تمام خودروهای عضلانی با پیشرانه توربوشارژ، از موستانگ تا ترنس ام و چارجر

وقتی حرف از خودروهای عضلانی آمریکایی می‌شود، همهٔ ما به یاد پیشرانه‌های V8 بزرگ و یا موتورهای سوپرشارژ بسیار قدرتمند می‌افتیم زیرا یکی از اصلی‌ترین ویژگی‌های ماسل کارها، همین موتورهای V8 حجیم است. بااین‌حال، در طول تاریخ به دلایل مختلفی که اصلی‌ترین آن کاهش مصرف سوخت و تولید آلایندگی بوده است، خودروسازان آمریکایی اقدام به تولید ماسل کارهایی با پیشرانه‌های کوچک توربو کردند. تعداد خودروهای عضلانی توربوشارژ کل تاریخ اما بسیار اندک بوده و حتی به تعداد انگشتان دو دست هم نمی‌رسد. ازاین‌رو، در ادامه قصد داریم با تمام ماسل کارهایی که تاکنون با پیشرانهٔ توربو تولید شدند آشنا شویم.

نسل سوم موستانگ که در سال 1979 معرفی شد، از همان موتورهای ضعیف نسل قبلی استفاده می‌کرد و بنابراین، پیشرانهٔ پایه همچنان یک نمونۀ 2.3 لیتری چهار سیلندر با تنها 88 اسب بخار قدرت بود. بااین‌حال، فورد برای نسل سوم موستانگ، نسخهٔ توربوشارژ این موتور چهار سیلندر را هم ارائه کرد که با 135 اسب بخار قدرت، ارتقاء قابل‌توجهی را تجربه کرده بود و قدرتی نزدیک به موتور V8 تنفس طبیعی موستانگ ارائه می‌کرد که با 5 لیتر حجم، تنها 140 اسب بخار قدرت داشت. همچنین مدت کوتاهی بعد، وقتی در سال 1980 فورد موتور 5 لیتری را با یک نمونهٔ 4.2 لیتری V8 جایگزین کرد که تنها 120 اسب بخار قدرت داشت، موتور 2.3 لیتری توربو به قوی‌ترین پیشرانهٔ موستانگ تبدیل شد. در سال 1984 نیز بخش خودروهای ویژهٔ فورد، موستانگ SVO را با همین موتور 2.3 توربو ولی با 175 اسب بخار قدرت همراه با دیفرانسیل لغزش محدود و تغییراتی در سیستم تعلیق ارائه کرد که یکی از بهترین و سریع‌ترین نسخه‌های نسل سوم موستانگ محسوب می‌شد.

در سال 1980، به دلیل تشدید قوانین آلایندگی، پونتیاک به تولید پیشرانه‌های V8 بزرگ خود پایان داد. این شرکت اما برای حفظ پرفورمنس مدل محبوب فایربرد، برخلاف فورد و بیوک که از موتورهای چهار و شش سیلندر توربو استفاده می‌کردند، تصمیم گرفت بزرگ‌ترین موتور هشت سیلندری که روی خط تولیدش باقی‌مانده بود را به توربوشارژر مجهز کند. این یک موتور 4.9 لیتری بود که به لطف توربوشارژر، قدرت آن با 40 اسب بخار افزایش نسبت به نسخهٔ تنفس طبیعی، به 210 اسب بخار رسید. این بزرگ‌ترین پیشرانهٔ توربوشارژ آن سال‌ها محسوب می‌شد. این موتور در نسخه‌های ترنس ام و فرمولا ارائه می‌شد و شتاب صفر تا 96 کیلومتر بر ساعت 8.2 ثانیه‌ای را فراهم می‌کرد. در دوران بحران شدید نفت و قوانین آلایندگی سخت‌گیرانه، استفاده از توربوشارژر تنها راهی بود که می‌توانست فایربرد را همچنان سرحال نگه دارد.

بیوک اولین بار در سال 1978 یک پیشرانهٔ 3.8 لیتری V6 توربو را برای مدل رگال ارائه کرد. رگال توربو که با نام اسپرت کوپه شناخته می‌شد، با کاربراتورهای دو دهنه و چهار دهنه به ترتیب با 150 و 165 اسب بخار قدرت عرضه می‌شد. سپس بیوک در سال 1982 به مناسبت موفقیت در مسابقات نسکار، نسخهٔ ویژه‌ای از رگال کوپه را با نام گرند نشنال معرفی کرد. از این نسخه در سال 1982 تنها 215 دستگاه ساخته شد که از این تعداد، فقط 35 دستگاه بر اساس نسخه اسپرت کوپه با موتور 3.8 لیتری V6 توربو ساخته شدند که حالا 175 اسب بخار قدرت تولید می‌کرد و دیگر نمونه‌ها از موتور 6.1 لیتری V6 تنفس طبیعی استفاده می‌کردند. در سال 1984، گرند نشنال دوباره بازگشت و این بار به‌صورت استاندارد با موتور توربو و 200 اسب بخار قدرت ارائه شد. در سال 1987 هم جذاب‌ترین عضو این خانواده یعنی GNX در تعداد محدودی با موتور 3.8 لیتری V6 توربو ارائه شد که به گفتهٔ بیوک، 276 اسب بخار قدرت داشت اما قدرت واقعی آن حدود 300 اسب بخار بود.

چارجر پس از چهار سال غیبت در سال ۱۹۸۲ دوباره بازگشت اما شکوه گذشتگان خود را کاملاً از دست داده و به یک کوپهٔ کوچک دیفرانسیل جلو با پیشرانهٔ چهار سیلندر تبدیل شده بود. این حتی یک خودروی مستقل هم نبود و فقط پکیج پرفورمنسی بود که برای دوج اومنی ارائه می‌شد و پیشرانهٔ ۲.۲ لیتری با ۸۴ اسب بخار قدرت را به همراه داشت. بااین‌حال، در سال ۱۹۸۳ شرایط کمی بهتر شد زیرا چارجر حالا به‌عنوان مدلی مستقل در نظر گرفته و نسخهٔ شلبی هم ارائه شد یعنی نامی که دههٔ ۶۰ روی جذاب‌ترین موستانگ‌ها دیده می‌شد. نمونه‌های اولیهٔ چارجر شلبی از نسخهٔ تقویت‌شدهٔ همان موتور ۲.۲ لیتری استفاده می‌کردند که حداکثر ۱۱۰ اسب بخار قدرت داشت اما در سال ۱۹۸۵ نسخهٔ شلبی توربو ارائه شد که با ۱۴۶ اسب بخار قدرت، پرفورمنس بهتری را ارائه می‌کرد و ظرف ۷.۶ ثانیه از صفر به سرعت ۹۶ کیلومتر بر ساعت می‌رسید.

پس‌ازاینکه تولید نسل دوم بیوک رگال در سال 1987 به پایان رسید و این خودرو جای خود را به مدلی دیفرانسیل جلو داد، موتور V6 توربوشارژ بیوک در سینهٔ یکی از خودروهای پونتیاک به حیات خود ادامه داد. این خودرو نسخهٔ ویژه‌ای از ترنس ام بود که به مناسبت بیست‌سالگی این مدل ساخته شد. پونتیاک برای این خودرو، پیشرانهٔ ۳.۸ لیتری V6 توربوی گرند نشنال را از بیوک قرض گرفت و با طراحی مجدد سرسیلندرها، افزایش نسبت تراکم و ارتقاء سیستم توربو، قدرت آن را به 250 اسب بخار رساند. البته این رقم محافظه‌کارانه اعلام شده بود و قدرت واقعی موتور ترنس ام نسخهٔ بیست‌سالگی حدود 300 اسب بخار بود. به لطف این نیرو، نسخهٔ ویژهٔ ترنس ام ظرف تنها 4.6 ثانیه از صفر به سرعت 96 کیلومتر بر ساعت می‌رسید و به سریع‌ترین خودروی آمریکایی آن زمان تبدیل شد.

با پایان دههٔ 80 و بهبود شرایط قیمت سوخت، خودروسازان آمریکایی از توربوشارژ در ماسل کارهای خود فاصله گرفتند و دوباره به موتورهای تنفس طبیعی روی آوردند تا اینکه پس از چند دهه، در سال 2014 با معرفی نسل ششم موستانگ، فورد خبر از ارائهٔ نسخهٔ اکوبوست با موتور 2.3 لیتری چهار سیلندر توربو داد. این اولین موستانگ توربو از زمان نسل سوم محسوب می‌شد. این پیشرانه که 310 اسب بخار قدرت داشت، حتی جای موتور V6 تنفس طبیعی موستانگ را هم گرفت و چندی بعد، فورد به عرصهٔ موستانگ V6 پایان داد. موتور چهار سیلندر توربو در نسل کنونی یا هفتم موستانگ نیز همچنان ارائه می‌شود و 315 اسب بخار قدرت دارد.

پس‌ازاینکه فورد برای موستانگ موتور چهار سیلندر توربو را ارائه کرد، شورلت نیز برای نسل ششم کامارو که در سال 2015 معرفی شد یک پیشرانهٔ 2 لیتری چهار سیلندر توربو را در نظر گرفت. این اولین کاماروی توربوشارژ تاریخ محسوب می‌شد. پیشرانهٔ 2 لیتری این خودرو 275 اسب بخار قدرت داشت و شتاب صفر تا 96 کیلومتر بر ساعت در حدود 5.5 ثانیه را فراهم می‌کرد. برخلاف فورد، شورلت در کنار این موتور چهار سیلندر توربو، همچنان پیشرانهٔ V6 تنفس طبیعی را هم برای کامارو ارائه می‌کرد. همچنین به نظر می‌رسد استقبال از موتور توربو چندان بالا نبوده زیرا در سال پایانی عرضهٔ کامارو، شورلت این پیشرانه را حذف کرد.

زمانی که تولید نسل قبلی دوج چارجر در پایان سال 2023 خاتمه پیدا کرد، قرار بود جایگزین آن تمام الکتریکی باشد ولی بعداً مشخص شد که دوج یک نسخهٔ بنزینی را هم در نظر گرفته است. بااین‌حال، زیر کاپوت این نسخه خبری از پیشرانه‌های V8 حجیم نخواهد بود و چارجر جدید فقط با یک پیشرانهٔ شش سیلندر توربو ارائه می‌شود. این همان موتور 3 لیتری شش سیلندر خطی توئین توربوی هوریکین است که قبلاً در خودروهای جیپ دیده بودیم. این پیشرانه در چارجر در نسخه‌های 420 و 550 اسب بخاری ارائه خواهد شد تا جایگزین موتورهای 5.7 و 6.4 لیتری V8 قبلی باشد. همچنین حالا برای اولین بار، چارجر به سامانهٔ چهارچرخ محرک هم مجهز شده است. قرار است چارجر بنزینی در سه‌ماههٔ اول سال 2025 به بازار عرضه شود تا جدیدترین ماسل کار توربو لقب گیرد.