بهترین خودروهای فایبرگلاس تاریخ، از لوتوس و کاترهام تا کوروت و فراری

هفتاد سال پیش، یک سازندهٔ قایق آمریکایی بنام «بیل تریت» اقدام به ساخت خودروی اسپرتی با بدنهٔ فایبرگلاس کرد. تجربهٔ وی از ساخت این خودرو باعث تولید رودستری بنام Glasspar G2 شد که توجه مهندسان جنرال موتورز را جلب کرد. پس‌ازاین بود که فایبرگلاس به دلیل وزن سبک‌تر از فلز موردتوجه خودروسازان قرار گرفت و رفته‌رفته خودروهای زیادی در سراسر جهان با بدنهٔ فایبرگلاس ساخته شدند. در ادامه با بهترین نمونه‌های این خودروها آشنا خواهیم شد.

A610 اساساً نسخهٔ بازطراحی شدهٔ آلپین GTA بود. این یک خودروی اسپرت موتور عقب با حداکثر سرعت 260 کیلومتر بر ساعت بود که تجربهٔ رانندگی جذابی را فراهم می‌کرد. A610 از پیشرانهٔ 3 لیتری V6 توربوشارژ مشترک رنو، پژو و ولوو استفاده می‌کرد که بیشتر به سمت جلو کشیده شده بود و درنتیجه توزیع وزن بهتر 43 به 57 جلو/عقب را نسبت به GTA با 37 به 63 فراهم می‌کرد. این کوپهٔ اسپرت فرانسوی با 250 اسب بخار قدرت، کشش خوب، فرمان پراحساس و بدنهٔ فایبرگلاس سبک روی شاسی فولادی، توانست رقیبی برای پورشه 911 باشد.

هرچند کوروت از همان نسل اول از بدنهٔ فایبرگلاس استفاده می‌کرد اما زمانی که شورلت تصمیم گرفت برای اولین بار آن را خارج از آمریکا هم عرضه کند، می‌دانست که باید چیزی در حد خودروهای اسپرت اروپایی بسازد. نتیجهٔ کوروت C7 بود که سطح این سوپرکار آمریکایی را بسیار ارتقاء بخشید. بدنهٔ این کوروت همچنان از فایبرگلاس ساخته شده بود اما حالا برای کاپوت و سقف از فیبر کربن هم استفاده شد. C7 همچنین روی پلت‌فرم آلومینیومی جدیدی ساخته شد که باعث کاهش وزن می‌شد. زیر کاپوت اما همچنان همان پیشرانهٔ حجیم و سنتی پوشراد را می‌دیدیم که از دههٔ 50 مشخصهٔ اصلی کوروت محسوب می‌شد. این یک 6.2 لیتری V8 با 460 اسب بخار قدرت بود که نه‌تنها پرفورمنس بلکه تصویر کوروت را هم بسیار بهبود بخشید.

«لی نوبل» طراح و مهندس خودروهای اسپرت با عرضهٔ اولین خودروی خود بنام M10، دنیا را غافلگیر کرد. این یکی از کامل‌ترین و هیجان‌انگیزترین خودروهای موتور وسط دونفرهٔ بریتانیایی زمان خود بود. بااین‌حال، نوبل خیلی زود با معرفی M12 GTO به اندک انتقاداتی که از M10 شده بود پاسخ داد. بدنهٔ فایبرگلاس این ماشین روی یک شاسی فولادی قرار گرفته و یک پیشرانهٔ V6 توئین توربوی فورد هم در وسط نصب شده بود. این سوپرکار جذاب بریتانیایی در آفریقای جنوبی مونتاژ می‌شد.

در سال 1973، استراتوس با طراحی گاندینی به نظر می‌رسید از فضا آمده است. این خودروی اسپرت موتور وسط که برای مسابقات رالی ساخته شده بود، از دماغه و انتهای تاشویی بهره می‌برد که از فایبرگلاس ساخته شده و به سمت بالا باز می‌شدند. در سینهٔ خودرو هم یک پیشرانهٔ 2.4 لیتری V6 از فراری دینو با 190 اسب بخار قدرت قرار داشت. استراتوس در رالی بسیار موفق عمل کرد و در سال‌های 1974 تا 1976 قهرمان WRC شد. از این ماشین کمتر از 500 دستگاه ساخته شد.

هرچند بدنهٔ کاترهام سون به‌طور کامل از فایبرگلاس ساخته نشده اما قسمت‌هایی که معمولاً نیاز به تعویض داند مثل دماغه و گلگیرها از این ماده ساخته شده‌اند و کسانی که تاکنون با سون در پیست مسابقه داده باشند از این موضوع سپاسگزار خواهند بود. این خودروی اسپرت سبک‌وزن بریتانیایی که ریشه در لوتوس سون سال 1957 دارد، در طول سال‌ها تغییرات زیادی را تجربه کرده اما خوشبختانه خلوص خود را از دست نداده است.

308 GTB در سال 1975 به‌عنوان جایگزین دینو 246 معرفی شد. هرچند این خودرو توسط پینین‌فارینا طراحی شده و همچنان توسط شرکت اتاق‌سازی محبوب انزو فراری یعنی کاروتزریا اسکاگلیتی ساخته می‌شد اما اولین فراری بود که از بدنهٔ فایبرگلاس استفاده می‌کرد. این کار وزن 308 GTB را به تنها 1050 کیلوگرم رساند. بااین‌حال، در ژوئن 1977 بدنهٔ این فراری به نمونهٔ فولادی تبدیل شد و 150 کیلوگرم به وزن خودرو اضافه کرد. گفته می‌شود تنها 712 دستگاه 308 GTB با بدنهٔ فایبرگلاس ساخته شده است.

لوتوس یکی از پیشگامان استفاده از فایبرگلاس در خودرو بود. این شرکت در رویکردی غیرمعمول، به‌طور گسترده‌ای از این ماده برای ساخت الیت سال 1957 استفاده کرد. برخلاف کوروت آن سال‌ها که از فایبرگلاس فقط برای بدنهٔ بیرونی استفاده می‌کرد، لوتوس از این ماده برای ساخت کل ساختار مونوکوک خودرو استفاده کرد و تنها قسمت فولادی آن، ساب‌فریمی بود که پیشرانه و سیستم تعلیق جلو به آن متصل می‌شد. سال‌ها بعد در نسل اول الیزه نیز لوتوس همچنان به بدنهٔ فایبرگلاس پایبند ماند اما این بار بدنه روی شاسی آلومینیومی قرار گرفت.

انتخاب یک مدل از بین محصولات تاریخ TVR کار بسیار سختی است اما مطمئناً خودرویی که این برند با آن شناخته می‌شود، گریفیت است. این ماشین همه‌چیز داشت، از بدنهٔ زیبا با خطوط منحنی تا پیشرانهٔ V8 جذاب. گریفیت همچنین متعلق به قبل از دورانی بود که TVR تصمیم گرفت همه‌چیز از پیشرانه گرفته تا درهایی که به‌صورت برقی بسته می‌شدند را خودش بسازد. این موضوع بسیار مهمی است زیرا پس‌ازآن، شرایط قابلیت اطمینان محصولات TVR آن‌قدر نابسامان شد که میزان صبر خریداران را به چالش می‌کشید.

رانچو از زمان خود جلوتر بود اما نه‌فقط به خاطر بدنهٔ فایبرگلاس. این پیشگام کراس‌اوورهای امروزی بود یعنی خودرویی که در ظاهر شبیه شاسی‌بلندهای 4x4 به نظر می‌رسید اما درواقع دیفرانسیل جلو بود و بر اساس هاچ‌بک سیمکا 1100 ساخته شده بود. ماترا برای نیرو بخشیدن به این خودرو نیز یک پیشرانهٔ 1.4 لیتری را از خانوادهٔ بزرگ کرایسلر قرض گرفت. شرکت فرانسوی همچنین نسخه‌ای بنام گرند راید را هم برای رانچو ارائه کرد که دیفرانسیل لغزش محدود، صفحات محافظ، وینچ و یک چرخ زاپاس اضافه روی سقف را به همراه داشت.

رنو اسپیس ممکن است خودروی هیجان‌انگیز و جذابی به نظر نرسد اما این مفهوم هوشمندانه‌ای بود که منجر به خلق یکی از کاربردی‌ترین و همه‌کاره‌ترین خودروهای تاریخ شد. اسپیس که به خودروی خانوادگی اصلی اروپا تبدیل شد، از هفت صندلی مجزا بهره می‌برد که پنج صندلی عقب را می‌شد خواباند تا فضای بار وسیعی فراهم شود. علاوه بر این، صندلی‌های جلو هم قابلیت چرخش داشت تا امکان صحبت و معاشرت با سرنشینان عقب را فراهم کند. ازآنجایی‌که بدنهٔ اسپیس طبق ایدهٔ ماترا از فایبرگلاس ساخته شده بود، باعث کاهش وزن بدنهٔ بزرگ خودرو شد و درنتیجه اسپیس نسبت به اندازه‌اش خودروی بسیار چابکی بود.