بزرگ‌ترین بمب‌افکن‌های جهان: از Tu-160 تا B-52
در طول تاریخ هوانوردی نظامی، شرکت‌های مختلفی دست به تولید بمب‌افکن‌های گوناگون زده‌اند تا با فروش آن‌ها به کشورها، ورق جنگ را تغییر دهند. از بوئینگ B-52 استراتوفورترس، نورث‌روپ گرومان B-2 اسپیریت گرفته تا B-24 لیبراتور. از آنجا که وظیفه این هواپیماهای بزرگ، افکندن بمب به شمار می‌رود، معمولا در ابعاد بزرگ طراحی می‌شوند. در ادامه به بزرگ‌ترین هواپیماهای بمب‌افکن جهان مجهز به بیشترین فاصله بال می‌پردازیم:
5. میه‌ساشو M-4
به گفته رسانه تاریخ‌نگار «بریتانیکا»، میه‌سا‌شِو M-4 نخستین بمب‌افکن جت اتحاد جماهیر شوروری به شمار می‌رفت که برای حمله به مناطق دوردست طراحی شده بود. این هواپیما که با نام «بیسون» هم شناخته می‌شود نخستین‌بار در 20 ژانویه 1953 به آسمان رفت تا آنکه پس از تولید 125 فروند از آن، با محصولات خانواده توپولف جایگزین شد. مجموعه خلبانان و کارکنان عرشه این هواپیما به هشت تن می‌رسید که برخی از آن‌ها اپراتوری توپخانه 23 میلی‌متری هواپیما را را برای محافظت از آن برعهده می‌گیرند.
فاصله نوک دو بال M-4 برابر 50.5 متر بود و می‌توانست بمب هسته‌ای جابه‌جا کند. اتحاد جماهیر شوروی در سال 1949 آزمایش عملیاتی موفقی با این بمب‌افکن و بمب اتمی RDS-1 انجام داد. سازنده این هواپیما، میه‌ساشو، بعدا یک هواپیمای تجاری با نام «VM-T آلانت» را نیز توسعه داد.
4. نورث روپ گرومان B-2 اسپیریت
فرم، طراحی و کاربرد B-2 اسپیریت، آن را به یکی از مهم‌ترین بمب‌افکن‌های تاریخ هوانوردی انسانی تبدیل کرد. سازنده این هواپیمای مدعی شده که تمام اجزا و لوازم تولید آن مانند ابزار، نرم‌افزارها، الیاف کامپوزیتی، تجهیزات آزمایشی و مدلسازی سه‌بعدی را خودش از صفر آغاز کرد؛ نتیجه هم بمب‌افکنی با فاصله نوک دو بال 52.4 متر شد که از دسامبر 1993 در نیروی هوایی ارتش ایالات‌متحده، USAF، خدمت می‌کند.
به گفته USAF، B-2 اسپیریت برای نخستین‌بار در ژولای 1989 به پرواز درآمد تا آنکه در سال 1999 برای مقابله ارتش آمریکا به صربستان فرستاده شد و در طی 8 هفته عملیات، 33 درصد اهداف صربستانی را نابود کرد. B-2 برای رسیدن به مقصد جنگی خود پروازش را از پایگاه «میزوری» آغاز کرد و بدون وقفه به هدف رسید. هر چند هنوز تمام 21 فروند B-2 اسپیریت تولیدشده، سالم و سلامت هستند اما ارتش ایالات‌متحده قصد دارد آن را با B-21 ریدر جایگزین کند. این پرنده تازه از نورث‌روپ درحال پایان آزمایش‌هایش است.
3. توپولف Tu-160
فاصله نوک دو بال توپولف Tu-160 برابر 55.7 متر بود. این هوانورد بمب‌افکن نخستین‌بار در سال 1981 به پرواز درآمد تا کار محافظت از آسمان‌های اتحاد جماهیر شوروی را در دست بگیرد. با این وجود انجام وظیفه رسمی آن از سال 1987 آغاز شد و هنوز هم در عملیات‌های روسیه فعال است. هر چند توپولف Tu-160 در حمله روسیه به اوکراین آسیب ندید اما ضدحمله اوکراین به همسایه شرقی‌اش پایگاه این پرنده بزرگ را نشانه گرفت. به گزارش رسانه «وارزون»، پایگاه یادشده مقر استراحت توپولف Tu-160 و Tu-160 به شمار می‌رود که بخشی از «گردان 22 هوانوردی بمب‌افکن‌های سنگین» روسیه هستند.
2. بوئینگ B-52H استراتوفورترس
B-52H استراتوفورترس یکی از بزرگ‌ترین هواپیماهای جهان به شمار می‌رود که فاصله نوک دو بال آن به 56.4 متر می‌رسد. این بمب‌افکن که به‌لطف به‌روزرسانی‌های متعدد هنوز هم در ارتش هوایی ایالات‌متحده خدمت می‌کند، توسط هواپیماسازی بوئینگ تولید شد و نخستین‌بار در سال 1952 به پرواز درآمد. برنامه ارتش یادشده این است که با تجهیز این پرنده به پیشرانه رولزرویس و بازطراحی اجزای داخلی آن، B-52J را توسعه دهد و تا سال 2040 از آن استفاده کند.
بال B-52 انقدر بزرگ بود که بلند شدن و نشستن عادی را در برخی پایگاه‌ها دشوار می‌کرد؛ بنابراین مهندسان بوئینگ برای بهبود این فرایند، تجهیزات مخصوصی را در آن تعبیه کردند. نهایتا 744 فروند B-52 به ارتش آمریکا تحویل داده شد. B-52 استراتوفورترس می‌تواند با حداکثر وزن 219.6 تن هم از زمین بلند شود.
1. کانو ایر B-36 پیس‌میکر
پیس‌میکر (به معنای صلح‌آور) هواپیمایی بود که نقشی بسیار مهم و اساسی در رقابت فناوری آمریکا و شوروی سابق داشت. فاصله نوک دو بال این بمب‌افکن برابر 70.1 متر بود؛ رقمی که تقریبا رقیب نزدیکی ندارد و از این جهت، بی‌بدیل است. یکی از خلبان این بمب‌افکن، تجربه هدایت آن را مانند نشستن در یک آپارتمان شیشه‌ای پرنده توصیف کرده است. این پرنده که در سال 1946 کار خود را آغاز کرد و 13 سال بعد هم بازنشسته شد، نخستین هواپیمای آمریکا با قابلیت حمل سلاح اتمی بود اما هیچ‌گاه در جنگ جهانی دوم به‌صورت فعال درگیر نشد تا آنکه در سال 1959 در موزه هوانوردی جا خوش کرد. نظر شما درباره این بمب‌افکن‌ها چیست؟ کدام یک تاثیر بیشتری روی سرنوشت بشری داشته است؟