تبدیل شوندگان: معرفی خودروهایی با باطن مشترک و ظاهر بسیار متفاوت!

در روزهایی که تقریباً استفاده از پلتفرم‌های مشترک به امری جهانی بدل شده، یافتن خودروهای بسیار متفاوت کار سختی نیست؛ اما این پدیده جدیدی نیست و خودروسازان زیادی در سال‌های قبل یک خودروی استاندارد را با محصولی کاملاً متفاوت اما با زیرساخت مشترک تبدیل کرده‌اند. برای آشنایی با چنین محصولاتی ما یک لیست جالب از خودروهایی را جمع‌آوری کرده‌ایم که علیرغم اشتراکات باطنی، تفاوت‌های ظاهری زیادی با یکدیگر دارند.

DB4 کوپه اولین بار به‌صورت رسمی در نمایشگاه خودروی لندن 1958 ظاهر شد. بدنه زیبای این خودرو توسط کاروزریا در میلان طراحی شده بود و یک پیشرانه 6 سیلندر 3.7 لیتری با 240 اسب بخار قدرت در بطن خودرو دیده می‌شد. DB4 در زمان خود بسیار سریع بود و می‌توانست زیر 30 ثانیه از سکون به سرعت 100 کیلومتر در ساعت رسیده و دوباره سرعت خود را صفر کند. سه سال بعد نسخه کانورتیبل این خودرو تولید شد اما تا آن زمان دو اتفاق مهم رخ داد.

DB4 در دو مرحله تبدیل شد. اولین بار خود استون مارتین مدل GT را تولید کرد که 85 کیلوگرم سبک‌تر شده بود و طول کمتری نیز داشت. این خودرو از پیشرانه‌ای قوی‌تر و چراغ‌های جلوی متفاوت سود می‌برد. تنها 75 دستگاه از DB4 GT تولید شد اما در ادامه زاگاتو نسخه‌ای آیرودینامیک تر و سبک‌تر از خودروی موردبحث را فقط به تعداد 19 دستگاه تولید کرد. همین تیراژ محدود باعث شده DB4 GT زاگاتو به خودرویی ارزشمند تبدیل شود و یکی از آن‌ها در سال 2021 با قیمت 9.5 میلیون دلار حراج شد.

2CV نیازی به معرفی ندارد حتی افرادی که چیزی درباره خودرو نمی‌دانند با آن آشنا هستند. 2CV از سال 1948 تا اواخر دهه 90 میلادی تولید شد و از بدنه‌ای پیچ شده به شاسی بهره می‌برد و به همین خاطر امکان تبدیل آن به هر محصول دیگری وجود داشت. همین امر منجر به خلق خودروهایی همچون بیجو، ون و آمی شد. همه این مدل‌ها در مفهوم کلی مشابه 2CV بودند اما یک نسخه از آن کاملاً متفاوت به نظر می‌رسید.

مهاری از نظر فنی مشابه 2CV بود اما از بدنه‌ای پلاستیکی استفاده می‌کرد و خبری از سقف نیز در آن نبود. مهاری گزینه‌ای مطلوب برای افرادی بود که خواهان یک خودروی ساحلی ارزان و قابل‌اعتماد بودند. مهم‌تر اینکه مهاری در ارتش فرانسه نیز حضور یافت و نسخه چهار چرخ محرک آن نیز به مدت کوتاهی عرضه شد هرچند برخلاف 2CV سفری که از پیشرانه و گیربکس در جلو و عقب بدنه استفاده می‌کرد مهاری این‌گونه نبود.

850 در سال 1964 عرضه شد و اساساً نسخه بزرگ‌تر و قوی‌تر از فیات 600 بود که 9 سال قبل معرفی شده بود. به همین خاطر 850 از تکنولوژی جدیدی استفاده نمی‌کرد اما جزو موفق‌ترین خودروهای کوچک و پیشرانه عقب اروپایی در آن دوران بود. همچنین طراحی خودرو به پای 500 نمی‌رسید اما از چهره‌ای دوستانه و شیشه عقب با شیب ملایم سود می‌برد. در واقع فیات 500 را می‌توان خودرویی جذاب و شاید زیبا دانست.

ایتالیایی‌ها سریعاً دست به طراحی نسخه کوپه 850 زدند. این خودرو در کنار برادر روباز آن که پسوند اسپایدر را یدک می‌کشید راهی بازار شد. هر دو مدل طراحی بسیار زیبایی داشتند اما درحالی‌که نسخه اسپایدر از چراغ‌های جلوی شبیه حشره استفاده می‌کرد اما مدل کوپه کاملاً دل‌نشین بود. برخی کارشناسان خودرویی 850 کوپه را جزو جذاب‌ترین و متوازن‌ترین خودروهای کوچک دنیا دانسته‌اند.

فورد کورتینا در چهار نسل و از سال‌های 1962 تا 1982 تولید شد. بنا به دلایلی نسل دوم کورتینا سرنوشت جالب‌تری دارد. بر اساس گفته‌های انجمن خودروسازان و تاجران وسایل نقلیه، کورتینا بیشترین فروش را در سال 1967 و در بازار بریتانیا داشته است. این خودرو به‌صورت سدان دو و چهار در یا استیشن پنج در قابل خریداری بود.

فورد در زمان تولید نسل دوم کورتینا خودرویی با نام کاپری را معرفی کرد و از آن به عنوان خودرویی که همیشه به خودتان قولش را داده‌اید نام برد. علیرغم اینکه کاپری ظاهر بسیار متفاوتی نسبت به کورتینا داشت اما در واقع نسخه کوپه آن محسوب می‌شد. البته کاپری با پیشرانه‌های متنوع‌تری عرضه شد و حتی در برهه‌ای از زمان به خاطر همخوانی با قوانین مسابقات به پیشرانه 6 سیلندر نیز مجهز گردید.

اولین خودروی اسپرت جگوار پس از جنگ جهانی در نمایشگاه خودروی لندن 1948 توجهات زیادی را به خود جلب کرد. این خودرو ثابت نمود ظاهر و باطن هماهنگی دارد و در مسابقات موتور اسپرت به موفقیت‌های زیادی دست یافت. XK120 همچنین پایه و اساس سی تایپ را شکل داد، خودرویی که لمان 1951 و 1953 را از آن خود کرد. XK120 به‌صورت کوپه و رودستر تولید شد و نمونه‌های اولیه از بدنه‌ای آلومینیومی استفاده می‌کردند اما بعدها پانل‌های بدنه از فولاد ساخته شدند.

شاید XK120 در سال 1948 خودروی مدرنی به نظر می‌رسید اما نسخه سوپرسونیک در شش سال بعد از مدل اولیه همه‌چیز را تغییر داد. این خودرو توسط جیووانی ساونوزی مدیر گیا طراحی شد. بدنه سوپرسونیک قبلاً برای خودروی اسپرت گیا با پیشرانه 8 سیلندر فیات استفاده شده بود و پس از برخی تغییرات در استون مارتین DB2 سال 1956 نیز در نظر گرفته شد.

نسل اول الیزه جایگزینی برای لوتوس سون بود و تأکید زیادی روی وزن پایین و هندلینگ عالی داشت. این خودرو در سال 1996 عرضه شد اما به خاطر عدم پاس کردن قوانین ایمنی عمر کوتاهی داشت. توسعه نسل جدید الیزه هم سرمایه زیادی را طلب می‌کرد اما خوشبختانه جنرال موتورز در آن زمان چنین هزینه‌ای را تقبل کرد. به این ترتیب نه تنها سری 2 الیزه بلکه سری جدیدی از یک محصول که جنرال موتورز اروپا قبلاً هرگز تولید نکرده بود متولد شد.

بخشی از قرارداد لوتوس با جنرال موتورز این بود که در کنار دومین نسل الیزه یک خودروی دیگر هم تولید شود. این محصول جدید با نام اوپل اسپیدستر یا واکسهال VX220 شناخته می‌شد و اگرچه اشتراک زیادی با الیزه داشت اما از بدنه‌ای متفاوت استفاده می‌کرد و پیشرانه آن نیز در خودروهایی همچون آسترا و کاوالیر بکار رفته بود. هر دو خودرو در سال 2000 راهی بازار شدند و سه سال بعد محصول واکسهال به پیشرانه توربویی مجهز شد که قدرت 220 اسب بخاری داشت.

رودستر دو نفره SLK در سه نسل و به مدت دو دهه تولید شد و نهایتاً در سال 2016 نامش تغییر یافت. نسل اول این خودرو که با کد R170 شناخته می‌شود از چندین پیشرانه شامل 2 لیتری تا 6 سیلندر 3.2 لیتری سوپرشارژردار استفاده کرد. پس از فیس لیفت سال 2000، مرسدس SLK چهار سال در بازار حضور داشت و جای خود را به نسل بعدی R171 داد. البته داستان مدل R170 پایان نیافته بود.

در زمان تولید نسل اول SLK، مرسدس و کرایسلر با یکدیگر ادغام شدند تا شرکت دایملر کرایسلر به وجود آید. در آن دوران SLK به یک خودروی دیگر تبدیل شد چراکه کرایسلر بدنه‌ای کاملاً جدید را طراحی کرد. کراس فایر به‌صورت کوپه و رودستر و با مهندسی SLK در دسترس بود و در آلمان نیز ساخته می‌شد. کراس فایر استارت خوبی در بازار داشت اما به زودی با بی‌میلی خریداران روبرو شد و فروشش نیز در سال 2007 یعنی سال جدا شدن دایملر و کرایسلر متوقف گردید.

همان‌طور که نام خودرو نشان می‌دهد، 406 پس از 405 تولید شد. این خودروی میان سایز خانوادگی بین سال‌های 1995 تا 2004 در بازار حضور داشت و به پیشرانه‌های متنوع بنزینی و دیزلی مجهز شد. اکثر 406 های تولیدی از نوع سدان یا استیشن بودند اما پژو در سال 1996 نسخه دیگری را با کمک طراحان ایتالیایی تولید کرد که در ادامه به آن می‌پردازیم.

نسخه‌های استاندارد 406 طراحی مطلوبی داشتند اما مدل کوپه از نظر اکثر افراد زیباتر بوده است. پینین فارینا طراحی 406 کوپه را انجام داد و آن را نیز تولید کرد. ایتالیایی‌ها پژو 306 کابریوله را نیز طراحی و تولید کرده بودند. این شرکت می‌گوید از سال 1996 تا 2004 حدود 108 هزار دستگاه از 406 کوپه را تولید کرد و بالاترین میزان تولید آن در سال 1998 رقم خورد و به حدود 24 هزار دستگاه رسید.

داستان 406 کاملاً شبیه 504 است هرچند طراحی نسخه استاندارد 504 نیز توسط پینین فارینا انجام شده بود. استایل سدان 504 جذاب بود اما خیلی در خاطر افراد باقی نمی‌ماند هرچند چنین چیزی برای یک خودروی رده میانی ضروری هم نبود. آنچه برای 504 اهمیت داشت انتخاب شدن به عنوان خودروی سال 1969 بود. 504 در بخش‌های گوناگون دنیا به ویژه آفریقا محبوبیت بالایی داشت و به خاطر استحکام و جان‌سخت بودن ستایش می‌شد.

پژو با پینین فارینا قرارداد تولید نسخه‌های کوپه و کابریوله 504 را امضا کرد و در آن زمان استایل خودرو اهمیت بیشتری داشت. هر دو مدل جذابیت زیادی داشتند و اگرچه مدل کوپه به تعداد بیشتری تولید شد اما به نظر کارشناسان نسخه روباز زیباتر بود. پینین فارینا سالانه حدود 4 هزار دستگاه از مدل کوپه و 1000 دستگاه از نسخه کابریوله را تولید کرد.

فولکس‌واگن تایپ 1 که در جهان با نام بیتل شناخته می‌شود اواخر دهه 30 میلادی و به عنوان گزینه‌ای ارزان‌قیمت برای آلمانی‌ها معرفی شد. درصورتی‌که ارتش بریتانیا خواهان خودروهایی ارزان‌قیمت برای متحدان خود نبود قطعاً بیتل روی خط تولید را نمی‌دید؛ اما پس از آن بود که بیتل به محصولی بسیار محبوب تبدیل شد و نهایتاً در سال 1972 رکورد فورد مدل T به عنوان پرتیراژترین خودروی تاریخ را شکست.

تمامی قطعات مکانیکی بیتل در این خودروی اسپرت بکار رفت، خودرویی که توسط گیا طراحی و توسط کارمن در آلمان تولید شد. در بخش عقب خودرو شباهت‌های زیادی با محصولات کرایسلر و پلیموث دیده می‌شد، خودروهایی که توسط گیا طراحی شده بودند. کارمن گیا کوپه در سال 1955 معرفی شد و دو سال بعد نیز نسخه کانورتیبل آن پدیدار گردید. فولکس‌واگن در دهه 60 میلادی یک کارمن گیا دیگر را بر اساس پلتفرمی متفاوت تولید کرد اما آن خودرو هرگز نتوانست به موفقیت مدل اصلی دست یابد.

گلف از سال 1974 تاکنون در بازار حضور دارد و هم‌اکنون هشتمین نسل آن به دست مشتریان می‌رسد. البته گلف اولین محصول دیفرانسیل جلوی فولکس با پیشرانه آب‌خنک نیست اما دستاوردهای زیادی داشته است. اگرچه گلف به عنوان هاچبک مشهور شده اما نسخه‌های متنوعی از آن در دسترس بوده است.

طراحی گلف و شیراکو توسط جیورجتو جیوجیارو انجام شده است. این دو خودرو در یک سال معرفی شدند و بنابراین فرایند تبدیل آن‌ها به یکدیگر قبل از فروش هم‌زمان رخ داده است. هرچند باید به این نکته اشاره کنیم که میزان استقبال از شیراکو رفته رفته کاهش یافت. نسل بعدی خودروی کوپه شکل گرفته بر اساس گلف با نام کورادو عرضه شد اما نام شیراکو مجدداً در سال 2008 احیا شد. این نسخه از شیراکو تا سال 2017 در بازار حضور داشت هرچند در حال حاضر خبری درباره احیای مجدد آن به گوش نمی‌رسد.