سدان‌های فوق‌العاده‌ای که فراموش شدند، از شورلت SS تا لامبورگینی استوک

سدان‌ها که زمانی خودروهای اصلی بازار بودند، طی یکی دو دههٔ اخیر توسط شاسی‌بلندها به حاشیه رانده شدند و هرچند هنوز این خودروها به‌طور کامل منقرض نشده‌اند اما کاهش محبوبیت آن‌ها باعث شده بسیاری از خودروسازان به‌طور کامل سدان‌ها را کنار بگذارند. ازاین‌رو، قصد داریم در ادامه به جذاب‌ترین سدان‌هایی که فراموش شده‌اند نگاهی داشته باشیم. این‌ها خودروهایی هستند که به دلایل مختلفی مثل فروش پایین، تولید محدود، عمر کوتاه و یا حتی فروپاشی کامل شرکت سازنده، از ذهن‌ها پاک شدند.

هرچند DBX این روزها به پرفروش‌ترین محصول آستون‌مارتین تبدیل شده است اما تلاش قبلی این شرکت برای ساخت یک خودروی خانوادگی به‌خوبی پیش نرفت. راپید سدان خیره‌کننده‌ای بود که از سال 2010 تا 2020 تولید شد. این خودرو شبیه نسخهٔ چهاردر آستون‌مارتین DB9 به نظر می‌رسید که یکی از زیباترین خودروهای دههٔ 2000 بود. راپید ابتدا با پیشرانهٔ 6 لیتری V12 تنفس طبیعی معرفی شد که 470 اسب بخار قدرت داشت اما این رقم بعداً در راپید S به 560 اسب بخار افزایش پیدا کرد. آستون‌مارتین نسخهٔ الکتریکی سدان خود را هم با نام راپید E ساخت اما این نسخه هیچ‌گاه تولید نشد و داستان راپید با نسخهٔ AMR و 600 اسب بخار قدرت به پایان رسید. راپید ابتدا در اتریش توسط مگنا اشتایر تولید می‌شد اما به دلیل فروش پایین، در سال 2012 خط تولید آن به بریتانیا منتقل شد.

پس از بازگشت دوج چارجر در سال 2005، جنرال موتورز برای پاسخ به رقیب، به یک سدان اسپرت دیفرانسیل عقب نیاز داشت و بدین منظور، از سال 2008 هولدن کومودور تولید استرالیا را با نام پونتیاک G8 در آمریکا عرضه کرد. در سال 2009 اما برند پونتیاک تعطیل شد و پس از چند سال وقفه، هولدن کومودور از اواخر سال 2013 دوباره به بازار آمریکا بازگشت اما این بار با نام شورلت SS عرضه شد. این اولین سدان دیفرانسیل عقب شورلت پس از 18 سال محسوب می‌شد. SS با پیشرانهٔ 6.2 لیتری هشت سیلندر LS3 کوروت C6 در آمریکا عرضه می‌شد که 415 اسب بخار قدرت داشت. با خاتمهٔ تولید کومودور در سال 2017 در استرالیا، عرضهٔ شورلت SS هم در آمریکا خاتمه یافت و طی این سال‌ها تنها نزدیک به 13 هزار دستگاه فروخت.

جنرال موتورز در اواخر سال 2009 نسل دوم ساب 5-9 را به‌عنوان آخرین تلاش‌ها برای حفظ این برند سوئدی به بازار فرستاد. ساب در طول تاریخ درخشان خود خودروهای زیبای زیادی ساخت و 5-9 هم یکی از آن‌ها بود. این ماشین مثل دیگر محصولات ساب در دوران مالکیت جنرال موتورز، شباهتی به دیگر خودروهایی که روی پلت‌فرم اپسیلون ساخته شده بودند مثل شورلت ایمپالا نداشت. قوی‌ترین پیشرانهٔ این سدان سوئدی هم یک نمونهٔ 2.8 لیتری V6 توربو با 300 اسب بخار قدرت بود. متاسفانه برای نجات ساب کاری از دست 5-9 برنیامد و این برند پس از فروش به اسپایکر ورشکست شد.

جگوار که زمانی یکی از برندهای مطرح در بخش خودروهای لوکس بازار بود، این روزها به پاورقی شرکت JLR تبدیل شده که لندروور کاملاً بر آن سلطه دارد. یکی از جذاب‌ترین سدان‌های تاریخ جگوار، مدل اسپرت XJR بود که دوران آن را می‌توان به مدل‌های کلاسیک (شامل X300، X308 و X350) و مدل مدرن X351 با طراحی یان کالوم تقسیم کرد. XJR از سال 1994 تا 2010 با وجود بروزرسانی‌های مختلف، ظاهر کلاسیک بریتانیایی خود را حفظ کرد اما در سال 2010 و معرفی نسل X351، توسط یان کالوم کاملاً متحول شد. آخرین نسخهٔ این سدان اسپرت بریتانیایی از پیشرانهٔ 5 لیتری V8 سوپرشارژ با 575 اسب بخار قدرت استفاده می‌کرد.

لینکلن کانتیننتال طی 10 نسل از سال 1940 تا 2020 تولید شد اما زمانی که فورد تصمیم گرفت سدان‌های خود را به‌طور کامل کنار بگذارد، سلطنت آن به‌عنوان پادشاه راحتی ایالات‌متحده به پایان رسید. نسل دهم کانتیننتال عمر کوتاهی داشت و از سال 2016 تنها در چهار سال تولید شد. با این حال، در این نسل لینکلن ثابت کرد که یک سدان لوکس فول سایز می‌تواند از پلت‌فرم دیفرانسیل جلو استفاده کند و همچنان جذاب و باشکوه باشد. این شکوه در نسخهٔ ویژهٔ و تولید محدود Coach Door دوچندان شد. در این نسخه، لینکلن فاصلهٔ محوری کانتیننتال را 15 سانتی‌متر افزایش داد و آن را به درهای عقب عکس بازشو مجهز کرد.

هرچند مرسدس بنز CLS اصطلاح سدان کوپه را ابداع کرد اما فولکس‌واگن CC بود که این ایده را به بخش غیرلوکس بازار آورد. این خودرو که ابتدا با نام پاسات CC عرضه شد، از سال 2008 تا 2016 به تولید رسید و سپس با مدل زیباتر آرتئون جایگزین شد. CC مخفف کامفورت کوپه است یعنی دو ویژگی که کاملاً در این سدان فولکس‌واگن دیده می‌شد. ظاهر نسخهٔ اولیهٔ پاسات CC حتی هنوز هم پس از گذشت یک دهه مدرن به نظر می‌رسد هرچند که نمونهٔ بعد از فیس‌لیفت 2012 کمی زیباتر است. فروش پایین منجر به حذف CC شد و حتی آرتئون زیباتر هم نتوانست نظر خریداران آمریکایی را جلب کند.

پلت‌فرم پانتر فورد در آمریکا با خودروهای پلیس (فورد کراون ویکتوریا) و لیموزین‌های لوکس (لینکلن کانتیننتال) شناخته می‌شود و شاید خیلی‌ها به یاد نداشته باشند که زمان مرکوری تصمیم گرفت نسخه‌ای پرفورمنس از این پلت‌فرم را با نام مرودر بسازد. مرکوری مرودر خودروی کمیابی است زیرا تنها در سال‌های 2003 و 2004 در 7,838 دستگاه ساخته شد. بیش از 75 درصد این تعداد مشکی بودند که رنگی مناسب برای چنین سدان مخوفی بود. مرودر از پیشرانهٔ 4.6 لیتری V8 ماژولار فورد با 300 اسب بخار قدرت استفاده می‌کرد.

هرچند آلفارومئو این روزها سدان جذاب جولیا را به بازار عرضه می‌کند اما 159 هم یکی از زیباترین محصولات تاریخ این برند ایتالیایی محسوب می‌شود. این خودرو که از سال 2004 تا 2011 تولید شد، پاسخ آلفارومئو به آئودی A4 و ب‌ام‌و سری 3 بود. 159 که توسط جورجتو جوجارو طراحی شد، با سه چراغ جلوی دایره‌ای که اندکی به سمت پایین زاویه دارند، همیشه عصبانی به نظر می‌رسید. قوی‌ترین پیشرانهٔ این سدان ایتالیایی یک نمونهٔ 3.2 لیتری V6 با 260 اسب بخار قدرت بود و آن زمان اثری از نسخه‌های وحشی کوادریفولیو دیده نمی‌شد.

ازآنجایی‌که استوک هیچ‌گاه به تولید نرسید، خیلی‌ها فراموش کرده‌اند که لامبورگینی پیش از معرفی پورشه پانامرا به ساخت یک سدان پرفورمنس با پیشرانهٔ V10 فکر می‌کرد. با توجه به اینکه اوروس خیلی زود به پرفروش‌ترین محصول لامبورگینی تبدیل شد، شاید اگر استوک هم در دوران رونق بازار سدان‌های تولید می‌شد می‌توانست موفق شود. این ماشین با طراحی فیلیپو پرینی حتی هنوز هم می‌تواند روی خط تولید برود و همچنان مدرن به نظر برسد. همچنین طبق گفته‌ها، طراحی کانسپت لانزادور تحت تأثیر استوک شکل گرفته است. بااین‌حال متأسفانه این سوپرسدان با پیشرانهٔ گالاردو هیچ‌گاه رنگ خط تولید را ندید.