به فناوری عالی و طراحی عالی است. همچنین زیباترین و سریع‌ترین راه برای سفر جاده ای است.

برند نام آشنای De Tomaso در سال 2014 توسط یک شرکت هنگ کنگی به نام Ideal Ventures خریداری شد، همان شرکتی که کمپانی سوپراسپرت سازی گامپرت را نیز خریداری کرده بود. بعد از خرید سهام شرکت کار بر روی پروژه جدید استارت خورد، و در فستیوال Goodwood سال 2019 از خودرو جدید با نام P72 رونمایی شد. این خودرو بر اساس شاسی مونوکوک فیبر کربنی ساخته شده مدل "Apollo Intensa Emozione" ساخته شده بود، اما برخلاف Intensa Emozione این خودرو به عنوان یک گرند تور طراحی شده است. طراحی بیرونی توسط "Jowyn Wong" از استودیو طراحی "Wyn Design" طراحی شده است، و سعی شده طراحی بیرونی بر اساس نمونه مسابقه ای P70 و خودروهای مسابقه LeMans در دهه 1970 باشد، و با خطوط نرم ولی پیوسته، سعی کرده عناصر مدرن را با فرم کلاسیک ترکیب می‌کند، که ظاهری گیرا و جذاب را برای این خودرو به ارمغان آورده است. داخل کابین نیز با استفاده از چرم الماس دوزی شده و عناصر از جنس مس صیقلی داده شده، همراه با یک اهرم تعویض دنده با مکانیزمی مشخص و بدون پوشش فضای لوکس و در عین حال کلاسیک را به ارمغان آورده است. انجین خودرو یک نسخه 5.0 لیتری سوپرشارژ V8 فورد است که حداکثر توان آن به 700 اسب بخار می‌رسد. قرار است از این خودرو تعداد 72 دستگاه تولید شود که باعث می‌شود خودرو، بیش از پیش خاص به نظر برسد، و قیمت پایه هر یک معادل 794,000 دلار خواهد بود.

آخرین خودروی لیست یک خودروی لوکس تولید محدود است.

سال 2022 در گردهمایی هفته خودروی مونتری بنتلی از Batur رونمایی کرد. این خودرو یک کوپه گرند تورر است و باید بگویم این زیباترین ساخته بنتلی در قرن 21 است. Batur توسط طراح ارشد شرکت "Andreas Mindt" و تیمش طراحی شده است، و در واقع Batur با حفظ اصالت سعی در نشان دادن آینده کمپانی دارد. کاپوت کشیده، کابین نسبتاً بزرگ و لوکس، ارتفاع کم سقف و فرم فست بک سقف مشخصه‌های یک گرند تور ایده آل هستند. از Batur تنها 18 دستگاه ساخته می‌شود که همگی از قبل ثبت سفارش شده اند. به گفته بنتلی تقریباً تمام اجزای خودرو قابلیت سفارشی سازی دارد. از طیف وسیعی از رنگ‌ها، متریال استفاده شده در جلو پنجره و رینگ‌ها، تا نوع پوشش کابین. بنتلی نیز برای این خودرو سنگ تمام گذاشته و تقریباً از تمام مواد گران قیمت در طراحی کابین استفاده کرده است، حتی بخش‌های از آن از جنس طلای 18 عیار هستند. قوای محرکه خودرو همان پیشرانه آشنای W12 است که اینبار قدرتی معادل 750 اسب بخار و گشتاور 1000 نیوتن متری تولید می‌کند. به این ترتیب Batur تبدیل به قوی‌ترین بنتلی تولیدی می‌شود. Batur نماد یک گرندتورر، با ویژگی‌های اشرافیت و لوکس گرایی در کنار سطح بالایی از عملکرد فنی است.

همچنین بخوانید:

• زیباترین خودروهای تاریخ به انتخاب پدال (بخش اول)
• زیباترین خودروهای تاریخ به انتخاب پدال (بخش دوم)